Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Μπόχα Μαρφιν-έζικης προβοκάτσιας (Νίνα Γεωργιάδου 2-11-13)


Μπόχα Μαρφιν-έζικης προβοκάτσιας  (Νίνα Γεωργιάδου 2-11-13)

Σαν έτοιμοι από καιρό, αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών, ο Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει, «το "ανύπαρκτο" άκρο δολοφόνησε δύο υπαρκτότατους νέους ανθρώπους» και ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος συμπληρώνει, «οι δολοφόνοι που σκότωσαν πριν από λίγο δύο χρυσαυγίτες δεν αποτελούν άκρο; Δεν πρέπει η ʽιδεολογίαʼ τους να απαγορευθεί από το νέο αντιρατσιστικό νόμο, όπως απαγορεύεται ο ναζισμός;»
Στα δελτία μαζικής λοβοτομής των 8, όλες οι παραδουλεύτρες των τροϊκανών ξεσάλωσαν περί των «δύο άκρων», με την εκφωνήτρια του Αντένα να κραυγάζει, «έχουν δίκιο οι βουλευτές της Χ.Α. να είναι οργισμένοι» και το Τρεμο-Πρετεντέρικο δίδυμο να κόβει και να ράβει περί περιφρούρησης του συνταγματικού τόξου.
Μέσα σʼ αυτό το αιματοβαμμένο σκηνικό και τα προπαγανδιστικά παραληρήματα, οι ουσιαστικά θλιμμένοι είναι ο κόσμος της Αριστεράς γνωρίζοντας, από ιστορική εμπειρία, πως το παρακράτος της Καρφίτσας και των Γκοτζαμάνηδων είναι εδώ, αειθαλές και φονικό, στην υπηρεσία κάθε βρωμιάς που εξυπηρετεί τους στόχους της οικονομικής εξαθλίωσης και του ολοκληρωτικού αυταρχισμού. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό στο σχεδιασμό και την υλοποίηση κάθε άγριας προβοκάτσιας, ξεκινώντας από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, φτάνοντας στη Μαρφίν, στο Α.Τ. Ιερισσού και στις τωρινές δολοφονίες.
Η δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν, στην πιο μεγαλειώδη διαδήλωση για το ξεπούλημα της χώρας, μούδιασε τις κινηματικές αντιστάσεις και έβαλε τους θύτες ενός ολόκληρου λαού σε ρόλο υπερασπιστή της δημόσιας ασφάλειας. Τέσσερα χρόνια μετά, η αποτρόπαια δολοφονία παραμένει «ανεξιχνίαστη», από τις, κατά τα άλλα, αποτελεσματικότατες μυστικές υπηρεσίες που, κατά Πάγκαλο, παρακολουθούν τους Αμερικάνους και διαγκωνίζονται σε μαγκιά με τη CIA. Η καταγγελία που αφορά στη χρήση ειδικού υλικού στις εμπρηστικές βόμβες της Μαρφίν, άγνωστης προέλευσης και καταλυτικά θανατηφόρας αποτελεσματικότητας, είναι χωμένη στο συρτάρι της υπόθεσης. Το τριπλό έγκλημα ανασύρεται μόνο όποτε βολεύει στην επιχειρηματολογία των θιασωτών των δύο άκρων, χωρίς καμιά αιδώ για την τυμβωρυχία και χωρίς καμιά απολογία για την έλλειψη απόδοσης δικαίου.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι «αντίφα» θεατρικές παραστάσεις από το σκυλολόι που εκτρέφει το νεοναζισμό και συνεργάζεται μαζί του, είχαν διπλό στόχο: να ανοίξει ο κύκλος του αίματος που θα δρομολογούσε την προστυχιά των δύο άκρων, και να σταλεί το μήνυμα πως οι καθεστωτικοί φασίστες κάνουν κουμάντο, κόβοντας την κάνουλα της επίσημης και ανεπίσημης χρηματοδότησης στα μαντρόσκυλά τους όταν το κρίνουν απαραίτητο.
Η διπλή δολοφονία των νεαρών νεοναζί, αυτών των αποπλανημένων άτυχων, έρχεται να εδραιώσει το μήνυμα: ή μνημόνια ή αίμα.
Σε μια συγκυρία όπου το νέο ασφαλιστικό δρομολογείται με όρους συντριβής, η δημόσια υγειονομική περίθαλψη κονιορτοποιείται, ο φόρος ακινήτων προοιωνίζεται χιλιάδες άστεγους, οι παραδουλεύτρες της Τρόικας έπρεπε να εκτρέψουν τη λαϊκή οργή, να αποτρέψουν αντιστάσεις και να ολοκληρώσουν το καταγέλασμα περί συνταγματικού τόξου.
Το αίμα έγινε πολύ φτηνό μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα του αμύθητου πλούτου που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας. Οι «παράπλευρες απώλειες» αυτού του αδυσώπητου οικονομικού πολέμου θα εξυφαίνονται σε εγχώρια και μη υπόγεια και θα υλοποιούνται χωρίς κανένα δισταγμό.

--

Κλεάνθης Γρίβας: Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (2009)


Κλεάνθης Γρίβας: Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (2009)

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

«Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».
Δήλωση του νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra, κατά τη διάρκεια της δίκης του, το 1990. Ο Vinciguerra το 1972 πήρε μέρος σε βομβιστική ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών καραμπινιέρων. (Sunday Independent, 11/11/1990).
«Ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα; Αυτό είναι πιθανό. Ποιος, όμως, θα δικαιώσει το σκοπό; Σ’ αυτή την ερώτηση (που η ιστορική σκέψη αφήνει ξεκρέμαστη) η εξέγερση απαντά:Τα μέσα».
Albert Camus, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος
(Αθήνα, Μπουκουμάνης, 1971, σ. 362)

1) H «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ»

Μια προσεκτική ανασκόπηση στην εφαρμογή της τρομοκρατίας, από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου (1947) μέχρι σήμερα, οδηγεί στην εξαγωγή δύο βασικών συμπερασμάτων:
1) Σε όλες σχεδόν τις τρομοκρατικές ενέργειες, αρχικά «ανακαλύπτεται» κάποιο «ερυθρό» ίχνος που στρέφει την προσοχή σε μια από τις πολλές ασήμαντες ομαδούλες της «αριστεράς» και στη συνέχεια, όλες οι αποδείξεις οδηγούν στο χώρο των μυστικών υπηρεσιών, του παρακράτους και των ακροδεξιών οργανώσεων.
2) Αυτή η τρομοκρατική σταθεροποιητική δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών εξελίχθηκε σε δύο διακριτές φάσεις.
Στην πρώτη φάση (1947-1970), οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν την εκτέλεση των «σταθεροποιητικών» (τρομοκρατικών) ενεργειών σε πράκτορές τους ή σε όργανά τους από το χώρο των ομάδων της εξτρεμιστικής δεξιάς, και στη συνέχεια προσπαθούν να τις αποδώσουν στην κοινοβουλευτική ή στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κατασκευάζοντας «ενόχους».
Στη δεύτερη φάση (1971 και μετά), σημειώνεται μια ποιοτική αλλαγή στη «σταθεροποιητική» (τρομοκρατική) τακτική των μυστικών υπηρεσιών, η οποία συμπίπτει με την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland (αρχηγού του αμερικανικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων και γνωστού σφαγέα του Βιετνάμ) και Wicklam.
Το «Εγχειρίδιο» άρχισε να εφαρμόζεται για την αποσταθεροποίηση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τρομοκρατικές δραστηριότητες, αμέσως μετά την κοινοποίησή του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (Μάρτιος 1970), με τα κωδικά στοιχεία FM 30-31 (Field Manual/Εγχειρίδιο Επιχειρήσεων, που συνοδευόταν από 3 παραρτήματα FM 30-31 A, B και C) και έγινε η Βίβλος της «καθημερινής πρακτικής» των μυστικών υπηρεσιών κατά την εποχή στην οποία αρχηγοί της CIA είναι ο Ούλιαμ Κόλμπι (έως το 1975) και ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος (1976).
Μετά την κοινοποίηση αυτού του «Εγχειριδίου Σταθεροποιητικών [Τρομοκρατικών] Ενεργειών» στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ευρώπη και στις μυστικές υπηρεσίες των ευρωπαϊκών κρατών (που εκπαιδεύονται και καθοδηγούνται από τις αντίστοιχες αμερικανικές), σημειώνεται μια ριζική μεταβολή της τακτική τους και μια ποιοτική αλλαγή της μεθοδολογίας τους:
Από ένα σημείο και μετά, σ’ εφαρμογή των οδηγιών του «Εγχειριδίου», οι μυστικές υπηρεσίες αντί να πραγματοποιούν τρομοκρατικές πράξεις με δικούς τους πράκτορες και να προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν ενόχους προερχόμενους από το χώρο της αριστεράς,

1) είτε κατασκευάζουν «αριστερές» οργανώσεις φαντάσματα, που «αναλαμβάνουν δημόσια» την ευθύνη των τρομοκρατικών ενεργειών που πραγματοποιούν οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών,

2) είτε διεισδύουν σε διάφορες ομάδες της εξτρεμιστικής αριστεράς (οι οποίες είναι πολύ ευάλωτες, λόγω της μονοδιάστατης ιδεολογίας, της οργανωτικής συγκεντρωτικής διάρθρωσης και των συνθηκών της παρανομίας που καθιστούν αδύνατο τον έλεγχο των καθοδηγητικών οργάνων από τα υποκείμενα στρώματα) και τις καθοδηγούν στην εκτέλεση τρομοκρατικών πράξεων, όταν, όπως και όπου εξυπηρετούν τα «σταθεροποιητικά» τους σχέδια.
Αυτό επιτρέπει στις μυστικές υπηρεσίες να αποδίδουν αληθοφανώς τις δικές τους τρομοκρατικές ενέργειες, ανάλογα με τις σκοπιμότητες της στιγμής:

1) Είτε σε μέλη διαβρωμένων γκροπούσκουλων, που λειτουργούν υπό το κράτος της αυταπάτης, ότι με τη δράση τους υπερασπίζονται τα «ύψιστα συμφέροντα της επανάστασης» (!), ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα ύψιστα συμφέροντα των μυστικών υπηρεσιών. Τα στελέχη αυτής της κατηγορίας προορίζονται να παίξουν τον έσχατο ρόλο τους μπροστά σ’ ένα δικαστήριο πριν καταλήξουν σε μια φυλακή.

2) Είτε σε εκτελεστικά όργανα των μυστικών υπηρεσιών, τα οποία έχουν αχρηστευτεί από επιχειρησιακή άποψη, και μπορεί να παίζουν συνειδητά αυτόν το ρόλο ή να αγνοούν για λογαριασμό τίνος ενεργούν στην πραγματικότητα. Τα άτομα αυτά, που δεν είναι μόνον άχρηστα αλλά και επικίνδυνα για τις μυστικές υπηρεσίες, λόγω των όσων γνωρίζουν, κατά κανόνα «εκκαθαρίζονται» με διάφορους τρόπους που επιτρέπουν τη δημόσια εκμετάλλευση της δολοφονίας τους από τις υπηρεσίες που την αποφασίζουν και την εκτελούν.
Στην περίπτωση που δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί κάποια απ’ αυτές τις διαζευκτικές δυνατότητες, επειδή δεν το επιτρέπουν οι αντικειμενικές συνθήκες (όπως π.χ. στην περίπτωση που υπάρχει τρομοκρατική δραστηριότητα, αλλά δεν υπάρχει επιδοκιμασία και υποστήριξη αυτής της δραστηριότητας από διάφορες ομαδούλες της εξτρεμιστικής αριστεράς), οι μυστικές υπηρεσίες έχουν πάντα την ευχέρεια να κατασκευάζουν ενόχους, επιλέγοντας ανάμεσα σε άτομα που η κοινωνική και πολιτική τους παρουσία τα καθιστά ευάλωτα.
Λίγο μετά την κοινοποίηση του «Εγχειριδίου Εκστρατείας για τις μυστικές υπηρεσίες που διεξάγουν Επιχειρήσεις Σταθεροποίησης» των στρατηγών Westmorland εξουδετερώνονται «ανεξήγητα» οι ιστορικές ηγεσίες των δύο σημαντικότερων οργανώσεων που δρουν στον ευρωπαϊκό χώρο, η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) στη δυτική Γερμανία και οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται από μια «νέα γενιά» στελεχών, και, ύστερα απ’ αυτό, παρατηρείται μια (απρόσμενη, αιφνίδια και πολιτικά αδικαιολόγητη) αλλαγή στις μεθόδους και τους στόχους τους:
Ο «μετριοπαθής εκφοβισμός» που εφαρμοζόταν κατ’ αποκλειστικότητα μέχρι τότε, υποκαθίσταται εξ’ ολοκλήρου από την προμελετημένη ανθρωποκτονία ως βασικό μέσο «πολιτικής παρέμβασης».

Δυτική Γερμανία

Η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) συγκροτήθηκε τον Αύγουστο 1970, και μέχρι την εκκαθάριση της «ιστορικής ηγεσίας» της δεν εκτέλεσε καμιά πράξη προσχεδιασμένης ανθρωποκτονίας: Όλες οι κατηγορίες που της προσάπτει η αστυνομία και ο κατευθυνόμενος Τύπος αναφέρονται σε αναπόδεικτες, κατά κανόνα, συμμετοχές της σε ληστείες τραπεζών, κλοπές εγγράφων από δημόσιες υπηρεσίες, κ.λ.π.
Από το 1971, με την συστηματική καλλιέργεια της αντιτρομοκρατικής ψύχωσης που διευκολύνει και νομιμοποιεί στη συνείδηση μιας μερίδας της κοινής γνώμης την άγρια καταστολή, εξαπολύεται ένα κύμα αστυνομικών επιχειρήσεων που οδηγεί στην πλήρη εκκαθάριση της «ιστορικής ηγεσίας» της RAF και στην αντικατάστασή της από ένα νέο επιτελείο «επαναστατών».
Μέσα σε δύο χρόνια (1970-1972), οι «αντιτρομοκρατικές» δυνάμεις δολοφονούν τους Πέτρα Σελμ (1971), Γκ. Φον Ράουχ και Τόμας Βάισμπεργκ (1972), και συλλαμβάνουν τους Π. Χόμαν, Ι. Γκεόργκενς, Ι. Σούμπερτ κ.ά. (1970), Μ. Γκράσχοφ, Β. Γκρούντμαν, Κ. Προλ, Β. Χόπε κ.ά. (1971). Στα επόμενα δύο χρόνια, την ίδια τύχη θα έχουν οι Α. Μπάαντερ, Ουλρίκε Μάινχοφ, Γκ. ‘Ενσλιν, Χ. Μάλερ κ.ά.
Μετά απ’ αυτό το σημείο, σημειώνεται μια ριζική μεταβολή στη μεθοδολογία της RAF, που από εδώ και πέρα έχει ως άξονα την προσχεδιασμένη ανθρωποκτονία.

Ιταλία

Μέχρι το 1973, η δραστηριότητα των ιταλικών «Ερυθρών Ταξιαρχιών» εξαντλείται σε ενέργειες εκφοβιστικού χαρακτήρα: προκηρύξεις, συμμετοχή ενόπλων σε διαδηλώσεις, μικροτραυματισμοί, απαγωγές που καταλήγουν στην απελευθέρωση του απαχθέντος (όπως συνέβη με τον προσωπάρχη της FIAT Ετόρε Αμέριο, τον εισαγγελέα Μάριο Σόσι, κ.ά.)
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1974, εξουδετερώνεται η «ιστορική ηγεσία» των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» (με τις συλλήψεις του Ρενάτο Κούρτσιο, του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι κ.ά.) και στην καθοδήγηση των Ερυθρών Ταξιαρχιών προωθείται ο μιλιταριστής Μάριο Μορέτι, ο οποίος συνεργάζεται στενά με τον «μυστηριώδη» Κοράντο Σιμιόνι.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην ιδρυτική ομάδα των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» υπήρχαν τρεις συνιστώσες: ο κομμουνιστής Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ο κεντρώος-καθολικός Ρενάτο Κούρτσο (που είχε ένα βραχύβιο νεανικό έρωτα για την άκρα Δεξιά) και ο «μυστηριώδης» Κοράντο Σιμιόνι. Όπως αποκάλυψε αργότερα, ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι:
«Το βιογραφικό του Κοράντο Σιμιόνι είναι ομιχλώδες: Είχε δουλέψει στο Ράδιο Free Europe (που χρηματοδοτείται από τη CIA), σε καθολικό πανεπιστήμιο της Γερμανίας, τον είχαν διαγράψει από το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, είχε στενές επαφές με τον ακροαριστερό εκδότη Τζαν Τζάκομο Φελτρινέλι και με όλους τους σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές που είχαν συσπειρωθεί γύρω του. Ο Σιμιόνι με τον Φελτρινέλι ήταν τότε σταθερά σημεία αναφοράς για όλους όσοι ήταν απογοητευμένοι από τη συμβιβαστική τακτική του Ιταλικού Κ.Κ.: πρώην αντιστασιακοί, εξεγερμένοι νέοι, ανυπόμονοι εργάτες». (A. Franceschini & G. Fasanella: Τι είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (Μιλάνο 2004, Αθήνα 2006)
Μετά απ’ αυτές τις συλλήψεις, αλλάζει τελείως το σκηνικό του θεάματος της τρομοκρατίας, στην κατεύθυνση που σκιαγραφείται στο αμερικανικό «Εγχειρίδιο [Από]σταθεροποιητικών Ενεργειών»: Από δω και πέρα, ο «μετριοπαθής εκφοβισμός» υποκαθίσταται εξ’ ολοκλήρου από την προμελετημένη ανθρωποκτονία.
Όπως είναι γνωστό, ο συνωμοτικός χαρακτήρα, η αυστηρή πειθαρχία και ο στρατιωτικός συγκεντρωτισμός, που προσδιορίζουν το στίγμα κάθε οργάνωσης που δρα σε συνθήκες σκληρής παρανομίας, καθιστούν απολύτως αδύνατο τον έλεγχο της σύνθεσης και των αποφάσεων της καθοδήγησης από τα μέλη της. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, είναι υπερβολικά εύκολο για τις μυστικές υπηρεσίες να αποδεκατίσουν την «ιστορική ηγεσία» οποιασδήποτε παράνομης συνωμοτικής οργάνωσης και να προωθήσουν στην καθοδήγησή της πράκτορές τους, θέτοντας έτσι την οργάνωση στην υπηρεσία των δικών τους σκοπών.
2) ΙΤΑΛΙΑ: ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Η περίοδος της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας, που ονομάστηκε περίοδος της «στρατηγικής της έντασης» ή «μολυβένια χρόνια», χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια της CIA να αποσταθεροποιήσει την ιταλική Δημοκρατία, σε συνεργασία με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, ορισμένες σκοτεινές μασονικές στοές (όπως η στοά «Προπαγάνδα 2», Π2) του Λίτσιο Τζέλι και τις ακροδεξιές τρομοκρατικές οργανώσεις.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρησιμοποίησε
α) τρεις -γνωστές- από απόπειρες πραξικοπήματος και

β) ένα κύμα μαζικών τρομοκρατικών ενεργειών και βομβιστικών επιθέσεων με δεκάδες αθώα θύματα.

α) Οι απόπειρες πραξικοπήματος

Στο κρίσιμο διάστημα 1970-1974, έγιναν τρεις διερευνημένες απόπειρες πραξικοπήματος, οι οποίες αποτέλεσαν αντικείμενο δικαστικής έρευνας:

1) Το πραξικόπημα Μποργκέζε (Ρώμη, 7 και 8 Δεκεμβρίου 1970). Η απόπειρα πραξικοπήματος πήρε το όνομα του επικεφαλής πραξικοπηματία πρίγκιπα Μποργκέζε (ιδρυτή του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» και είχε την κωδική ονομασί «Επιχείρηση Τόρα Τόρα». Στη δίκη για το «πραξικόπημα Μποργκέζε», βασικοί κατηγορούμενοι ήταν -εκτός από τον Μποργκέζε- ο αρχιτρομοκράτης Στέφανο Ντέλε Κιάιεϊ, αξιωματούχοι της Μασονικής Στοάς Ρ2 του Λ. Τζέλι και των μυστικών υπηρεσιών.
Όπως αποκαλύφθηκε, ο φασίστας Μποργκέζε και οι ακροδεξιές οργανώσεις «Κίνηση Επαναστατικής Δράσης», «Εθνικό Μέτωπο» και «Νέα Τάξη», συνεργάζονταν με το ελληνικό δικτατορικό καθεστώς (υπενθυμίζεται ότι μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος ο Μποργκέζε «φιλοξενήθηκε» στην Κέρκυρα από το καθεστώς του πραξικοπηματία Γ. Παπαδόπουλου). Όλως «περιέργως», παρ’ ότι ασκήθηκαν διώξεις, κανένας δεν παραπέμφθηκε στην ιταλική δικαιοσύνη για την υπόθεση αυτή, μέχρι σήμερα.

2) Το πραξικόπημα Rosa Dei Venti (Γένοβα, Απρίλiow 1973). Οι πρωταίτιοι, αξιωματούχοι της της νεοφασιστικής οργάνωσης «La Rosa dei Venti», της ομάδας Μποργκέζε, της Μασονικής Στοάς Ρ2 και των μυστικών υπηρεσιών παραπέμφθηκαν σε δίκη.

3) Το Πραξικόπημα Σόνιο (10 Αυγούστου 1974). Για αυτή την απόπειρα πραξικοπήματος, παραπέμπονται ο Εντουάρντο Σόνιο και Λουίτζι Καβάλο. Φυσικά, χάρη στο ρόλο της ιταλικής ΚΥΠ, οι πραξικοπηματίες καλύφθηκαν και οι έρευνες δεν προχώρησαν.
β) Η τρομοκρατία είναι γένους νεοφασιστικού
● 15 Απριλίου 1969. Η διαβόητη νεοφασιστική «στρατηγική της έντασης» (τρομοκρατία) που έμελλε να σφραγίσει ανεξίτηλα την πολιτική ζωή της σύγχρονης Ιταλίας, εγκαινιάστηκε (πολύ πριν δημιουργηθούν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» για να την «επωμιστούν») με την έκρηξη μιας βόμβας στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Πάδουας (15 Απριλίου 1969), η οποία ακολουθήθηκε την ίδια χρονιά από πολλές βομβιστικές ενέργειες σε νυκτερινά τρένα, τράπεζες, κ.α., με αποκορύφωμα τη Σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου (12-12-1969). Ο ετήσιος απολογισμός της ακροδεξιάς τρομοκρατίας για το 1969 είναι 16 νεκροί και 119 τραυματίες.
● 12 Δεκεμβρίου 1969. Η πολύνεκρη νεοφασιστική βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου είχε ως αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 84 τραυματίες. Επί τρία χρόνια οι αστυνομικές αρχές επέμεναν να κατηγορούν ως υπεύθυνο για τη βόμβα τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα. Αλλά η επίμονη εκστρατεία της αριστεράς οδήγησε στην αποκάλυψη της ενοχής της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη». Ο εισαγγελέας του Μιλάνου Γκουίντο Σαλβίνι εντόπισε και τους πράκτορες της CIA (που έδρευαν στις ΝΑΤΟϊκές βάσεις της περιοχής) οι οποίοι καθοδήγησαν την ενέργεια. (Δ. Δεληολάνης: «Οι διεθνείς διαδρομές της Ελληνικής Χούντας» (περ. Τετράδια, τχ. 43 / 1999) και «Το Ιταλικό Κ.Κ. και η 21η Απριλίου», περ. Τετράδια, τχ. 45 / 2000)
● 1971. Σημειώνονται μαζικές ταραχές στο Ρέτζο της Καλαβρίας που, όπως αποδεικνύεται αργότερα, καθοδηγούνται από προβοκάτορες των μυστικών υπηρεσιών (Ντέλα Κιάϊε, Μαρότι, Λιγκάτο, Πάρντο κ.ά.) και της αστυνομίας (αστυνόμος Ντ’ Αμάτο), οι οποίοι συνεργάζονταν με το ελληνικό χουντικό καθεστώς.
● Απρίλιος 1972. Ύστερα από φασιστική βομβιστική επίθεση στο Πετεάνο, δολοφονούνται τρεις καραμπινιέροι. Αρχικά, οι αρχές «δείχνουν» την αριστερά, αλλά 18 χρόνια αργότερα (1990) η δικαστική έρευνα εντοπίζει τους ενόχους σε στελέχη ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων, με προεξάρχοντα τον νεοφασίστα τρομοκράτη Vincent Vinciguerra. Ο Vinciguerra., κατά τη διάρκεια της δίκης του (το Νοέμβριο 1990) για τη συμμετοχή του στις δολοφονίες του Πετεάνο, δήλωσε: «Κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και, ειδικότερα, από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών». (Sunday Independent, 11-11-1990)
Κατά την έρευνα για τη δολοφονία των 3 αστυνομικών που διεξήγαγε ο δικαστής Felice Casson της Βενετίας «προέκυψαν σημαντικές λεπτομέρειες για την Gladio, σε αναφορές για μια δολοφονική τρομοκρατική ομάδα, οι οποίες τον οδήγησαν στα αρχεία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών. Ο κ. Αντρεότι, που είχε ήδη ανακριθεί από το δικαστή Casson γι’ αυτό το θέμα, αναγκάστηκε να δώσει στο Κοινοβούλιο ορισμένες πληροφορίες για τη συγκρότηση της Gladio». (Independent, 10-11-1990)

Οι έρευνες του δικαστή Felice Casson «σε απόρρητα ντοκουμέντα από τα αρχεία των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών για μια δολοφονική τρομοκρατική επίθεση του 1972, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ένας μυστικός στρατός (Gladio), ενισχυόμενος από το ΝΑΤΟ, δρούσε και εξακολουθεί να δρα στην Ιταλία». (Irish Times, 15/11/1990)
Τον Οκτώβριο 1990, υπό την πίεση των αποκαλύψεων, «ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, παραδέχθηκε ότι ‘ορισμένες δραστηριότητες της Gladio έλαβαν χώρα κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, σε σχέση με την αντιμετώπιση πιθανής [κομμουνιστικής] στην Ιταλία. Αλλά η οργάνωση αυτή είχε διαλυθεί το 1972”» (Independent, 10-11-1990), και ο Ιταλός πρόεδρος Φραντσέσκο Κοσίγκα ομολόγησε την ανάμιξή του στη Gladio: «Ο πρόεδρος Φραντσέσκο Κοσίγκα δήλωσε ότι ήταν περήφανος, γιατί ως υφυπουργός Άμυνας είχε σχεδιάσει την τυπική αμυντική διάρθρωση της Gladio». (Independent, 10-11-1990).
Τον Νοέμβριο 1990, «Ο πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι η Gladio ήταν απαραίτητη κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η Ιταλία θα πρέπει να εισηγηθεί στο ΝΑΤΟ ότι αυτή η οργάνωση δεν είναι πια αναγκαία». (Independent, 10-11-1990).
Εκτοτε, «οι πιο σπουδαίες και ενοχλητικές ερωτήσεις που ανέκυψαν από την αποκάλυψη της Gladio παραμένουν αναπάντητες. Ανάμεσα σ’ αυτές και το πώς χρησιμοποιήθηκαν όπλα και εκρηκτικά της Gladio στην επίθεση στο Πετεάνο το 1972, κατά την οποία σκοτώθηκαν τρεις αστυνομικοί». (Irish Times, 15/11/1990)
● 17 Μαΐου 1972. Δολοφονείται ο περιβόητος αστυνόμος Καλαμπρέζι, ενώ διερευνούσε υπόθεση παράνομης διακίνησης όπλων δυτικογερμανικής προέλευσης. Ο Καλαμπρέζι «είχε πάρει μέρος στη σκευωρία εναντίον του Βαλπρέντα, στη δολοφονία του Πινέλι, και λίγο πριν τον φάνε είχε «αναγνωρίσει» τον Φερτρινέλι στο παραμορφωμένο πτώμα του Σεγκράτε».
Αρχικά οι αστυνομικές αρχές αποδίδουν τη δολοφονία του στην αριστερά, αλλά στη συνέχεια οι ανακρίσεις αποδεικνύουν ότι στην ομάδα των δολοφόνων του ανήκαν οι ακροδεξιοί συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών Νάρντι, Στέφανο και η δεσποινίς Κις, οι οποίοι διέφυγαν από την Ιταλία για να αναμειχθούν αργότερα στο σκάνδαλο Λόκχιντ.
● 17 Μαΐου 1973. Με 4 νεκρούς και 80 τραυματίες πληρώνεται η σκηνοθετημένη απόπειρα «δολοφονίας» του υπουργού Μαριάνο Ρουμόρ (17 Μαΐου 1973) από τον δήθεν αναρχικό Μπερτόλι που, όπως αποδεικνύεται από την ανάκριση, είναι πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάκριση αποκαλύπτει ότι η σκηνοθετημένη απόπειρα αποτελούσε τη δικαιολογία για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της ομάδας «Ρόδο των Ανέμων» που συγκροτείται από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, του στρατού και της αστυνομίας, και ο ανακριτής Ταμπουρίνι υποδεικνύει ως ενόχους, μεταξύ των άλλων, και τον στρατηγό Ναρντέλα, που διαφεύγει στο εξωτερικό, τον Ντομιάνι, επικεφαλής του κλάδου Ψυχολογικού Πολέμου, τον Μολίνο, αστυνομικό διευθυντή της Πάδουας, και τον Σπιάτσι, διευθυντή των μυστικών υπηρεσιών της Βερόνας.
● 1974. Η έναρξη αυτής της χρονιάς χαιρετίζεται με τη «βόμβα» του «εντιμότατου» κ. Σπανιουόλο, γενικού εισαγγελέας της Ρώμης και επιφανούς μέλους της περιβόητης «Στοάς Ρ», ο οποίος τον Ιανουάριο του 1974, κάνει μερικές αποκαλυπτικότατες δηλώσεις (για λόγους που συνδέονται με συγκρούσεις ενδοφατριακών συμφερόντων):
«Είναι απαραίτητο να γίνει κάθαρση στο χώρο της αστυνομίας. Ήδη από τη δεκαετία του 1950, ο υπουργός Εσωτερικών και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών πρόσφεραν προστασία σε πράκτορες που είχαν αποστολή να καθοδηγούν πολιτικούς ακτιβιστές... Ο Ντ’ Αμάτο είναι ο μέγας ένοχος για τη διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας, και είναι κραυγαλέες οι αποδείξεις ότι ευνόησε, διευκόλυνε και ενίσχυσε την εξέγερση στην Καλαβρία... Η SID [Ιταλική ΚΥΠ] συνέχισε τις παράνομες δραστηριότητες τής, προκατόχου της, SIFAR, παρακολουθώντας τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις όχι μόνο «υπόπτων» ατόμων αλλά και πολιτικών. Θύματα αυτής της παρακολούθησης ήταν ο Σαραγκάτ, ο Νένι, ο Λόγκο, εγώ ο ίδιος και άλλοι... Οι δήθεν «αποδείξεις» που προσκόμιζαν οι μυστικές και οι αστυνομικές υπηρεσίες στη δικαιοσύνη ήταν παραποιημένες ή εξ ολοκλήρου ανυπόστατες».
● 25 Μαΐου 1974. Πραγματοποιείται η νεοφασιστική «Σφαγή της Μπρέσια»: 6 νεκροί και 100 τραυματίες είναι ο απολογισμός της έκρηξης βόμβας σε συγκέντρωση της αριστεράς στην Πιάτσα Ντάλα Λότζια της Μπρέσια, για την οποία κατηγορείται και παραπέμπεται ο πράκτορας της SID (ΚΥΠ), Τζιανετίνι.
● 3 Αυγούστου 1974. Έκρηξη βόμβας στο διεθνές νυκτερινό τρένο Italicus με αποτέλεσμα 12 νεκρούς και πολλές δεκάδες τραυματίες. Σύμφωνα με την πάγια τακτική της, η αστυνομία αποδίδει τη νεοφασιστική δολοφονική ενέργεια σε αριστερά στοιχεία, αλλά στη συνέχεια η έρευνα που διεξάγεται από τον ανακριτή Οκόρσιο θα οδηγήσει στους Μπόνο, Μπαρτόλι, Καζάλι και Πόλι (που είναι ηγετικά στελέχη των ακροδεξιών οργανώσεων «’Ορντινε Νουόβο», «’Ορντινε Νέρο» και «Αβανγκουάρντια Νασιονάλε»).
Η ανάκριση αποδεικνύει ότι την τρομοκρατία καθοδηγούν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών και απαγγέλλονται κατηγορίες, μεταξύ άλλων, και εναντίον του στρατηγού Μαλέτι, αρχηγού του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και του λοχαγού Λαμπρούνα, αρχηγού του τομέα NOD και αρμόδιου για τις διαβρώσεις των εξτρεμιστικών οργανώσεων, οι οποίοι παραπέμπονται σε δίκη επειδή, κατά το κατηγορητήριο: «Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές».
Στη δίκη που έγινε το 1979 στο κακουργιοδικείο του Κασαντέρο, ύστερα από μια πεντάχρονη δικαστική Οδύσσεια και την αποτυχία όλων των προσπαθειών να αποτραπεί η διεξαγωγή της, αποδεικνύεται πλήρως η ενοχή και καταδικάζεται ο στρατηγός Μαλέτι σε 4ετή φυλάκιση, ο λοχαγός Λαμπρούνα σε 2ετή φυλάκιση, οι πράκτορές τους, ακροδεξιοί εξτρεμιστές Φρέντα και Βεντούρα, σε ισόβια (ερήμην) και αθωώνεται ο αναρχικός Βαλπρέντα, στον οποίο η SID (ΚΥΠ) προσπάθησε να φορτώσει τα δικά της εγκλήματα.
Έτσι, αποδείχτηκε γι’ άλλη μια φορά με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο ότι «η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti)
γ) Δικαστική επιβεβαίωση (Μιλάνο, Ανώτερο Δικαστήριο, 11-3-2000)
Στις 11 Μαρτίου 2000, το Ανώτερο Δικαστήριο του Μιλάνου καταδίκασε σε ισόβια δεσμά 4 στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Νέα Τάξη», που δρούσε υπό την καθοδήγηση των μυστικών υπηρεσιών, για τη βομβιστική επίθεση της οδού Φατεμπενεφρατέλι το 1973:
Άμος Σπιάτσι (αξιωματούχος της Ιταλικής SID/ΚΥΠ, συμμέτοχος σε όλες τις τρομοκρατικές ενέργειες από την περίοδο που είχε το βαθμό του ταγματάρχη), Κάρλο-Μαρία Μάτζι (Νέα Τάξη, Βενετία), Τζιόρτζιο Μποφέλι και Φραντσέσκο Νεάμι (Νέα Τάξη, Τεργέστη)

Αυτή η δικαστική απόφαση θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις δίκες για τη νεοφασιστική Σφαγή στο Μιλάνο (Πιάτσα Φοντάνα, 12 Δεκεμβρίου 1969) και τη Σφαγή στη Μπρέσια (1974).
δ) Εκ των έσω:
Οι αποκαλύψεις του στρατηγού Μαλέτι, πρώην αρχηγού της SID
Ο Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχικά ήταν επιτελικό στέλεχος της SID (ιταλική ΚΥΠ), αργότερα επικεφαλής της ιταλικής αντικατασκοπείας (1971). Διετέλεσε στρατιωτικός ακόλουθος της Ιταλίας στην Ελλάδα και εργάστηκε για λογαριασμό της αμερικανικής CΙΑ προκειμένου να επιτύχει το πραξικόπημα των συνταγματαρχών (1967). Υπήρξε συντονιστής της χρηματοδότησης του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τη μασονική στοά «Π2». Επέστρεψε από την Ελλάδα στην Ιταλία το Σεπτέμβριο 1967, τοποθετήθηκε σε άκρως νευραλγική θέση των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, θέση από την οποία συνεργάστηκε προσωπικά με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Καταδικάστηκε ερήμην σε 31 χρόνια φυλάκισης και σήμερα είναι φυγόδικος στη Νότια Αφρική. Πολλοί συγκατηγορούμενοί του, στελέχη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Νέα Τάξη», καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 6 έως 10 χρόνια.
Ο απόστρατος στρατηγός Μαλέτι, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «La Republica» (Καθημερινή, 5-8-2000. Associated Press, 4-8-2000. ΑΠΕ, 5-8-2000), αποκαλύπτει ότι:

1) Η CIA ήταν άμεσα αναμεμιγμένη στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά πλήγματα στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του 1970.
2) Η CIA προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα Δεξιά με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά.
3) Η τρομοκρατική «στρατηγική της έντασης» είχε βούλα ατλαντική. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ.
4) Η CIA, που τότε διέθετε στην Ιταλία το σημαντικότερο σταθμό σε ολόκληρη την Ευρώπη, εφάρμοσε αυτήν την τρομοκρατική «στρατηγικής» κάνοντας χρήση δύο ΝΑΤΟϊκών βάσεων: τη βάση του Αβιάνο (έδρα της ΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1999) και τη βάση της Νεάπολης.
5) Η CIA υλοποίησε την τρομοκρατία μέσω διαφόρων ακροδεξιών ομάδων από την Ιταλία και τη Γερμανία. Ο σταθμός της CIA στη Γερμανία υπαγόρευε στις ακροδεξιές ομάδες τον τρόπο δράσης τους, τις προμήθευε με εκρηκτικούς μηχανισμούς και λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα σε οργανώσεις παρόμοιας ιδεολογίας στην Ιταλία και στη Γερμανία.
6) Οι πολύνεκρες επιθέσεις νεοφασιστών (όπως αυτή στο σταθμό της Μπολόνια με περισσότερους από 89 νεκρούς) σχεδιάστηκαν στο πλαίσιο αυτής της στρατηγική της CIA.
7) Οι τρομοκρατικές ενέργειες της άκρας Δεξιάς κατά τα «μολυβένια χρόνια» της δεκαετίας του 1970 κόστισαν τη ζωή σε περισσότερους από 200 ανθρώπους στην Ιταλία.
8) Οι Ιταλοί πολιτικοί, όπως ο Τζούλιο Αντρεότι και ο πρόεδρος Λεόνε και άλλοι, ενημερώθηκαν με εκθέσεις του τόσο για τις διασυνδέσεις της CIA με τις ακροδεξιές οργανώσεις, όσο και για τα σχέδια πραξικοπήματος στην Ιταλία, στο οποίο εμπλέκονταν ανώτεροι αξιωματικοί των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων συνεργαζόμενοι με τη CIA. Αλλά τήρησαν σιγήν ιχθύος.
9) Η CIA βρισκόταν πίσω και από την εγκαθίδρυση της χούντας στην Ελλάδα το 1967 και, εν συνεχεία, προσπάθησε να κάνει στην Ιταλία ό,τι έκανε στην Ελλάδα, όπου το πραξικόπημα των συνταγματαρχών έβγαλε έξω από το παιχνίδι τον Γεώργιο Παπανδρέου.

ε) Εκ των έσω:
Το εκ βαθέων ενός «τρομοκράτη»
Το Μάρτιο 1978, ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ιδρυτικό στέλεχος και μέλος της ιστορικής ηγεσίας των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» (που είχε συλληφθεί από την ιταλική αστυνομία μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο στις 8 Σεπτεμβρίου 1974), πληροφορείται από συγκρατούμενό του στις φυλακές του Τορίνο την απαγωγή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Αλντο Μόρο. Να τι γράφει ο ίδιος:

«Μάρτιος 1978, φυλακές του Τορίνο. Στις 9.30 το πρωί, ακούω από το διπλανό κελί τον Αλφρέντο που ουρλιάζει: «Μόρο. Απήγαγαν τον Μόρο» … κανείς από μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θα ήταν ικανές να απαγάγουν έναν από τους πιο προστατευόμενους και ισχυρούς πολιτικούς της Ιταλίας ... Αργότερα συζητάμε με τους συντρόφους. Τον απήγαγαν οι δικοί μας; Καμιά άλλη οργάνωση δεν μπορεί να έχει τη δύναμη και το κουράγιο για μια τέτοια ενέργεια. Δεν γνωρίζουμε πώς θα χειριστούν αυτή την απαγωγή οι σύντροφοι. Βέβαια, υπάρχει το προηγούμενο της απαγωγής του εισαγγελέα Σόσι, αλλά τότε ήταν διαφορετική περίπτωση. Έκαναν καλά τους λογαριασμούς τους ή σήκωσαν ένα βράχο που θα τους συντρίψει;
Την επόμενη μέρα άρχιζε στο Κακουργιοδικείο του Τορίνο η δίκη του ιστορικού πυρήνα των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Κύριοι κατηγορούμενοι εγώ και ο Ρενάτο (Κούρτσιο). Οι εφημερίδες μας παρουσίαζαν ως τους αληθινούς αρχηγούς που διηύθυναν την τρομοκρατία μέσα από τις φυλακές. ‘Όμως, εμείς δεν γνωρίζαμε τίποτε και δεν ξέραμε πώς να φερθούμε στη δίκη, αφού αγνοούσαμε τα σχέδια της οργάνωσης για τον Μόρο…
Στην αίθουσα του δικαστηρίου… Αναλαμβάνουμε την ευθύνη της απαγωγής όταν πλέον έχει δοθεί στη δημοσιότητα η πρώτη ανακοίνωση της οργάνωσης με τη φωτογραφία του Μόρο. Πριν το αποφασίσουμε, διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε την ανακοίνωση. Η πρώτη εντύπωσή μας είναι η απογοήτευση. Ο συλλογισμός τους είναι πολύ απλοϊκός, περιστρέφεται γύρω από τον Μόρο και τις ευθύνες του ως αρχηγού των Χριστιανοδημοκρατών. Σαν να διέφυγε από τους συντρόφους η πολυπλοκότητα της κατάστασης στην οποία κινούνται. Σαν να τους διέφυγε ότι η “καρδιά του κράτους” δεν είναι ο Μόρο, αλλά το πολιτικό σχέδιο, ένας από τους δημιουργούς του οποίου είναι κι αυτός.
… Όμως, όσο περνούν οι μέρες, αντιλαμβανόμαστε ότι πίσω από την τύχη του Μόρο παίζονται άλλα παιχνίδια και υπάρχουν άλλα συμφέροντα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική αναγνώριση που θέλουν να πετύχουν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες... Με τον Ρενάτο το σκεπτόμασταν συνεχώς και, στο τέλος, μας φάνηκε πως αγωνιζόμασταν εναντίον δύο μετώπων: του Κράτους και των Ερυθρών Ταξιαρχιών».
(Ελευθεροτυπία, 21-2-1989: «Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι: Η Μάρα, ο Ρενάτο κι εγώ, που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις Μοντατόρι το Φεβρουάριο 1989»).

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Θυμάται κανένας τους κένταυρους και τους ρέιντζερς;


Θυμάται κανένας τους κένταυρους και τους ρέιντζερς;
Το πρόσωπο με το τσεκούρι στη Νομική;
Το "τσεκουράκι" του Βορίδη,  21 ετών τότε, δεν οφείλεται στο ότι ήταν υλοτόμος για να βιοπορίζεται.
Θα μπορούσε ίσως να εκληφθεί ως νεανική «ακρότητα». Όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο και το γεγονός ότι ο πρώην βουλευτής του ΛΑΟΣ ήταν επικεφαλής της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος δηλαδή του έγκλειστου δικτάτορα Παπαδόπουλου, και, ήταν διάδοχος σ’ αυτό το πόστο του χρυσαυγίτη Νίκου Μιχαλολιάκου. Ούτε και το ότι ο Βορίδης και το «Ελληνικό Μέτωπό» του υπήρξαν οι επίσημοι εν Ελλάδι αντιπρόσωποι του Λεπέν μέχρι το 2005, χρονιά που προσχώρησαν οργανωμένα στο ΛΑΟΣ. Αυτές είναι προϋπηρεσίες που, καλό είναι, να μην ξεχνούν οι συνομιλητές του, ιδίως όταν τους εγκαλεί γι’ ανεπαρκή προσήλωση στη συνταγματική «νομιμότητα»…
Συνθήματα του Βορίδη και της παρέας του  στις προβοκατόρικες αντι-πορείες, όταν γίνονταν πορείες για το Πολυτεχνείο ή για την καταστολή στα Εξάρχεια και στο Χημείο, στη δεκαετία του 80, ήταν «Ο Μάλλιος ζει, αυτός μας οδηγεί» και «Πινοσέτ – Πινοσέτ». Εκτόξευαν ακόμη και μολότοφ, μπροστά στα μάτια των ΜΑΤ, χωρίς τα ΜΑΤ να διανοηθούν να τους ακουμπήσουν.
Οι ίδιοι κυκλοφορούσαν με το "μπαλταδάκι" στα αμφιθέατρα, στις συνελεύσεις.

Στέλνω συμπληρωματικά και τις αντίστοιχες φωτογραφίες. 


Στέλνω συμπληρωματικά και τις αντίστοιχες φωτογραφίες.

                                                  
 
 
 
σας προωθώ το μήνυμα (με πράσινα γράμματα) που στάθηκε αφορμή για τις συμπληρώσεις άνωθεν και κάτωθεν, έτσι για να έχουμε πλήρη εικόνα, αφού όλοι είναι καρποί του ίδιου δέντρου:

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑΤΙ

 
 
Από το Facebook
"Στη φωτογραφία διακρίνονται οι ηγέτες των ακροδεξιών ομάδων των Κενταύρων και Ρέιντζερς με το μέντορα και ιδρυτή τους ΑΒΕΡΩΦ.


Αριστερά οι Μιχαλολιάκος καιΣαμαράς, δεξιά πίσω από τη κοπέλα ο ακροδεξιός και βασιλικός Μανωλάκος και κάτω αριστερά καθισμένος μετά τη κοπέλα, ένα καινούργιο ακροδεξιό φυντανάκι της εποχής και σπουδαίος επιχειρηματίας σήμερα ο αποκαλούμενος και δημοσιογράφος Χατζηνικολάου.

Η Δεξιά του ΣΑΜΑΡΑ είναι η απόλυτη ακροδεξιά, για αυτό και πετάει τη μπάλα στην εξέδρα όταν διαδραματίζονται τέτοια έκτροπα. Ο πρόεδρος της Αντώνης Σαμαράς ως Πρόεδρος της νεολαίας της Ν.Δ. τη δεκαετία του 1970 ήταν γνήσιο τέκνο του Αβέρωφ, ηγετικός τραμπούκος στις παραστρατιωτικές ληστοσυμμορίες των Κενταύρων και των Ρέιντζερς. Ανήκε στο σκληρό πυρήνα της ακροδεξιάς νεολαίας του κόμματος μαζί με τους Μανιάτες Μανωλάκο και την οικογένεια των Μιχαλολιακαίων γνωστών επίσης νονών της νύχτας. Άλλωστε μαφία και φασισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όπου το ένα τροφοδοτείται από το άλλο. Είναι το ίδιο πρόσωπο που τη δεκαετία του 70 διατυμπάνιζε για το στιγμιαίο της δικτατορίας και τα σταγονίδια που εξέτρεφε στο στράτευμα ο αρχηγός του και μέντοράς του Ευάγγελος Αβέρωφ. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς που δήλωνε για το κίνημα της ΠΙΤΖΑΜΑΣ ότι οι συλληφθέντες είναι όλοι αγνοί πατριώτες συμπεριλαμβανομένου και του Μπόλαρη.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας ακροδεξιός που απλά τώρα έχει ενδυθεί τη ρεντικότα του δεξιού.
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;;;;;;;;;;;!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
Και μια ακόμη προσθήκη (δική μου) στην επίμαχη φωτογραφία.
Κουίζ: Ποιος είναι με το Σαμαρά στη φωτογραφία, ακριβώς από κάτω;
Θα πέσει πολύ σύγχυση και μπέρδεμα αν ξεχάσουμε, γιατί αυτοί όλοι επικαλούνται την Πατρίδα.
Όσοι είναι παλιοί και θυμούνται, ας με συγχωρέσουν για τις προσθήκες. 
                                                  

 

 

 

 

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ.


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ.

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 

Κάλεσμα για δράσεις την 9/11

 

Εμείς, οι άνθρωποι του κινήματος ενάντια στις καταστροφικές εξορύξεις στη Χαλκιδική, απευθυνόμαστε  γι άλλη μια φορά σε εσάς, τους συμπολίτες μας, συναγωνιστές μας, συνανθρώπους μας.
Στην Ελλάδα σήμερα συντελείται ένα έγκλημα. Με αφορμή την οικονομική κρίση, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η ποιότητα ζωής γίνονται θυσία στο βωμό επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών φιλοδοξιών κι ενός νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που στην Ελλάδα δίχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του.
Στη Χαλκιδική, βιώνουμε εδώ και καιρό την πολιτική της “σωτηρίας της χώρας με κάθε κόστος”. Με κόστος ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινα δικαιώματα, φυσικό περιβάλλον.
Στον τόπο μας σχεδιάζεται μια, τεραστίου μεγέθους, εξορυκτική  δραστηριότητα που απειλεί να καταστρέψει ένα απίστευτης ομορφιάς και οικολογικής αξίας δάσος. Απειλεί να ρυπάνει τον υδροφόρο ορίζοντα, την ατμόσφαιρα, το έδαφος και τη θάλασσα. Απειλεί τις οικονομικές μας δραστηριότητες. Καταδικάζει και υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών.
Το κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης σ΄αυτά τα καταστροφικά σχέδια, έχει υποστεί απίστευτη κρατική καταστολή, αστυνομική βία, διώξεις, φυλακίσεις, συκοφάντηση, φίμωση, ποινικοποίηση. Κι όμως αντέχουμε. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε δυναμικά το δικαίωμα στη ζωή και το όνειρο.
Δύναμή μας η αγάπη για τον τόπο μας, τον φυσικό και πολιτισμικό μας χώρο. Δύναμή μας η ενότητά μας σ΄έναν κοινό αγώνα ζωής. Δύναμή μας η αλληλεγγύη.

 

Στις 9 του Νοέμβρη θα συναντηθούμε στη Θεσσαλονίκη σ' ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Σας καλούμε, την ίδια μέρα, να σταθείτε δίπλα μας, και να συναντηθείτε κι εσείς στους δικούς σας τόπους σε μια κοινή δράση αλληλεγγύης. Μόνο ενωμένοι και αλληλέγγυοι μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα αξιοπρεπές παρόν κι ένα καλύτερο μέλλον.

 

Κραυγή αγωνίας για την Ελλάδα


Εφημερίδα Dagens Nyheter Σουηδίας: Κραυγή αγωνίας για την Ελλάδα με ένα κείμενο-έκκληση από 22 ανθρώπους των γραμμάτων & τεχνών της Σουηδίας


ΑΠΌ ΒLACKΜEDITERRANEANPIRATE


Dagens Nyheter logo

Κραυγή αγωνίας για την Ελλάδα από τη Σουηδία!

22 προσωπικότητες του πολιτισμού και των γραμμάτων συνυπογράφουν ένα κείμενο – έκκληση σωτηρίας για την Ελλάδα η οποία δημοσιεύθηκε στη σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter. 

Στο κείμενο εκφράζεται η έντονη αγωνία για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν φέρει την Ελλάδα οι μνημονιακές πολιτικές…
Μεταξύ άλλων, το κείμενο υπογράφουν ο νομπελίστας ποιητής κ. Tomas Tranströmer, ο διεθνούς φήμης καθηγητής ιατρικής Sven Britton, ο πρώην Πρόεδρος του Διεθνούς PEN και μέλος της σουηδικής ακαδημίας κ. Per Wästberg, το μέλος της σουηδικής ακαδημίας κ. Jesper Svenbro, η πασίγνωστη τραγουδίστρια κα Arja Saijonmaa κ.α. επιφανείς Σουηδοί, γνωστοί και μη στο ελληνικό κοινό. Από την ελληνική παροικία το κείμενο προσυπογράφουν οι: κ. Θόδωρος Καλλιφατίδης,κ. Άρης Φιορέτος, κα Αλεξάνδρα Πασχαλίδου και κ. Ανδρέας Μπούκας.
Η πρωτοβουλία για την έκκληση όπως και οι ενέργειες δημοσίευσης της στον τύπο ανήκουν στην κα Kajsa Ekis Ekman (δημοσιογράφο και συγγραφέα).
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Έκκληση για την Ελλάδα:
Η Ελλάδα είναι σήμερα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Η ανεργία βρίσκεται σχεδόν στο 30 τοις εκατό και για τους νέους στο 65 τοις εκατό. Η φτώχεια έχει αυξηθεί δραματικά . Οι περικοπές πλήττουν σκληρά τους απλούς Έλληνες πολίτες. Η κατάσταση στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στην περίθαλψη και στην φροντίδα επιδεινώνεται. Οι νέοι μεταναστεύουν μαζικά .
Η Σουηδία έχει μια ιστορία αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Από τις ενέργειες και δράσεις του Ερυθρού Σταυρού κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής ως την μεγαλειώδη αλληλεγγύη του σουηδικού λαού κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1967-1973.
Κατά τη διάρκεια της τωρινής κρίσης, η αλληλεγγύη «λάμπει» με την απουσία της. Από πολλούς Σουηδούς πολιτικούς έχει μάλλον ακουστεί το αντίθετο. Μαζί με πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουν συμμετάσχει στο να καταχρεωθεί η χώρα. Κατηγορούν τον ελληνικό λαό και σε ορισμένες περιπτώσεις επαναλαμβάνουν, καθαρές παρανοήσεις σχετικά με τους ισχύοντες όρους εργασίας και της συνταξιοδότησή τους.
Θα εργαστούμε για να δημιουργηθεί ένα σουηδικό δίκτυο αλληλεγγύης προς την Ελλάδα. Το δίκτυο αυτό πρέπει να είναι ανεξάρτητο και να καλοδέχεται όποιον θέλει να παρακολουθήσει την κατάσταση και να εργαστεί για να την αλλάξει.
Τι χρειάζεται;
Φυσικά, προτρέπουμε στους πάντες να στηρίξουν τα λαϊκά στρώματα οικονομικά, για παράδειγμα, ενισχύοντας τα Παιδικά Χωριά SOS που φροντίζουν παιδιά των οποίων οι γονείς αδυνατούν πλέον να τους προσφέρουν το φαγητό που χρειάζονται ή ενισχύοντας εράνους για νοσοκομειακό και ιατροφαρμακευτικό υλικό ή άλλες δράσεις βοήθειας που φτάνουν στον ελληνικό λαό.
Αλλά κυρίως απαιτούμε η Σουηδία να υψώσει τη φωνή της ενάντια στην πολιτική των περικοπών που επιβάλλεται στη χώρα από τη λεγόμενη τρόικα ( ΕΕ , ΕΚΤ και ΔΝΤ). Η πολιτική αυτή επιδεινώνει την κατάσταση της Ελλάδας.Το χρέος της ανέρχεται σε περίπου 170 τοις εκατό του ΑΕΠ. Το να αξιώνουν στην περίπτωση αυτή η χώρα να συνεχίσει να καταβάλει τόκους, ενώ η οικονομία συρρικνώνεται, είναι εξωπραγματικό. Αυτό οδηγεί στην επιδείνωση της κατάστασης. Τα μέτρα αντί να ανακουφίσουν, επιτυγχάνουν το αντίθετο: να είναι αδύνατο για τη χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Τα δάνεια έκτακτης ανάγκης, που η τρόικα δίνει στην Ελλάδα έχουν αποκληθεί πακέτα διάσωσης ή λιτότητας. Στην πραγματικότητα είναι έντοκα δάνεια. Πολλοί από τους δανειστές έχουν τη δυνατότητα να δανείζονται με επιτόκιο 1 τοις εκατό και στη συνέχεια να δανείζουν τα χρήματα στην Ελλάδα με επιτόκιο που κυμαίνεται μεταξύ 3 και 5 τοις εκατό. Με αυτό τον τρόπο θα συνεχίζουν να κερδίζουν χρήματα από την κρίση της χώρας, ενώ η Ελλάδα δεν έχει πλέον την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσει το δημόσιο τομέα της και ο λαός της γονάτισε (σσ: απ’ την κρίση και το οικονομικό βάρος).
Στο βωμό της κρίσης θυσιάζεται η κοινωνική πρόνοια και απειλείται η δημοκρατία.
Η τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση δεν σταματήσαν μόνο το δημοψήφισμα για την πολιτική λιτότητας. Για ένα χρονικό διάστημα τοποθετήθηκε ο διευθυντής Τράπεζας της Ελλάδας στη θέση του πρωθυπουργού δίχως να επιτραπεί στο λαό να εκφράσει τη γνώμη του. Ως επακόλουθο της πολιτικής λιτότητας της τρόικας έκλεισε η κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Η πολιτική λιτότητας συνέβαλλε επίσης στην αύξηση του ρατσισμού, με την αύξηση του νεοναζιστικού κόμματος που επιρρίπτει την ευθύνη για την κρίση στους μετανάστες. Ο ρατσισμός δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, είτε πρόκειται για την Ελλάδα είτε για την Ευρώπη. Αλλά η ιστορία μας δίδαξε ότι ο ρατσισμός ,οι περικοπές και η ύφεση είναι ένας πολύ επικίνδυνος συνδυασμός. Η πρόσφατη δολοφονία του Έλληνα ράπερ Παύλου Φύσσα είναι μόνο ένα παράδειγμα.
Προφανώς οι Έλληνες πολιτικοί φέρουν ένα μέρος της ευθύνης για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Αλλά για να μπορέσει η Ελλάδα να επιζήσει και η οικονομία της να ανακάμψει πρέπει η πολιτική της λιτότητας να καταργηθεί.
Το χρέος πρέπει να μειωθεί και να γίνει επαναδιαπραγμάτευση.Το ΔΝΤ δημοσίευσε μια έκθεση τον περασμένο Ιούνιο στην οποία αναγνωρίζει ότι τρόπος που μεταχειρίστηκε την Ελλάδα ήταν ένα λάθος. Στην έκθεση αυτή, έκθεση χώρας αριθ.13/156 αναφέρεται ότι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα και ότι οι προβλέψεις για την ανάπτυξη ήταν πολύ αισιόδοξες με δεδομένο το τεράστιο δημόσιο χρέοςτης χώρας. «Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους θα ήταν η καλύτερη επιλογή ήδη εξ αρχής», γράφει το ΔΝΤ .
Προτρέπουμε τη σουηδική κυβέρνηση να υψώσει τη φωνή της για τη δημοκρατία , την αλληλεγγύη και την κοινωνική πρόνοια. Η πολιτική λιτότητας για την Ελλάδα πρέπει να σταματήσει πριν να είναι πολύ αργά.
Per Wästberg, συγγραφέας , μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας , ο πρώην Πρόεδρος του Διεθνούς PEN
Mikael Wiehe, τραγουδιστής (τραγούδια διαμαρτυρίας)
Tomas Tranströmer, ποιητής
Jesper Svenbro, φιλόλογος , μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας
Jan Henrik Swahn, συγγραφέας
Jan Stolpe, μεταφραστής
Arja Saijonmaa , τραγουδίστρια και ακτιβίστρια σε ανθρωπιστικά θέματα.
Lars Rydbeck, Αναπληρωτής Καθηγητής στη φιλολογία της Καινής Διαθήκης Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Lund
Mats Rosengren, καθηγητής της ρητορικής, Πανεπιστήμιο του Södertörn
Αλεξάνδρα Πασχαλίδου, συγγραφέας και παρουσιάστρια προγραμμάτων ΤV
Lennart Palm, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ
Behrang Miri, μουσικός και ηθοποιός
Elisabeth Marjanović Cronvall, σκηνοθέτης και παραγωγός
Azar Mahloujian, συγγραφέας
Krister Kumlin, Πρέσβης της Σουηδίας στην Αθήνα 1993-1997
Θόδωρος Καλλιφατίδης, συγγραφέας
Άρης Φιορέτος, συγγραφέας
Kajsa Ekis Ekman , δημοσιογράφος και συγγραφέας
Peter Curman, ποιητής
Lars Göran Carlson, σκηνοθέτης και ηθοποιός
Sven Britton , καθηγητής και γιατρός
Ανδρέας Μπούκας, ερευνητής και ιδρυτής του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού Σουηδίας

Πηγή: Από “Το ΧΩΝΙ” (24-10-2013)

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Όχι άλλη 24ωρη απεργία


ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ  

Όχι άλλη 24ωρη απεργία

 

«… Ήδη σας το είπα. Είναι

Η βαρβαρότητα.

Τη βλέπω να’ ρχεται

Μεταμφιεσμένη, κάτω από

Άνομες συμμαχίες και

Προσυμφωνημένες

Υποδουλώσεις.

Δεν θα πρόκειται για τους

Φούρνους του Χίτλερ

Ίσως, αλλά για

Μεθοδευμένη και οιονεί

Επιστημονική καθυπόταξη

Του ανθρώπου.

Για τον πλήρη εξευτελισμό

Του. Για την ατίμωσή

Του…»

                       Οδυσσέας Ελύτης

           

Αρκετά πια αυτή η ιστορία.

 Κάθε φορά και μια νέα δικαιολογία. Φτάνει πια! !!  Έχει και η υποκρισία τα όριά της.

Και είναι υποκρισία διττής μορφής. Και από τους από πάνω και από τους από κάτω. Οι μεν, εξαγγέλλουν τόση απεργία την κάθε φορά, όση δεν θα ενοχλήσει καθόλου το σύστημα. Και οι δε, συμμετέχουν τόσοι λίγοι την κάθε φορά, ώστε οι απεργοί γνωριζόμαστε πλέον με τα μικρά μας ονόματα.

Μήπως μας δουλεύουν ΟΛΟΙ τους;

Αν ο κόσμος ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις ανέχειας, ας ξεσηκωθεί. Τι έχει να χάσει, την ανέχεια;

Αν οι εργατοπατέρες θέλουν πράγματι να αλλάξουν τα πράγματα, ας κηρύξουν γενικό ξεσηκωμό παντού. Ας συνεννοηθούν όλοι μαζί και ας κηρύξουν γενική απεργία σε όλους τους τομείς.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουν και οι μεν και δε το αδιέξοδο που ζούμε, ας υπάρξει σκόπιμη αδράνεια.

Η ελπίδα είναι ο κόσμος. Όταν ξεσηκωθεί, να είναι σίγουρος πως εμείς θα είμαστε εκεί. Να το θέλει όμως και να είναι επιλογή του ο ξεσηκωμός.

Όχι πλέον στις 24ωρες, ως βαλβίδες εκτόνωσης. Ας αφήσουμε να γίνει η έκρηξη. Είναι πολιτική επιλογή, δεν πάει άλλο.

 

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
                                                      

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Το Βέλγιο μηνύει τη Γερμανία για πρακτικές σκλαβοπάζαρων


Το Βέλγιο μηνύει τη Γερμανία για πρακτικές σκλαβοπάζαρων

21 Μαρτίου 2013


του Γιώργου Δαράτου, Βρυξέλλες

Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Ουκρανοί μετανάστες εργάζονται σε γερμανικές επιχειρήσεις 60 ώρες την εβδομάδα με αμοιβή 3 με 4 ευρώ την ώρα και χωρίς καμιά κοινωνική ασφάλιση.
Μήνυση κατά της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι θα καταθέσει στην Κομισιόν το Βέλγιο κατηγορώντας την για αθέμιτο ανταγωνισμό μέσω ενός εκτεταμένου κοινωνικού ντάμπινγκ (social dumping) που εφαρμόζει η ίδια εδώ και χρόνια.
Τη μήνυση θα καταθέσουν ο Υπουργός Οικονομικών Γιόχαν βάντε Λανότ και η Υπουργός για την Απασχόληση Μόνικα ντε Κόνινκ, και οι δύο μέλη του φλαμανδικού σοσιαλιστικού κόμματος.
Στόχος τους είναι να διαλύσουν τον μύθο ότι η Γερμανία είναι ο καλύτερος μαθητής της Κοινότητας και συνιστά το ιδανικό παράδειγμα που οφείλουν ν ακολουθήσουν όλες οι άλλες χώρες-μέλη.
Σύμφωνα με την καταγγελία των δύο Βέλγων υπουργών, οι Γερμανοί εφαρμόζουν ένα εκτεταμένο κοινωνικό ντάμπινγκ σε βάρος των άλλων χωρών της Ένωσης εισάγοντας μαζικά φθηνούς εργάτες από την ανατολική Ευρώπη.
Έτσι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Ουκρανοί μετανάστες εργάζονται σε γερμανικές επιχειρήσεις 60 ώρες την εβδομάδα με αμοιβή 3 με 4 ευρώ την ώρα. Κι αυτή η εργασία τους δεν καλύπτεται με καμία κοινωνικού χαρακτήρα εισφορά. Δηλαδή, όχι συντάξεις, όχι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όχι αποζημίωση για τυχόν εργατικό ατύχημα κλπ. Αυτή η πρακτική σκλαβοπάζαρου επιτρέπεται στη Γερμανία διότι σε πολλούς τομείς της οικονομίας της δεν υπάρχει θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός. Με άλλα λόγια, όλοι αυτοί οι Γερμανοί επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται ασύστολα 500.000 εργάτες από την ανατολική Ευρώπη δεν παραβιάζουν κάποιο νόμο για κατώτατο μισθό και τις κοινωνικές ασφαλίσεις γιατί για τους σκλάβους στην Γερμανία δεν υπάρχει τέτοιος κατώτατος μισθός.
Αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός που ασκεί “νόμιμα” η Γερμανία έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες θέσεις καλά πληρωμένης εργασίας στο Βέλγιο, τη Δανία, την Ολλανδία και τη Γαλλία.
Αυτό που εμείς, στις χώρες του νότου, θεωρούμε παράνομο και το διώκουμε με κάθε μέσο, δηλαδή, πληρωμένοι εργάτες χωρίς κατώτατο τουλάχιστον μισθό και κοινωνική ασφάλιση, οι Γερμανοί όχι μόνο το κάνουν, αλλά έχουν βρει την εύκολη λύση της εκμετάλλευσης μισού εκατομμυρίου εργαζομένων υποστηρίζοντας την άποψη ότι αυτός ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι απολύτως λογικός και νόμιμος. Το αποτέλεσμα θα είναι, αν αφήσουμε τη Γερμανία να κάνει ό,τι θέλει, λένε οι δύο Βέλγοι υπουργοί, ότι όχι μόνο δεν θα βελτιωθούν κοινωνικά και εισοδηματικά οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης αλλά αντίθετα, θα χειροτερεύσουν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες για τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης.

 

Με ευκαιρία την επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940


Με ευκαιρία την επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940

Drang nach Osten, Μεσευρώπη και Ζωτικός Χώρος

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Μπορεί όμως με την ανάλυση να περιορίσει πολύ τις ενδεχόμενες εκβάσεις και να απομείνει έτσι με λίγα πιθανά σενάρια μπροστά του. Κάθε λαός είναι αιχμάλωτος της γεωγραφίας του, του πληθυσμιακού του μεγέθους, του εθνικού του χαρακτήρα και του ιστορικού του παρελθόντος. Το ρεπερτόριο των πιθανών αποκρίσεών του σε κρίσεις ή νέες καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένο και τείνει στην επανάληψη.
Προς τα πού, λοιπόν, θα στραφεί η Γερμανία τώρα που έχει λυτρωθεί πια από την επικυριαρχία των ΗΠΑ και της ΕΕ και δεν απειλείται εξ ανατολών προς το παρόν; Τί θα επιλέξει να κάνει ξαναβρίσκοντας τον εαυτό της στο κέντρο των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων εξελίξεων; Ποιές αποκρίσεις περιλαμβάνει το εθνικό της ρεπερτόριο για ανάλογες με τη σημερινή καταστάσεις; Για να απαντήσει κανείς, πρέπει να ρίξει μια ματιά στο ιστορικό παρελθόν αυτής της χώρας.
Επί δύο τουλάχιστον αιώνες, σαν πεινασμένο θηρίο η γερμανική ορδή ονειρεύεται μια κραταιά αυτοκρατορία (το χιλιόχρονο Ράιχ) στην καρδιά της Ευρώπης. Γιατί, λοιπόν, να πιστέψουμε πως ξαφνικά η γερμανική ψυχή εξημερώθηκε και γέμισε αδελφική αγάπη για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους;
Κατά τις δύο προηγούμενες αυτοκρατορικές τους περιπέτειες (Δεύτερο και Τρίτο Ράιχ), οι Γερμανοί έχουν επιδείξει μιαν εκπληκτική επιμονή και προσήλωση στους ίδιους σκοπούς και στα ίδια μέσα: Συνεχής επέκταση σε βάρος των γειτόνων τους, οικονομική εκμετάλλευση, εκδίωξη και εξόντωση τοπικών πληθυσμών, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων κ.ά.
Η γερμανική αυτοκρατορική επιθετικότητα εκδηλώνεται από πολύ παλιά τόσο με πολιτικές-στρατιωτικές δράσεις όσο και με ιδεολογήματα. Δεν θα αναφερθούμε εδώ στον μεσαιωνικό γερμανικό Ostsiedlung (αποικισμό της Ανατολής), αλλά θα περιοριστούμε στο διαβόητο ιδεολόγημα της Drang nach Osten, που σημαίνει “λαχτάρα για την Ανατολή” και περιγράφει τον γερμανικό επεκτατισμό σε βάρος των σλαβικών χωρών. Ο όρος αυτός έγινε το κεντρικό σύνθημα του γερμανικού εθνικισμού κατά τον 19ο αιώνα, καθώς συνδύαζε τις μεσαιωνικές και μεταγενέστερες στρατιωτικές περιπέτειες των Γερμανών προς τα ανατολικά, λόγου χάρη την περίοδο των Τευτόνων Ιπποτών, με τους πολέμους και τις πολιτικές εκγερμανισμού των νεώτερων γερμανικών κρατών, όπως το Σχέδιο Μεσευρώπη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και ο Ζωτικός Χώρος του Γ΄ Ράιχ. Επί δύο τουλάχιστον αιώνες, σαν πεινασμένο θηρίο η γερμανική ορδή ονειρεύεται μια κραταιά αυτοκρατορία (το χιλιόχρονο Ράιχ) στην καρδιά της Ευρώπης. Και κάθε τόσο απλώνει αρπακτικά το χέρι της. Γιατί, λοιπόν, να πιστέψουμε πως ξαφνικά η γερμανική ψυχή εξημερώθηκε και γέμισε αδελφική αγάπη για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Ας δούμε λοιπόν τα δύο πιο πρόσφατα σχέδια-ιδεολογήματα που ενέπνευσαν τους δύο γερμανικής προελεύσεως παγκόσμιους πολέμους – το Σχέδιο Μεσευρώπη και τον Ζωτικό Χώρο – που στην πραγματικότητα αποτελούν ένα ενιαίο και απίστευτο παράδειγμα εθνικής εγκληματικότητας:

Σχέδιο Μεσευρώπη (Mitteleuropa)
Το Σχέδιο Μεσευρώπη επεδίωκε την οικονομική και πολιτιστική ηγεμονία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας επί της κεντρικής Ευρώπης και τη συνακόλουθη οικονομική και χρηματοπιστωτική εκμετάλλευση της περιοχής σε συνδυασμό με άμεσες προσαρτήσεις, εγκατάσταση Γερμανών εποίκων, εκδίωξη των μη-Γερμανών από τα προσαρτημένα εδάφη και τελικά εκγερμανισμό των ψευδοκρατών που θα δημιουργούντο σαν ουδέτερη ζώνη μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Το ζήτημα της Μεσευρώπης αναλύθηκε από τον Γερμανό στοχαστή Friedrich Naumann το 1915 στο βιβλίο του Mitteleuropa. Κατά τον Naumann, αυτό το τμήμα της Ευρώπης θα ’πρεπε να γίνει ένα πολιτικά και οικονομικά ενοποιημένο μπλοκ υποταγμένο στη γερμανική εξουσία. […]
Η κυρίαρχη πολιτική ελίτ της Γερμανίας αποδέχθηκε το Σχέδιο Μεσευρώπη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ κατάστρωνε τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους και τα σχέδια για τη νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη. Η Μεσευρώπη θα δημιουργείτο με την ίδρυση μιας σειράς ψευδοκρατών που η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πλευρά τους θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Γερμανικού Ράιχ. Ολόκληρη η περιοχή θα λειτουργούσε σαν οικονομική αυλή της Γερμανίας και η εκμετάλλευσή της θα την βοηθούσε να ανταγωνιστεί τη Βρετανική Αυτοκρατορία και οποιονδήποτε άλλο ανταγωνιστή για τη θέση της κυρίαρχης παγκόσμιας δύναμης. Η πολιτική, στρατιωτική και οικονομική οργάνωση [του αυτοκρατορικού χώρου] θα βασιζόταν στη γερμανική επικυριαρχία και στην επιβολή συμφωνιών σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία. Πίστευαν δε ότι η γερμανική εργατική τάξη θα κατευναζόταν από τους Γερμανούς πολιτικούς μέσω των οικονομικών ωφελημάτων από τις προσαρτήσεις, τον εποικισμό της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης από Γερμανούς και την εκμετάλλευση των κατακτημένων χωρών προς υλικό όφελος της Γερμανίας.
Η μερική υλοποίηση αυτών των σχεδίων αντανακλάται στη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ, όπου παρέχονται εγγυήσεις για τη γερμανική οικονομική και στρατιωτική επικυριαρχία επί της Ουκρανίας. Όσο δε για την Οθωμανική και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, αυτές στην μεταπολεμική Ευρώπη θα βασίζονταν στη γερμανική υποστήριξη και θα υποβιβάζονταν σε υποτελείς.
Ζωτικός Χώρος (Lebensraum)
Ο Ζωτικός Χώρος ήταν μία από τις μείζονες πολιτικές ιδέες του Αδόλφου Χίτλερ και ένα σημαντικό συστατικό της ναζιστικής ιδεολογίας. Λειτούργησε σαν κίνητρο της επεκτατικής πολιτικής της ναζιστικής Γερμανίας με στόχο την εξασφάλιση επιπλέον χώρου για την ανάπτυξη του γερμανικού πληθυσμού, για μια Μεγάλη Γερμανία. Στο βιβλίο του Mein Kampf, ο Χίτλερ περιέγραφε λεπτομερώς την πεποίθησή του ότι ο γερμανικός λαός χρειαζόταν Lebensraum (Ζωτικό Χώρο, δηλαδή γη και πρώτες ύλες) και ότι ο χώρος αυτός θα ’πρεπε να αναζητηθεί στην ανατολή. Ήταν η δεδηλωμένη πολιτική των ναζί να εξοντώσουν, εξορίσουν ή σκλαβώσουν τους Πολωνούς, τους Ρώσους και άλλους σλαβικούς πληθυσμούς, τους οποίους θεωρούσαν κατώτερους, και να εποικίσουν τη γη τους με Γερμανούς. Ολόκληρος ο αστικός πληθυσμός [των χωρών αυτών] θα εξοντωνόταν με λιμοκτονία, δημιουργώντας έτσι αγροτικό πλεόνασμα για να διατραφεί η Γερμανία και να γίνει δυνατή η αντικατάστασή του πληθυσμού αυτού από μια γερμανική ανώτερη τάξη. […]
Σημειώνει το 1963 ο Βρετανός ιστορικός A. J. P. Taylor στον πρόλογο “Δεύτερες σκέψεις” του βιβλίου του Η καταγωγή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου:
Είναι εξίσου φανερό ότι το Lebensraum εμφανιζόταν πάντοτε σαν ένα στοιχείο αυτών των σχεδίων. Δεν ήταν μια πρωτότυπη ιδέα του Χίτλερ. Ήταν κοινοτοπία εκείνη την εποχή. Το Volk ohne Raum (Λαός χωρίς χώρο), παραδείγματος χάρη, του Hans Grimm πούλησε πολύ περισσότερα αντίτυπα από το Mein Kampf όταν εκδόθηκε το 1928. Γι’ αυτό τον λόγο, τα σχέδια για απόκτηση νέων εδαφών είχαν μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. [Στους κύκλους των ιστορικών] είχε επικρατήσει ότι επρόκειτο για σχέδια κάποιων παλαβών θεωρητικών ή κάποιων εξτρεμιστικών οργανώσεων. Τώρα ξέρουμε καλύτερα. Το 1961 ένας Γερμανός καθηγητής [Fritz Fischer] παρουσίασε τα αποτελέσματα των έρευνών του για τους γερμανικούς πολεμικούς στόχους [του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου]. Επρόκειτο πράγματι για ένα “πρόγραμμα επιθετικότητας” ή όπως το αποκαλούσε ο καθηγητής για ένα “άλμα για παγκόσμια εξουσία”: Το Βέλγιο υπό γερμανικό έλεγχο, τα γαλλικά ορυχεία σιδήρου θα προσαρτώνταν στη Γερμανία και, πολύ περισσότερο, η Πολωνία και η Ουκρανία θα εκκαθαρίζονταν από τους κατοίκους τους και θα εποικίζονταν από Γερμανούς. Τα σχέδια αυτά δεν ήταν μόνο έργο του γερμανικού Γενικού Επιτελείου. Είχαν υιοθετηθεί από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και από τον “καλό Γερμανό”, Bethmann Hollweg, [τον τότε καγκελλάριο].[…]
Η επίσημη γερμανική ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου έχει καταλήξει ότι η κατάκτηση Lebensraum ήταν για τον Χίτλερ και τους υπόλοιπους εθνικοσοσιαλιστές ο πιο σημαντικός στόχος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην πρώτη συνάντησή του με όλους τους κορυφαίους στρατηγούς και ναυάρχους του Ράιχ στις 3 Φεβρουαρίου 1933, ο Χίτλερ μίλησε για “την κατάκτηση Lebensraum στην ανατολή και τον αδυσώπητο εκγερμανισμό του” ως τον υπέρτατο στόχο του στην εξωτερική πολιτική. Για τον Χίτλερ, η γη που θα προσέφερε επαρκές Lebensraum ήταν η Σοβιετική Ένωση, η οποία κατά τον Χίτλερ ήταν ένα έθνος που κατείχε αχανή και πλούσια αγροτική γη και ταυτόχρονα κατοικείτο από αυτούς που ο Χίτλερ θεωρούσε Σλάβους Untermenschen (υπανθρώπους) τους οποίους κυβερνούσε μια συμμορία αιμοδιψών, αλλά εντελώς ανίκανων Εβραίων επαναστατών. Κατά τον Χίτλερ, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν εκγερμανίσιμοι, μόνο το έδαφος ήταν. Η ολική εξόντωση δεν ήταν απαραίτητη μόνο και μόνο επειδή η ανατολική Ευρώπη διέθετε ανθρώπους Αρίας-Νορδικής καταγωγής, ιδιαίτερα μεταξύ των ηγετών.[…]
Μπορεί η Γερμανία να γλιτώσει από τον εαυτό της; Μπορούμε να γλιτώσουμε εμείς από τη Γερμανία; Κανείς Γερμανός φυσικά δεν μιλάει σήμερα για Μεσευρώπη ή Lebensraum, αλλά μπορεί να έχει πραγματικά χαθεί μια έννοια τόσο βαθιά ριζωμένη στη γερμανική ψυχή; Όσο υποδειγματικά κι αν έπαιξε τον ρόλο του “μετανιωμένου και καλού κατά βάθος παιδιού” μετά την τελευταία της ήττα, η Γερμανία είναι πάντα Γερμανία. Έχει την ιστορία της, έχει τον εθνικό της χαρακτήρα, έχει τα πραγματικά μεγάλα τεχνικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά της επιτεύγματα, αλλά έχει και τα Νταχάου και τα Άουσβιτς, έχει την Καισαριανή και το Δίστομο. Πρέπει να βλέπουμε ολόκληρη τη Γερμανία. Μόνο έτσι θα ξέρουμε τι πρέπει να περιμένουμε από τους Γερμανούς. Μόνο έτσι θα συμπεράνουμε χωρίς αυταπάτες πως το Σχέδιο Μεσευρώπη και ο Ζωτικός Χώρος αποτελούν ουσιαστικά ένα ενιαίο, σταθερό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, που μπροστά του το κλυδωνιζόμενο ευρωπαϊκό πρόγραμμα είναι μια περαστική σκιά. Τα αποτελέσματά τους τα έχουμε δει δύο φορές στη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Για λαούς που υπέστησαν τη γερμανική θηριωδία, όπως οι Έλληνες, η ανασύσταση της γερμανικής αυτοκρατορίας, που επισυμβαίνει αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια μας, είναι μια πολύ λογική αιτία βαθιάς ανησυχίας. Και μπορούμε να καταλάβουμε πολύ καλά τον τρόμο των Πολωνών απέναντι στη διαφαινόμενη αναβίωση του γερμανικού Ράιχ.
Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι η Πολωνία είναι αυτή που χτυπά το ηχηρότερο καμπανάκι για τις ζοφερές εξελίξεις που προοιωνίζονται στην Ευρώπη, καθώς είναι η χώρα που ιστορικά δεχόταν το πρώτο κύμα της επιθετικότητας από τη Γερμανία και τη Ρωσία, που εκδηλωνόταν ως απότοκο μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Οι πολωνικοί φόβοι εκφράστηκαν εξίσου καθαρά με την προ διμήνου δήλωση του Πολωνού υπουργού Οικονομικών, Ράτσεκ Ροστόφσκι, ότι “αν η Ευρωζώνη διαλυθεί, είναι δύσκολο να αποκλειστεί το ενδεχόμενο διάλυσης και της ΕΕ” και πως σε μια τέτοια περίπτωση “εγείρεται ο κίνδυνος εμφάνισης αυταρχικών πολιτικών κινημάτων σε έναν ορίζοντα δέκα με είκοσι ετών – ακόμα και ο κίνδυνος πολέμου”. (Άκης Χαραλαμπίδης, Η γερμανική πολιτική οδηγεί στο χάος την Ευρώπη, Επίκαιρα 01/12/2011).
Πόσο εφικτή είναι μια νέα γερμανική αυτοκρατορία;
Θα έλεγα, απολύτως εφικτή. Σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο δεν υπάρχει ούτε δείγμα σοβαρού ανταγωνιστή. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν ουσιαστικά υφαρπαγεί από τη Γερμανία, ενώ οι άλλοτε μεγάλοι εχθροί της είναι σκιές του παλιού τους εαυτού. Η μεν Γαλλία έχει φτάσει να ικετεύει τη Γερμανία να τη σώσει από την επικείμενη κατάρρευση των τραπεζών της, ενώ η Αγγλία, στα πρόθυρα κι αυτή της κατάρρευσης, το μόνο που κάνει είναι να σαρκάζει το επικείμενο τέλος του ευρώ και να ψαρεύει στα θολά νερά προσπαθώντας να υπονομεύσει τα γερμανικά σχέδια με παραπληροφόρηση και σπασμωδικές κινήσεις. Η δε Αμερική αποσύρεται ταχύτατα από τον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς το οικονομικό βάρος του αυτοκρατορικού της μηχανισμού (αυτοκρατορική υπερεπέκταση) συντρίβει και τις τελευταίες της ελπίδες για έναν μονοπολικό κόσμο με την ίδια στον θρόνο.
Στον πολυπολικό κόσμο που ανατέλλει φαίνεται πως ένας πόλος ανήκει στη Γερμανία. Στον αγώνα τους για το ψαλίδισμα των αμερικανικών φιλοδοξιών για παγκόσμια κυριαρχία, οι υπόλοιποι νέοι πόλοι του κόσμου (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) έχουν κάθε λόγο να διάκεινται ευμενώς απέναντι στον αναδυόμενο γερμανικό πόλο, ιδιαίτερα μετά την επισυμβαίνουσα αυτή τη στιγμή κατάρρευση της ΕΕ. Μια ιδιότυπη συμμαχία μάλιστα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας με στόχο την ενεργειακή ασφάλεια της πρώτης και τη διευθέτηση του γεωπολιτικού χώρου μεταξύ των δύο αυτών δυνάμεων. Ο νέος βαλτικός αγωγός North Stream, που τροφοδοτεί κατευθείαν τη Γερμανία με φυσικό αέριο χωρίς να περνά από άλλες χώρες, σηματοδοτεί με τον πιο απτό τρόπο τη νέα εποχή στις σχέσεις των δύο δυνάμεων, ενώ αμφισβητεί ανοιχτά τα σχέδια άλλων οικονομικών σχημάτων με σαφή υπερατλαντικό προσανατολισμό να ανατρέψουν το ρωσικό μονοπώλιο φυσικού αερίου μέσω του σχεδιαζόμενου αγωγού Nabucco, ο οποίος όμως βρίσκεται πλέον σε πορεία ακύρωσης.
Η Γερμανία φανερά έχει αρχίσει να χαράζει δική της αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική που παίρνει τις αποστάσεις της από την Αμερική. Αναγνωρίζοντας πως η εποχή του ατλαντισμού τελειώνει μέσα στον κουρνιαχτό της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, επενδύει στη συνύπαρξη με τον γειτονικό ρωσικό πόλο, τακτοποιώντας μάλιστα και τον μεταξύ τους γεωπολιτικό χώρο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη φιλική διευθέτηση του ζητήματος της Τρανσνίστριας, της φιλορωσικής περιοχής που αποσπάσθηκε από τη Μολδαβία και παραμένει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Μέσα στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται γερμανικής εμπνεύσεως σενάρια που προωθούν τον διαμελισμό της Ευρώπης.
Έτερο κομμάτι της Ένωσης, κατά το υπό συζήτηση σενάριο, φαίνεται να περνά ξανά πίσω στην επιρροή της Ρωσίας και σε αυτό συγκαταλέγονται οι εκτός Ευρωζώνης χώρες της Βαλτικής, Λετονία και Λιθουανία. Κατά τους σχετικούς σχεδιασμούς, στην ίδια σφαίρα επιρροής φέρεται να περνούν, για ποικίλους γεωπολιτικούς και άλλους λόγους, μεγέθους και ιδιαιτερότητας προβλημάτων, Βουλγαρία και Ρουμανία στη Νότια Ευρώπη, γεγονός που θα αλλάξει άρδην τα γεωπολιτικά δεδομένα για την Ελλάδα, γιατί μια τέτοια εξέλιξη αποβλέπει κατ’ ουσίαν στον αποκλεισμό της παρουσίας της Τουρκίας από τα Βαλκάνια – ιδιαίτερα αν προκύψει, ως φαίνεται, κατόπιν “κατανόησης” μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας για ενίσχυση του ήδη υφιστάμενου γεωπολιτικού ρόλου της δεύτερης στην παριοχή. (Δημήτρης Π. Δήμας, “Πόλεμος” για τον διαμελισμό της Ευρώπης, Επίκαιρα 01/12/2011).
Έτσι το ερώτημα δεν είναι πια εάν είναι εφικτή μια νέα γερμανική αυτοκρατορία. Όσο κι αν ο καιρός μας θεωρεί αρετή τους χαμηλόφωνους και μετρημένους χαρακτηρισμούς, η νέα αυτή αυτοκρατορία (ναι, πρόκειται περί αυτοκρατορίας) υπάρχει ήδη και το ερώτημα για εμάς που είμαστε ή που σχεδιάζεται να παραμείνουμε στον αυτοκρατορικό της χώρο (κομψότερα, τη “σφαίρα επιρροής” της, για να μην αναφερθούμε σε ρεαλιστικότερους όρους, όπως προτεκτοράτο ή νεοαποικία) είναι τι σημαίνουν όλα αυτά για μας και τι κάνουμε.
“Βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”
Αυτοί που δεν μπορούν να θυμηθούν το παρελθόν
είναι καταδικασμένοι να το επαναλαμβάνουν.
~ George Santayana, Life of Reason, τόμος 1
Μέσα στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή που βαθαίνει καθημερινά γύρω μας, δυσκολευόμαστε να ξεφορτωθούμε από τη σκέψη μας την πνευματική σαβούρα περί ενωμένης Ευρώπης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, επιστροφής στον καταναλωτισμό, πράσινης ανάπτυξης και σωτηρίας μέσω τοκογλυφικού δανεισμού. Τίποτα από αυτά δεν έχει πια σημασία. Πρόκειται για τον χορό των φαντασμάτων. Αυτά τα πράγματα είναι νεκρά, πεθαμένα, kaput. Μπροστά στα μάτια μας αναδύεται μια εντελώς νέα διεθνοπολιτική τάξη, σκληρή, ανελέητη και αποφασισμένη, που παρασέρνει και την εξαθλιωμένη χώρα μας σε πολύ σκοτεινές ατραπούς. Βασικά πολιτικά ερωτήματα ξανατίθενται με δριμύτητα από την αρχή – τι μέλλον μπορεί να έχει η χώρα μας μέσα σε έναν οικονομικά κατεστραμμένο κόσμο, πώς θα διασφαλιστεί ξανά η εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα μπροστά στις επιταχυνόμενες διεθνείς ανακατατάξεις, με ποιούς θα πάμε και ποιούς θ’ αφήσουμε στη νέα διεθνή τάξη, πώς θα εξασφαλιστεί ένα μίνιμουμ επιβίωσης για τον ελληνικό πληθυσμό υπό συνθήκες τερατώδους λιτότητας ή όταν καταρρεύσει το ευρώ, πώς θα αποφύγουμε τη μοίρα της γερμανικής νεοαποικίας; Από την άλλη, βασικές πολιτικές έννοιες που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες – δημοκρατία, κοινοβουλευτισμός, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, εθνική κυριαρχία – αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά, ενώ κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με “τεχνοκράτες” ή υποταγμένους πρωθυπουργούς θεωρούνται απ’ όλους πολύ φυσικά και αποδεκτά.
Έτσι τα πράγματα αποκτούν πια μια θανάσιμη απλότητα και καθαρότητα: Ή αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν κάποιοι Γερμανοί πολιτικοί σχεδιαστές ή αναζητάμε μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή εθνική μοίρα. Καιρός να εγκαταλείψουμε την εθνική καρμιριά και κλαψούρα. Καιρός να θυμηθούμε ποιοί είμαστε. Καιρός να θυμώσουμε.
Βουβοί, παγωμένοι και κατάπληκτοι, παρακολουθούν οι περισσότεροι αυτές τις τεραστίου μεγέθους και σημασίας μεταβολές μέσα από τα φίλτρα του καθημερινού δημοσιογραφικού mambo jumbo, που αναμασσά χιλιοειπωμένες ιστορίες μικρομιζέριας, πολιτικής αθλιότητας και γενικής διάλυσης – και φυσικά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ο δε αφόρητος μικροαστισμός, κοντοθωρισμός και γραικυλισμός του πολιτικού μας συστήματος δεν αφήνει περιθώρια να αρθρωθεί ένας νέος ελληνικός πολιτικός λόγος, ικανός να οδηγήσει με ασφάλεια αυτόν τον λαό κι αυτόν τον τόπο μέσα από τις Συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης και του διεθνοπολιτικού αναθεωρητισμού.
Αν παραμείνουμε για καιρό “βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, η μοίρα μας φαίνεται προδιαγεγραμμένη: Νεοαποικία προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα. Και μπορεί σήμερα να μη μας προορίζουν γιια την καλλιέργεια αγριομέντας, όπως ήθελε ο Χίτλερ, αλλά σίγουρα οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) δεν θα ’χουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φρικαλέες συνθήκες στα κινέζικα και ινδικά εργοστάσια και τις μακιλαδόρες του Μεξικού. Μεταξύ άλλων, είναι κι αυτό ένας από τους λόγους που η Γερμανία επιδιώκει να μας εντάξει στον αυτοκρατορικό της χώρο – πώς αλλιώς θα ανταγωνιστεί την Κίνα, αν δεν έχει κινέζικες εργασιακές συνθήκες για τα προϊόντα της;
Έτσι τα πράγματα αποκτούν πια μια θανάσιμη απλότητα και καθαρότητα: Ή αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν κάποιοι Γερμανοί πολιτικοί σχεδιαστές ή αναζητάμε μια καλύτερη και πιο αξιοπρεπή εθνική μοίρα. Καιρός να εγκαταλείψουμε την εθνική καρμιριά και κλαψούρα. Καιρός να θυμηθούμε ποιοί είμαστε. Καιρός να θυμώσουμε.

 

Aντιγραφή  από την ιστοσελίδα www. diladi .gr