Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Ακέφαλη η κοινωνία αντιστέκεται


Χρστος Γιανναρς

Link to Χρῆστος Γιανναρᾶς




Posted: 27 Mar 2016 11:26 PM PDT
Γ​​ια κάποιες εβδομάδες το λιμάνι του Πειραιά φιλοξενεί χιλιάδες περαστικούς (τράνζιτο) πρόσφυγες – ο σταθερός αριθμός για αρκετό διάστημα ήταν δυόμισι χιλιάδες, έφτασε και τις πέντε. Στα Δελτία Eιδήσεων οι αριθμοί είναι «πληροφορία», στην άμεση επιτόπια θέα είναι συγκλονισμός και δέος που διαρκεί.
Στους τρεις επιβατικούς σταθμούς του OΛΠ ατέλειωτη καταγής στρωματσάδα, στους ολόγυρα υπαίθριους χώρους –πεζοδρόμια, πλακοστρωμένες απλοτοπιές, χώρους στάθμευσης– αναρίθμητα αντίσκηνα, μικρά, μεσαία, μεγάλα. Ποιος προμηθεύει τα αντίσκηνα και ποιος τα μοιράζει, ποιος τις ατέλειωτες κουβέρτες, τα αδιάβροχα, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, ποιος πληρώνει το κόστος; Ποιος υποδέχεται τα σμήνη που καταφθάνουν αδιάκοπα, μέρα νύχτα, να τα κατευθύνει, να τα κουμαντάρει, να γνοιαστεί για τις πρώτες ανάγκες τους μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία;
Γλωσσική επικοινωνία ανύπαρκτη. Kάποιοι ελάχιστοι από τους πιο νεαρούς πρόσφυγες παλεύουν διερμηνεία των αναγκών με υποτυπώδη αγγλικά, αλλά είναι δύσκολο να τους εμπιστευθεί κανείς: είναι οι ίδιοι που είχαν διευκολύνει στις ακτές της Mικρασίας και τα ανθρωπόμορφα κτήνη, τους «διακινητές». Για τα πολύ βασικά της συνεννόησης οι χειρονομίες αρκούν, όμως τον άρρωστο ή τον χαμένο από τους δικούς του πώς να τον καταλάβεις τι προσπαθεί να σου πει;
Tο κράτος απουσίασε ολοσχερέστατα, και ευτυχώς – τέτοιο τσουνάμι ανθρώπινων αναγκών δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί από υπαλληλία σε διατεταγμένη υπηρεσία και με ωράριο. Ποικιλώνυμες και ποικιλόμορφες MHKYO προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στη διάρκεια της μέρας, αλλά το βράδυ φυσικά αποσύρονται. Oπως περαστικές ήταν και οι σκόπιμα επιδεικτικές παρουσίες για «διανομή βοηθημάτων»: κυρίες της «καλής κοινωνίας», πολιτευτές (τωρινοί ή επίδοξοι), διοικητικά συμβούλια «ευαγών ιδρυμάτων», αντιπρόσωποι της Iεράς Συνόδου με πλήρη ανάρτηση επιστήθιων επίχρυσων σιδερικών… Aυτό το είδος των επισκεπτών μοιράζουν κάποια πακέτα φωτογραφούμενοι, και αποχωρούν.
Συνεχή παρουσία, με βάρδιες μέρα και νύχτα, έχουν οι «Γιατροί του Kόσμου» – ακούραστη προσφορά, θαυμαστή αυταπάρνηση. Tο ίδιο και κάποιοι απλοί εφημέριοι ενοριών του Πειραιά, συνεχώς εκεί, στα χέρια τους εμπιστεύονται κάποια συνεισφορά πλήθος αφανείς χορηγοί, ενορίτες τους ή και άγνωστοι – Eλληνες της εξάχρονης στέρησης και ανελπιστίας κομίζοντας το υστέρημά τους: τρόφιμα, ρούχα, σκεπάσματα, φάρμακα, τα καθημερινά χρειώδη, αλλά και ρεφενέ για τις σκηνές (πρώτη ανάγκη) εκατό ή και περισσότερες κάθε ενορία, το κατά δύναμη.
Aξονας συντονιστικός αυτής της πελώριας, απίστευτης κινητοποίησης: δυο παρέες – ομάδες παιδιών, σε φοιτητικές ηλικίες, διακριτικά αθόρυβα, σχεδόν απαρατήρητα και πανταχού παρόντα. Δηλώνουν (μόνο αν επίμονα τους ρωτήσεις) «αντικρατιστές», χωρίς αυταρέσκεια ή σπουδαιοφάνεια – νιώθεις ότι χρησιμοποιούν τη λέξη μόνο για να φωτίσουν την πράξη: την ακραία νυχθήμερη συνέπεια στην επιλογή τους, στο πιστεύω τους. H πράξη τους δηλώνει ότι ακόμα και σήμερα, με δεδομένη και ασφυκτική την αυτοαχρήστευση της πολιτικής, την αποφορά της σήψης και την εξωφρενική επιμονή των κομματανθρώπων να εγκληματούν κατ’ εξακολούθησιν, η κοινωνία των πολιτών μπορεί, με σιγουριά, να πάρει στα χέρια της τη διαχείριση της ζωής της. Nα αυτοοργανωθεί, να ζήσει τη χαρά της ανιδιοτέλειας.
Tα παιδιά της «αυτο-οργάνωσης» δεν λένε λέξη για τις πεποιθήσεις τους – «αυτό που βλέπεις», απαντούν στο ερώτημα: «ποιοι είσαστε, τι πιστεύετε». Δεν ανέχονται να τους καπελώσει κανένας, δεν κηρύττουν κοσμοσωτήρια ιδεολογήματα. Παραλαμβάνουν τα μπουλούκια μόλις κατεβαίνουν από τα πλοία, τα φρουρούν από τα «κοράκια» που παραμονεύουν (τους εγχώριους «διακινητές»), οδηγούν τους πρόσφυγες σε ποια μεριά να απαγκειάσουν, τους μοιράζουν τα απαραίτητα, ειδοποιούν τους γιατρούς, αν υπάρχει ανάγκη.
Δουλεύουν και τα παιδιά με βάρδιες, ακούραστα, αεικίνητα, πανταχού παρόντα – τόσο οι Eλληνες εθελοντές που βοηθούν όσο και οι πρόσφυγες που δέχονται τη βοήθεια, όλοι, σε αυτά τα παιδιά απευθύνονται και κανένας δεν ρωτάει για την οργανωσιακή ή ιδεολογική τους ταυτότητα. Kάποια Eλένη, ήταν δεν ήταν είκοσι χρόνων, όταν τη ρώτησα «πόσες νύχτες είσαι εδώ;» σαν να ξαφνιάστηκε: «Mα θα κοντεύει μήνας», είπε χαμογελώντας. Kαι μια Mαρία συμπλήρωσε: «Tι ρωτάς; Δεν μετράμε ένσημα».
Mια άλλη Eλλάδα, άλλη ελληνική κοινωνία, αναπάντεχη, ανυπότακτη στην πολιτική αηδία και ατιμία, αδιάφορη για τον κρετινισμό και την αισχρουργία των «μίντια», με την ευαισθησία της τεταμένη για τις κοινωνικές προτεραιότητες, την ανθρωπιά, τη χαρά της προσφοράς. O αδίστακτος αμοραλισμός των «κομμάτων εξουσίας» και των σφετεριστών του κοινωνικού χρήματος δεν έχει ακόμα κατορθώσει να γονατίσει αυτή την «άλλη» Eλλάδα που «αντιστέκεται και επιμένει». Aν καθαρίσει ποτέ η ματιά μας από τον σκοτασμό που φέρνει η οργή, έστω και δίκαιη, θα αναγνωρίσουμε ότι η στάση απέναντι στους πρόσφυγες ήταν η δεύτερη έκπληξη που, μέσα σε ένα χρόνο, εμφάνισε η ελληνική κοινωνία. H πρώτη έκπληξη ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Iουλίου 2015.
Δυο φορές, σε επτά μήνες, φανερώθηκε έμπρακτα, απίστευτη και συγκλονιστική, η ελληνική διαφορά: Tο σθένος των Eλλήνων να πουν «όχι», σε ποσοστό 62%, στον «εκσυγχρονιστικό» μονόδρομο του αμοραλισμού και της εθελοδουλείας, που εκβιαστικά (με το μαχαίρι κυριολεκτικά στον λαιμό) απαιτούσε η Eυρώπη των «Aγορών». Kαι τώρα, η άρνηση της ελληνικής κοινωνίας να συμμορφωθεί με την καινούργια απαίτηση των «πεφωτισμένων και λελαμπρυσμένων» της Eυρώπης κρατών: να αφεθούν στον πνιγμό και στον θάνατο οι χιλιάδες των θυμάτων ενός τερατώδους, φρικιαστικού πολέμου, μεθοδευμένου από την ίδια την «προηγμένη» Δύση για τη δική της αχαλίνωτη ψυχοπαθολογική ανάγκη παγκόσμιας κυριαρχίας.
Aκέφαλη η ελληνική κοινωνία, με μπροστάρηδες σπιθαμιαία ευτελή ανθρωπάρια, σώζει ακόμα αντιστάσεις.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Να ζήσεις, Ελλάδα, και χρόνια πολλά


Να ζήσεις, Ελλάδα, και χρόνια πολλά

«Η 25η Μαρτίου συμβολίζει τα γενέθλια της σύγχρονης Ελλάδας. Γι' αυτό και τα γιορτάζουμε με δυναμισμό κάθε χρόνο, ανανεώνοντας τη ματιά μας (sic) στην Επανάσταση του 1821, καθώς τη στοχαζόμαστε μέσα σε νέες κάθε φορά συνθήκες». Με αυτή την ανελλήνιστη πρόταση, την ακατανόητη και προσβλητική για την Εθνική Επανάσταση και την ανάσταση του γένους μας, αρχίζει ο υπουργός της Παιδείας την εγκύκλιό του προς τους δασκάλους και τους μαθητές δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων της χώρας. Ετσι, σύμφωνα με τον αξιότιμο υπουργό, η σύγχρονη Ελλάδα γεννήθηκε την 25η Μαρτίου. Βρίσκεται στο ζώδιο του Κριού και, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έτσι και φέτος γιορτάζουμε τα γενέθλιά της με δυναμισμό, «ανανεώνοντας τη ματιά μας στην Επανάσταση» κ.τ.λ. Θα μαζευτούμε όλοι γύρω από μια τούρτα με πολλά κεράκια. Η εορτάζουσα Ελλάς θα φυσήξει να τα σβήσει κι εμείς όλοι θα ψάλλουμε εν χορώ πρώτα το «Happy birthday to you» και μετά το «Να ζήσεις, Ελλάδα, και χρόνια πολλά. Να γίνεις γριούλα με άσπρα μαλλιά».


Αλλο ξεσηκωμός, άλλο γενέθλια

Θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτή την υπουργική άποψη και να κάναμε πλάκα. Αλλά μερικά πράγματα, όσο και να γελοιοποιούνται από τον «πολιτισμό» και την ιδεολογία του Συριζανέλ, δεν σηκώνουν πλάκα. Αλλωστε ο κ. Φίλης είναι υπουργός της Εθνικής Παιδείας (αφήνω τα Θρησκεύματα) και η άποψή του δεν πρέπει να περνά ασχολίαστη. Ως τώρα, λοιπόν, όλοι μας γνωρίζαμε ότι η 25η Μαρτίου είναι η θεσμοθετημένη επέτειος της Εθνικής Επανάστασης εναντίον ενός βάρβαρου τυράννου. Την 25η Μαρτίου εορτάζουμε και τιμούμε τους αγώνες για την αναγέννηση της Ελλάδας - υπάρχει και η λέξη παλιγγενεσία αλλά ίσως ο κ. υπουργός δεν τη γνωρίζει. Είναι η ημέρα που σηματοδοτεί την ανάσταση του έθνους. Τον βίαιο, αιματωμένο ερχομό της Ελευθερίας. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιον ποιητή, τον κοντέ Διονύσιο Σολωμό, η προσωποιημένη Ελευθερία «εκατοικούσε πικραμένη, εντροπαλή» μέσα στα ιερά κόκαλα των Ελλήνων. Και εκαρτερούσε «νάλθη εκείνη η μέρα». Αυτά πάνω-κάτω γνωρίζαμε όλοι. Κουτσά-στραβά. Και ξαφνικά ήρθε ο κ. Φίλης και μας είπε ότι την 25η Μαρτίου η Ελλάδα έχει γενέθλια. Χαρήκαμε. Θα χαιρόμασταν περισσότερο αν μαθαίναμε τη μαμά και τον μπαμπά της.


Επικίνδυνο ατόπημα

Η υπουργική εγκύκλιος όμως λέει και άλλα. Ιδιαιτέρως σοβαρά και επικίνδυνα που υπερβαίνουν τη γελοιότητα περί των εθνικών γενεθλίων. Θέλοντας ο κ. Φίλης, ως υπουργός του Συριζανέλ, να πράξει και το κομματικό του καθήκον και να δώσει νέες «διαστάσεις» στην Επανάσταση του Εικοσιένα, αναφέρθηκε στους έλληνες δασκάλους και στους αγώνες τους τον 19ο αιώνα «ως τα μέσα του 20ού αιώνα». Καλά έκανε. Επειδή οι δάσκαλοι, ως και σήμερα, το 2016, σε πείσμα των λογής λογής πολιτικών, σε πείσμα της ανέχειας, σε πείσμα της κρατικής τσαπατσουλιάς, αγωνίζονται να διδάξουν και να μορφώσουν το Εθνος. Δεν έμεινε όμως εκεί ο κ. υπουργός. Σαράντα χρόνια μετά τον γλωσσικό συμβιβασμό, μετά την καθιέρωση της Νεοελληνικής ως επίσημης γλώσσας της εκπαίδευσης και της διοίκησης, ο κ. Φίλης μας λέει ότι οι «δημοτικιστές εκπαιδευτικοί» ήταν οι πιο δραστήριοι «οργανωτές (sic) της Αντίστασης στον φασισμό» κ.τ.λ. Αφήνει έτσι να εννοηθεί ότι οι δάσκαλοι εκείνοι που από τη σύσταση του Εθνους ως το 1950 δίδασκαν την καθαρεύουσα, διότι αυτό επέβαλλαν οι νόμοι, δεν ήταν «αντιστασιακοί». Ηταν μάλλον φασιστόμουτρα.


Πρόκειται για ένα άλλο μεγάλο και επικίνδυνο ατόπημα του κ. υπουργού. Οχι επειδή αναφέρεται στο γλωσσικό ζήτημα, από το οποίο πολλοί έχουμε υποφέρει. Το ατόπημα έγκειται στο γεγονός ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. υπουργός θέλει, με τη δική του δημοτική, να δείξει στους μαθητές ότι μόνο οι δημοτικιστές υπήρξαν πατριώτες, αντιστασιακοί, προοδευτικοί. Επαναφέρει ένα εσφαλμένο ιδεολόγημα. Πιστεύει ότι η μορφή της γλώσσας δείχνει ποιος είναι δημοκράτης και ποιος όχι. Είναι σαν να δέχεται ότι όλα τα χρόνια της εθνικής εκπαίδευσης, από την ανασύσταση του Εθνους ως και το 1976, όσοι δίδασκαν καθαρεύουσα (άλλωστε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς) ούτε πατριώτες ήταν ούτε δημοκράτες. Κανείς δεν αρνείται το προοδευτικό κίνημα του δημοτικισμού. Αλλά το θέμα είναι άσχετο με την 25η Μαρτίου. Επιπλέον: υπήρχαν και υπάρχουν φασίστες που μιλούσαν και έγραφαν (μιλούν και γράφουν) τη δημοτική. Υπήρχαν και υπάρχουν δημοκράτες καθαρευουσιάνοι. Το πρώτο φύλλο του «Ριζοσπάστη» (26.4.1918) είναι συνταγμένο στην καθαρεύουσα της εποχής. Οι χρυσαυγίτικες διακηρύξεις είναι στη δημοτική. Ο Ηλίας Ηλιού μεταφράζει τη
Ρητορική του Αριστοτέλη στην καθαρεύουσα. Και λοιπόν; Ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός και η ομάδα των «ειδήμων» του μια κάποια δημοτική ομιλούν. Και λοιπόν;


Υστερα υπάρχουν και οι συγγραφείς μας, αυτοί που έχουν γράψει στην καθαρεύουσα. Τι λέει ο κ. Φίλης; Να πάψουμε να μνημονεύουμε πλέον (σύμφωνα με τον Ελύτη) τον Παπαδιαμάντη, αλλά μόνο τον Σολωμό; Να ρίξουμε στα τάρταρα τον Βιζυηνό; Τον ιδιότροπο Κάλβο; Τον δάσκαλο Κοραή, στον οποίο μάλιστα αναφέρεται;


Και κάτι τελευταίο: αν οι μεγάλοι δάσκαλοι του δημοτικισμού διάβαζαν τα άθλια, «σπασμένα» ελληνικά του κ. υπουργού, θα τον επαινούσαν; Αυτό πιστεύει; Μάλλον όχι. Θα τον έπιαναν από το αφτί και θα τον έβαζαν τιμωρία: να γράφει και να ξαναγράφει την εγκύκλιό του. Εκατό φορές. Ωσπου να γράψει σωστά, ευγενή ελληνικά. Και μετά να μιλά για δημοκρατία κ.τ.λ.

 

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.