Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Μεταπολιτευτική χρεωκοπία:Τα πολιτιστικά αίτια.

Απόσπασμα από την ομιλία του Λαοκράτη Βάσση στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Αλιάρτου (19/1/2013) με Θέμα :Μεταπολιτευτική χρεωκοπία:Τα πολιτιστικά αίτια.

Δεύτερο μέρος
Πριν περάσω στο δεύτερο και κύριο μέρος της εισήγησής μου, θα προτάξω μια διαπίστωση και δύο επισημάνσεις:
Η διαπίστωση: Έχουμε μια εκπληκτική πνευματική και πολιτιστική περιουσία, αναξιοποίητη όμως, για να μην πω και κακοποιημένη. Αποκαλούμε μεγαλόστομα τον πολιτισμό «βαριά μας βιομηχανία», χωρίς όμως να έχουμε ποτέ χαράξει πολιτιστική πολιτική βάθους και προοπτικής, που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έπρεπε να αποτελεί τη βάση της εθνικής μας στρατηγικής, που κι αυτή δεν υπάρχει. Αλλά και χωρίς, πολύ περισσότερο, να έχουμε εμβαθύνει σε ό,τι θα αποκαλούσαμε θεωρία Ελληνισμού, στη διαχρονική του διάσταση, χωρίς, εννοείται, μεταφυσικές δογματοποιήσεις και «ελληνοκεντρικές» αφελείς υπερβολές.
Πρώτη επισήμανση: Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις πολιτιστικές μας αξίες φετιχιστικά. Είναι η βαθύτερη ουσία της μεγάλης πνευματικής μας κληρονομιάς, αλλά και το απόσταγμα της σοφίας του λαού μας διαμέσου των αιώνων και των χιλιετών. Δεν υπάρχουμε όμως για τις αξίες, αλλά μέσα από τις αξίες και χάρη στις αξίες. Που σημαίνει πως δεν γίνεται να υπάρχουμε ως Έλληνες χωρίς τις αξίες μας. Είναι η ταυτοτική δύναμη του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας.
Δεύτερη επισήμανση: Η κρίση που περνάμε προφανώς και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, οφειλόμενο μόνο σε ενδογενή αίτια. Το βάθος όμως και η έκταση της κρίσης οφείλεται πρωτίστως στα ενδογενή αίτια, στο ότι, δηλαδή, ως χώρα και ως κοινωνία, βρεθήκαμε ανοχύρωτοι μπροστά στα εξωγενή αίτια της κρίσης, που είναι και ευρωπαϊκή και παγκόσμια, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθούν οι αρνητικές τους επιπτώσεις. Ούτε, ακόμα ακόμα, κι ο καταναλωτισμός με όλα του τα συμπαρομαρτούντα, που κατά κύριο λόγο συνδέεται με τη βαθιά ηθικο/πνευματική κρίση της κοινωνίας μας, είναι ελληνικό φαινόμενο. Οι μεγιστοποιημένες όμως επιπτώσεις του είναι ελληνικό φαινόμενο.
Αλλά είναι καιρός να προσγειωθούμε στη ζοφερή μας πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το σκοτεινό βάθος της οδυνηρά βιούμενης κακής έκβασης της Μεταπολίτευσης. Θα προσπαθήσουμε, πολύ απλά, να αναδείξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της χρεοκοπίας, τα πέραν των πολιτικο/οικονομικών, που είναι τα πολιτιστικά, τα σχετικά δηλαδή με το πνευματικό, ηθικό, αξιακό και ταυτοτικό έρμα της εθνικής μας συλλογικότητας. Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να μιλήσουμε για μια κερκόπορτα στην πολιτιστική συνείδηση της κοινωνίας μας και του τόπου μας, πεπεισμένοι πως, χωρίς τη σωστή θεώρηση του πώς άνοιξε αυτή η κερκόπορτα, δεν θα συνειδητοποιήσουμε πραγματικά τι και γιατί μας συνέβη και μας συμβαίνει, με αυτονόητη την παραδοχή πως δεν άνοιξε μόνη της.
Προσπερνώντας, για την οικονομία του χρόνου, τον γρίφο της σχέσης πολιτικού-πολιτιστικού, με δεδομένο πάντοτε πως στο βάθος του το πολιτικό είναι και πολιτιστικό, όπως και το πολιτιστικό είναι πρωτίστως και πολιτικό, θα αρχίσω με μια πολύ σύντομη αναφορά στην πολύ προσφιλή σε όλους μας πολιτική διάσταση της τωρινής μας κακοδαιμονίας, μια πολύ σύντομη δηλαδή αναφορά στα πολιτικά αίτια της χρεοκοπίας μας.
α. Τα πολιτικά αίτια της χρεοκοπίας: Αποφεύγοντας, λοιπόν, κοινές και αυτονόητες διαπιστώσεις, θα περιοριστώ στο πολιτικό στίγμα της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας, του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, του συγκεκριμένου δικομματικού πολιτικού συστήματος, σε μεγάλο βαθμό οφειλόμενο και στο πώς αυτό λειτουργήθηκε.  Καθώς από σύστημα μιας αφετηριακά οριοθετημένης διαχείρισης των κοινών, εννοώ την καραμανλικής επιλογής στρατηγική λογική «ελέγχου» της μεταχουντικής ελληνικής κοινωνίας με «δημοκρατικά» μέσα, μετέπεσε γρήγορα (πρωτίστως δια του Πα.Σο.Κ!) σε σύστημα νομής της εξουσίας, έτσι που, αντί να υπάρχει το πολιτικό σύστημα για την κοινωνία, υπήρχε η κοινωνία για το πολιτικό σύστημα της εναλλασσόμενης και αδηφάγου δικομματικής συγκυριαρχίας. Κι αυτό πώς; Πολύ απλά και χωρίς να υπεισέρχομαι στα «γιατί», με την ιδιοποίηση του κράτους απ’ τα δυο κόμματα εξουσίας και την ομηρεία της κοινωνίας απ’ το αδυσώπητο πλέγμα, απ’ τον πολύποδα κομμάτων εξουσίας και κράτους, με πλήρη ανατροπή της λογικής σχέσης κομμάτων-κράτους-κοινωνίας, έτσι που, όπως ήδη είπα, αντί να υπάρχουν τα κόμματα και το κράτος, με απολύτως διακριτές τις λειτουργίες τους, για την κοινωνία, να υπάρχει η κοινωνία για τα κόμματα εξουσίας και το ιδιοποιημένο απ’ αυτά ως λάφυρό τους κράτος, με μοιραία, εξ αυτού, τα αποτελέσματα που ζούμε.  Γιατί, ούτως εχόντων των πραγμάτων και με τη φορά που αυτά προσέδιδαν στις εξελίξεις, η πολιτική σταδιακά μετέπεσε και ταυτίστηκε στη συνείδηση των πολλών με τη νομή και λαφυραγώγηση της εξουσίας, οι πολιτικοί με νομείς και επικαρπωτές της, ενώ η διαφθορά κατέστη, μοιραία, το καύσιμο λειτουργίας αυτού του τραγικά εκπεσμένου πολιτικού συστήματος.  Αυτή η τόσο απλή και καίρια αλήθεια πόσο αναλύθηκε και πόσο αναδείχτηκε σ’ αυτό το ζοφερό τέλος της Μεταπολίτευσης;  Αλλά και μαζί της, πόσο αναλύθηκε και πόσο αναδείχτηκε η αδυσώπητη ανάγκη να αποκατασταθεί, με ριζικές τομές στην πολιτική μας ζωή, η λογική σχέση κομμάτων-κράτους-κοινωνίας, έτσι που κόμματα και κράτος να υπάρχουν για την κοινωνία, όπως η στοιχειώδης (αστικο)δημοκρατική τάξη και δεοντολογία επιτάσσει;  Πόσο ψάξαμε τις πραγματικές ρίζες της αχαλίνωτης και ανακυκλούμενης διαφθοράς, που είναι απότοκος της αμοιβαίας ηθικής έκπτωσης πολιτικού συστήματος και κοινωνίας; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όχι όμως και το γιατί οδηγηθήκαμε  σ’ αυτή  τη μοιραία έκπτωση.
β. Τα πολιτιστικά αίτια της χρεοκοπίας: Έτσι όμως μπαίνουμε στην καρδιά του θέματός μας, που, όπως είπαμε, δεν είναι άλλη απ’ την αναζήτηση του βαθύτερου «γιατί» συνέβη ό,τι συνέβη, του πολιτιστικού δηλαδή «γιατί» (ηθικού, πνευματικού, αξιακού και ταυτοτικού), που προφανώς και συναρτάται, σε διαλεκτική σχέση αλληλοπροσδιορισμού, με το ήθος όλων μας, όσο κι αν, σχεδόν όλοι μας, όταν ψάχνουμε αυτό το «γιατί», κοιτάζουμε… απέναντί μας. Ελπίζω αυτή μου η νύξη να μην εκληφθεί ως υπαινικτική σύμπτωση με τον χυδαίο κυνισμό του «μαζί τα φάγαμε», στον οποίο και υποκρύπτεται η λογική του βιαστή πως …τα ‘θελε κι η βιασθείσα.  Απλώς, επιδιώκοντας να ερμηνεύσω τα γεγονότα και όχι να καταλογίσω ευθύνες, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ και να μην αναζητήσω το κοινό βάθος αφενός της πολιτικής ενοχής, που άπτεται του πώς και γιατί η καθεστηκυία μεταπολιτευτική πολιτική τάξη έπραξε όπως έπραξε, διέπραξε δηλαδή το έγκλημα της χρεοκοπίας, και αφετέρου της δεδομένης κοινωνικής συνενοχής, που άπτεται του πώς και γιατί ο λαός μας, εμείς όλοι, «συνεργήσαμε» στο έγκλημα με πράξεις, ανοχές και παραλείψεις μας, λιγότερο ή περισσότερο. Γιατί, ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κανένας λαός δεν εκμαυλίζεται ανεπιγνώτως και εν υπνώσει. Κι αυτό σημαίνει πολλά, που πρέπει να τα ψάξουμε με αυτοκριτική γενναιότητα και προπαντός χωρίς να κοιτάζουμε μόνο… απέναντι. Σημαίνει, ας πούμε, μεταξύ πολλών άλλων: ρηχή πολιτική συνείδηση, υπονομευμένη και ρευστοποιημένη πολιτιστική συνείδηση, ελαστική ηθική συνείδηση, αμβλυμένη πατριωτική συνείδηση, ανύπαρκτο πνεύμα συλλογικότητας κι άλλα τέτοια παρόμοια.  Χωρίς, εννοείται, όλα αυτά και όποια άλλα να εκλαμβάνονται  ως απόλυτα μεγέθη, αλλά και χωρίς να αποσυνδέονται, κάθε άλλο, απ’ τα «ιζήματα», στο πολιτιστικό υπόστρωμα της μεταπολιτευτικής μας ζωής.
γ. Επί τον τύπον των ήλων: Αποπειρώμενος να θέσω τα δάχτυλά μου επί τον τύπον των ήλων κι αφού ξανατονίσω πως το πολιτιστικό μας πρόβλημα δεν προσεγγίστηκε ποτέ στην στρατηγική για τη συλλογική μας μοίρα διάστασή του:
Θα ήθελα να τονίσω το κρίσιμο κενό μακρόπνοης πολιτικής πολιτισμού στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, που, μετά την αρχική σωστή μετακίνηση από παρωχημένες στερεοτυπικές ακρότητες, ευτελισμένες και απ’ τη χουντική εφταετία της έτσι κι αλλιώς προβληματικής εθνικής μας ιδεολογίας, καλύφτηκε, σταδιακά και ηγεμονικά, περίπου ως επίσημο υποκατάστατο ιδεολογίας, από ένα ρεύμα προοδευτικοφανούς αποδόμησης παντός του ελληνικού με προσχηματική επένδυση εκσυγχρονισμού και ευρωπαϊσμού.  Περάσαμε έτσι, για παράδειγμα, απ’ τον παρωχημένο ελληνοκεντρισμό στον αστιγματικό αντιελληνοκεντρισμό, για να θυμηθούμε τον Νάσο Βαγενά, απ’ τη νοσηρή προγονολατρία στην ακόμα πιο νοσηρή άρνηση της παράδοσής μας, απ’ την ανάγκη κριτικής θεώρησης των αφελειών της γραμμικής ιστορικής μας συνέχειας, στην πλήρη άρνηση της ιστορικής μας συνέχειας, διανθισμένη με «συνωστισμούς» στο λιμάνι της Σμύρνης (Ρεπούση) και «απώθηση» των Σουλιωτισσών στον γκρεμό του Ζαλόγγου απ’ τους ίδιους τους Σουλιώτες (Ψιμούλη).  Μπορούμε, νομίζω, να σταθμίσουμε τη διαβρωτική λειτουργία αυτού του ρεύματος στη συνείδηση της κοινωνίας μας, ιδίως αν σκεφτούμε πως ήταν κυρίαρχο στα μεγάλα Μ.Μ.Ε., αλλά, απ’ τα μέσα της Μεταπολίτευσης και μετά, περίπου κυρίαρχο και στην πολύπαθη παιδεία μας.
Παρομοίως, θα ήθελα να τονίσω την καταλυτική διάβρωση του συνολικού αξιακού μας συστήματος απ’ τον καταναλωτισμό και τη συνακόλουθη υλικο/ευδαιμονιστική φιλοσοφία του, που θέλει το χρήμα και τα υλικά αγαθά στην κορυφή της κλίμακας των αξιών ως υπέρτατο σκοπό ζωής και τον άνθρωπο στη βάση της ως μέσο και πράγμα.  Ο χρόνος δεν επιτρέπει την ανάλυση της ισοπεδωτικής επέλασης του καταναλωτικού προτύπου ζωής.  Γι’ αυτό θα περιοριστώ να πω πως εδώ βρίσκεται το πιο κρίσιμο κλειδί για την ερμηνεία της συνολικότερης χρεοκοπίας μας, που είναι, το επαναλαμβάνω, πρωτίστως ηθική, πνευματική, αξιακή και εντέλει ταυτοτική χρεοκοπία.  Στα ιζήματα του καταναλωτικού βυθού της μεταπολιτευτικής κοινωνίας μπορούμε να βρούμε όλες τις απαντήσεις: πρώτον για την εξαχρείωση της κοινωνίας μας, που πέρασε απότομα στον «καταναλωτικό παράδεισμο», ρευστοποιώντας με κυνική αφροσύνη μερίσματα των μελλοντικών γενεών, δεύτερον για την εξαχρείωση του πολιτικού μας συστήματος, που, αντί να βάλει χαλινάρι, καβαλίκεψε και επιτάχυνε τον καταναλωτικό κατήφορο, επιτείνοντας, ως σύστημα άγριας νομής της εξουσίας, όλες τις αρνητικές ροπές και όλα τα νοσηρά φαινόμενα της κοινωνίας μας (άκοπος πλουτισμός, λογική της ελάσσονος προσπάθειας, ρουσφέτι, βόλεμα, φοροδιαφυγή, αυθαίρετα και άλλα τέτοια παρόμοια) και τρίτον για την εξαχρείωση του Έλληνα, που, υπό την επήρεια της καταναλωτικής μέθης, έγινε αγνώριστος, άλλοτε πρωταγωνιστώντας, άλλοτε ανεχόμενος και αδιαφορώντας για το εξακολουθητικό βούλιαγμα στο μεταπολιτευτικό τέλμα, έκθετος στην κατακλυσμιαία και αποχαυνωτική υποκουλτούρα των Μ.Μ.Ε και όχι μόνο, με την παιδεία να μην οργανώνει την πολιτιστική μας άμυνα και με τους πνευματικούς μας ανθρώπους να μην ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών.  Όχι πως τα όσα επισημαίνω είναι καθολικά, πως δεν υπάρχουν αντιστάσεις και αξόδευτο αξιακό υπόλοιπο στην καρδιά του πολιτιστικού μας κυττάρου. Πως δεν υπάρχει άσβηστη αξιακή καταγραφή στον «σκληρό δίσκο» της συλλογικής μας συνείδησης με το τρισχιλιετές ιστορικό και πολιτιστικό της βάθος.  Ευτυχώς υπάρχουν αντιστάσεις, υπάρχει αξιακό υπόλοιπο, υπάρχει άσβηστη αξιακή καταγραφή στον σκληρό δίσκο της συλλογικής μας μνήμης και συνείδησης.
δ. Διά ταύτα: Σ’ αυτή την οριακή μας κατάσταση δεν πρέπει να αφεθούμε στη δίνη των καιρών και στην κακή μας μοίρα, σαν να είμαστε ένας ξοφλημένος λαός.  Έχοντας στο πλάι μας τους αιώνες της ιστορίας μας, όπως το λέει ο Ελύτης, αλλά και πιστεύοντας στον ελληνισμό ως ιδέα της αξιοσύνης, της ελευθερίας και του ανθρωπισμού, όπως τον ορίζει ο Σεφέρης, να συνειδητοποιήσουμε καλά τι μας συνέβη και γιατί μας συνέβη, έτσι ώστε: υφαίνοντας νέο όραμα για το μέλλον του τόπου μας, νέο όραμα ελληνισμού, εμπλουτισμένο από έναν νέο πατριωτισμό και μια νέα συλλογικότητα, να χαράξουμε, διεμβολίζοντας το μεταπολιτευτικό παγιδευτικό δίπολο του νοσηρού ελληνοκεντρισμού, που γέννησε χρυσαυγίτες, και του εξίσου νοσηρού αστιγματικού αντιελληνοκεντρισμού, που γέννησε τη νεοταξική ατοπία των ψευτοπροοδευτικών, μακρόπνοη πολιτιστική πολιτική για τη θέση και την πορεία μας στην Ευρώπη και στο παγκοσμιοποιημένο διεθνές περιβάλλον, που θα είναι η βάση μας για μια αναθεμελιωτική, ανορθωτική και αναγεννητική στρατηγική μας στη δύσκολη ανηφοριά του 21ου αιώνα, με πρώτο ζητούμενο να βγάλουμε την τροϊκανή χανάκα απ’ τον λαιμό μας και να βγούμε σε μετατροϊκανό ξέφωτο. Γιατί, για να βγούμε, εντέλει, απ’ τον σκοτεινό λαβύρινθο της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας, χρειαζόμαστε οδηγητικό «μίτο», καμωμένο απ’ τη συλλογική μας «Αριάδνη» με «ίνες» απ’ την αξιακή μας παρακαταθήκη ή, έστω, απ’ το αξιακό υπόλοιπο της σκόρπιας ψυχής μας, που, παρ’όλες τις κακοποιήσεις που της επιφυλάξαμε, ο εσώτατος αξιακός της πυρήνας αντέχει ακόμη. Κι αν ισχύει πως στα δύσκολα οι λαοί κρατιούνται απ’ την ψυχή τους, εμείς, κι απ’ το υπόλοιπο της ψυχής μας αν κρατηθούμε, θα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι και να βρούμε τη σωστή περπατησιά μας προς το μέλλον.
Επίλογος
Καθώς δεν έχω χρονικά περιθώρια να αναφερθώ στο πώς θα συμμαζέψουμε τη σκόρπια ψυχή μας, ενοχλημένος απ’ το κλίμα περιφρόνησης που, πολύ συχνά, εκπέμπουν εναντίον της χώρας μας άσπονδοι φίλοι μας στην Ευρώπη, με συνηγορία των ψοφοδεών της οργανικής μας διανόησης, θα μου επιτρέψετε την επιλογική παρέκβαση για να καταθέσω, ως νότα έλλογης υπερηφάνειάς μας, πως τούτος ο τόπος, ο τόπος μας, που τόσο κι οι ίδιοι έχουμε αδικήσει, εξακολουθεί να είναι ανεκτίμητο για όλη την ανθρωπότητα κοίτασμα πολιτισμού και να έχει ακόμα και τώρα εν δυνάμει ηγεμονικό πολιτιστικό λόγο ουκουμενικής εμβέλειας, που είναι μάλιστα και σηματοδοτικός μιας εναλλακτικής προς την κυρίαρχη της δυτικογενούς παγκοσμιοποίησης καταναλωτική φιλοσοφία ζωής. Για του λόγου το αληθές, θα δώσω,  πολύ συνοπτικά (ελλειπτικά) και αντιπαραθετικά, το στίγμα των δύο αυτών φιλοσοφιών ζωής, της δυτικής (κράμα ρωμαϊκής και προτεσταντικής λογικής) και της ελληνικής, μέσα από τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά τους:
Α. Δυτική πολιτιστική φιλοσοφία
Τα τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά της είναι, πρώτον, η χρηστική αντίληψη για τη γνώση, που έρχεται απ’ ρωμαϊκή πνευματική κληρονομιά, δεύτερον, η καρτεσιανική νοησιαρχία και ο εργαλειακός ορθολογισμός, που έρχεται απ’ τη νεωτερικότητα, τρίτον, η ατομοκρατία ως συστατικό γνώρισμα των δυτικών κοινωνιών, επίσης νεωτερικής προέλευσης. Τα τρία αυτά ενδεικτικά γνωρίσματα, γιατί υπάρχουν κι άλλα, μόνο άσχετα δεν είναι από τη δογματική σύνδεση της γνώσης με την παραγωγή, απ’ τη θεοποίηση της παραγωγικότητας και του ανταγωνισμού, από την πρόταξη της οικονομίας και των αγορών, απ’ τον καταναλωτισμό και τον υλικό ενδαιμονισμό, από την ατομοκρατία και την ηθική της, από την υποκατάσταση της παιδείας από την πραγματιστική εκπαίδευση, κι άλλα τέτοια παρόμοια, που όλα μαζί, με συνακόλουθή τους την οικολογική σε πλανητικό επίπεδο ασφυξία, προδιαγράφουν αναποτρέπτως το πλήρες αδιέξοδο στην πορεία της ανθρωπότητας. Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, οι ράγες αυτού του δυτικού πολιτισμού και της «παγκοσμιοποίησης», που είναι το σημερινό στάδιο στην εξέλιξή του, οδηγούν μοιραία σε εφιαλτικό αδιέξοδο.
Β. Ελληνική πολιτιστική φιλοσοφία
Τα τρία πολύ ενδεικτικά γνωρίσματά της είναι, πρώτον, η γνώση ως μέσο για την αρετή και με συνακόλουθη την κατ’ αρετήν χρήση της, που έρχεται απ’ την αρχαία ελληνική κληρονομιά, δεύτερον, ο  επίσης αρχαίος ελληνικός ορθός λόγος, που συνιστά εναρμόνιση νοητικών, βουλητικών και συναισθηματικών δυνάμεων, τρίτον, η περί προσώπου αντίληψη, που έρχεται από την ελληνική αρχαιότητα και την πατερική κληρονομιά, όπου το πρόσωπο, έννοια ενική και πληθυντική ταυτόχρονα, έχει ενσωματωμένη στην ουσία του την ετερότητα, προδιαγράφοντας κοινότητες συνανθρώπων και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων ατόμων (homo homini lupus!). Αν συνυπολογίσουμε τα τρία αυτά κρίσιμα γνωρίσματα με το σύνολο των κλασικών αξιών και με τις ρήτρες του νεοελληνικού πολιτιστικού προτύπου, προπαντός με τις τρεις θεμελιώδεις ισορροπίες, για τις οποίες έχουμε ήδη μιλήσει, μόνο αφελώς και ατόπως ελληνοκεντρική δεν θα θεωρηθεί η άποψη πως απ’ τον εσώτατο αξιακό πυρήνα όλων αυτών μπορεί να προκύψει εναλλακτική πολιτιστική φιλοσοφία ζωής και πολιτιστικές συντεταγμένες για να αντιπαλέψει η ανθρωπότητα τα πνιγηρά αδιέξοδα στα οποία τη σπρώχνει η κυρίαρχη δυτική φιλοσοφία της «παγκοσμιοποίησης» και του αμερικανοδυτικού καταναλωτικού προτύπου ζωής.
Που σημαίνει πως στο ελληνικό παράδειγμα ενυπάρχει, σε επίπεδο πολιτιστικής φιλοσοφίας πάντοτε, το αντίδοτο σε ό,τι θα αποκαλούσαμε δυτική παγκοσμιοποιητική εκτροπή, έστω κι αν, για πολλούς λόγους που εξηγούνται, δεν σταθήκαμε ικανοί να το αρθρώσουμε και θεωρητικοποιήσουμε πειστικά, να το αναδείξουμε και πολύ περισσότερο να κάνουμε πράξη ζωής το αξιακό του διατακτικό. Που είναι και ο θεμελιώδης όρος της αναθεμελιωτικής ανασύνταξής μας για να βγούμε κι εμείς απ’ το τροϊκανό χαντάκι που έχουμε «πέσει».
*Ομιλία στο «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Αλιάρτου» (19.01.2013)

Ακόμη μια .....φερελπις σωτήρας!

Η διευθύντρια του 9ου Δημοτικού που μήνυσε το σύλλογο διδασκόντων ορίστηκε Διευθύντρια ΠΕ Μαγνησίας

Μια Λαρισαία δασκάλα αναλαμβάνει διευθύντρια στην Πρωτοβάθμια της Μαγνησίας.

Στη σημερινή του συνεδρίαση, 19-07-2013, το Συμβούλιο Επιλογής Διευθυντών Εκπαίδευσης τοποθέτησε στις κενές θέσεις Διευθυντών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, από το σχετικό πίνακα επιλογής, τους παρακάτω εκπαιδευτικούς : 



 
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΕ
ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ
1
Α΄ ΑΘΗΝΑΣ 
ΧΑΤΖΗΜΑΝΩΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑ 
2
ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΑΤΟΣ ΘΩΜΑΣ-ΣΠΥΡΟΣ
3
ΑΧΑΪΑΣ
ΚΙΝΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ
4
Δ΄ ΑΘΗΝΑΣ
ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
5
ΈΒΡΟΥ
ΚΕΧΑΓΙΑ-ΦΑΝΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑ
6
ΖΑΚΥΝΘΟΥ
ΚΟΚΛΑΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
7
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΚΟΛΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
8
ΚΑΒΑΛΑΣ
ΚΟΥΡΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
9
ΚΕΡΚΥΡΑΣ
ΤΖΙΜΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
10
ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
ΚΑΤΣΙΒΕΛΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
11
ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
ΜΗΤΣΙΑΝΗ-ΜΑΤΘΑΙΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ
12
ΞΑΝΘΗΣ
ΜΑΡΚΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
13
ΠΕΙΡΑΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
14
ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ 


Η απόφαση έχει σταλεί για υπογραφή στον Υπουργό.
Η Θεοδώρα Μητσιάνη- Ματθαιοπούλου που έγινε Διευθύντρια στη Μαγνησία είναι η πρώην Δ/ντρια του 9ου Δημοτικού σχολείου Λάρισας, η οποία έχει υποβάλλει μήνυση στα Μέλη του συλλόγου Δασκάλων Λάρισας.
Μάλιστα  την είχε καθαιρέσει το ΑΠΥΣΠΕ Θεσσαλίας από Δ/ντρια του 9ου Δημοτικού Σχολείου και επίσης ομόφωνα το ΠΥΣΠΕ Λάρισας την απέκλεισε από τις νέες επιλογές του 2011 για Δ/ντρια σχολείου στη Λάρισα.

Αναδημοσίευση απο το alfavita.gr

Αρση της επίταξης των εκπαιδευτικών

Αρση της επίταξης των εκπαιδευτικών


ΟΛΜΕ:Μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα κατά του υπουργού, του Γ.Γ. και της κ. Καρδαμίτση

ΟΛΜΕ:Μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα κατά του υπουργού, του Γ.Γ. και της κ. Καρδαμίτση
ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr
Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών κατά του υπουργού Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλου, του Γεν.  Γραμματέα του Υπουργείου κ. Κυριαζή και κατά της αναπληρ. Προϊσταμένης Γεν. Δ/νσης Υπουργείου Παιδείας κ. Καρδαμίτση και κατά παντός άλλου υπευθύνου για την ενέργειά τους να προχωρήσουν στην υλοποίηση του νόμου για τις διαθεσιμότητες των εκπαιδευτικών πριν ακόμη αυτός ψηφιστεί από το Κοινοβούλιο και να δημοσιοποιήσουν τους πίνακες που περιείχαν προσωπικά δεδομένα 2.500 εκπαιδευτικών.

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Ένα γράμμα στο Γιάννη….

ΧΡΩΣΤΑΜΕ…. ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ!!!!!!!!!!!!!!!!
Ή ένα γράμμα στο Γιάννη….
από τη Δώρα Ξυπολιά
Κάπου σε ένα κείμενο από αυτά που γράφηκαν τις τελευταίες μέρες ο συνάδελφος Γιάννης, άγνωστος σε εμάς που διαχειριζόμαστε το blog της ΟΜΑΔΑΣ ΔΡΑΣΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ της Γ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ, έστειλε το παρακάτω μήνυμα. Το διάβασα πριν την διαδήλωση της 17/07, λίγο πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου της ντροπής. Κάθε ένας συνάδελφος από εμάς, «διαθέσιμος» – απολυμένος, υπό απόλυση και κατασυκοφαντημένος είναι και μια «ιστορία». Μια «ιστορία» ανάμεσα στις τόσες «ιστορίες» που γράφονται σιωπηλά τα τελευταία 3 χρόνια.
“Ειμαι ενας απο τους καθηγητες που απο τις 22 Ιουλιου θα βρισκονται σε διαθεσιμοτητα λογω καταργησης της ειδικοτητας μου στα ΕΠΑ.Λ .Δε θα σταθω σε οσα λεγονται τις τελευταιες ημερες για τα ΕΠΑ.Λ και την προσφορα τους στην εκπαιδευση .Τα στοιχεια αυτα βρισκονται στις αντιστοιχες υπηρεσιες και ολοι τα γνωριζουν πολυ καλα.Θα μιλησω για τη δικη μου πραγματικοτητα :
Εργαζομουν επι πεντε χρονια ως νοσηλευτης στον Ευαγγελισμο.Οι συνθηκες εργασιας πριν εικοσι χρονια αθλιες , ποσο μαλλον σημερα.Μετα απο νυχτερινες βαρδιες ή στα ρεπο μου ,αντι να ξεκουραζομαι διαβαζα για τις εξετασεις και παρακολουθουσα τα μαθηματα της σχολης μου στο Παιδαγωγικο τμημα Δημοτικης Εκπαιδευσης Αθηνων.Στοχος να ασχοληθω με αυτο που απο μικρος αγαπουσα: τα παιδια ως εκπαιδευτικος στην τεχνικη εκπαιδευση.Στο τελος τα καταφερα μετα απο πολυ αγωνα πηρα το πτυχιο , εδωσα εξετασεις στον ΑΣΕΠ και περασα μεσα στους εικοσι πρωτους.Δουλευα και ”πεθαινα” για τη δουλεια μου τα τελευταια 12 χρονια , χωρις αναρρωτικες , χωρις ουτε 1 μερα κανονικης αδειας.
Τωρα μου λενε οτι αποφασισαν να ακυρωσουν ο,τι με αγωνες και θυσιες για την εκπαιδευση εχω κανει.Μου λενε μαλιστα οτι μου κανουν τη χαρη να με γυρισουν πισω ,απο εκει που ξεκινησα, στο νοσοκομειο ή αλλιως θα απολυσουν εμενα και και μαζι τα ονειρα μου για ενα καλυτερο μελλον.Τους ευχαριστω αλλα δε χρωσταω σε κανεναν χαρη,γιατι η ζωη δε μου χαριστηκε ποτε ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΑ. Εχω την αξιοπρεπεια που αναξιοπρεπεις αριθμολαγνοι οπως αυτοι δεν την εχουν .Στα δυο μου παιδια χρωσταω ενα μεγαλο ευχαριστω, που μου δινουν δυναμη να ελπιζω σε ενα μελλον καλυτερο γι’αυτα .
Πολλα ευχαριστω απο τον απολυμενο Δασκαλο τους και στους μαθητες μου, που γεμισαν ομορφα ενα μεγαλο μερος της ζωης μου .Θα τους θυμαμαι παντα._” 
Αγαπητέ Γιάννη,
Σου γράφω λίγες σκέψεις συνάδελφε μου,
Διάβασα ένα άρθρο του ΣΤΑΘΗ σε κάποιο μπλογκ που έλεγε ότι 1000 άνθρωποι μένουν άνεργοι κάθε μέρα… κάθε μέρα το τελευταίο διάστημα… Κοινωνικός όλεθρος στην χώρα μας, ακρωτηριασμένες οικογένειες, μισοί άνθρωποι… το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι μόνο η αυταπόδεικτη ανάγκη του ανθρώπου για βιοπορισμό, είναι η αξιοπρέπεια η οποία δεν μετράται με το επί της εκατό του ΑΕΠ αλλά με την προσφορά, την δημιουργικότητα, την τιμιότητα, την αυταπάρνηση, την κοινωνική συνείδηση που διαμορφώνεται σε κάθε έναν από εμάς, κάθε μέρα της ζωής μας, σε κάθε πρωινό ξύπνημα.Δύο χρόνια πριν, θυμάμαι, είχα κονταροχτυπηθεί με κάποιους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα είχε ήδη αλλάξει δραματικά η κοινωνική αλλά και η προσωπική πραγματικότητα πολλών ανθρώπων. «Τι να μας πείτε και εσείς του δημοσίου, οι αργόμισθοι καθηγητάδες που δουλεύετε 6 ώρες την ημέρα!». Τότε υπεραμυνόμουν του κλάδου με επιχειρήματα μελετών. Τι σημαίνει να κάνεις μάθημα σε εφήβους, τι προσωπικές επιμορφώσεις απλήρωτες χρειάζονται, τι όγκο δουλειάς στο σπίτι έχουμε, τι παράλληλες δραστηριότητες και εργασίες τρέχουν ανεξάρτητα του παιδαγωγικού μας έργου κλπ κλπ κλπ.Όμως καταλάβαινα ότι χρωστάω. Ότι χρωστούσα σε μια κοινωνία που ασφυκτιούσε και αργοπέθαινε.Οργή λαού, το καλοκαίρι του μεσοπρόθεσμου… Ένα πανηγύρι λαϊκού ξεσηκωμού, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, στις πλατείες, στις γειτονιές. Και εγώ εκεί και εσύ ίσως και πολλοί από εμάς. Όμως δεν έφτανε μόνο η οργή για να πάρουμε την χαμένη μας αισιοδοξία πίσω….Συνέχισα να πιστεύω ότι χρωστούσα. Θα με ρωτήσεις τι; Θα το πω, μόνο σε σένα. Και μην το μαρτυρήσεις. Ευκαιρία ψάχνουν να μας χτυπήσουν και άλλο «επικοινωνιακά» οι ιδιοκτήτες «γουναράδικων» των μέσων αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Χρωστούσα τα «νιάτα» μου. Μην γελάς… θα με καταλάβεις. 10 και μισό χρόνια στην εκπαίδευση με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι μου, με την περικοπή μισθού στο 45 % και όμως κάθε πρωί πήγαινα ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ και ΓΕΛΑΣΤΗ στο σχολείο μου. Εκείνο το «καλημέρα, κυρία» αχ τι ήχος αξεπέραστος και μοναδικός! Εκείνα τα όμορφα παιδιά με τα μεγάλα μάτια που με περίμεναν κάθε φορά έξω από την πόρτα της αίθουσας με ένα αστείο το καθένα να μοιραστεί μαζί μου, αχ τι μοναδική μελωδία της ευτυχίας και της πληρότητας!Χρωστούσα και χρωστάω ακόμα, αγαπητέ μου συνάδελφε Γιάννη,Χρωστάω στους μαθητές μου την δανεική νιότη, τον απέραντο ρομαντισμό και την πίστη για ωραίο, το μεγάλο, το σημαντικό… χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που δεν έδωσα για την υπεράσπιση του δικαιώματος του παιδιού μου, του δικού σου του παιδιού, των παιδιών μας στη τροφή, στη στέγη, στη υγεία,  στη παιδεία…Χρωστάω στους μαθητές μου τον αγώνα που ανέβαλλα για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου για όλα τα παιδιά, για την υποχρεωτική 12χρονη παιδεία, για το σχολείο των ελεύθερων ανθρώπων, των ανοιχτών μυαλών, των σκεπτόμενων εφήβων, για το σχολείο των «εκκολαπτόμενων» ανθρωπιστών…Χρωστάω στους συναδέλφους μου την χαμένη τους νιότη που τους ρούφηξαν οι έμμισθοι διώκτες του δημόσιου σχολείου, την αξιοπρέπεια που τους ποδοπάτησαν, την εργασία που τους στέρησαν  οι εχθροί της δημόσιας εκπαίδευσης…Χρωστάω στους συναδέλφους μου, στους εργαζόμενους, τους μικροεπαγγελματίες, τους συνταξιούχους, στους ανέργους, στους νέους, στο λαό μου το ανένδοτο αγώνα που δεν έδωσα.Χρωστάω και θα πληρώσω… αυτή την φορά ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ τουλάχιστον αυτά που οφείλω…Χρωστάω και θα πληρώσω μετρητοίς στη μάχη υπεράσπισης του δημόσιου σχολείου, του σχολείου αρωγού μιας κοινωνίας που ανατρέπει τους ζυγούς της…Χρωστάμε όλοι μας μου φαίνεται, και το χρέος μας, το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, το «χρέος» μας για αντίσταση, το «χρέος» που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας και στη κοινωνία που χαροπαλεύει,  έχει γίνει πια «μη βιώσιμο»…. Ας το πληρώσουμε με τον αγώνα μας σε αυτούς  που το «οφείλουμε» και οι άλλοι, οι εγχώριοι και ξένοι ληστές του κοινωνικού πλούτου και των εργασιακών δικαιωμάτων, οι βιαστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας,  ας ψάξουν να βρουν το «μεταφορικό μέσο» της φυγής τους καθώς η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ!
ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ – ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΟΥΜΕ!
ΥΓ: αν πιστεύεις ότι και εσύ, αγαπητέ συνάδελφε Χ, ότι «χρωστάς», έλα και εσύ στο αγώνα αυτό το μεγάλο, το σπουδαίο και το σημαντικό. Στο αγώνα αυτό κανένας δεν περισσεύει!
Και είμαστε πολλοί! Αυτή τη φορά είμαστε ανυποχώρητοι και  αποφασισμένοι. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε και άλλη επιλογή!!!!!!!!!!!!!
Τη Δευτέρα 22/7, ημέρα που ξεκινάει η διαθεσιμότητα, συμμετέχουμε μαζικά σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ώρα 12, στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού & Κορνάρου 2, Σύνταγμα).
Τα γραφεία της Γ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ (ΤΑΥΓΕΤΟΥ 60) θα ανοίξουν Τρίτη 23/7 και Δευτέρα 29/7 από τις 10:30 πμ έως τις 2 μμ για την οργάνωση του αγώνα μας
Ενημερώνουμε ενώσεις γονέων, συλλόγους γονέων, δεκαπενταμελή συμβούλια μαθητών μας, σωματεία δασκάλων και εργατικά σωματεία περιοχής, λαϊκές συνελεύσεις και λαϊκές επιτροπές περιοχής συντονίζοντας τις δράσεις μας το αμέσως επόμενο διάστημα. (κινητοποιήσεις, συναυλίες…)
Οργανωνόμαστε για να δώσουμε την μάχη με γενικευμένες καταλήψεις και γενική απεργία το Σεπτέμβρη.

ΑΝΤΙΓΡΑΦH ΑΠΟ : https://kinisigelme.wordpress.com/

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

  Ο.Λ.Μ.Ε.                                       
Ερμού & Κορνάρου 2                                    
ΤΗΛ: 210 32 30 073 - 32 21 255
FAX: 210  33 11 338
e-mail:olme@otenet.gr                                               
                Αθήνα, 18.7.13

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους, γονείς, μαθητές, που σε ολόκληρη την Ελλάδα, έδωσαν τη μάχη για την απόκρουση της επίθεσης που έχουν εξαπολύσει Κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, για την αποτροπή της ψήφισης του ν/σχ, που οξύνει τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω στους εργαζόμενους, στο λαό.
Για πρώτη φορά, μετά από ένα σχεδόν αιώνα, προχωράνε σε διαθεσιμότητες – απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων.
Καταργούν ότι έχει απομείνει από τα δικαιώματα  των εργαζομένων και τα μέτρα προστασίας της εργασίας, τις συλλογικές συμβάσεις και τις κατώτατες αμοιβές. Διαλύουν δημόσιες υπηρεσίες, καταργούν δυναμικούς τομείς της δημόσιας τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και τους εκχωρούν στη ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, επιχειρούν τη συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης και την προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.
Η επίθεση Κυβέρνησης – Τρόικας περνάει τώρα σε νέα φάση. Το ίδιο και ο δικός μας αγώνας.  Ενώνουμε τις δυνάμεις μας, συσπειρώνουμε τους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, απαντάμε άμεσα στις προσπάθειες εφαρμογής των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων. 

Προετοιμάζουμε τους μεγάλους αγώνες του Σεπτεμβρίου.

  ü      Καλούμε τις ΕΛΜΕ όλης της χώρας να συνεχίσουν τις πολύμορφες κινητοποιήσεις τους. Να δημιουργήσουν σε κάθε περιοχή «κέντρα αγώνα»,  σε συνεργασία με σωματεία, φορείς και συλλογικότητες των περιοχών, με τους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας (συλλόγους πρωτοβάθμιας, ενώσεις και ομοσπονδίες γονέων, μαθητές, φοιτητές). Δημιουργούμε επιτροπές αγώνα μετά από απόφαση των ΔΣ των ΕΛΜΕ.
Ιδιαίτερα να συσπειρώσουμε τους συναδέλφους μας που τίθενται σε διαθεσιμότητα, τους αναπληρωτές που είναι απολυμένοι, τους σχολικούς φύλακες που απολύονται. Τους μαθητές των ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ που δεν θα βρίσκουν σχολείο, όλους τους μαθητές μας. Δηλώνουμε ότι θα παλέψουμε να μη  απουσιάζει κανείς από  τα σχολεία μας την 1η του Σεπτέμβρη.
  ü      Τη Δευτέρα 22/7, ημέρα που ξεκινάει η διαθεσιμότητα, καλούμε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και άλλες παρεμβάσεις σε όλες τις περιοχές, ανάλογα με τις δυνατότητες των τοπικών ενώσεων.
Στην Αθήνα, καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, την Δευτέρα 22/7, ώρα 12, στα γραφεία της ΟΛΜΕ (Ερμού & Κορνάρου 2, Σύνταγμα).



  ü      Το ΔΣ της ΟΛΜΕ, καλεί τις ομοσπονδίες των κλάδων που βρίσκονται σε κινητοποίηση αυτή την περίοδο, αλλά και όλες τις ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σε συνάντηση για να οργανωθεί από κοινού ο αγώνας ενάντια στις διαθεσιμότητες – απολύσεις αλλά και συνολικά ενάντια στην πολιτική της Κυβέρνησης  - Τρόικας. Προτείνουμε η συνάντηση να γίνει την Τετάρτη 24/7 στις 7μμ στα γραφεία της ΟΛΜΕ.
  ü      Το ΔΣ της ΟΛΜΕ, θεωρώντας ότι η βασική κατεύθυνση του αγώνα μας είναι η συνδικαλιστική – πολιτική αντιπαράθεση με τις εξοντωτικές πολιτικές της κυβέρνησης και ότι η λύση θα δοθεί σε πολιτικό επίπεδο, διερευνά όλες τις δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν από το κίνημα (νομικές και άλλες), ώστε να παρεμποδιστεί η εφαρμογή του νόμου με κάθε τρόπο (για το θέμα αυτό θα υπάρξει νεότερη ανακοίνωση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ τις επόμενες ημέρες).

Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Μπορούμε με τον μαζικό, συντονισμένο, παρατεταμένο αγώνα να τους σταματήσουμε.

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ,
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!