Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

Καταγγελία: Κράτα με να σε κρατώ


         Ήταν αρχές Οκτωβρίου 2016, όταν το Δ.Σ. του Συλλόγου ενημερώθηκε για την πρόθεση της Διευθύντριας Εκπαίδευσης Καρδίτσας να κόψει αναρρωτική άδεια μετά από εγχείρηση, άρα να κόψει μισθό, σε νηπιαγωγό, μέλος του Συλλόγου μας. Ενώ ήταν επίσημα γνωστό σε όλους (Διευθύντρια, Γραφείο, ΠΥΣΠΕ κλπ) ότι θα γινότανε προκαθορισμένο χειρουργείο σε κρατικό νοσοκομείο (υπάρχουν όλα τα αποδεικτικά), η άδεια δεν προσκομίστηκε στην Δ/νση εντός 7ημέρου, όπως έπρεπε τυπικά αλλά στο σχολείο. Έτσι κρίθηκε εκπρόθεσμη. Αυτό ήταν το μέγα αμάρτημα. Συνέπεια αυτού, η περικοπή μισθού (αφαιρέθηκαν τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα!!!), η οποία έγινε - όλως τυχαίως – στην εκπαιδευτικό που ζήτησε διερεύνηση για την παράτυπη λειτουργία του Τ.Ε στο Μουζάκι. Για τέσσερις ολόκληρους μήνες το προεδρείο του Δ.Σ. «διερευνούσε» το θέμα, προσκρούοντας και στις κωλυσιεργίες της Διευθύντριας για συνάντηση μαζί της, παρά τις έντονες προσπάθειές μας για άμεση στήριξη του μέλους του Συλλόγου μας, καταγγέλοντας, ως οφείλαμε, τέτοιες πρακτικές της διοίκησης.
        Και όταν η περικοπή μισθού πραγματοποιήθηκε, το ΔΣ κατά πλειοψηφία (ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ) προτίμησε μια χαλαρή ανακοίνωση, αρνούμενο πεισματικά και τον όρο καταγγελία εντοπίζοντας μάλιστα το «άδικο» στον νομοθέτη που προβλέπει συγκεκριμένο χρόνο υποβολής αναρρωτικής άδειας (σημειώνεται ότι μέλος της ΔΑΚΕ μάλιστα ψήφισε λευκό ακόμη και γι’ αυτή την ανακοίνωση).  
        ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ την πρακτική των ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ, οι οποίες «ρίχνοντας την μπάλα στην κερκίδα» με ανακοινώσεις για «δύσκολους καιρούς και ανάλγητους νόμους», δεν στέκονται στο πλευρό της συναδέλφου, αρνούνται να κοινοποιήσουν έστω την διαμαρτυρία αυτή στη ΔΟΕ και αποφεύγουν να στηλιτεύσουν την στάση της διοίκησης που εξαντλεί την τυπικότητα σε όποιον αντιπαρατίθεται μαζί της. Προφανώς, έτσι αισθάνονται την στήριξη των μελών του Συλλόγου. «Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί».  
        ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ επίσης, την στάση της Διευθύντριας Εκπαίδευσης Καρδίτσας, που για καθαρά τυπικούς λόγους, προβαίνει σε περικοπή μισθού εκπαιδευτικού, όταν όλοι ήταν ενημερωμένοι για την επικείμενη εγχείρηση. Στηλιτεύουμε τέτοιες πρακτικές, συνδικαλιστικές και διοικητικές, και δηλώνουμε την αντίθεση και την απέχθειά μας. Ενημερώνουμε πως δεν θα γίνουμε συνένοχοι και θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο στις υπερβολές, την αυθαιρεσία και την υποκρισία.
        Να τους χαιρόμαστε!!!

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Δήλωση – Καταγγελία των αιρετών εκπροσώπων της Εκπαιδευτικής Δράσης στο ΠΥΣΠΕ Καρδίτσας



Δήλωση – Καταγγελία
των αιρετών εκπροσώπων
της Εκπαιδευτικής Δράσης στο ΠΥΣΠΕ Καρδίτσας

      Γνωρίζουμε ότι βάσει νόμου, η Διευθύντρια Π.Ε. Καρδίτσας δύναται να κάνει τις τοποθετήσεις των αναπληρωτών με δική της ευθύνη και χωρίς την έγκριση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου ΠΥΣΠΕ.
       Από την πλευρά μας θεωρούμε ότι όλες οι τοποθετήσεις πρέπει να γίνονται από το Υπηρεσιακό Συμβούλιο (ΠΥΣΠΕ) για λόγους διαφάνειας και αξιοκρατίας. Αυτό και προτείναμε, να γίνουν δηλαδή οι τοποθετήσεις των αναπληρωτών ΠΕ 71 Δασκάλων Ειδικής Αγωγής, ΠΕ 61 Νηπιαγωγών Ειδικής Αγωγής, ΠΕ 08 Εικαστικών και ΠΕ 32 Θεατρικής Αγωγής από το υπηρεσιακό Συμβούλιο, κάτι το οποίο δεν έγινε αποδεκτό.

      Ως εκ τούτου καταγγέλλουμε τη στάση της Διευθύντριας Π.Ε. Καρδίτσας.



Γιώργος Σακελλαρίου

Αιρετό τακτικό μέλος ΠΥΣΠΕ

 
Άννα Ζιάκα
Αιρετό αναπληρωματικό μέλος ΠΥΣΠΕ

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη,   07.06.2016

=========================================================

Οι εκβιασμοί των δανειστών δεν είναι κάτι νέο, αλλά μόνιμη, και  διαχρονικά  εντεινόμενη κατάσταση, αδιάκοπα,  από την αρχή της κρίσης. Γιατί, συνεπώς, να απορούμε; Όταν οι Έλληνες διαπραγματευτές δέχονται, και υπογράφουν, για  να ξεσπιτώσουν τους συμπολίτες τους καθιστώντας άστεγους πολλούς από αυτούς, όταν υπογράφουν για την αύξηση απάνθρωπου ύψους και είδους φόρων, παρότι γνωρίζουν ότι τα χρήματα δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να συγκεντρωθούν, παρότι γνωρίζουν ότι προκαλούν εξαθλίωση και πείνα, παρότι γνωρίζουν ότι ενθαρρύνουν έτσι τις αυτοκτονίες, την απόγνωση, εκατομμυρίων Ελλήνων, ακόμη  και  το θάνατο. Όταν δέχονται, όχι απλώς να συζητήσουν, αλλά και να υπογράψουν την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας για 99 χρόνια από σήμερα...., όταν....δεν υπάρχουν  όρια  σε αυτά που τελικά υπογράφουν, ιδίως σε αυτά που εκ των προτέρων δηλώνουν ότι "δεν πρόκειται με τίποτε να υπογράψουν".  Πως λοιπόν έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε  ότι οι άρπαγες δανειστές μας θα μπορούσαν να έχουν έστω και την ελάχιστη υπόληψη για μας. Ως δούλοι συμπεριφέρονται οι άρχοντες μας, και ως δούλοι εκλαμβάνονται αυτοί και όλοι εμείς, από τους "εταίρους". Ναι, επαναλαμβάνω, γιατί απορούμε, αφού ακόμη και ο φίλος Γάλλος Ολλάντ τόλμησε να συγχαρεί τον δικό μας Πρωθυπουργό "γιατί.......προχωρεί τόσο γρήγορα, τόσο αποτελεσματικά και τόσο αδίστακτα,  στο βάθεμα της εξαθλίωσης των Ελλήνων". Διότι, και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε,  περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Και να πει κανείς ότι δεν υπάρχει λύση, και ότι αυτή η  επιλογή της πλήρους καταστροφής είναι μονόδρομος;;; Φυσικά και υπάρχει λύση, που υπέδειξαν από την αρχή και εξακολουθούν να υποδεικνύουν ολοένα περισσότεροι Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι. Είναι, ακριβώς, η λύση που τρέμει η ΕΕ. Όμως για τις δικές μας κυβερνήσεις, η λύση αυτή αποτελεί "απαγορευμένη συζήτηση". Διαγραμμένη από τα μεγάλα ΜΜΕ, αντιμετωπιζόμενη ως μη...σοβαρή ή και φαιδρή, ως....καταστρεπτική! Όχι, ουδέποτε εξηγούν το γιατί, εκτός από τα γνωστά ευτράπελα, του ποιοι θα πλουτίσουν, την έλλειψη φαρμάκων κλπ., κλπ, αντί να επιδοθούν στη κατάστρωση ενός σοβαρού προγράμματος, ακριβώς,  για να αποφευχθούν όλα αυτά που δήθεν φοβούνται! Και το έγκλημα αυτό είναι, ίσως, μεγαλύτερο, ακόμη και από την υπογραφή των χαρτιών της ντροπής, που υπογράφουν οι δικοί μας.

Παράλληλα, οι Έλληνες παραμυθιάζονται (αν και πια δεν πιστεύουν στα παραμύθια, όπως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δείχνουν οι δημοσκοπήσεις) για την .....έλευση της ανάπτυξης! Και γελούν, μαζί μας, οι ξένοι που φυσικά καταλαβαίνουν, γιατί είναι αυταπόδεικτο, ότι ανάπτυξη με την ελληνική οικονομία να αφήνει από στιγμή σε στιγμή την τελευταία της πνοή, ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ. 

Πως να εξηγήσει κανείς ότι αυτοί που μας κυβερνούν, τώρα, στο πρόσφατο παρελθόν, και κατά πάσα περίπτωση και στο άμεσο μέλλον, ουδόλως ενδιαφέρονται να δώσουν ουσιαστικές λύσεις στα οξύτατα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά αντιθέτως, αλληλοκατηγορούνται για "ψύλλου πήδημα", όπως π.χ. είναι το αν η αφαίμαξη των δισεκατομμυρίων, που εκάστοτε απαιτούν οι δανειστές θα τους δοθούν με τη μορφή αυξημένων φόρων ή μειούμενων δημοσίων δαπανών. Διότι, όσο και να μην καταλαβαίνουν από μακροοικονομία, είναι αδύνατον να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, με όποιον τρόπο και αν αφαιρεθούν από το καταποντιζόμενο  ΑΕΠ, με το ίδιο αίμα των Ελλήνων θα πληρωθούν. Επιμένουν, ωστόσο, να διατηρούν με....υπερηφάνεια τις ταμπέλες του ο καθένας: οι "αριστεροί" αυξάνουν τους φόρους, διότι δήθεν το μέτρο είναι "κοινωνικά δίκαιο", ενώ οι "δεξιοί" μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες για να εξαφανίσουν το δήθεν κακό, σπάταλο και άχρηστο κράτος. Και αρνούνται να δεχθούν ότι η διάκριση σε αριστερή και δεξιά πολιτική, έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει, αφότου προσφέρθηκε ως θυσία στο βωμό της αποτυχημένη Ευρώπης, η οποία τρώει το ένα μετά το άλλο τα παιδιά της. Γιατί, για ποια αριστερά ή δεξιά μακροοικονομική πολιτική μπορεί να γίνει, σοβαρά, λόγος, όταν οι αποφάσεις για  τα πάντα, τα γενικά και τα ειδικότερα, τα σπουδαία, αλλά  και τα ασήμαντα επιβάλλονται με τη μορφή διαταγών, τελεσιγράφων ή εκβιασμών από το ιερατείο των Βρυξελλών;; Ποιους, ακριβώς, εξυπηρετεί αυτή η συνέχιση διασποράς ουτοπιών, όταν η πατρίδα χάνεται, και όλοι εμείς μαζί της;  Γιατί να μην είμαστε ικανοί, παλιά και τώρα να ενωθούμε, μια φούχτα άνθρωποι, να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, ότι ο εχθρός είναι έξω και δεν είναι ο διπλανός μας, και να   οργανώσουμε την άμυνα και τη σωτηρία μας;; Όχι με βυζαντινολογίες της μορφής "αυτό έπρεπε να γίνει από την αρχή", "αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν προηγηθεί κάτι άλλο" ή "αυτό μπορεί να έχει το εξής επικίνδυνο αποτέλεσμα" κ.ο.κ. Να τα βάλουμε όλα κάτω, χωρίς φοβικά σύνδρομα, με αποφασιστικότητα να σπάσουμε τα δεσμά  της δουλείας μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι "εταίροι μας" δεν είναι εταίροι, γιατί απλώς στην πορεία, όπως και όλες οι προηγούμενες οικονομικές ενώσεις κρατών, υπερίσχυσε της αλληλεγγύης η επιθυμία εκμετάλλευσης των αδύναμων κρίκων. Φυσικά, και υπάρχουν λύσεις. Λύσεις, ασφαλώς, με κινδύνους και απρόοπτα, αλλά που οδηγούν σε καταστάσεις λιγότερο φρικτές από την παρούσα. Ποια είναι η παρούσα;; Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΜΑΣ!

 

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

6ο Ενημερωτικό σχετικά με τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. του Συλλόγου Δασκάλων



Οι καιροί ου μενετοί.

Ξεσηκωθείτε!!!

Διανύουμε έντονη περίοδο. Ο πολιτικός χρόνος έγινε ιδιαίτερα πυκνός. Τα «κτυπήματα» διαδέχονται το ένα το άλλο. Και η πλειονότητα παραμένει άπραγη και μακάρια. Γιατί; Τι περιμένουμε;
Η συμμετοχή είναι άκρως αναντίστοιχη των όσων διαδραματίζονται. Ρυθμίσεις για Τ.Ε., για νηπιαγωγεία, για αναπληρωτές, για ασφαλιστικό, για, για … Πότε περιμένουμε να αντιδράσουμε, όταν όλα θα έχουν ισοπεδωθεί;
Ο Σύλλογος προσπαθεί να ανταποκριθεί με όποιο μέσο διαθέτει. Δεν αρνούμαστε τις παθογένειες και τις συνδικαλιστικές αμαρτίες χρόνων. Πολύ περισσότερο, δεν δίνουμε άφεση στο σάπιο συνδικαλισμό που από τη μια, υποκριτικά, εξαντλεί κάθε ικμάδα αντίστασης σε δήθεν κινητοποιήσεις μιας φωτογραφίας κι από την άλλη αποτελεί το κομματικό φερέφωνο αυτών που κυβερνώντας διέλυσαν και διαλύουν τη χώρα κι αυτών που περιμένουν να συνεχίσουν τη «δουλειά» των προηγουμένων. Όμως αυτά, όπως και τα λάθη αυτών που αγωνίζονται, δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για κανέναν. «Αυτοί» δεν θα υπήρχαν χωρίς την στήριξη, την ψήφο, την ανοχή και τη συνενοχή της «βάσης». Χρειάζεται να αναλάβει και ο καθένας μας το ποσοστό ευθύνης που του αναλογεί και να αλλάξουμε ρότα.
Γιατί με ανάθεση δεν γίνεται τίποτα. Είναι ευθύνη όλων. Δεν μπορεί οι ελάχιστοι να αγωνιστούν για τους πολλούς, που είναι ξαπλωμένοι στους καναπέδες. Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει αν δεν το θέλουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και ας εγερθούμε. Πιο εύκολα εμποδίζεται κάτι, παρά διορθώνεται εκ των υστέρων.
Τέλος τα θέματα που απασχόλησαν τα τέσσερα ΔΣ στο διάστημα που πέρασε ήταν συνοπτικά τα εξής:
Αποτίμηση της συνάντησης με την Δ/ντρια Εκπαίδευσης.
Η περαιτέρω διερεύνηση του θέματος του Τ.Ε. σε νηπιαγωγείο στο Μουζάκι.
Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις Διευθύνσεις Π.Ε. και Δ.Ε.
Η παράσταση διαμαρτυρίας στην Περιφέρεια στη Λάρισα για τις τελευταίες εξελίξεις με Τ.Ε., νηπιαγωγεία, αναπληρωτές.
Συνάντηση με τους Συλλόγους Γονέων την Μ. Δευτέρα.

Καλούμε όλους, σε αυξημένη ετοιμότητα, για όσα απρόοπτα μπορούν να συμβούν τις μέρες του Πάσχα.


Με την ευκαιρία των εορτών, ευχόμαστε ολόψυχα,
ορθόδοξη και καθολική επΑΝΑΣΤΑΣΗ.


Για την Ενωτική Δράση
Τάσος Γκαραγκάνης, Ηλίας Παπασακελλαρίου, Γιώργος Τσιτσιμπής


Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Ακέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται


Χρστος Γιανναρς

Link to Χρῆστος Γιανναρᾶς




Posted: 27 Mar 2016 11:26 PM PDT
Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.
Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;
Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;
Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών… Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.
Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.
Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες – ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.
Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.
Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».
Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.
Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.
Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.