Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»



Το κάτωθι κείμενο υπογράφεται από αρκετούς διανοούμενους, πολιτικούς που προέρχονται από την αριστερά, από το Ποντέμος, από τους οικολόγους, ηγέτες των κοινωνικών κινημάτων της Ισπανίας. Το αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα tvxs.gr
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
«ΥΣΤΑΤΗ ΕΚΚΛΗΣΗ»
Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού
Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων) το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.
Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.
Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία, δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση ης οικονομίας μας και της ζωής μας.
Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην ύπουλη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.
Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7.200 εκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής, στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία και την τεχνική δημιουργικότητά μας.
Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.
Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της ανάπτυξης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις. Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια. Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση.
Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στο κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witnessκατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Όμως, τουλάχιστον έχουμε χρόνο για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης, και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά όρια της Γης.

Μετάφραση: Γιώργος Μητραλιάς

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες


Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες
Ν.Μπογιόπουλος

Τι να (ξανα)γράψει κανείς; Ότι ο ισραηλινός στρατός διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Ότι καταπατάται κάθε έννοια στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και θεμελίων του διεθνούς δικαίου; Ότι όλα αυτά γίνονται με την ανοιχτή υποστήριξη των ΗΠΑ και τη συνενοχή της ΕΕ; Ότι δεν μπορεί παρά να είναι το μέγιστο των εγκλημάτων η δολοφονία παιδιών; Ότι δεν μπορεί παρά να λογίζεται ως τακτική «Αουσβιτς» η διακοπή παροχής ρεύματος, νερού, τροφίμων και φαρμάκων σε έναν ολόκληρο λαό;
Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά, για άλλη μια φορά, τα παλαιστινιακά εδάφη. Γιατί; Η εύκολη απάντηση είναι ότι η «ένταση» (σσ: τι κομψός όρος για να περιγράψει ένα μακελειό…) πυροδοτήθηκε λόγω της δολοφονίας τεσσάρων παιδιών. Των 3 νεαρών Ισραηλινών εποίκων που απήχθηκαν και εκτελέστηκαν και ενός νεαρού Παλαιστινίου που οι δικοί τους απαγωγείς τον έκαψαν ζωντανό για αντίποινα.
Όσο αλήθεια είναι ότι το αίμα των Ισραηλινών δεν είναι λιγότερο κόκκινο από των Παλαιστινίων, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως οι απαγωγές και οι εκτελέσεις υπήρξαν η αφορμή. Αν δεν υπήρχε αυτή, θα υπήρχε κάποια άλλη αφορμή. Θα βρισκόταν μια οποιαδήποτε αφορμή, όπως έχει πολλάκις γίνει. Γιατί έχει αποδειχτεί χρόνια τώρα: Οι ισραηλινές ηγεσίες βαδίζουν βάσει σχεδίου και απροκάλυπτα μεθοδεύουν τη σταδιακή εξώθηση των Παλαιστινίων εκτός της πατρίδας τους καταδικάζοντάς τους σε συνθήκες ζωής χειρότερες εκείνων που επιφυλάσσουν στα κατοικίδιά τους.
Το γεγονός ότι η βία στην περιοχή εκδηλώνεται πολλές φορές με τυφλό τρόπο, είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι η αιτία. Η αιτία είναι η Κατοχή. Η αιτία είναι η στέρηση του δικαιώματος της πατρίδας. Της ελευθερίας. Του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή. Η αιτία είναι να σου έχουν κλέψει και να σου έχουν υφαρπάξει από το 40% του εδάφους σου μέχρι το 95% των υδάτινων πόρων σου. Να σε έχουν φυλακίσει πίσω από ένα τοίχος έκτασης 700 χιλιομέτρων. Να σε κρατούν επί 4 χρόνια σε κατάσταση αποκλεισμού. Να σου στερούν το δικαίωμα να μετακινηθείς για να πάς στο νοσοκομείο ή στο χωράφι σου…
«Κατοχή»: Σε αυτήν ακριβώς τη λέξη – και μόνο σ’ αυτήν - συμπυκνώνονται σελίδες επί σελίδων από αναλύσεις. Το Παλαιστινιακό δεν είναι γρίφος. Δεν είναι «μια κακή βία που τροφοδοτεί μια άλλη κακή βία». Δεν είναι μια «αντιπαράθεση», όπως θέλουν να το περιγράφουν διάφοροι «ουδέτεροι», που κρατούν «ίσες αποστάσεις». Αλλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, τότε πόσο «ίση» μπορεί να είναι η απόσταση που επιτρέπεται να κρατάς ανάμεσα σε έναν άοπλο που έχει δίκιο και σε έναν οπλισμένο που του επιβάλλει το άδικο;

Ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Αθήνα, σε προχτεσινή του συνέντευξη, έδωσε στοιχεία που δεν αμφισβητούνται ούτε καν από το Ισραήλ. Περιέγραψε την εικόνα: Στους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται επί ένα μήνα είναι δεκάδες οι νεκροί. Τις τρεις τελευταίες βδομάδες – πριν δηλαδή την κλιμάκωση – οι δυνάμεις κατοχής είχαν πραγματοποιήσει 387 εισβολές σε σπίτια και καταυλισμούς Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη. Είχαν πραγματοποιήσει 2.400 εισβολές σε σπίτια και κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών. Είχα προβεί σε πάνω από 800 συλλήψεις που ήρθαν να προστεθούν στους ήδη 6.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους (ανάμεσά τους και εκλεγμένοι βουλευτές)…
Κι ενώ το έγκλημα αυτό συνεχίζεται επί δεκαετίες, έφτασε το ίδιο πια το έγκλημα να παρουσιάζεται σαν «σωτηρία»! Θα συνεχίσουμε τους βομβαρδισμούς, λέει ο Νετανιάχου, για το καλό της… ειρήνης! Τα λόγια του μας ξαναθυμίζουν τον Μπρεχτ: «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη/ είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./ Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα./ Εχει τα δικά της/ απαίσια χαρακτηριστικά./ Ο πόλεμός τους σκοτώνει/ ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους».
«Κατοχή». Αυτή είναι η λέξη. Και το Παλαιστινιακό θα λυθεί μόνο έτσι: Οταν τερματιστεί η κατοχή και όλα τα καθημερινά της εγκλήματα. Οταν οι ισραηλινές ηγεσίες δε θα τσαλακώνουν με περιφρόνηση κάτω από τις ερπύστριες των τανκς και με τις πλάτες των ισχυρών τους συμμάχων την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Αυτή την αξιοπρέπεια, τον πόθο για ελεύθερη, ανεξάρτητη, βιώσιμη πατρίδα, οι Ισραηλινοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να την εξαλείψουν. Αυτό που στο τέλος θα μείνει στη συλλογική μνήμη από την πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι ό,τι απόμεινε από τους Ναζί: Εγκλήματα και κρεματόρια που θα παραδειγματίζουν το ανθρώπινο είδος για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, γενοκτονία και απανθρωπιά.
Η μελλοντική δικαίωση δεν καθιστά λιγότερο άφατο τον πόνο του παλαιστινιακού λαού και λιγότερο ειδεχθές το έγκλημα που διαπράττεται εναντίον του τώρα. Αυτή τη στιγμή. Η Γάζα, επί δεκαετίες και τούτη την ώρα, είναι η Γκουέρνικα της εποχής μας. Ένας σωρός από ερείπια, πόνο, δάκρυα και αίμα. Ένας τόπος μαζικών εκτελέσεων. Είναι το αρχιτεκτονικό δημιούργημα της «Νέας Τάξης». Γιατί αυτή είναι η μόνη αρχιτεκτονική που μπορεί να «οικοδομήσει» ο ιμπεριαλισμός: Η φρίκη, η θηριωδία, ο θάνατος.
Είναι χρέος και τιμή μαζί για τον ελληνικό λαό, να μην επιτρέψει να νικήσει η επιχείρηση μιθριδατισμού που πολλές φορές στο παρελθόν έχει καταντήσει τη γενοκτονία στη Γάζα να αξιολογείται σαν… 15η είδηση από τα δελτία της «ενημέρωσης». Η αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης, για λευτεριά και πατρίδα, δεν μπορεί να ξεχνά ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διεξάγουν κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και υπογράφουν συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που έχουν προχωρήσει σε αυτή τη συνεργασία με αυτό τον στρατό, τον ισραηλινό, που διαπράττει τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, φαίνεται να «ξεχνούν» εκείνη τη ρήση που αποδίδεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες». Αλλά οι Έλληνες, ως μεγάλος λαός, τέτοια απώλεια μνήμης και κρίσης, δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους.
πηγη
jazz_http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/249716,H_Ellada_einai_mikrh_xwra_gia_na_d iaprat.html

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

«Ο δολοφόνος με το κουπόνι». Σύντομα στις αίθουσες


Πρέπει να είμαστε πολύ καχύποπτοι στο ανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού 

«Ο δολοφόνος με το κουπόνι». Σύντομα στις αίθουσες

Του
 Δημήτρη Τσιριγώτη
 
Στις αρχές του Ιουνίου του 2014 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο μου με τίτλο «Το εκπαιδευτικό κουπόνι έρχεται να σκοτώσει το δημόσιο σχολείο» .Δύο πράγματα μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση όσον αφορά τις αντιδράσεις που συνόδεψαν την ανάγνωσή του :
1) αρκετοί συνάδελφοί μου το θεώρησαν ευφάνταστο και υπερβολικό και 2) αρκετοί από αυτούς παρόλο που πολιτικά ανήκουν στον προοδευτικό χώρο είδαν με καλό μάτι την έλευση του voucher και της ελεύθερης επιλογής σχολείου .Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα αρνητικά .
 Εδώ βέβαια θα ήθελα να δηλώσω ότι το άρθρο αναφερόταν σε κάποια σκοτεινά σχέδια για την εκπαίδευση που υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Το αν θα εφαρμοστούν τελικά ,όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να προβλεφθεί γιατί είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που υπεισέρχονται. Ο κυριότερος λόγος όμως που κοινοποίησα ένα τέτοιο θέμα είναι για να είμαστε υποψιασμένοι ώστε αν χρειαστεί να αντιδράσουμε για να αποτρέψουμε την εφαρμογή των ανίερων αυτών σχεδίων .

 ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ Νο 1
Αιφνιδιάστηκα από το χαρακτηρισμό του άρθρου από κάποιους συναδέλφους ως υπερβολικό και εξωπραγματικό παρά το γεγονός ότι παρείχε ,κατά τη γνώμη μου, όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για να γίνει πιστευτό .
 Συζητώντας με κάποιους από αυτούς προσπάθησα να κατανοήσω ποιοι ήταν οι λόγοι που τους έκαναν να αρνούνται να πιστέψουν αυτά που ισχυριζόταν το άρθρο. Τελικά κατέληξα ότι η στάση απέναντι στο συγκεκριμένο άρθρο ήταν απλά μέρος μιας γενικότερης στάσης τους απέναντι στα πράγματα. Φοβόνταν δηλαδή «να περάσουν απέναντι». Να δούνε δηλαδή τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία που όσο τρομαχτική και να είναι δεν παύει να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από την εικονική πραγματικότητα που τους σερβίρεται από τα ΜΜΕ , τα φερέφωνα της εξουσίας , τα διάφορα Think Τanks (δεξαμενές σκέψεις ) που διαμορφώνουν συνειδήσεις κατά τις προσταγές των εντολοδόχων τους.
 Θυμήθηκα λοιπόν ότι αυτοί οι ίδιοι συνάδελφοι ήταν εκείνοι που διερρήγνυαν τα ιμάτια τους ότι δεν υπάρχουν τρόποι για να απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα αναφωνώντας «Είναι αντισυνταγματικές οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων», παρά τις σαφείς ενδείξεις που έδειχναν ότι η κυβέρνηση θα έβρισκε τη φόρμουλα για κάτι τέτοιο (δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το ιερό ευαγγέλιο που εφαρμόζει με απόλυτη ακρίβεια το υπουργείο Παιδείας είναι η μελέτη με τίτλο « ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΟΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΔΑ (2011)».Στη σελίδα 36 αναφέρει : «Η μονιμότητα της εργασίας μπορεί να δυσχεράνει επίσης την προσαρμογή του αριθμού των εκπαιδευτικών, όταν μειώνονται οι εγγραφές ή αλλάζουν τα προγράμματα μαθημάτων». Αυτό όμως δεν έκανε τελικά το υπουργείο στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ πριν ακριβώς ένα χρόνο; Άλλαξε τα προγράμματα μαθημάτων καταργώντας 46τεχνικές ειδικότητες ώστε αρκετοί καθηγητές να βρεθούν ουσιαστικά χωρίς αντικείμενο με συνέπεια να οδηγηθούν στην διαθεσιμότητα .
 Αυτοί οι ίδιοι συνάδελφοι ήταν που δεν πίστευαν ότι θα πάμε σε αύξηση ωραρίου των εκπαιδευτικών παρά το γεγονός ότι η ντιρεκτίβα του ΟΟΣΑ (2011) ήταν σαφής στη σελίδα 32 : «Η Ελλάδα θα χρειαστεί να αυξήσει τις διδακτικές υποχρεώσεις κατά περίπου τέσσερις με πέντε ώρες την εβδομάδα, προκειμένου να φτάσει τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ».
Αυτοί οι ίδιοι τώρα αρνούνται να πιστέψουν τη σαφή οδηγία του ΟΟΣΑ (2011) για την ελεύθερη επιλογή σχολείου που αναφέρει επί λέξει στη σελίδα 68 : «…. το δικαίωμα των ενδιαφερομένων παραγόντων, ιδιαίτερα δε των γονέων, να γνωρίζουν τις επιδόσεις μιας σχολικής μονάδας, στο πλαίσιο της επιλογής του σχολείου για τα παιδιά τους». Παρεμπιπτόντως , σε ποια ελεύθερη επιλογή σχολείου αλήθεια αναφέρεται ο ΟΟΣΑ ; Δεν γνωρίζει ότι ο τωρινός νόμος βάζει περιορισμούς στην εγγραφή του παιδιού σε συγκεκριμένο σχολείο με βάση την εγγύτητα στην κατοικία του ή μήπως έμμεσα προτείνει την αλλαγή αυτού του νόμου που θα ανοίξει το δρόμο για την ελεύθερη επιλογή σχολείου;
 Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που μας κάνει να αρνούμαστε μετά βδελυγμίας να πιστέψουμε σε κάτι παρόλο που υπάρχουν όχι μόνο οι ενδείξεις αλλά και οι αποδείξεις. Πέρα από τους ψυχολογικούς μηχανισμούς άμυνας (απώθηση) που μας ωθούν να βάζουμε το κεφάλι στην άμμο όταν κάποιο γεγονός είναι ιδιαίτερα στρεσογόνο υπάρχει κατά τη γνώμη μου κάτι πολύ πιο σημαντικό. Αυτό είναι ότι αν αποφασίσουμε «να περάσουμε απέναντι» αυτό αυτόματα σημαίνει ότι τώρα που γνωρίζουμε έχουμε ευθύνη να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Και η ευθύνη είναι δύσκολο πράγμα για να διαχειριστεί κανείς. Αυτή η ώρα της δράσης ή της αντίδρασης είναι για πολύ κόσμο η χειρότερη ώρα οπότε προτιμά να κάνει ότι δεν γνωρίζει ή να χαρακτηρίζει ένα θέμα που τον καίει ως θεωρία συνωμοσίας .Κοινώς δηλαδή « να κάνει την πάπια ή τον κινέζο ή την κινέζικη πάπια».

ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ Νο 2
 Το δεύτερο πράγμα που με αιφνιδίασε είναι η θετική υποδοχή του voucher και της ελεύθερης επιλογής σχολείου από αρκετούς συναδέλφους που ανήκουν στον αριστερό χώρο. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος να δηλώνει αριστερός και ταυτόχρονα να καλωσορίζει εργαλεία που ουσιαστικά υπόσχονται ατομική αναρρίχηση εις βάρος της κοινωνικής ισότητας .Το να λέει κάποιος ότι θέλει να έχει το δικαίωμα να στείλει το παιδί του σε ένα καλό σχολείο και να το θεωρεί «ίσες ευκαιρίες μάθησης» είναι σαν να αποδέχεται την κατηγοριοποίηση των σχολείων σε κακά και καλά , ενώ κανονικά θα έπρεπε να προσπαθεί να αμβλυνθούν αυτές οι ταξικές διαφορές. Η λογική ότι και τα παιδιά των μεσαίων και των χαμηλότερων τάξεων πρέπει να έχουν την ευκαιρία να φοιτήσουν σε ένα καλό σχολείο είναι το πιο ύπουλο μήνυμα του νεοφιλελευθερισμού όσον αφορά την εκπαίδευση. Ξέρετε γιατί; Γιατί κάτι το οποίο θα έπρεπε να θεωρείται ως αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών παρουσιάζεται ως ευκαιρία για τα λίγα τυχερά από αυτά. Ποιοι νομίζετε ήταν αυτοί που βγήκαν στους δρόμους των ΗΠΑ με πλακάτ «free school choice» ; Όχι βέβαια οι πλούσιοι αμερικανοί που έτσι και αλλιώς έχουν την οικονομική δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο . Στους δρόμους βγήκαν λοιπόν οι γονείς και οι μαθητές των πιο υποβαθμισμένων περιοχών της Αμερικής , αυτοί που ήθελαν να αποδράσουν από τα γκέτο και τη φτώχεια. Ο νεοφιλελευθερισμός παρουσιάζεται πολύ συχνά με τη μορφή του «αμερικανικού ονείρου» ή του «δικαιώματος στο όνειρο». Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να υποστηρίζεται από τα θύματά του. Και θύματά του νεοφιλελευθερισμού είναι οι πλατιές μάζες των καθημερινών ανθρώπων.
 Σας παραθέτω μια πραγματική ιστορία που είναι ενδεικτική για το πώς ο νεοφιλελευθερισμός προσπαθεί να ξεγελάσει τους απλούς ανθρώπους πουλώντας τους ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
 Το 1973 ο στρατός της Χιλής ανέτρεψε τον Πρόεδρο Allende και ο Στρατηγός Pinochet ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας και εφάρμοσε με ακρίβεια τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού όπως του τις υπαγόρεψε ο γκουρού του είδους και προσωπικός του φίλος Milton Friedman. Μετά από 15 χρόνια δικτατορίας ο Pinochet δέχθηκε αυξανόμενη πίεση από το εξωτερικό να νομιμοποιήσει το καθεστώς του. Τον Ιούλιο του 1988 προκηρύχθηκε δημοψήφισμα. Ο λαός θα ψήφιζε ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε μία επιπλέον οκταετή θητεία του Pinochet .Ακούστε ποια ήταν τα ακριβή λόγια του υπευθύνου της προεκλογικής καμπάνιας του ΝΑΙ σχετικά με το που θα έπρεπε να εστιάσει το μάρκετινγκ σε αυτή τους την προσπάθεια :
 «Εδώ, έχετε ένα νεοφιλελεύθερο σύστημα στο οποίο μπορεί ο καθένας να γίνει πλούσιος. Προσοχή, όχι όλοι. Αλλά ο καθένας. Δε γίνεται να χάσετε όταν όλοι ονειρεύονται να γίνουν αυτός ο καθένας.»
 Πρέπει να είμαστε πολύ καχύποπτοι στο ανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού .Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο δολοφόνος των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών. Μερικές φορές εμφανίζεται τρομαχτικός να κρατάει πριόνι ,συνήθως όμως εμφανίζεται γοητευτικός κρατώντας κουπόνι . Κλείνει πονηρά το μάτι στα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα με το εξής μήνυμα : « Στηρίξτε την ευημερία του κεφαλαίου ώστε να ευημερήσετε και εσείς». Πρόκειται για εξαπάτηση σύμφωνα ακόμα και με το πιο απλοϊκό εγχειρίδιο ενός αρχάριου αριστερού. Ας καταλάβουμε λοιπόν καλά ότι πίσω από το voucher και την ελεύθερη επιλογή σχολείου κρύβονται συμφέροντα που απλά χρειάζονται τη δική μας συναίνεση για να εξυπηρετηθούν. Τέλος πρέπει να σκεφτούμε αν συνάδει με την αριστερή φιλοσοφία η εκμετάλλευση των παροχών του νεοφιλελευθερισμού προς ίδιον όφελος. Αντί λοιπόν να ζητάμε ελεύθερη επιλογή σχολείου μήπως θα ήταν πιο αριστερό απλά να ζητάμε καλά σχολεία για όλους ;
 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κρίσιμη, σημερινή, καμπή της χώρας.




του Παντελή Σαββίδη.-

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η πολιτική του παρουσία, άρχισε σιγά σιγά να περνά στην αρμοδιότητα των ιστορικών. Έτσι, μια δημοσιογραφική προσέγγιση δεν μπορεί να έχει άμεσα πολιτικά χαρακτηριστικά. Μπορεί, όμως, με μια προσεκτική αναφορά στην πολιτική του παρουσία, να καταλήξουμε σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία, πιθανώς, να είναι αξιοποιήσιμα για τις πολιτικές επιλογές της χώρας. Και αυτό, τόσο, μάλλον, όσο, το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή της χώρας, επιχειρείται να επαναληφτεί. Αλλά, όπως είπε και ο Μάρξ, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Μια σύντομη ματιά στην ιστορία.
Μετά τον εμφύλιο, οπότε αρχίζει και η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, οικοδομήθηκε ένα, ουσιαστικά, μονοπολικό πολιτικό σύστημα. Οι νικητές τα κατέκτησαν όλα και οι ηττημένοι πέρασαν είτε στο περιθώριο είτε σε αναγκαστική υπερορία.Οι ηττημένοι, δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές αλλά και όλοι εκείνοι που δεν ήθελαν να ταυτιστούν- για διάφορους λόγους- με τους νικητές.Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε πολιτικό επίπεδο δεν υπήρχαν μόνο κόμματα της δεξιάς αλλά και του κέντρου, ακόμη και η ΕΔΑ. Τύποις ναι, έτσι είναι. Ουσία, όμως, αν δει κανείς είτε τις προσωπικότητες είτε την πολιτική των κομμάτων του λεγόμενου κέντρου, η συμπεριφορά τους και ο πολιτικός τους λόγος δεν διέφερε από των συναδέλφων τους της δεξιάς.
Ο Πλαστήρας, αν θα μπορούσε να αναφερθεί κανείς σε αυτόν για να αντικρούσει την παραπάνω επισήμανση, ήταν μεγάλος σε ηλικία και ασθενής. Πολιτικοί, δε, σαν τον Καρτάλη, λίγοι και χωρίς κυρίαρχο λόγο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το Κέντρο ήταν κατακερματισμένο και τα πάντα, στα μικρά κομματίδια ή κόμματα περιστρέφονταν γύρω από την προσωπικότητα του ηγέτη τους.Στη δεκαετία του ’60 η ανάγκη για μια κοινή έκφραση δεν ήταν, μόνο, αποτέλεσμα της αόρατης δύναμης της πολιτικής, αλλά και βούληση ισχυρών παραγόντων εντός και εκτός της χώρας.Σ αυτήν τη συγκυρία, εμφανίζεται ο γιός του Αρχηγού της Ένωσης Κέντρου, Ανδρέας Παπανδρέου.

Μια σύντομη ματιά στην οικονομία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, έδειξε σημάδια χαρισματικής πολιτικής προσωπικότητας. Μπορεί, για την ανάδειξή του να βοηθήθηκε από το όνομα του πατέρα του αλλά, χωρίς αμφιβολία ήταν από τους πολιτικούς που ξεχώρισαν.Δεν συνέλαβε, απλώς, το πολιτικό ζητούμενο της εποχής και των επόμενων δεκαετιών αλλά, κυρίως, το οικονομικό. Έκρινε, πως η πολιτική έκφραση του χώρου που ήθελε να κινηθεί απαιτούσε εκτός από τον εκδημοκρατισμό του κράτους και των θεσμών του και την αναζήτηση ενός υποκειμένου πάνω στο οποίο θα βασιζόταν ο φορέας. Και το υποκείμενο αυτό, ήταν, για την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, τα αγροτικά και μεσαία στρώματα. Ήταν σημαντικά σε αριθμό, περιθωριοποιημένα κοινωνικά και πολιτικά, ριζοσπαστικοποιημένα και όχι τόσο πολύ στοχευμένα.Ο πολιτικός χώρος, λοιπόν, θα ήταν το κέντρο, το πολιτικό ζητούμενο ο εκδημοκρατισμός και η κοινωνική αναφορά οι αγρότες και οι μικροαστοί. Τα στοιχεία αυτά διαμόρφωναν πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία και αναδείκνυαν κυβέρνηση.Έλειπε η πολιτική θεωρία που θα ερμήνευε τις πολιτικές κινήσεις καθώς και η ικανοποίηση του θυμικού των Ελλήνων από τις συνεχείς ταπεινώσεις που δημιουργούσε η εξάρτηση. Η θεωρία αναζητήθηκε και βρέθηκε στον διεθνή προβληματισμό που ανέπτυσσε εκείνη την περίοδο μια μη κομμουνιστική αριστερά και εκφράστηκε από την αντίθεση Κέντρου- Περιφέρειας και η εκτόνωση του ταπεινωμένου θυμικού, στον οξύ αντιαμερικανικό λόγο.Δεν γνωρίζω ούτε μπόρεσα να καταλάβω αν ο Ανδρέας Παπανδρέου εννοούσε όλα αυτά που έλεγε κατά των αμερικανών, γνωρίζοντας πόσο αδύνατη ήταν, τότε, η υλοποίηση μιας εξωτερικής πολιτικής όπως την εξέφραζε ο ίδιος.

Η αναζήτηση τακτικής
Αυτά τα στοιχεία πολιτικής ο Ανδρέας Παπανδρέου και όσοι τον ακολούθησαν άρχισε να τα διαμορφώνει πριν τη δικτατορία και τα συγκεκριμενοποίησε κατά τη διάρκειά της. Όταν το 1974 ήρθε στην Ελλάδα ήξερε, σε επίπεδο στρατηγικής, τι ήθελε να πετύχει. Έπρεπε, όμως, να διαμορφώσει και το άλλοθι τακτικής. Να επιχειρεί εκεί που είχε τις δυνατότητες και να υποχωρεί εκεί που δεν μπορούσε να συνεχίσει. Υπήρχαν και οι πολιτικές σκοπιμότητες, Ορισμένα μέτρα δεν είχαν το χαρακτήρα που επέβαλε το πολιτικό στίγμα του κινήματος. Ένας ηγέτης, του είδους που ήθελε να προβάλει ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν μπορούσε, στα μάτια του κόσμου, να δείχνει αδυναμίες και να μην προχωρά πάντα μπροστά.Έπρεπε να συνυπάρξει, λοιπόν, με τους συντηρητικούς του Κινήματος, στους οποίους θα χρέωνε τις υπαναχωρήσεις αλλά και με όλες τις άτυπες τάσεις που βρήκαν έκφραση και ακροατήριο στο κόμμα που δημιούργησε. Από τους τροτσκιστές μέχρι τους φιλελεύθερους.Όταν ήρθε η ώρα, κράτησε από τις τάσεις αυτές τις πλέον χρήσιμες για την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτό που δεν έκανε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο, όταν έρθει το κυβερνητικό πλήρωμα του χρόνου, θα το κάνει.Λίγο πολύ, αυτή ήταν η πολιτικοοικονομική θεωρία και η κοινωνική αναφορά του ΠΑΣΟΚ.

Τι πέτυχε;
Πέτυχε δύο, κυρίως, πολύ σημαντικά πράγματα στη μεταπολίτευση και στα χρόνια που κυριάρχησε ως τον εκφυλισμό του Κινήματος.Το πρώτο είναι ότι έβαλε στο πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι ευρέα κοινωνικά στρώματα τα οποία ήταν περιθωριοποιημένα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά.Το δεύτερο, συγκράτησε και εκτόνωσε το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό του λαού ο οποίος δεν γνωρίζουμε που θα διοχετευόταν. Αν και η ιστορία δεν γράφεται με «αν», τα κοινωνικά στρώματα που εξέφρασε και εκτόνωσε το ΠΑΣΟΚ αν συνέχιζαν να είναι περιθωριοποιημένα, με διάφορους τρόπους, και μετά τη μεταπολίτευση, δεν είναι καθόλου σίγουρο προς τα πού θα οδηγούσαν τις πολιτικές εξελίξεις. Νομίζω πως αυτό το μάθημα το ενσωμάτωσε στη συλλογική του γνώση το πολιτικό σύστημα.

Η πολιτική και κοινωνική αντίφαση
Η δημοκρατική και ευφυής διαχείριση της εξουσίας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση και απαιτεί κοινωνίες με υψηλό βαθμό πολιτικής κουλτούρας. Εκτίμησή μου είναι πως η δική μας κοινωνία δεν τα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.Αν, μετά τον πόλεμο τριχοτομούσαμε την ελληνική κοινωνία, στην νικήτρια δεξιά, το κέντρο και τη χαμένη αριστερά, η μεν αριστερά περιορίστηκε στο περιθώριο, είτε κοινωνικό είτε, ακόμη, χειρότερα, εκτός της χώρας ή στα ξερονήσια, το κέντρο ανέμενε στον προθάλαμο της εξουσίας και η δεξιά την κατείχε.Το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό παιχνίδι παίχτηκε μεταξύ δεξιάς και κέντρου, ή καλύτερα μεταξύ δεξιάς και κεντροαριστεράς.Η ανάδειξη της κεντροαριστεράς στην εξουσία είχε όλα τα ρεβανσιστικά χαρακτηριστικά με τα οποία άσκησε την εξουσία και η δεξιά. Είχε- η δεξιά- την αίσθηση πως το κράτος ήταν ιδιοκτησία της και πως η ίδια ήταν ο αποκλειστικός νομέας. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκε και η κεντροαριστερά.Στη στενή κομματική λογική αυτό εθεωρείτο και θεωρείται, ακόμη και σήμερα, λογικό και δεδομένο. Στην υγιή λειτουργία μια δημοκρατικής πολιτείας, όμως, όχι.Ο ρεβανσισμός της κεντροαριστεράς μπορεί να είναι εξηγήσιμος αλλά, είναι και απολύτως καταδικαστέος. Κάποτε πρέπει να γίνει μια αρχή για την αλλαγή της πολιτικής νοοτροπίας. Δεν νομίζω, όμως, πως μπορεί να εκτιμήσει κανείς σήμερα αν ήταν δυνατόν, τότε, να αποφευχθεί με δεδομένη την πολιτική μας κουλτούρα.Για να κρίνουμε όσο γίνεται πιο αντικειμενικά τα πράγματα, θα πρέπει να αναζητήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης.Όταν ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, χαλάρωσε την αστυνομική παρουσία και επιτήρηση. Χαλάρωσε τον αστυνομικό ασφυκτικό έλεγχο της καθημερινής ζωής των πολιτών. Και αυτό θεωρήθηκε μέτρο μείζονος δημοκρατικής σημασίας.
Ο σημερινός, νέος στην ηλικία αναγνώστης, μπορεί και να μην καταλαβαίνει περί τίνος πράγματος μιλάμε. Θέλω να πως ότι και τα προτάγματα της εποχής ήταν διαφορετικά.Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ήταν ευτυχής με το ρεβανσισμό των οπαδών του. Ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται να διατηρήσει την εξουσία, προτιμά να διευρύνονται παρά να λιγοστεύουν οι υποστηρικτές του.
Συμπέρασμα πρώτο: ρεβανσισμός υπήρξε, ήταν όμως, ως ένα βαθμό, αποτέλεσμα του πλήρους αποκλεισμού του μισού ελληνικού πληθυσμού από τη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Αυτό δεν τον δικαιολογεί, τον εξηγεί, όμως. Με μια άλλη πολιτική κουλτούρα, η συνύπαρξη των Ελλήνων θα ήταν περισσότερο ομαλή.Μια δεύτερη, μεγάλη κατηγορία, κατά του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι στις ημέρες μας, οι ευθύνες που του αποδίδονται για την οικονομική κρίση. Ο υπέρογκος δανεισμός άρχισε και αναπτύχθηκε επί των ημερών του.
Κατ αρχάς, ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων που εισέρευσαν στη χώρα προήρχετο από τη συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και τα σχετικά προγράμματα. Δεύτερον, ο δανεισμός αυτός καθαυτός, δεν είναι αρνητικός, αν τα χρήματα διατίθενται για αναπτυξιακούς σκοπούς.
Το θέμα είναι ότι τα δανεικά δεν πήγαν στην ανάπτυξη αλλά στην κατανάλωση και τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν κατευθύνθηκαν σε παραγωγικούς σκοπούς αλλά έγιναν τσιμέντα και τροχοί.Αλλά- με συγχωρείτε που θα μιλήσω έτσι- μια στερημένη για χρόνια κοινωνία, χωρίς υψηλή πολιτική κουλτούρα, δεν έχει μέτρο στην αξιοποίηση των χρημάτων που εισρέουν στο εισόδημά της χωρίς τον παραδοσιακό κόπο.Αν, τώρα, φταίει ο ηγέτης της χώρας αυτής για τον τρόπο που σπαταλήθηκαν τα προγράμματα ή τα δάνεια, είναι ένα θέμα συζητήσιμο. Ρωτήστε να μάθετε πως γίνονταν στα χωριά και με τι συναλλαγές οι δηλώσεις των στρεμμάτων για επιδότηση και θα αντιληφθείτε σε τι αναφέρομαι.
Θα μου πείτε, μα καλά, ποιος έχει την ευθύνη της οργάνωσης και της συγκρότησης του κράτους; Βεβαίως, ο ηγέτης. Και εδώ είναι αδιαμφισβήτητη η ευθύνη όλων των ηγετών και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ορισμένοι θέλουν να του προσάψουν μεγαλύτερες ευθύνες διότι ήταν ικανός και δεν χρησιμοποίησε τις ικανότητές του για να αλλάξει τις δομές και τη λειτουργία του κράτους.Αυτή είναι μια κατηγορία που την αποδίδω στους ισχυρούς ηγέτες και εγώ. Ελληνικό κράτος με την έννοια της λέξης που χρησιμοποιήθηκε στη δύση, δεν συγκροτήθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Και η ευθύνη των ηγετών, εν προκειμένω, είναι τεράστια.Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν και ενθάρρυνε τη δημιουργία ορισμένων περιφερειακών θεσμών, είχε την αντίληψη ενός συγκεντρωτικού κράτους.Δεν μπορώ να εξηγήσω πως ένας ηγέτης του δικού του διαμετρήματος, ενώ υποσχέθηκε αύξηση των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, σε ομιλία του στη ΔΕΘ, την επόμενη χρονιά επικαλέσθηκε τη γραφειοκρατία που δεν το επέτρεψε για να δικαιολογήσει την υπαναχώρησή του.Με λίγα λόγια, όπως εκμυστηρεύονται άνθρωποι που τον γνώρισαν από κοντά, ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούσε πως προδόθηκε από τους οπαδούς του. Ότι ο ίδιος ήθελε και προσπάθησε αλλά οι αντιδράσεις που συνάντησε, κυρίως, από τους οπαδούς του, ήταν αξεπέραστες.
Σε ότι, δε, αφορά τη σύγκριση με τους διαδόχους του, αρκεί η εξής παρατήρηση, πάλι ανθρώπου που τον έζησε από κοντά.
Όταν τον επισκέπτονταν στο σπίτι του οι οικονομικοί παράγοντες της χώρας με διάφορα, αντικρουόμενα μεταξύ τους, αιτήματα τους έλεγε: πηγαίνω για έναν μικρό ύπνο, μέχρι να ξυπνήσω βρείτε τα και θα τα εξετάσω.
Στους διαδόχους του γινόταν το αντίθετο. Οι οικονομικοί παράγοντες τους έδιναν κατάλογο με τα αιτήματα που ήθελαν να διεκπεραιωθούν.

Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά. Ναι, είναι.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Σύνοδο των διατελεσάντων υπουργών Παιδείας συστήνει ο αρμόδιος υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος.


Οι εντελλόμενοι της νεοαποικιοκρατίας - με τον καταλληλότερο εκπρόσωπό τους - αναλλαμβάνουν έργο.Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για την νεοταξίτικη μαφία η Παιδεία.
Γνωρίζουν πολύ καλά τους τρόπους υποδούλωσης του λαού για γενιές ολόκληρες.Η διάλυση στην εκπαίδευση, το ξεπούλημα όλων των δομών του Δημοσίου, που
θα βοηθούσαν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η εξαθλίωση όλων των κοινωνικών στρωμάτων,οδηγεί στην επιτυχία του πειράματός των.To θέμα είναι μέχρι πότε θα το επιτρέπουμε;   

 

Σύνοδο των διατελεσάντων υπουργών Παιδείας συστήνει ο αρμόδιος υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος, η οποία θα συνέρχεται μία φορά την εβδομάδα. Η Σύνοδος θα συνεδριάσει μάλιστα για πρώτη φορά την ερχόμενη εβδομάδα, ενώ θα λάβει και θεσμική μορφή με την ψήφιση σχετικής ρύθμισης από τη Βουλή.

Σκοπός της πρωτοβουλίας της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι να υπάρξει συνέχεια στην εκπαιδευτική πολιτική ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που υιοθετούνται και να περιοριστεί το φαινόμενο των διαρκών αλλαγών πολιτικής στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.

Η ρύθμιση αναμένεται να ενταχθεί στο σχέδιο νόμου που αφορά την οργάνωση των θρησκευτικών κοινοτήτων, το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί από τη Βουλή μέσα στο καλοκαίρι.Την ερχόμενη εβδομάδα όλοι οι πρώην υπουργοί θα λάβουν τηλεφωνική πρόσκληση για να επισκεφθούν το υπουργείο Παιδείας και να ανταλλάξουν απόψεις για τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Τη Σύνοδο, στην οποία θα προεδρεύει ο νυν υπουργός Ανδρ. Λοβέρδος, θα κληθούν να συμμετάσχουν οι διατελέσαντες υπουργοί Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης, Γιώργος Παπανδρέου, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Σουφλιάς, Δημήτριος Φατούρος, Γεράσιμος Αρσένης, Πέτρος Ευθυμίου, Μαριέττα Γιαννάκου, Ευριπίδης Στυλιανίδης, Άρης Σπηλιωτόπουλος, Άννα Διαμαντοπούλου, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, Αγγελική-Ευφροσύνη Κιάου και Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος.

Πατριωτισμός και αντιπατριωτισμός


Πατριωτισμός και αντιπατριωτισμός


Του Κώστα Βεργόπουλου

Αραγε ο πατριωτισμός, δηλαδή η υπεράσπιση της χώρας, του λαού και της κοινωνίας, αποτελεί στην εποχή μας κάτι «ξεπερασμένο», ένα «μη πρόβλημα», που «θολώνει τα κρίσιμα πεδία της Αριστεράς», όπως διατείνονται κάποιοι από το χώρο της, ή μήπως παραμένει πάντα ένα πραγματικό πρόβλημα, που στις μέρες μας επανέρχεται με ανανεωμένη οξύτητα, ώστε η Αριστερά να μην μπορεί να το αγνοεί;

Σε πρόσφατη ομιλία του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διευκρίνισε ότι ο «αριστερός πατριωτισμός» αποτελεί έναν από τους τρεις βασικούς πυλώνες της πολιτικής του. Αναφέρθηκε στον Αρη Βελουχιώτη, ο οποίος στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής τόνιζε ότι ενώ το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, «εμείς έχουμε πατρίδα τις πεζούλες μας, που είναι το μοναδικό καταφύγιό μας».
Οσοι υποστηρίζουν ότι ο πατριωτισμός είναι παρωχημένο πρόβλημα, επικαλούνται γι' αυτό κάποια υποθετική νέα πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης. Ωστόσο, αυτή η αναφορά θα είχε βάση εάν είχε όντως δημιουργηθεί νέα πραγματικότητα. Σήμερα, αυτή ακριβώς η υποθετική πραγματικότητα αποδεικνύεται εικονική, αιτία διεθνούς κρίσης και διαιωνιζόμενης αστάθειας σε όλα τα επίπεδα. Πώς να μην υποθέσει κάποιος ότι οι θιασώτες της ιδέας πως ο πατριωτισμός έχει ξεπεραστεί παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εικονικό κόσμο του κεφαλαίου που σύρεται σήμερα σε βαθύ αδιέξοδο; Αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις τους, από όλα τα μέρη του κόσμου ανέρχονται οι αντιστάσεις στην αποτυχημένη θεολογία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η αγωνία για προάσπιση των κοινωνιών και των πατρίδων απέναντι στον κίνδυνο της αποδόμησης.
Στην Ισπανία, ανερχόμενη κοινωνική δύναμη είναι οι Podemos, που διεκδικούν την επανίδρυση της κοινωνίας, με βάση λαϊκές συνελεύσεις, «χωρίς κομματικές ταμπέλες και ιδεολογίες». Ο ηγέτης τους Πάμπλο Ιγκλέσιας επαναφέρει την έννοια του πατριωτισμού, που έχει εγκαταλειφθεί από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Για την «πολιτικά ορθή» Αριστερά, η αναφορά στην κοινωνία ως σύνολο εκτίθεται στις αμαρτίες του «λαϊκισμού» και του «εθνικισμού». Μιλώντας για «πατρίδα», οι Podemos ενοχοποιούνται για «βολιβαριανά οράματα», εμπνεόμενα από τον Τσάβες και τη Λατινική Αμερική.
Στη Γαλλία, ο Ρεζίς Ντεμπρέ επισημαίνει ότι η γαλλική Αριστερά έχει γίνει «γαλλοφοβική», «λαοφοβική» και «κοινωνιοφοβική», αφού εγκατέλειψε τις έννοιες «λαός», «κοινωνία», «έθνος». Η άνοδος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, τονίζει ο ίδιος, αποτελεί δείκτη ιδεολογικής αποσύνθεσης των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων. Η «Ουμανιτέ» του ΚΚΓ σε κύριο άρθρο της αναγνωρίζει ότι «έχουμε χάσει την έννοια του πατριωτισμού και οφείλουμε να την ανακτήσουμε. Ο πατριωτισμός δεν αποτελεί αίρεση. Είναι δημιούργημα της Αριστεράς της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και ο αριστερός διεθνισμός που ακολούθησε δεν καταργεί τον πατριωτισμό, αλλά τον εμπλουτίζει. Η εθνική γαλλική σημαία και η κόκκινη σημαία βαδίζουν χέρι χέρι στη γαλλική ιστορία και πάντοτε η πατριωτική Αριστερά ήταν αυτή που δημιούργησε τους μεγάλους σταθμούς της ιστορίας».
Οταν σήμερα οι κοινωνίες απειλούνται με αφανισμό, όταν στην Ευρώπη γίνεται λόγος για εγκαθίδρυση σχέσεων αποικιακού τύπου μεταξύ Βορρά και Νότου, επισημαίνει ο Ιγκλέσιας, υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι προφανές ότι το πρόβλημα του πατριωτισμού όχι μόνον δεν είναι «ξεπερασμένο», αλλά επανέρχεται και αποκτά νέα επικαιρότητα στην εποχή μας. Ανάμεσα στην ολιγαρχία του μεγάλου χρήματος και στην «πολιτικά ορθή» Αριστερά, που αποδέχεται τους όρους παιχνιδιού της πρώτης, αναδύονται σήμερα οι μεγάλες λαϊκές και δημοκρατικές πλειοψηφίες, που απειλούνται από αμφότερες τις πλευρές: τόσο από την επιθετικότητα της πρώτης όσο και με την ανεκτικότητα και ουσιαστική κάλυψη από τη δεύτερη. Ο αριστερός πατριωτισμός, τονίζει ο Ιγκλέσιας, αποτελεί το «συνεκτικό ιστό», που συνενώνει τις κοινωνικές πλειοψηφίες απέναντι στις αντίστοιχες διεθνοποιημένες ολιγαρχίες.
Πολλαπλασιάζονται σήμερα οι αναφορές στον Ιταλό μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937), προς εντοπισμό του «κοινού αισθήματος» και ανανέωση των εννοιών «δημοκρατία», «λαός», «έθνος», «κοινωνική δικαιοσύνη». Εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι η σημερινή κρίση, αφού θίγει ανθρώπινες και κοινωνικές αξίες στη βάση τους, δεν αντιμετωπίζεται σαν απλό οικονομικό ζήτημα ούτε από μόνο ένα τμήμα της κοινωνίας, αλλά θέτει απαράκαμπτο πρόβλημα κοινωνικών συμμαχιών και «επανίδρυσης» της κοινωνίας σε νέες βάσεις. Ο μαρξισμός, τονίζουν οι Ισπανοί, δεν είναι θρησκευτικό δόγμα προς ομφαλοσκόπηση και αυτοϊκανοποίηση των μεμυημένων σε αυτό, αλλά «εργαλείο δράσης» για τη σύμπηξη της «λαϊκής ενότητος».
Εάν κάποιοι πιστεύουν ότι με την κοινωνική συμμαχία χάνουν την καθαρότητά τους, ίσως ήλθε η στιγμή για να πληροφορηθούν, όπως διευκρίνιζε στον ελληνικό Μεσοπόλεμο ο Κωνσταντίνος Καραβίδας (1890-1973), ότι η καθαρότητα δεν υπάρχει παρά μόνον στα βιβλία, στη φαντασία και στο μοναχισμό, ενώ στην πραγματική ζωή τα προβλήματα παραμένουν πάντα σύνθετα, συμφυρματικά και αμφίσημα. Δεν ακολουθούν οι κοινωνίες τις θεωρίες, αλλά οι θεωρίες τις κοινωνίες. Εάν σήμερα στην Ευρώπη καταρρέει το μεταπολεμικό «κοινωνικό συμβόλαιο», που βασίστηκε στο κράτος δικαίου και στο κοινωνικό κράτος, εάν η γηραιά ήπειρος περιέρχεται σε συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», με τις ανισότητες να εκτινάσσονται σε επίπεδα Λατινικής Αμερικής, τη δημοκρατία να κλονίζεται και την Αριστερά να παραμένει ουδέτερη, καταφεύγοντας σε «κοινωνιακά» ζητήματα (μειονοτικά δικαιώματα παντός είδους και προς πάσα χρήση), τότε ο «πατριωτισμός» και η «παλλαϊκή ενότητα», ακόμη και εάν θεωρηθούν «λαϊκισμοί», δεν αποτελούν ζητήματα «παρωχημένα», αλλά αντίθετα ανταποκρίνονται σε επείγουσα ανάγκη της σημερινής κοινωνίας, τουλάχιστον όπως η ίδια το προσλαμβάνει.

Ανάρτηση από: http://www.enet.gr

Ούτε στην Χουντα δεν γινόντουσαν αυτά…





Ούτε στην Χουντα δεν γινόντουσαν αυτά…


Απαγορεύεται να έχει άποψη ο ελληνικός λαός την στιγμή που ξεπουλάνε τον δικό του πλούτο, τον δημόσιο πλούτο, τον πλούτο που ανήκει στους Έλληνες όλους… Οι πολίτες δηλαδή απαγορεύεται να εχουν άποψη και επιτρέπεται οι 151 βουλευτές να ξεπουλάνε οτι γουστάρουν και πρόσφατα στις ευρωεκλογές αυτοι οι μνημονιακοί αποδείχθηκαν μειοψηφία που αντιπροσωπεύει μονάχα 1 εκατομμύριο Έλληνες…

Για τις δημόσιες επιχειρήσεις οι πρόγονοι μας χύσαν ιδρώτα για να τις χτίσουν. Για την ελληνική γη και θάλασσα χύσαν αίμα…

Τώρα ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν και το νεράκι… την ΕΥΔΑΠ.
Όπως και οικόπεδα, παραλίες, μαρίνες και νησίδες που ήδη άρχισαν να ξεπουλάνε τσάμπα
(κυρίως σε Άραβες, Τούρκους και Γερμανούς).
Δεν έχουν τον θεό τους !!

Πριν λίγα χρόνια μας πήρανε την μισή Κύπρο και τα Ίμια με τα όπλα… Τώρα εκσυγχρονίστηκαν οι πολιτικοί μας και τα ξεπουλάνε οι ίδιοι τους για ψίχουλα… Ξεπουλάνε δηλαδή γή και ύδωρ για ψίχουλα ευρώ (χαρτιά χωρίς καμία αξία δηλαδή).
Λεφτά που θα τα φάνε οι ίδιοι ή θα τα δώσουν για να αποπληρώσουν παλαιά τοκοχρεολύσια στους ξένους τοκογλύφους δανειστές.

Με λίγα λόγια κερδίζουν εις διπλούν οι ξένοι…Μας παίρνουν απ” την μία τις δημόσιες επιχειρήσεις, παραλίες, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, οικόπεδα και νησίδες για ψίχουλα ευρώ, και απ” την άλλη τα παίρνουν πισω παλι αυτα τα λεφτα για τα δανεια με τα τεραστια επιτοκια που μας δίνανε στο παρελθόν.

Ότι ξεπούλημα έγινε στο παρελθον απέτυχε… Ο ΟΤΕ που λειτουργούσε σαν μονοπώλιο με καθαρά έσοδα για το κράτος, ξεπουλήθηκε… Οι γραμμές και τα δίκτυα ήταν μόνο του κράτους (οι άλλες εταιρίες πληρώνουν νοίκι στον ΟΤΕ). Ο ΟΤΕ μόλις ξεπουλήθηκε οι λογαριασμοί ανέβηκαν και πλέον έχουμε το πιο ακριβό ίντερνετ σε όλη την Ευρώπη και τις μικρότερες ταχύτητες… καθώς και οι τηλεφωνικές κλήσεις είναι επίσης πανάκριβες σε σχέση με τις άλλες χώρες.

Ξεπωλούνται (όπως και ο ΟΠΑΠ) σε τιμη λιγότερη των κερδων που φερναν στα δημόσια ταμεια…. Απ” τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας μας….Δεν το χωράει ανθρώπινος νούς… Ειδικά παραλίες, οικόπεδα, μαρίνες, λιμάνια και νησίδες που δεν πρέπει να τις αγγίζουν καν, τις ξεπουλάνε τσάμπα όπως π.χ. τον Αστέρα Βουλιαγμένης αξίας 5 δις ευρώ ξεπουλήθηκε 350 εκατομμυρια χωρίς διαγωνισμό μάλιστα…

Μετά τον ΟΤΕ, τον ΟΠΑΠ και την ΔΕΗ έρχεται η σειρά για ξεπούλημα των ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, ΔΕΠΑ, αεροδρόμια, λιμάνια, ναυπηγεία, Ελληνικές Βιομηχανιές Καπνού καθώς και των υδρογονανθράκων αξίας τρις ευρώ… Έρχεται και το λουκέτο σε ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, ΕΒΟ, ΕΑΒ, εργοστάσια Μεταλλευτικής-Μεταλουργικής και οι Ελληνικές Βιομηχανίες Ζάχαρης, Αλατιού, Ζωοτροφών και Λιπασμάτων….

Σιγα σιγά εξαφανίζονται και οι κτηνοτρόφοι με τους αγρότες αφού πλέον εισάγονται τα φθηνά (μη ποιοτικά) γάλατα, κρέατα, λαχανικά και φρούτα. Ζημιές σημειώνουν και οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες με την εισαγωγή γενοσήμων… Ζημιές και οι γαλακτοβιομηχανίες που οδεύουν σε λουκέτο αφού εισάγονται ξένα γάλατα, γιαούρτια, τυριά κ.τ.λ.
Με απλά λόγια δεν πρέπει να παράγει τιποτα αυτη η χωρα, δεν πρέπει να έχει δικά της έσοδα, δεν πρέπει να έχει εθνική κυριαρχία…

Η Ελλαδα θα ζει με τα ξένα δανεικά τοκογλυφικά χρήματα και θα σκλαβώνει πολλες γενιές Ελλήνων… γενιές Ελλήνων που θα ζουν σε μια ξένη χώρα που ξεπωλείται ολόκληρη σιγά σιγά, σε μια αποικία χρέους, σ” ενα προτεκτοράτο..