Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ (11πμ ΞΕΝΟΔΟΧ ΚΙΕΡΙΟΝ-ημιωροφος)  ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΟΥ
(ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΖΑΚΗ)
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΩ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ
 

Μάνος, Δημήτρης, 1962-

Ο Δημήτρης Μάνος γεννήθηκε το 1962 στα Ιωάννινα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στην Παιδαγωγική Ακαδημία στην ίδια πόλη. Εργάζεται ως νηπιαγωγός και στο χώρο αυτό δραστηροποιείται συνδικαλιστικά. Αρθρογραφεί στην Προλεταριακή Σημαία, όπου έχει δημοσιεύσει αναλύσεις για ζητήματα εθνικά και οικονομικά.
Έχει επίσης ασχοληθεί με εργασιακά θέματα και πρόσφατα έχει εκδώσει το βιβλίο με τίτλο:
-"Τα ασφαλιστικά δικαιώματα στο στόχαστρο" από τις εκδόσεις Προλεταριακή Σημαία.


Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2006)
Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά, Προλεταριακή Σημαία
(2003)
Παγκοσμιοποίηση: Η πτώση του μύθου, Προλεταριακή Σημαία

Πώς να δούμε την κρίση που εκδηλώνεται, «αντιμετωπίζεται» και επανακάμπτει γοργά σε όλον τον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο;
Εξετάζοντας την ιστορικότητα των κρίσεων διαμέσου ενός «συνεχούς» σαράντα περίπου χρόνων, το βιβλίο «Έγκατα και εδάφη της κρίσης» επιχειρεί ν’ απαντήσει στα ερωτήματα για τον τύπο, το μέγεθος και τις κλίμακες επέκτασης μια κρίσης που διαθέτει όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες -ίσως η μεγαλύτερη- κρίσεις μετά τον πόλεμο.
Ένα «δίδυμο» κρίσης και επίθεσης σε συνεχή εξέλιξη μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε αναγκαστικά, στο πλαίσιο ενός κόσμου που βρίσκεται σε διαρκή και επώδυνη αναδιάταξη δυνάμεων…

 Δημήτρης Μάνος: ΕΓΚΑΤΑ ΚΑΙ ΕΔΑΦΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ



Πώς να δούμε την καπιταλιστική κρίση


Εκδόσεις Εκτός των Τειχών, Οκτώβριος 2011

Το βιβλίο καταπιάνεται με διάφορες πλευρές της οικονομικής κρίσης και της σχετικής συζήτησης που έχει αυτή τροφοδοτήσει από το ξεκίνημά της ως σήμερα, φωτίζοντας τα πραγματικά αίτια της κρίσης, που δεν βρίσκονται παρά στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και μέσα από μια μαρξιστική προσέγγιση του θέματος διαφαίνεται και ποια πρέπει να είναι η απάντηση από τη μεριά των λαών και της Αριστεράς τόσο σε θεωρητικό επίπεδο απέναντι στις απόψεις που τη συνοδεύουν όσο και στο πεδίο των αγώνων και των κινημάτων.

Δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο ένα μικρό απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου.


«Το 1989 μου συνέστησαν να πάρω και να διαβάσω το (συλλεκτικό πια) τεύχος του “Οικονομικού Ταχυδρόμου”, ουσιαστικά ένα τεύχος-αφιέρωμα, με τίτλο «η κρίση και πώς να τη δείτε». Ήταν από τις φορές που η αστική άποψη για την καπιταλιστική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του '80 (με ό,τι αυτό σήμαινε για το τέλος της τότε εποχής) διατυπωνόταν με έναν πολύπλευρο και, θα έλεγα, ενδιαφέροντα τρόπο. Από τον τίτλο του “Οικονομικού Ταχυδρόμου” εκείνης της εποχής δανείστηκε και η παρούσα εργασία τον παρόμοιο τίτλο της.

Πώς να δούμε την κρίση που εκδηλώνεται με γοργούς ρυθμούς σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο; Υπάρχουν διαφόρων ειδών προσεγγίσεις. Άλλοι μιλάνε για τεχνητή κρίση, άλλοι για μια συνηθισμένη κρίση του καπιταλισμού. Από το στρατόπεδο των ανοικτών απολογητών του καπιταλιστικού συστήματος δεν λείπουν και εκείνοι που βλέπουν (ή προσπαθούν να μας κάνουν να δούμε) την κρίση σαν... ευκαιρία.

Τελευταία, μάλιστα, η τάση αυτή τείνει να πάρει την πρωτοκαθεδρία μέσα από την τρομολαγνεία της κρίσης και των θυσιών που απαιτεί η υποτιθέμενη ανάκαμψη.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα ή καλύτερα αυτά που είναι πιο κατάλληλα για να βοηθηθούμε στην κατανόησή της. Ειρήσθω εν παρόδω, οφείλουμε να προβληματιστούμε πριν απ’ όλα για το περιεχόμενο και το πραγματικό ποιόν αυτής της “ανάκαμψης”. Ακόμη και το πλέον αισιόδοξο σενάριο αντιμετώπισης της κρίσης σκοντάφτει σε μια βασική και κραυγαλέα αντίφαση, που δεν είναι καθόλου θεωρητικού επιπέδου αλλά έχει πολύ χειροπιαστές επιπτώσεις. Στις ΗΠΑ, τον τελευταίο μήνα του 2009, απολύθηκαν 84.000 εργαζόμενοι. Συνολικά ανακοινώθηκαν μέσα στο 2009 περικοπές 1.288.000 θέσεων εργασίας. Ανάλογα στοιχεία ανακοινώνονται ή προβλέπονται για τον υπόλοιπο κόσμο. Τι είδους ανάκαμψη, λοιπόν, είναι αυτή που διατηρεί ίδια ή και αυξάνει τα ποσοστά ανεργίας δύο χρόνια μετά;

Σε γενικές γραμμές και ως προς το ζήτημα της κρίσης διαπιστώνουμε τη διάσπαση της αστικής οικονομικής θεωρίας σε δύο, χονδρικά, βασικές κατευθύνσεις. Η διάσπαση είναι απότοκος της διττής φύσης της κεφαλαιοκρατικής σχέσης: Από τη μια, παραγωγή αξίας σε δύο επίπεδα, της αναγκαίας για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και της υπεραξίας που καρπώνεται ο καπιταλιστής. Από την άλλη, πραγμάτωση της αξίας που έχει παραχθεί μέσα από την κατανάλωση των αξιών χρήσης και είσπραξη της υπεραξίας. Δύο διαδικασίες ενός ενιαίου κύκλου, του κύκλου της παραγωγής και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, που όμως εμφανίζονται να αντιπαρατίθενται η μία στην άλλη στην πλήρη ανάπτυξη του κύκλου αυτού.

Η διάσπαση παραγωγής-κατανάλωσης προέρχεται από το βαθύτερο διαχωρισμό της εργασιακής δύναμης που παράγει την αξία και τον κοινωνικό πλούτο.

Από τη διάσπαση του εργασιακού χρόνου σε χρόνο που ο εργάτης παράγει τα μέσα συντήρησής του και σε χρόνο που «αφιερώνει» στον κεφαλαιοκράτη. Από τα χρόνια του Μαρξ, οι αστοί οικονομολόγοι εμφανίζονται διχασμένοι προσπαθώντας να τοποθετηθούν απέναντι σ’ αυτή τη διττή φύση της κεφαλαιοκρατικής σχέσης, μια σχέση της οποίας την ουσία δεν θέλουν να δουν. Θα λέγαμε μάλιστα πως η μαρξιστική ανάλυση αυτόν ακριβώς το διχασμό αξιοποιεί, αναγνωρίζοντας στην κάθε πλευρά τα... δίκια της, ξεπερνώντας όμως το διχασμό μέσα από μια νέα, ανώτερη σύνθεση. Μια ανώτερη σύνθεση που, όμως, φωτίζει και προβάλλει τις μονοσήμαντες προσεγγίσεις των αστικών οικονομικών θεωριών.»

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το πρώτο βήμα για την εισβολή του νεοεπιθεωρητισμού

27/01/2012
Όταν ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει
Οδυσσέας Ελύτης, «σηματολόγιον»
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΙΚΑ
Είναι φανερό ότι οι επιδόσεις των μαθητών θα αποτελέσουν κριτήριο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Στο νέο πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους σε προτυποποιημένα τεστ και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται» με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο. Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός. «Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού.
Η αντίληψη αυτή «επιβλέπει» τη σχολική επιτυχία/αποτυχία μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας διδασκαλίας, όπου όλα εξαφανίζονται εκτός από τον δάσκαλο και τον μαθητή. Δεν είναι, ωστόσο, λίγοι αυτοί που κατανοούν ή διαισθάνονται ότι το σχολείο δεν είναι «θερμοκήπιο» όπου τα παιδιά αναπτύσσονται ομαλά και απρόσκοπτα με καλό πότισμα και συστηματική φροντίδα!
Μύθος και πραγματικότητα για την αξιολόγηση των «καλών» και «κακών» σχολείων
Πολύχρονες και πολυάριθμες έρευνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και οι επίσημες κρατικές στατιστικές έχουν τεκμηριώσει με αδιάσειστα στοιχεία ότι στο «πατρόν» της σχολικής επιτυχίας/αποτυχίας παρεμβαίνουν μια σειρά εξωσχολικοί και εσωσχολικοί παραγόντες που δραστηριοποιούνται στο έδαφος των κοινωνικών ανισοτήτων.
Η γνωστική αυτή κατάκτηση, που στοιχειοθετείται στο «δάσος» των πορισμάτων εκατοντάδων ερευνών, αίφνης, τα τελευταία χρόνια «ξεχνιέται» όλο και πιο συχνά.
«Πώς γίνεται», ρωτούν με επιτηδευμένη αφέλεια κάποιοι, «Λύκεια που εδρεύουν στις ίδιες περιοχές, όπου δεν υπάρχει ούτε διαφορά στην κοινωνική προέλευση ούτε στη δυνατότητα φοίτησης σε φροντιστήρια, να παρουσιάζουν τόσο τρομακτικές ανισότητες στην επίδοση των μαθητών τους;». Και συνεχίζουν: «Εφόσον», λένε, «υπάρχουν οι ίδιες δημόσιες χρηματοδοτήσεις, το ίδιο πρόγραμμα και οι ίδιες πάνω κάτω μέθοδοι, οι διαφορές οφείλονται στην έλλειψη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών γεγονός που σηματοδοτεί την ανάγκη για άμεση και αντικειμενική αξιολόγηση όλων των σχολείων στην Ελλάδα».
Η πραγματικότητα που κρύβεται με επιμέλεια
Η τολμηρή πρόταση του Θαλή, σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Μπάμπη Νούτσο, δεν μπορεί να χρησιμεύσει για την κοινωνική μέτρηση της σχολικής πυραμίδας, όσο οι σκιές της σχολικής στατιστικής δε φωτίζονται και με τη θεμελιώδη μεταβλητή της κοινωνικο-επαγγελματικής προέλευσης των μαθητών.
- Αγνοούν το υπουργείο Παιδείας και οι «ειδικοί μας» ότι σε κάθε γεωγραφική περιοχή υπάρχει κοινωνική, οικονομική, μορφωτική, δηλαδή ταξική διαφοροποίηση;
- Αγνοούν ότι υπάρχουν σχολεία σε κάθε πόλη, ακόμη και στη μικροκλίμακα μιας περιοχής, που παραδοσιακά «στρατολογούν» και «στρατολογούνται» από παιδιά ευπόρων και μορφωμένων οικογενειών;
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Περιφέρεια Πρωτευούσης. Είναι γνωστή η διαίρεσή της σε περιοχές υψηλών εισοδημάτων και κοινωνικού γοήτρου (κυρίως τα Βορειοανατολικά προάστια) και σε περιοχές που κατοικούν κυρίως τα εργατικά, μικροϋπαλληλικά στρώματα (κυρίως η Δυτική Αθήνα και μεγάλο τμήμα του Πειραιά). Αν ρίξει κάποιος μια ματιά μόνο στους «χάρτες» κατανομής των εισοδημάτων και των καταληκτικών εκπαιδευτικών επιπέδων, θα διαπιστώσει εύκολα ότι η Αττική φαίνεται σαν να είναι κομμένη στα δύο.
Η παρουσίαση των επιδόσεων στους Δήμους Περιστερίου, Αιγάλεω, Άνω Λιοσίων, Αγ. Βαρβάρας, Νίκαιας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, κ.ά. από τη μια και Κηφισιάς, Ψυχικού, Εκάλης, Αμαρουσίου, Αγ. Παρασκευής, Βριλησσίων, Παπάγου, Γλυφάδας, Βούλας κ.ά. από την άλλη οριοθετεί μια ανισοκατανομή που επιβεβαιώνει τη «γραμμή» των πορισμάτων της εκπαιδευτικής έρευνας, τα οποία συνοψίζονται στο ότι «η κοινωνική ανισότητα διευθύνει τη σχολική».
Αγνοούν το υπουργείο Παιδείας και οι «ειδικοί μας» τα πορίσματα των ερευνών της Γεωγραφίας του Αστικού χώρου (Θωμάς Μαλούτας κ.ά., Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) που τεκμηριώνουν ότι οι δήμοι διακρίνονται από σημαντικό βαθμό εσωτερικής ανισοκατανομής; Για παράδειγμα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο η Κηφισιά, η Νέα Ερυθραία και η Γλυφάδα χαρακτηρίζονται από έντονη εσωτερική ανισοκατανομή των υψηλών, των μεσαίων και των εργατικών κατηγοριών. Πρόκειται για δήμους όπου, βεβαίως, κυριαρχούν οι υψηλές και μεσαίες κατηγορίες, αλλά παράλληλα υπάρχει σημαντικό τμήμα εργατικών κατηγοριών. Επίσης, άλλη μορφή εσωτερικής ανισοκατανομής εμφανίζουν, για παράδειγμα, και οι δήμοι Αχαρνών, Ασπροπύργου και Ελευσίνας, οι οποίοι, ενώ έχουν κυρίως εργατική σύνθεση, περιλαμβάνουν και υψηλές και μεσαίες κοινωνικές-επαγγελματικές κατηγορίες οι οποίες συγκεντρώνονται σε ορισμένες «ζώνες» των παραπάνω περιοχών. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο αν οι μαθητές δύο σχολείων του ίδιου δήμου, για παράδειγμα, της Βουλιαγμένης, παρουσιάζουν διαφορετικές σχολικές επιδόσεις, καθώς εκεί συγκατοικούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων των χαμηλών βαθμίδων του τριτογενούς τομέα και παράλληλα έχουμε και διευρυμένους θύλακες υψηλών κοινωνικών-επαγγελματικών κατηγοριών και εισοδημάτων.
Εκπαιδευτικοί: οι “αποδιοπομπαίοι τράγοι” της σχολικής αποτυχίας!
Είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία και οι τεχνοκράτες του ΥΠΕΠΘ γνωρίζουν πολύ καλά τις κοινωνικές παραμέτρους της σχολικής επίδοσης. Η στόχευση είναι αλλού και «φωτογραφίζει» κατευθείαν τον εκπαιδευτικό.
Το ΥΠΕΠΘ θεωρεί κατάλληλο τον χρόνο να προβάλει συστηματικά μια, έτσι κι αλλιώς, διαδεδομένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία για ό,τι «καλό» ή «κακό» γίνεται στα σχολεία την ευθύνη την έχει ο εκπαιδευτικός. «Το παν εξαρτάται από τον δάσκαλο» θα αναφωνήσει σε λίγο με βικτοριανή υποκρισία.
Μια τέτοια αντίληψη, όπως γίνεται φανερό, εναποθέτει μεγάλο φορτίο ευθύνης στους ώμους του δασκάλου και συνήθως, όταν τίθεται θέμα σχολικής αποτυχίας ή εκπαιδευτικής κρίσης, ο δάσκαλος είναι ο «αποδιοπομπαίος τράγος». Με αυτόν τον τρόπο γίνεται ευκολότερη υπόθεση η επιβολή αυταρχικών μέτρων αξιολόγησης, εντατικοποίησης και διοικητικού ελέγχου.
Είναι αλήθεια ότι ο εκπαιδευτικός αναδεικνύεται συχνά σε κεντρικό θέμα της «ημερήσιας διάταξης» για την εκπαίδευση. Το ερώτημα όμως που συνήθως δεν τίθεται είναι: Πού συναντιέται η ευθύνη των εκπαιδευτικών με την ευθύνη του κράτους και πώς οριοθετείται το έργο των εκπαιδευτικών κάτω από συγκεκριμένες επιλογές που γίνονται κατά την άσκηση της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής;
Δεν αμφισβητούμε, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση ότι η παρέμβαση του εκπαιδευτικού μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες, που μερικές φορές μάλιστα ξεπερνούν την παιδική και εφηβική ηλικία του μαθητικού πληθυσμού και προεκτείνονται σε ολόκληρη τη ζωή του.
Όμως, τα «συμβαλλόμενα υποκείμενα» της σχολικής επίδοσης δεν εξαντλούνται σε καμιά περίπτωση στη «θέληση» του μαθητή ή στο «ταλέντο» και την «αποδοτικότητα» του δασκάλου. Το «μαύρο κουτί» της αίθουσας διδασκαλίας περιλαμβάνει, όπως υπαινιχθήκαμε παραπάνω, αρκετούς «καταλύτες».
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ούτε ολοκληρωτικά αθώοι ούτε μοναδικοί ένοχοι, όπως προσπαθεί να πείσει το ΥΠΕΠΘ.
28/01/2012 στις 12:53 πμ | #1
Το σχόλιό σας περιμένει έγκριση
Μετά το κλείσιμο και την συγχώνευση πολλών σχολικών μονάδων,ένας μεγάλος αριθμός εκπ/κών,που έχασε την οργανική θέση,είναι υπεράριθμος στην διάθεση της Διεύθυνσης.Συγκαταλέγομαι σ΄’αυτή την κατηγορία.Πηγαίνω για διδασκαλία σε τρία σχολεία διαφορετικών Δήμων.Φέτος διδάσκω σε 190 νέους μαθητές.Τον επόμενο χρόνο ποιός ξέρει που θα διδάσκω και πόσους νέους μαθητές θα έχω πάλι;Πώς θα αξιολογηθώ με βάση την επίδοση των μαθητών,την στιγμή που ούτε τα ονοματά τους δεν θα έχω προλάβει να μάθω;
Συνάδελφε,δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να απαξιώσουμε αυτούς που μας απαξιώνουν;Αρκετά πλέον με την ανεκτικότητα μας.Το να μας ωθούν σε παραίτηση επειδή προς το παρόν, δεν μπορούν να μας απολύσουν και αποζημιώσουν, δεν σημαίνει ότι θα δεχθούμε να το υποστούμε ανώδυνα

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Κυβερνούν τον κόσμο 147 εταιρείες!

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ποιος κυβερνά τον κόσμο; Το κλασικό και σχεδόν γραφικό αυτό ερώτημα, που σε κάθε εποχή δέχεται διαφορετικές απαντήσεις, έχει την απάντησή του και στις μέρες μας: μόλις 147 επιχειρήσεις! Μπορείτε να απαντήσετε και 737 επιχειρήσεις, καθώς οι 147 πρώτες ελέγχουν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ οι 737 (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι 147) ελέγχουν το 80% της οικονομίας του πλανήτη! Είναι απίστευτη πραγματικά η συγκέντρωση του κεφαλαίου και η αλληλοδιασύνδεση των κολοσσιαίων επιχειρήσεων που κυριαρχούν στην υδρόγειο.

Οι πάντες υπέθεταν ισχυρότατη συγκέντρωση ελέγχου, αλλά τέτοιο πράγμα, μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις αλληλοδιαπλεκόμενες να έχουν συμμετοχή σε εταιρείες που εκπροσωπούν το 80% της παγκόσμιας οικονομίας από πλευράς κύκλου εργασιών, κανένας δεν το φανταζόταν. Γι' αυτό και έχει προκαλέσει παγκόσμιο σάλο, αίσθηση και συζητήσεις η πρωτοποριακή μελέτη τριών Ελβετών ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης, που αποκάλυψε τα στοιχεία αυτά.

Ο Τζέιμς Γκλάτφελντερ, ο Στέφανο Μπατιστόν και η Στεφανία Βιτάλι, ειδικοί στα σύνθετα δίκτυα, ανέλαβαν ένα εξαιρετικής σημασίας και τεράστιου όγκου δουλειάς έργο. Αντλησαν τα στοιχεία της βάσης δεδομένων του ΟΟΣΑ για τις επιχειρήσεις (Οτβίς) για το έτος 2007, το οποίο τότε περιλάμβανε στοιχεία για 37 εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο (σήμερα περιλαμβάνει 44 εκατομμύρια εταιρείες).

Από αυτά τα 37.000.000 ξεχώρισαν 43.060 επιχειρήσεις, οι οποίες ανταποκρίνονται στα κριτήρια που θέτει ο ΟΟΣΑ για να οριστούν ως πολυεθνικές. Από εκεί και πέρα άρχισε η κοπιαστική και πρωτότυπη δουλειά των ερευνητών: ερεύνησαν τι ποσοστό συμμετοχής έχει η καθεμιά από τις μεγάλες αυτές επιχειρήσεις παγκόσμιας κλίμακας σε άλλες επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες.

Εκπληκτοι διαπίστωσαν ότι κάθε μία από αυτές τις 43.000 επιχειρήσεις είχε κατά μέσο όρο πακέτα μετοχών (όχι πλειοψηφικά, εννοείται) σε άλλες 20 επιχειρήσεις αυτής της κατηγορίας! Η αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους δηλαδή ήταν τεράστιας έκτασης, πέρα φυσικά από τις μετοχές εταιρειών μικρότερου μεγέθους που κατείχαν και οι οποίες αποκάλυψαν ένα δίκτυο 600.000 αλληλεξαρτώμενων εταιρειών.

Η περαιτέρω επεξεργασία των στοιχείων αυτών έφερε στο φως τις 147 προαναφερθείσες επιχειρήσεις (τα τρία τέταρτα των οποίων ανήκουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με πρώτη στον κόσμο τη βρετανική τράπεζα Μπάρκλεϊς) που εκπροσωπούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Διαπιστώνεται έτσι η ύπαρξη «μιας οικονομικής υπερ-οντότητας στο παγκόσμιο δίκτυο των μεγάλων εταιρειών», όπως επισημαίνουν οι Ελβετοί ερευνητές.

Η αλληλοδιασύνδεση αυτών των πανίσχυρων επιχειρήσεων ενισχύεται ακόμη περισσότερο από δάνεια που χορηγούν η μία στην άλλη, από ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) και από άλλα υψηλού κινδύνου χρηματοοικονομικά προϊόντα εντελώς αδιαφανή.

Το πολύ σημαντικό όμως στοιχείο επίσης είναι ότι αυτή η στενότατη αλληλοδιασύνδεση αυξάνει τρομερά τους κινδύνους μετάδοσης σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, γιατί «σε άσχημες εποχές οι επιχειρήσεις εμφανίζουν ταυτόχρονα προβλήματα» και έτσι δρουν άκρως αποσταθεροποιητικά για το σύστημα.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα το φθινόπωρο του 2008 με την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς. Ετσι εξηγείται γιατί η χρεοκοπία μίας και μόνης τράπεζας (34ης στη λίστα των Ελβετών ερευνητών το 2007) πυροδότησε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση - ακριβώς λόγω της ισχυρότατης αλληλοδιασύνδεσης αυτών των γιγαντιαίων επιχειρήσεων.

Η μελέτη των ερευνητών του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης δεν μετράει φυσικά την τρομερή πολιτική ισχύ που δίνει σε αυτές τις 147 εταιρείες η κολοσσιαία οικονομική τους δύναμη. «Στις ΗΠΑ κατόρθωσαν πάνω απ' όλα οι πρώην συνεργάτες της τράπεζας Γκόλντμαν Σαξ που βρίσκονται στην αμερικανική κυβέρνηση και στο Κογκρέσο καθώς και οι λομπίστες της Γουόλ Στριτ να εμποδίσουν κάθε πραγματικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα... Επίσης στην Αγγλία, στην Ελβετία ή στη Γερμανία πολύ λίγα έχουν γίνει στο θέμα αυτό», έγραφε η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ».

Σκάνδαλο
Αντί για φόρους επιδοτήσεις
Ισχύς χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα δεν σημαίνει τίποτα στην εποχή μας. Γι' αυτό και οι κολοσσιαίες επιχειρήσεις που προαναφέραμε δεν πληρώνουν ουσιαστικά φόρους. Οπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», η Τζένεραλ Ελέκτρικ για παράδειγμα, με κέρδη μέσα στις ΗΠΑ το 2010 ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όχι μόνο δεν πλήρωσε ούτε ένα δολάριο φόρο, αλλά πήρε κι από πάνω προνομιακές επιδοτήσεις τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων! Σκανδαλώδες, αλλά συνηθισμένο πλέον. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, το κράτος εισέπραττε από τις επιχειρήσεις το 30% των εσόδων του, ενώ το 2009 εισέπραξε

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον Γ.Ντάσκα

Εσωτερικά ομόλογα: Προδοσία και ανικανότητα

Δημοσιεύτηκε από τον Πάνος [admin] στις 24/1/12 (75 Αναγνώσεις)
Εσωτερικά ομόλογα: Προδοσία και ανικανότητα
Εσωτερικά ομόλογα: Προδοσία και ανικανότητα
Ο Γιώργης Καραμπελιάς ξεσπαθώνει και κόβει κεφάλια ζητώντας ΡΗΞΗ για να αλλάξει ΑΡΔΗΝ το σκηνικό

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά [στον Γιάννη Nτάσκα - εφημερίδα «Παρασκήνιο»]
 

Γιώργης Καραμπελιάς πήρε τα όπλο του… Και φαίνεται ότι εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων με όσα λέει με το γνωστό μοναδικό κοφτερό του λόγο. Για τον «δόλιο-βλάκα», για τους προσκυνημένους της ελίτ-αλήτ, για το ξεπούλημα της χώρας από «προδότες ανίκανους», αυτούς που δεν διστάζουν να ασελγούν και στα ιερά και όσια της αιματηρής Ιστορίας μας. Τον συναντήσαμε στο «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» του στα Εξάρχεια. Μόλις τελείωσε το βιβλίο του «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο». Απολαύστε τον λόγο του:



Γ. Ν. Η πρόταση που κάνατε για εσωτερικό ομολογιακό δάνειο πόσο ρεαλιστική είναι για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας;

Γ. Κ. Θα έλεγα ότι από την αρχή της κρίσης ήταν η ρεαλιστικότερη. Η πιο φυσιολογική αντίδραση όταν κάποιος αντιμετωπίζει κρίση είναι να βρει τα εφόδια εκείνα που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει. Και ένας άνθρωπος ή μια οικογένεια, που απειλείται – το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να συλλέξει αποθέματα, να βάλει κάτι στην άκρη για να μπορέσει να την βγάλει…
Η κυβέρνηση από την αρχή έκανε το αντίθετο. Άρχισε να ξεπουλάει αυτά ακριβώς που θα μπορούσαν να ήταν τα εφόδιά μας απέναντι στην κρίση. Ξέρετε πώς λέγεται αυτό; Προδοσία. και ανικανότητα. (Γιατί το παιγνίδι ήταν στημένο αλλά είναι και ανίκανοι. Και ο λαός μας έχει μια λέξη για κάτι τέτοιους, τους λέει «κουτοπόνηρους».). Είναι και προδότες και ανίκανοι.
Εάν είχαμε κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση*, αν δηλαδή, είχαμε εξ αρχής προσφύγει σε κάποιο εσωτερικό δάνειο με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή πρώτα να συμμετάσχουν οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θα είχαμε βρει διαθέσιμους πόρους, και θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη ευκολία κινήσεων και διαπραγματευτική ισχύ. Και δεν θα έφευγαν τα χρήματα στις Ελβετίες, αλλά όλοι θα δάνειζαν την ίδια τους τη χώρα. Δεν θα μπορούσαν να μας εκβιάζουν με βάση το αν θα μας δώσουν τη δόση – που σήμερα το κάνουν λες και είμαστε πρεζόνια… Ούτε, βέβαια, και να μας ζητάνε να ξεβρακωθούμε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους. Ακόμα και ένα αναπτυξιακό σχέδιο ανοικοδόμησης θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, να ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό ιστό, τη δημόσια υγεία κ.ο.κ. ώστε να καταπολεμήσουμε τις κύριες πλευρές της κρίσης, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την ανεργία…
Πολλοί πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ανέφικτα. Τους απαντάω ότι έχουν ήδη γίνει στο Βέλγιο, όπου η κυβέρνηση περίμενε να μαζέψει διακόσια εκατομμύρια, και μάζεψε 5,7 δισεκατομμύρια τον περασμένο Νοέμβριο, ή στην Ιταλία… Αλλά εδώ, επειδή ακριβώς το καθεστώς μας έχει εθίσει στην αδικία, την ατιμωρησία και την ανευθυνοποίηση έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην αλληλεγγύη, στη δύναμη που έχουμε ως λαός, στο τι μπορεί να κάνει αυτός ο λαός σαν ενωθεί…

Γ. Ν. Έχετ
ε από τις δικές σας έρευνες τάξη μεγέθους για το ύψος των δανείων μας και κυρίως για το σε ποιους χρωστάμε ακριβώς και ποιο ποσό;

Γ. Κ. Κοιτάξτε, κυρίως χρωστάμε στην Γαλλία και στη Γερμανία, κι έπειτα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, αλλά και στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία κ.ο.κ. Χρωστάμε γύρω στα 340 δισ. ευρώ. Προφανώς, ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι τοκογλυφικό,. Αν κάνει κανείς έναν υπολογισμό, θα δει ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε πληρώσει 700 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία βούληση να γίνει κάτι τέτοιο, επειδή οι άρχουσες τάξεις είχαν συνηθίσει στους τεμενάδες. Αυτό είναι και το μεγάλο μας πρόβλημα, ότι είχαμε εθιστεί ως χώρα να είμαστε ετερόφωτοι, και ότι το καθεστώς μας οργανώθηκε με βάση την ‘εξωστρέφεια’.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα από την κρίση τα κατάφερε ο ΓΑΠ και η συμμορία του να χρεωθούμε σε κράτη… Και αν χρωστάς σ’ ένα κράτος, τότε είναι απαρχή οικονομικής υποδούλωσης. Σήμερα που χρωστάμε στα κράτη της Ε.Ε. και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, είναι σα να μας έχουν αγοράσει…
Αν συνυπολογίσουμε και το πέρασμα των δανείων στο αγγλικό δίκαιο, που επιτρέπει στους δανειστές να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο απελπιστική.
Ποιά εικόνα έχετε εσείς για τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα και για τον τεράστιο πλούτο που έβγαλαν οι Έλληνες σε φορολογικούς παραδείσους κατά την φράση του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης;
Η Γερμανία διέλυσε την Ελλάδα το 1940. Κατέστρεψε ολοσχερώς τη χώρα. Δεν έχει πληρώσει καμία αποζημίωση για τα εγκλήματά της… δεν έχει [πληρώσει ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο των 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τιμές 1938, που σημαίνει σήμερα, χωρίς τους τόκους πάνω από 80 δισεκ. ευρώ., και μαζί με τους πολεμικές καταστροφές, άτοκα, εκατόν εξηνταπέντε δις καιμε τόκους πάνω από πεντακόσια διες. Η Γερμανία μόνο την Ελλάδα δεν έχει πληρώσει . Επί πλέον είναι ένα θέμα που αφορά όλη την Ευρώπη, γιατί ανοίγει μια συζήτηση για τον γερμανικό ηγεμονισμό, για το τέταρτο Ράϊχ που ξαναστήνει. Η Γερμανία δύο φορές τον περασμένο αιώνα κατέστρεψε την Ευρώπη και τώρα δοκιμάζει να κάνει κάτι ανάλογο στο οικονομικό πεδίο. Και ήδη σε όλες τις μη-γερμανικές χώρες της Ευρώπης, υπάρχει ανησυχία και φόβος για τον νέο γερμανικό ηγεμονισμό.
Τώρα για το άλλο που με ρωτάτε, ξέρετε, πως οι ελίτ-αλήτ αυτού του τόπου μισούν βαθύτατα το λαό τους. Για δύο λόγους. Διότι, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης πίστεψαν πως έπαψαν να έχουν πατρίδα. Δεύτερον, γιατί έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας και βαθύτατο κομπλεξισμό. Είναι δηλαδή οι δικοί μας μπαρμπα-θωμάδες… Το μόνο πράγμα που διαθέτουν, είναι ο κυνισμός και είναι πολύ φυσιολογικό να εξάγουν τα πλούτη που έβγαλαν καταστρέφοντας το μέλλον αυτού του τόπου; Τι περιμένατε, μήπως να σύναπταν κανένα ομολογιακό δάνειο για τη σωτηρία της χώρας;

Γ. Ν. Σας είπαν τρομοκράτη, σας είπαν αναρχικό,τώρα με αφορμή τις καταγγελίες στο βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο σας λένε και εθνικιστή. Μιλήστε για αυτά και για την αίσθηση που έχουμε ότι είναι πολλοί στην κοινή γνώμη που θα σας παρότρυναν να μπείτε μπροστά και να παροτρύνετε πολλούς προς τις κατευθύνσεις αυτές και απέναντι στο σύστημα εξουσίας.


Γ. Κ. Κοιτάξτε. Σε όλη μου την πορεία, μάχομαι για τα αυτονόητα. Και νομίζω ότι ο απλός ο κόσμος έτσι αντιμετώπιζε πάντοτε αυτές τις ιδέες, ως λογικές. Δεν ζητούσαμε και τίποτε τρομερό ποτέ… Την δεκαετία του 1970, αρκούσε να ζητήσεις πραγματική δημοκρατία και ψωμί για τον άνθρωπο του μόχθου για να σε πουν ‘αναρχικό’. Το 1980 σε καταδίκαζαν ως ‘εξτρεμιστή’ γιατί απλά ζητούσες πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, απέναντι στην ψεύτικη, ‘Αλλαγή’ που εξέτρεφε τους αδηφάγους σοσιαληστές, και τα νέα πολιτικά και οικονομικά τζάκια. Από το 1990 και μετά αρκούσε να υπερασπιστεί κανείς τα δικαία μας απέναντι στους Τούρκους κόντρα σε πολιτικές απίστευτα προδοτικές, που ούτε το ένστικτο της απλής επιβίωσής μας δεν εξυπηρετούσαν, αρκούσε να επικαλεστεί την ιστορική αλήθεια κόντρα σε ιδεολογήματα που υποστήριζαν ότι οι Έλληνες είναι ένα συνονθύλευμα και έγιναν έθνος μετά το… 1821 (ενώ προφανώς πιο πριν περπατούσαν στα τέσσερα) για να σε πουν εθνικιστή. Αυτός ο εθνομηδενισμός της εξουσίας, μας οδήγησε σήμερα σε συνθήκες πεινασμένης μπανανίας, με μια κοινωνία διαλυμένη, δίχως αξίες και ιστορική μνήμη – και άρα τρομερά αδύναμη στο να αντισταθεί αποτελεσματικά! Πάντως ότι και να γίνει στην Ελλάδα, οι μελλοντικές γενιές θα τους θυμούνται με τον τρόπο που θυμόμαστε σήμερα τον Εφιάλτη, το Νενέκο, τους δοσίλογους στη γερμανική κατοχή.

Γ. Ν. Κάντε μια σύγκριση της διακυβέρνησης παλαιού Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου με τους δορυφόρους Μητσοτάκη-Σημίτη.
Γ. Κ. Οι πρώτοι είναι οι γενάρχες των κατευθύνσεων που μας καταβύθισαν σήμερα. Οι δεύτεροι είναι συνεχιστές, και γι’ αυτό ως ανάστημα είναι μικρότεροι. Όσο εκφυλίζεται το πράγμα βγαίνουν και χειρότεροι… και κάπως έτσι φτάσαμε στον Γεώργιο Παπανδρέου αυτόν που έχω αποκαλέσει «δόλιο-βλάκα».
Το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, έκανε το μεγαλύτερο κακό στον τόπο. Όχι μόνο γιατί κυβέρνησαν περισσότερο αλλά ήταν πιο ασύδοτοι, επειδή είχαν το άλλοθι της ιδεολογίας. Ήταν καλύτεροι στο να κάνουν ‘τη δουλειά’ της εξουσίας, σε μια εποχή που δεν σήκωνε άλλες δικτατορίες,. Ξεφτίλισαν τις έννοιες της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γ. Ν. Η Ελλάδα έχει σήμερα πνευματικό κόσμο, έχει Ακαδημία Αθηνών;

Γ. Κ. Σας είπα: Οι πνευματικές ελίτ μισούν αυτόν τον τόπο και θεωρούν ότι έχει περισσότερη σημασία να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση του νεο-οθωμανισμού, παρά να κάτσουν να επεξεργαστούν μια πρόταση βιώσιμη και δίκαιη για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα. Βλέπω αρκετούς που επειδή καταρρέει η δυτική ηγεμονία είναι έτοιμοι να ξαναγυρίσουν κάτω από τη σκέπη της Τουρκίας και του νέο-οθωμανισμού. Γι’ αυτό καλλιεργούν την αντίληψη ότι η Επανάσταση του 21 ήταν «λάθος», γι’ αυτό και μας λένε ότι οι Σουλιώτες «συνωστιζόντουσαν»στο Ζάλογγο και οι Μικρασιάτες στην προκυμαία της Σμύρνης. Γιατί είναι έτοιμοι να ξαναλλάξουν αφεντικά.
Ασφαλώς, υφίστανται και εξαιρέσεις που εργάζονται έξω και κόντρα από το ρεύμα και που διασώζουν το πνεύμα σε εποχές μάλιστα που το μέλλον θα τις κρίνει πολύ σκοτεινές. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για τις ελίτ. Και εκεί η κατάσταση είναι δυστυχώς αυτή.

Γ. Ν. Από τη μία διάσημοι ξένοι δημοσιογράφοι και μιλούν για τα χρέη της παγκόσμιας κοινότητας να σωθεί η κοιτίδα του πολιτισμού και των ιδανικών Ελλάδα και από την άλλη η Νάνα Μούσχουρη να κατανοεί το θυμό των Γερμανών για τους μπατατσήδες στα χρέη Ελληνες. Εσείς ποιο στίγμα έχετε απέναντι σ αυτά; Ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε για την παλαιότερη κοινωνική τους δράση και ποιους για τη σιωπή τους σήμερα;

Γ. Κ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες μας δυστυχώς τα στρίψανε, μπουκωμένοι από χρήμα και ανγνώριση. Ο Σαββόπουλος είναι πολύ χαρακτηριστικός. Κάποτε ήταν σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς… Σήμερα είναι το σύμβολο του εκφυλισμού ενός ολόκληρου έθνους! Ξέρετε… Τελευταία έχει φτάσει να αλλάζει τους στίχους από τα ίδια του τα τραγούδια, δεν τραγουδάει ‘δεν είμαι ΠΑΣΟΚα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ’, ούτε και ‘…σε Μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο Ήπειρο’… Δε ζει απλώς κόντρα στον παλιό του εαυτό, θέλει κιόλας να τον λογοκρίνει! Αυτή η στάση συμβολίζει όσο οτιδήποτε άλλο την ψυχή του ελληνικού καλλιτεχνικού κόσμου. Γιατί μιλάμε για μια γενικευμένη κατάντια… Ωστόσο, προφανώς, κι εδώ, όπως και σε ό,τι αφορά στον ευρύτερο πνευματικό κόσμο, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις… Ο Θεοδωράκης, είναι μια πολύ σημαντική μορφή, άσχετα και περά από οποιαδήποτε λάθη.

Γ. Ν. Η στάση ΜΜΕ και γνωστών δημοσιογράφων στη σημερινή κρίση είναι ανάλογη του προβλήματος;

Γ. Κ. Η στάση τους αποτελεί σκάνδαλο. Δύο χρόνια στήριζαν τον ΓΑΠ και την τρόϊκα. Και σήμερα ξαφνικά δήθεν εξεγείρονται ενάντια στους δανειστές, θέλοντας να βγουν λάδι απέναντι στην αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Και εδώ οι εξαιρέσεις είναι ακόμα λιγότερες και σχεδόν μηδενικές σε ότι αφορά τους πιο προβεβλημένους, τις βεντέτες.

Γ. Ν. Με ποιο τρόπο νομίζετε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όλοι εκείνοι που όπως συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη κατακλέβουν τον Ελληνικό λαό και το δημόσιο. Μήπως θα έπρεπε να τους επιβάλλεται ακόμα και η εσχάτη των ποινών;

Γ. Κ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να φτάσουμε σε τόσο δραστικές λύσεις. Πάντως θα έπρεπε να μπουν μέσα για τα καλά. Ωστόσο προηγούνται άλλοι, ο ΓΑΠ και η συμμορία του. Εξάλλου αυτό τρέμει και δεν θέλει να ξεκολλήσει από την καρέκλα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το Ειδικό Δικαστήριο εν τέλει δεν θα το αποφύγει

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Παρασκήνιο», φ. 303, σελ. 30-31,  22-01-2012, http://www.paraskhnio.gr/images/files/303_22-01-2012.pdf. Το είδα και: Ιανουαρίου 23, 2012, http://ardin-rixi.gr/archives/3333

* Η πρόταση εδώ: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα, Ιανουαρίου 19, 2012, http://ardin-rixi.gr/archives/3271

Αυτά που δεν προβάλλουν τα σιχαμερά κανάλια

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Αξιολόγηση προσωπικού

  
ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Πανεργατική συνδικαλιστική κίνηση Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα

        ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ: ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Οι προχθεσινές δηλώσεις του κ. Ρέππα, για την αξιολόγηση και αναδιοργάνωση των υπηρεσιών, τις καταργήσεις και τον περιορισμό οργανικών θέσεων από τις Επιτροπές Αναδιοργάνωσης κάθε υπουργείου αλλά και την “αξιολόγηση” του προσωπικού από τον ΑΣΕΠ έπειτα από γραπτές εξετάσεις και συνέντευξη, αποτελούν άλλοθι και αποκαλύπτουν απλώς τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση για κατάργηση Δημοσίων υπηρεσιών και απολύσεις στο Δημόσιο έχοντας συμφωνήσει με την Τρόικα, για μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000  ως το 2015.
Ο υπουργός κομπάζει και παραδέχεται κυνικά ότι με την εφεδρεία και την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα ανατρέπεται  η συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα και ανοίγει ουσιαστικά ο δρόμος για την παραπέρα μείωση του προσωπικού, έστω και με απολύσεις.
Οι πολιτικές αυτές που διαλύουν τις δημόσιες υπηρεσίες, περιορίζουν κοινωνικά αγαθά και απολύουν εργαζόμενους,  με μοναδικό κριτήριο τον περιορισμό των δαπανών είναι καταστροφικές, για την κοινωνία και για τον τόπο.
Καλούμε τις ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ΓΣΕΕ να παρέμβουν αποφασιστικά, να οριστικοποιήσουν την ημερομηνία της απεργίας και να οργανώσουν τους αγώνες, ώστε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι, και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα, να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤ.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

GIORGIO GABER

Le GrandSoir

Απλές και πικρές αλήθειες

Το κείμενο «οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά
στο Διαδίκτυο σε διάφορες γλώσσες και αποδίδεται στον αμερικανό φιλόσοφο
Noam Chomsky. Στις αρχές του 2010, μεταφράζεται και στα ελληνικά,
δημοσιεύεται σε πολλά μπλόγκς και οι αναρτήσεις και τα likes δίνουν και
παίρνουν. Το συγκεκριμένο κείμενο σε χρόνο ρεκόρ ανακηρύσσεται σ' ένα από
τα πιο δημοφιλή κείμενα της παγκόσμιας μπλογκόσφαιρας.

Πράγματι, διαβάζοντας το κανείς, δύσκολα θα μείνει ασυγκίνητος. Ο
δεκάλογος περιλαμβάνει κοινές αλήθειες που όλοι έχουν βιώσει στο πετσί
τους, όπως ότι το σύστημα γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ'όσο τα ίδια
τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να τα
ελέγχει περισσότερο απ'όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους.

Η πρωτοφανής επιτυχία αυτού του κειμένου οδήγησε τον Τσόμσκι στην επίσημη
διάψευση της πνευματικής κυριότητας του.
«Δεν το έχω γράψει αλλά σίγουρα είναι επηρεασμένο από τη σκέψη μου. Θα
μπορούσα και να το έχω υπογράψει», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Εύλογη είναι η ερώτηση λοιπόν, τίνος είναι το κείμενο;
Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε απο την γαλλική αναρχική εφημερίδα Le GrandSoir.
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της
απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού
από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και
πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων
αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην
επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς
της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της
κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από
τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία
σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει
καθόλου χρόνο για να σκεφτεί - πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα»
(απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται
ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια
αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η
εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να
ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις
που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές
εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε
να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων
και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή
εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο
επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες
κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος,
ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν
εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν
προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την
παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του
λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο
εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά
πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή
το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα
θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν.
Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών
και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό
χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα
ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να
ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να
εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν
κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και
μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια
απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός
μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να
επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των
ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την
πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων,
καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις
τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του. «Η
ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις
πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της
άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι
και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους
πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος
και αμόρφωτος.

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την
κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των
ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται
ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν
ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της
οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει
επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ' Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ
ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει
δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων
που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη
νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια
εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το
σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι
αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες
περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα
άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.
n     
Έχετε λάβει αυτό το μήνυμα γιατί έχετε εγγραφεί στο Ομάδες
Google "didaskaleio1012" ομάδα.

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΤΣ .