Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Δήλωση Αντώνη Νταλακογεώργου, σχετικά με την συμφωνία της κυβέρνησης στο EUROGROUP


Δήλωση Αντώνη Νταλακογεώργου, σχετικά με την συμφωνία της κυβέρνησης στο EUROGROUP

Φεβ 24, 2015

Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στο EUROGROUP στις 20/2/2015 συνιστά μια αρνητική εξέλιξη για την χώρα, τον λαό, τους εργαζομένους. Πρόκειται για μια απαράδεκτη συμφωνία η οποία αποτελεί de facto και de jure παράδοση της χώρας μας, της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας στους τοκογλύφους δανειστές. Η 4μηνη παράταση της δανειακής σύμβασης οδηγεί την χώρα στην:

• Συνέχιση της εποπτείας από Ε.Ε – Δ.Ν.Τ – Ε.Κ.Τ

• Αποδοχή των πρωτογενών πλεονασμάτων (αδιευκρίνιστο το ποσοστό για το 2015)

• Ουσιαστική αποδοχή για το νέο μνημόνιο νούμερο 3 (Η δανειακή σύμβαση που παρατείνει το μνημόνιο είχε χαρακτηρισθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως αποικιοκρατική!!!)

• Υπονόμευση της προσπάθειας για την διαγραφή του χρέους (ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά επαναλάμβανε για κούρεμα τουλάχιστον του 60%)!!

• Αναστολή και αυτών των ελάχιστων δεσμεύσεων που εξαγγέλθηκαν στην Θεσσαλονίκη. (Επίσης αδιευκρίνιστο παραμένει από την συμφωνία εάν θα υπάρξει υλοποίηση των εξαγγελθέντων μέτρων για την ανθρωπιστική κρίση).

Το σημαντικότερο στοιχείο της νέας δανειακής σύμβασης είναι ότι η κυβερνητική πολιτική τίθεται κάτω από απόλυτο και ασφυκτικό έλεγχο των θεσμών (κομισιόν – Ε.Κ.Τ – Δ.Ν.Τ) αφού στο κείμενο υπάρχει ρητή αναφορά «όχι στις μονομερείς ενέργειες»!!!

Το κυβερνητικό συμβούλιο ενέκρινε και συμφώνησε με το πλαίσιο συμφωνίας του EUROGROUP. Στην συνέχεια διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες μιλούσαν για «έντιμο συμβιβασμό» ή ότι «κερδήθηκε μια μάχη και μπροστά μας έχουμε τα δύσκολα». Ταυτόχρονα οι ίδιοι, σε αντίθεση με τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις, βάζουν πλέον τον πήχη των προσδοκιών ακόμη πιο χαμηλά εστιάζοντας ότι δεν θα υπάρξουν περικοπές μισθών και συντάξεων ή περαιτέρω αύξηση του ΦΠΑ κ.λπ…..

Προφανώς επιχειρείται ο εξωραϊσμός της απαράδεκτης συμφωνίας για την οποία έχουμε την πεποίθηση ότι δένει «χειροπόδαρα» την χώρα μας, την κυβέρνηση και την διακηρυγμένη πολιτική της, ενώ υπονομεύεται και η όποια θέληση υπήρξε για κούρεμα του δυσβάστακτου και μη βιώσιμου χρέους της χώρας μας από την διαγραφή του οποίου εξαρτάται το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας.

Η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου, η μη αξιοποίηση της δραστήριας λαϊκής συμμετοχής και η απόλυτη παραδοχή του ευρωμονόδρομου διαμόρφωσαν ένα αρνητικό αποτέλεσμα που οι συνέπειες θα πέσουν για άλλη μια φορά στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων με την διατήρηση των πολιτικών της λιτότητας, των περικοπών και της φτώχειας.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα (και ευρύτερα τα κοινωνικά κινήματα) δεν πρέπει να παγιδευτεί σε αυτή την πολιτική ούτε να καλλιεργήσει ψευδαισθήσεις ότι αυτή η συμφωνία δεν θα έχει επιπτώσεις στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, την νεολαία, στα φτωχά λαϊκά στρώματα κ.λπ.

Η χώρα μας εάν δεν διαγραφεί το χρέος θα είναι υπό καθεστώς εποπτείας, αξιολογήσεων, επιτηρήσεων και ασφυκτικών ελέγχων από τους λεγόμενους πλέον θεσμούς και οι πολιτικές θα αποφασίζονται από το Δ.Ν.Τ, την Ε.Κ.Τ και την κομισιόν!!!

Οι εργαζόμενοι και τα κινήματά τους πρέπει να αντιδράσουν, να κινητοποιηθούν, να οργανώσουν συντονισμένα την πάλη τους ενάντια στην ασυμβίβαστη για τα λαϊκά συμφέροντα συμφωνία κυβέρνησης και EUROGROUP.

Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει την προσήλωσή της στο μονόδρομο του ευρώ θα οδηγήσει την χώρα στην υποταγή και τον λαό στην ταπείνωση.

Αντώνης Νταλακογεώργος

Υ.Γ. Η δήλωση του αγωνιστή της αριστεράς Μανώλη Γλέζου για το «ψάρι που βαπτίζεται κρέας» καθώς και η δημόσια συγνώμη στον ελληνικό λαό είναι μια αυθεντική, ειλικρινής και έντιμη αποτίμηση της κατάστασης που διαμορφώνεται με τους κυβερνητικούς χειρισμούς όπου όμως δεν φαίνεται ότι μπορεί να επηρεάσει τα τετελεσμένα σε επίπεδο κυβέρνησης.…. Η μόνη λύση για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην χώρα είναι είτε το φιλικό διαζύγιο είτε η ρήξη με την ευρωζώνη. Αυτό απαιτείται να σχεδιασθεί, να προγραμματισθεί και συγκροτημένα να υπάρξει η απαιτούμενη ενημέρωση του λαού και τελικά ο ίδιος να πάρει τις αποφάσεις του για το μέλλον του…

Ο Αντώνης Νταλακογεώργος είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού, μέλος της Ε.Ε της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ) και Γ.Γ. του Εργατικού Κέντρου Πειραιά

 

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Δυναμική διαπραγμάτευση, στατικό αποτέλεσμα: το μέλλον διαρκεί πολύ




Του Γιώργου Ρακκά

Πριν τον Γενάρη, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούσαν στην άποψη που τους έλεγε ότι «οι εκλογές είναι πολύ νωρίς, και έχετε προετοιμαστεί πολύ λίγο», με το επιχείρημα πως «ο κόσμος δεν αντέχει άλλο μνημόνιο». Εν τέλει, βγήκαν (μαζί με τους ΑΝΕΛ), διαπραγματεύτηκαν και πέτυχαν… παράταση του μνημονίου, ολοκλήρωση των αξιολογήσεων, καθώς και επιβολή… επιτήρησης στις επόμενες μεταρρυθμίσεις. Εν ολίγοις, μια δυναμική διαπραγμάτευση, με σχεδόν στατικό αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης αποτελεί και μέτρο για να κατανοήσουμε τη διάκριση μεταξύ μιας πραγματικής αλλαγής που θα μπορούσε να συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια «αντιμνημονιακού αγώνα», και της αλλαγής που εν τέλει έγινε στις 25/01/2015.
Από την άλλη, ελάχιστοι πιστεύουν στην προοπτική της ρήξης: Ούτε η κυβέρνηση, αφού κάτι τέτοιο βρίσκεται εκτός των οριζόντων της –ιδεολογικά, πολιτικά, προγραμματικά, από άποψη υποκειμενικών, οργανωτικών δυνατοτήτων, αλλά και λόγω της «ταξικής σύνθεσης» που την χαρακτηρίζει· ούτε και ο ελληνικός λαός (αν και καταφανέστατα θα επιθυμούσε να ρίξει τέτοια «κλωτσιά», και να αναποδογυρίσει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων), ο οποίος αντιλαμβάνεται, έστω και διαισθητικά, ότι δεν είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο σήμερα: Διότι, αν συμβεί, θα κοστίσει πολύ περισσότερο στον ίδιο απ’ ό,τι στους αντιπάλους του.
Άρα, στην πραγματικότητα, το «win-win», που επικαλέστηκε το δίδυμο Τσίπρα-Βαρουφάκη ως κύριο επιχείρημα, για να πείσει τη γερμανική Ε.Ε. ότι θα μπορούσε να εγκαταλείψει το μνημόνιο δίκην ενός νέου συμβιβασμού, λειτούργησε ως «lose-lose» για την παρούσα κυβέρνηση, τη χώρα μας και τον ελληνικό λαό.
Για να μπορέσουμε αυτή τη στιγμή να συζητήσουμε πού βρισκόμαστε και πού μπορούμε να πάμε, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τη συζήτηση από το γενικό χάος των θέσεων που σήμερα τίθενται αντιπολιτευτικά ως προς τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης. Και τα οποία παραμένουν πεισματικά εγκλωβισμένα μεταξύ της Σκύλλας ενός 3ου μνημονίου, επιλογή που φανατικά υποστηρίζουν κόμματα και παρατάξεις που έχουν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα και δρουν ανοιχτά εντός της χώρας μας ως φερέφωνα της γερμανικής πολιτικής, και της Χάρυβδης μιας απόλυτης ρήξης, η οποία, μετά και αυτήν την τετράμηνη τεχνητή παράταση, είναι βέβαιο πως θα συντελεστεί όχι προς αιφνιδιασμό του αντιπάλου αλλά ως ένα δικό του πιθανό «σχέδιο Β» – ευκταίο, μάλιστα, από τον σκληρό πυρήνα της Γερμανικής Ε.Ε.
Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην πολιτική, κάθε ολοκληρωμένη «γραμμή» που διεκδικεί αξιώσεις υλοποίησης πρέπει να διαθέτει απαντήσεις σε τρία διακριτά, μα αλληλοσυνδεόμενα, επίπεδα.
1. Θέση
Πρώτον, γενική θέση ή πού θέλουμε να πάμε. Στην προκειμένη περίπτωση, το δέον έχει ξεκαθαρίσει αρκετά και μπορεί να περιγραφεί αποτελεσματικά: Η Ελλάδα πρέπει να πετύχει κούρεμα ενός μεγάλου μέρους του χρέους, το οποίο δεν είναι βιώσιμο και η εξυπηρέτησή του την εγκλωβίζει σε θανάσιμες πολιτικές λιτότητας. Η ελάφρυνση του χρέους θα της δώσει τις απαραίτητες ανάσες, ώστε να καταφέρει να στήσει ξανά τα πόδια του το κράτος και τους μηχανισμούς του – που σήμερα είναι θανάσιμα τοξικοί, μπλοκάροντας την υλοποίηση οποιαδήποτε εθνικής πολιτικής.

Με αυτόν τον τρόπο, θα αποκτήσει ξανά τη δυνατότητα να μεταβάλει το αναπτυξιακό της υπόδειγμα –που σήμερα είναι αποικιακού χαρακτήρα και έχει χαρακτήρα «συσσώρευσης δια της εθνικής καταστροφής». Και όλα αυτά, επιτυγχάνοντας τη διατήρηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, καθώς η χώρα μας βρίσκεται στριμωγμένη μεταξύ τριών μεγάλων, συνεργαζόμενων γεωπολιτικών παικτών (Γερμανική Ευρώπη, ΗΠΑ-Ισραήλ και συνεργάτες, νεο-οθωμανική Τουρκία).
Οι πολιτικοί θεσμοί αποτελούν ένα μεγάλο εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική: κι αυτό γιατί, ουσιαστικά, για την ελληνική κρίση, φέρουν ανάλογο μερίδιο ευθύνης με εκείνην που έφεραν οι ιδιωτικοί χρηματοπιστωτικοί παίκτες κατά την αμερικάνικη κρίση του 2007-2008: Το ελληνικό κράτος είναι η δικιά μας Enron, η δική μας Freddie Mac & Fannie May –και αυτό είναι που καθιστά την «ελληνική κάθαρση» ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, καθώς αυτή με διάφορους τρόπους εμπλέκει όλη την κοινωνία και όχι μόνο το 1% του μαφιόζικου χρηματοπιστωτικού κυκλώματος.
Συν τοις άλλοις, ο ξένος παράγοντας στη χώρα μας δεν επιθυμεί να συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς η γενικευμένη ανημποριά που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική, κράτος, θεσμούς και πολιτικό σύστημα, είναι η κερκόπορτα μέσω της οποίας αναδύεται ως «ρυθμιστής» των εξελίξεων στη χώρα μας: Με το χρέος ελέγχει το κράτος, το οποίο με την σειρά του δένει χειροπόδαρα την κοινωνία.
Το κράτος στην Ελλάδα αποτελεί το κύριο πολιτικό εργαλείο για την επίτευξη οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών τομών, ενώ, από την άλλη, το εγχείρημα της ανόρθωσής του αποτελεί πραγματικά τον «τετραγωνισμό του κύκλου» του ελληνικού προβλήματος. Γιατί, εξαιτίας ακριβώς του κεντρικού του ρόλου, συμπυκνώνει μέσα του όλες τις πτυχές της παθογένειάς μας. Κεντρικά κρατικά εργαλεία, όπως το φορολογικό σύστημα και η ίδια η διοίκηση, δεν λειτουργούν και η ανοικοδόμησή τους απαιτεί βαθιές απαντήσεις σε ζητήματα κεντρικά που ταλανίζουν τη χώρα μας.
Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε ανάκαμψη της φορολογίας δίχως αντιμετώπιση της χρεοκοπίας των μικροϊδιοκτητικών στρωμάτων, ραχοκοκκαλιάς και πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας – μια και το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας είναι παγκοσμιοποιημένο, και λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τον ελληνικό χώρο. Άρα υφίσταται η αναγκαιότητα κάποιου είδους σεισάχθειας, που για να συντελεστεί με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης θα πρέπει να συνδυαστεί με την κάθαρση των ελάχιστων παραγόντων που λειτουργούσαν εν είδει εθνικής ολιγαρχίας, των βαρόνων της διαπλοκής.

Και για να γίνει εφικτή μια τέτοια πολιτική λύση, θα πρέπει να απελευθερωθούμε από την διελκυστίνδα του χρέους. Δηλαδή, μια αντίστροφη διαδικασία από αυτήν στην οποία εξαναγκάζεται σήμερα η κυβέρνηση, όπου η ‘πάταξη’ της φοροδιαφυγής εξαρτάται με την πορεία του εξωτερικού προγράμματος. Πράγμα που εκ των πραγμάτων και ανεξαρτήτως των προθέσεων για ένα προοδευτικότερο φορολογικό σύστημα, θα πλήξει λόγω της ελληνικής ιδιαιτερότητας και πάλι τη μικρή και τη μεσαία ιδιοκτησία. Από την άλλη, δεν είναι εφικτή η εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης δίχως αποκέντρωση και άρση του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού κ.ο.κ.
Όλα αυτά, και πάρα πολλά άλλα, ζητήματα παραγωγικής ανασυγκρότησης, παιδείας, πολιτιστικής αναγέννησης, είναι ζητήματα που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία και στο τεστ «μεταρρυθμίσεων» της νέας κυβέρνησης. Και δεν έχουμε μπει καν στην διαδικασία να τα συζητήσουμε σοβαρά! Απαιτούν χρόνο και πολιτικό βάθος, ένα πολιτικό πρόγραμμα που να στηρίζεται αποφασιστικά στην ανασύνταξη του εσωτερικού πεδίου, σε ορίζοντα δεκαετίας.
Στο πλαίσιο αυτό, θα μπορούσαν να υπάρξουν στρατηγικές και τακτικές νίκες ή υποχωρήσεις. Όχι όμως, μια κίνηση όπου η έκβαση του συνόλου των ελληνικών αιτημάτων να παίζεται εφ’ όλης της ύλης σε μια πρώτη διαπραγμάτευση, η οποία μάλιστα διεξάγεται στη χειρότερη δυνατή στιγμή με τους χειρότερους δυνατούς όρους.
2. Στρατηγική
Δεύτερον, η στρατηγική ή αλλιώς πώς θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε να πάμε. Και εδώ το πράγμα έχει ξεκαθαριστεί αρκετά. Κυρίως, ότι η χώρα μας δεν θα μπορέσει ποτέ να πετύχει κούρεμα του χρέους και, συνακόλουθα, άρση της επιτήρησης από τη γερμανική Ε.Ε., αν δεν απαγκιστρωθεί από τη μονόδρομη πολιτική, οικονομική και γεωπολιτική εξάρτηση από το σύστημά της.

Στην χώρα μας, η ανωριμότητα και η απελπιστική καθυστέρηση που χαρακτήρισε την δημόσια συζήτηση, εγκλώβισε αυτό το ζήτημα στην αντιπαράθεση ευρώ-δραχμής. Προφανώς, αυτό είναι το «τέλος» και όχι η «αρχή» της συζήτησης.
«Η κίνηση μέσα στα τείχη είναι σημαντική», όπως έλεγε ο Μ. Κατσαρός. Στο προκείμενο, το ζήτημα είναι εάν η χώρα μας θα μπορούσε να αναπτύξει δίκτυα και σχέσεις οικονομικής, πολιτικής και γεωπολιτικής συνεργασίας έξω από την Ε.Ε., ενώ είναι μέσα σε αυτήν, προκειμένου να βελτιώσει τη θέση της, και αυτό ισχύει είτε επιθυμεί να μεταβάλει την θέση της διαπραγματευόμενη σθεναρά και με αξιοπρέπεια, είτε επιθυμεί να εγκαταλείψει την ευρωζώνη.
Το εάν η χώρα μας μπορούσε ήδη, και ενώ βρίσκεται σε πρόγραμμα, να χτίζει μεθοδικά τα «αντίβαρα» και τις ανασχετικές συνθήκες έναντι αυτών που το επέβαλαν, δεν είναι ένα ζήτημα που εξαρτάται από τη βούληση των δανειστών μας, αλλά πρωτίστως από το εσωτερικό πολιτικό σύστημα.
Το εάν, θα μπορούσαμε να θέσουμε τις βάσεις για στενότερη οικονομική συνεργασία με τη Σερβία ή τη Βουλγαρία, ώστε να εγκαινιάσουμε μια προοπτική αυτοδύναμης περιφερειακής οικονομικής ενσωμάτωσης με τάσεις «καθετοποίησης» (καθώς μιλάμε για ισότιμες και αρκετά συμπληρωματικές οικονομίες), δεν είναι ζήτημα που αφορά στο μνημόνιο. Είναι ζήτημα που σχετίζεται με τον ευρωκεντρισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από το κοινοβούλιο μέχρι τους… αντιεξουσιαστές –καθώς και του γεγονός ότι η αντιπολίτευση στον ευρωκεντρισμό στηρίχτηκε αποκελιστικά πάνω στο φετίχ της δραχμής.
Το αυτό ισχύει για το γεγονός, ότι η σχέση με τη Ρωσία έχει παραμείνει σε επίπεδο φιλικού διπλωματικού χτυπήματος στην πλάτη. Ή για το ότι, το ζήτημα εκμετάλλευσης των αντισυσπειρώσεων στην Ευρώπη δεν καλλιεργήθηκε συστηματικά. Αλλά αφέθηκε να αντιμετωπιστεί τη στιγμή της σύγκρουσης με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πάντως, ένα είναι βέβαιο, στρατηγικά. Ότι η Ευρωζώνη, και η Ε.Ε., δεν θα παραμείνει με τη σημερινή της μορφή για πολύ καιρό ακόμα, κυρίως λόγω των ίδιων των αντισυσπειρώσεων που σταδιακά γεννιούνται εντός του σκληρού της πυρήνα – στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Μεγάλη Βρετανία.
Εάν λοιπόν, δεν επιθυμούμε να καταντήσουμε σαν την… Ισπανία του Ραχόι, όταν άλλοι θα επιλέγουν να συγκρουστούν με τη γερμανική Ευρώπη, θα πρέπει ήδη από τώρα να υιοθετήσουμε μια τροχιά προσεκτικής απομάκρυνσης, πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει σταδιακά να καταρτίσουμε μια πορεία εντός, εκτός και επί τα αυτά της Ε.Ε.
3. Τακτική
Τρίτον, η τακτική, δηλαδή πώς θα κερδίσουμε χρόνο και χώρο για να υλοποιήσουμε τη στρατηγική μας. Εδώ, το κεντρικό ζήτημα είναι ο χρόνος. Και, κυρίως, το πώς θα μπλοκάρουμε τη βούληση της γερμανικής Ευρώπης να μας δέσει ταχύτατα χειροπόδαρα σε ένα τρίτο μνημόνιο, ή να μας πετάξει έξω από την ευρωζώνη, προτού αρχίσει ο αντίστροφος χρόνος γιγάντωσης των αντισυσπειρώσεων εντός του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. Δηλαδή, το Φθινόπωρο του 2015, όταν θα ξεκινήσει μια μακρά περίοδος αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, στις οποίες αναμένονται διαδοχικές ήττες των κομμάτων και των πολιτικών δυνάμεων που έχουν ταυτίσει την μοίρα τους με την Γερμανική Ευρώπη.

Κυρίως, η Ελλάδα, ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας, δεν θα έπρεπε να ηγηθεί, πρόωρα, της ευρωπαϊκής ανταρσίας εναντίον της Γερμανίας, καθώς είναι η χώρα που διαθέτει τις λιγότερες υποκειμενικές και αντικειμενικές δυνατότητες να πετύχει μια πρώτη υποχώρηση της τελευταίας. Γι’ αυτό εξ άλλου και η Γερμανική Ευρώπη επιθυμεί διαπραγματευτικό διασυρμό της χώρας –για να παραδειγματίσει και τους υπόλοιπους.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να παίξει «κατενάτσιο» εντός των θεσμών της Ε.Ε., μέχρι τη στιγμή που αυτή θα κλονιζόταν από μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αλλαγή, και τότε να συμπράξει με την ομάδα της αμφισβήτησης.
Αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος ώστε να ενεργοποιηθεί και η περίφημη συμμαχία συμφέροντος του ευρωπαϊκού νότου, και όχι να «εκβιαστεί» από τις εξελίξεις μιας πρόωρης σύγκρουσης, που εκ των πραγμάτων αφήνει εντελώς εκτεθειμένες για την δική τους εθελοδουλία, διεφθαρμένες και λαϊκά απονομιμοποιημένες ηγεσίες της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας.
Βεβαίως, και το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν αυτήν την κυβέρνηση, σύρθηκαν πρόωρα σε μια λογική κατάκτησης της εξουσίας, μάλιστα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές ενδοευρωπαϊκό κλίμα –ας μην επαναλάβουμε επιχειρήματα τα οποία είναι πλέον κοινός τόπος. Ωστόσο, ενός κακού μύρια έπονται, τα σφάλματα πολλαπλασιάστηκαν αφότου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, κυρίως στο πεδίο της εξωτερικής διαπραγμάτευσης.
Το φιάσκο της διαπραγμάτευσης
Η σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη έγινε από μια θέση διεκδίκησης ενός συνολικού εκδημοκρατισμού της Ε.Ε. –θέση ενός ευρύτερου πανευρωπαϊκού κύκλου μιας «νέας σοσιαλδημοκρατίας» (ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος και διάφοροι κεντροαριστεροί της Ευρώπης). Στόχος, η μετεξέλιξη της Ε.Ε. σ’ ένα είδος «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Τα πρώτα βήματα αυτής της μετάβασης, το «ευρω-ομόλογο» που υποστηρίζει ο Γ. Βαρουφάκης από το 2010, η ομαδοποίηση του χρέους, η κοινοτική ποσοτική χαλάρωση, η μεταβίβαση ουσιαστικών δημοκρατικών λειτουργιών στο ευρωκοινοβούλιο, η ανάκαμψη του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους κ.ο.κ .

Το ζήτημα είναι ότι και αυτή η θέση κυμαίνεται ακόμα στο πεδίο της ιδεολογικής πρότασης και, αν συντελεστεί ποτέ, θα αφορά κυρίως τις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. και όχι τη δική μας.
H Γερμανία «αντέχει» στη γραμμή της λιτότητας γιατί έχει διαμορφώσει ένα συμπαγές μπλοκ: Είναι από τη μία οι δορυφορικές στη γερμανική οικονομία χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που παράγουν γι’ αυτήν, και από την άλλη κομμάτια των υπολοίπων ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων, ιδιαίτερα της γαλλικής, που έχουν επενδύσει στη γερμανική οικονομία. Αυτό είναι ακλόνητο μπλοκ, γιατί θεμελιώνεται πάνω στο συμφέρον.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει μόνον μια επίκληση στη λογική και στην «κοινότητα της μοίρας των ευρωπαϊκών λαών». Κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, διότι, όπως είπαμε, η Ευρωζώνη θα δοκιμάσει σύντομα συνταρακτικούς κλυδωνισμούς – και όχι από εμάς.
Δεύτερον, η άποψη αυτή είναι εξαιρετικά προβληματική για την συγκεκριμένη διαπραγμάτευση και τους εκβιασμού που αντιμετωπίζει η δική μας χώρα. Διότι κατά τις προηγούμενες εβδομάδες, συνέδεσε μια ενδεχόμενη υποχώρηση της Γερμανίας στο ελληνικό ζήτημα με μια αλλαγή σε όλη την Ευρώπη –όπως εξ άλλου δεν κουράζονταν να τονίζουν οι Τσίπρας – Βαρουφάκης. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, είναι σαν να έλεγαν στη Γερμανία ότι η υποχώρησή της έναντι της Ελλάδας θα σηματοδοτούσε μια συνολικότερη υποχώρηση σε επίπεδο Ε.Ε. που λίγο ως πολύ συνεπαγόταν το… τέλος της Γερμανικής Ευρώπης.
Γι’ αυτό και οι Γερμανοί μετατόπισαν την συζήτηση από τις μικρές σε κόστος οικονομικές αλλαγές που απαιτούσε η ελληνική πλευρά, προς ένα ολικό «Όχι» απέναντι στους Έλληνες, για πολιτικούς λόγους. Που ακριβώς έχει να κάνει με την αξιοπιστία της πολιτικής που επιβάλει τα τελευταία χρόνια στην Ε.Ε.
Και αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή η ελληνική θέση αποτελούσε κατά… 90% τακτικισμό, δοσμένου του γεγονός ότι ο Γ. Βαρουφάκης κατά τα ‘καυτά’ Eurogroup δεν κατέθεσε καμία συγκεκριμένη πρόταση και επέμενε σε θεωρητικολογίες, ενώ από την άλλη ζητούσε την «βαθιά μεταρρύθμιση όλης της Ευρώπης», αντιλαμβανόμαστε γιατί το ελληνικό μέτωπο κατέρρευσε τόσο γρήγορα και επανήλθε σε μια συμφωνία παράτασης του προηγούμενου προγράμματος.
Απέναντι σε αυτό το «στρατήγημα», οι Γερμανοί αντέταξαν μια τετράμηνη παράταση του μνημονίου, που θα λειτουργεί με τον εντελώς αντίθετο τρόπο, από αυτόν που επιδίωκε η κυβέρνηση. Δεν θα πρόκειται για «γέφυρα» αλλά για «εντατική»: Χρηματοδότηση κατόπιν αξιολόγησης, επιτήρηση, χρησιμοποίηση της παράτασης για την εφαρμογή απόλυτων πιέσεων προς υπογραφή ενός τρίτου προγράμματος, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν τα «ανθρωπιστικά μέτρα» ως ελάχιστο πρόσχημα εξανθρωπισμού του μνημονίου: Ό,τι δηλαδή κάνει και η… γερμανική πρόνοια, με τους απόκληρους και τους αποκλεισμένους του «γερμανικού θαύματος».
Τέλος, η νέα κυβέρνηση αντιμετώπισε τη δυνατότητα άσκησης μιας πολυκεντρικής εξωτερικής πολιτικής, από πλευράς της χώρας μας, ως «τακτική απειλή» και όχι ως στοιχείο μιας νέας μακρόπνοης στρατηγικής. Έτσι, ‘έκαψαν’ προς το παρόν αυτό το χαρτί, μιας και αυτές οι «τρίτες χώρες» βλέποντας την αναδίπλωση της Ελλάδας σε όλα τα επίπεδα, αντιλήφθηκαν για άλλη μια φορά πως η Ελλάδα τις προσεγγίζει για να μπλοφάρει.
Το ίδιο συνέβη και με το κούρεμα του χρέους: η εργαλειοποίησή του στην παρούσα διαπραγμάτευση υποβιβάζει αυτό που θα έπρεπε να είναι θέση αρχής της χώρας μας έναντι της γερμανικής Ε.Ε. Η προώθηση αυτού του αιτήματος θα έπρεπε να γίνει συστηματικά και μεθοδικά, από κοινού με άλλες χώρες –και, σε αυτό το επίπεδο, η νέα κυβέρνηση δυστυχώς επέλεξε πρώτα να κατέβει στη μάχη μόνη της κι έπειτα να αναζητήσει συμμάχους για να συγκροτήσει το μέτωπό της.

Το δίδαγμα της διαπραγμάτευσης
Αν η κοινωνία μας μπορεί να κερδίσει κάτι από την τελευταία διαπραγμάτευση και να το αξιοποιήσει στο πλαίσιο μιας σοβαρής και συστηματικής δημόσιας συζήτησης –πράγμα που δυστυχώς παραμένει ακόμα το ζητούμενο εντός της χώρας– αυτό είναι τα διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε από την έκβασή της.
Η νέα κυβέρνηση αποπειράθηκε να συγκρουστεί για πρώτη φορά με την γερμανική Ε.Ε. υιοθετώντας ένα διαπραγματευτικό μείγμα 80%-90% τακτικής και 10% στρατηγικής: Δοθέντος του γεγονότος ότι ελλείψει σοβαρής στρατηγικής, οποιαδήποτε τακτική υποπίπτει σε έωλο τακτικισμό, τότε δεν είναι και τόσο παράδοξο για το πώς οδηγηθήκαμε σε μια συμφωνία που παλινορθώνει το μνημόνιο με μια νέα οργουελιανή γλώσσα.
Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι η αποκατάσταση της χώρας μας είναι το ζητούμενο ενός παρατεταμένου αγώνα, ο οποίος απαιτεί σύλληψη «στρατηγικού βάθους» από την πλευρά του ελληνικού λαού και των δυνάμεων που θα αναλάβουν να τον εκπροσωπήσουν. Η άποψη αυτή, παρότι επαληθεύεται διαρκώς από τα γεγονότα, παρέμενε και παραμένει μειοψηφική ακόμα και εντός του λεγόμενου αντιμνημονιακού κινήματος.
Ως προς αυτό υπάρχει ευθεία συνέχεια μεταξύ του κλίματος και των προσδοκιών που καλλιέργησε το κίνημα των Αγανακτισμένων το 2011, και εκείνου που καλλιέργησαν προεκλογικά οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν τη νέα κυβέρνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις, προτάχθηκε η λογική της άμεσης αποκατάστασης στην πρότερη εποχή ψεύτικης ευημερίας της ύστερης μεταπολίτευσης. Ωστόσο, το «μνημόνιο» στην Ελλάδα αποτελεί προϊόν μιας γενικευμένης κατάρρευσης του πρότερου ελληνικού μοντέλου, η οποία αποδυνάμωσε την χώρα και επέτρεψε στους ξένους δανειστές να ανακτήσουν τον έλεγχό της. Επομένως, εκείνο που απουσίαζε τόσο από την κοινωνική εκδοχή αμφισβήτησης του μνημονίου, όσο και από την πολιτική του εκδοχή ήταν να εγκαινιάσουν μια σοβαρή δημόσια συζήτηση για το περιεχόμενο και τη διαδικασία της πολυπόθητης αλλαγής. Αυτή η ανάγκη καταβαραθρώθηκε από το ιδεολόγημα του «εδώ και τώρα ή καταστροφή». Όμως, σε καμία κοινωνία δεν λογίζεται δημοκρατική διαδικασία δίχως να υπάρξει δημόσια συζήτηση που να θέσει το περιεχόμενο της ζητούμενης απόφασης: Ειδάλλως ερίζεις «για ένα πουκάμισο αδειανό».
Έτσι, παρά το ότι δεν υπάρχει ευθεία αντιπροσώπευση μεταξύ των αντιμνημονιακών διαθέσεων του ελληνικού λαού, που αγγίζουν ένα συντριπτικό ποσοστό της τάξεως του 80%, και των κυριότερων αντιμνημονιακών δυνάμεων που σήμερα κατέχουν την εξουσία, είναι σαφές πως αμφότεροι έπεσαν θύματα της απρονοησίας τους: Η οποία εξηγείται, αν εισάγουμε στην συζήτηση τον πρότερο βίο κοινωνίας, και αυτών των πολιτικών δυνάμεων στην ύστερη μεταπολίτευση.
Από εδώ και πέρα, τι;
Με το να σέρνει τη νέα κυβέρνηση στο κάδρο της «αποικίας χρέους», η γερμανική Ευρώπη πετυχαίνει να υπονομεύσει τη διαίρεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο στη βάση της οποίας γεννήθηκε η σφοδρότερη κοινωνική αντιπολίτευση στη γερμανική πολιτική εντός της Ε.Ε..
Γι’ αυτό σήμερα, η συντριπτική αποδοχή που απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την προηγούμενη πενταετία, γίνεται μέσω μιας διεύρυνσης προς τα «δεξιά» –επιλογή Παυλόπουλου, φλέρτ με τον Καραμανλισμό κ.ο.κ.
Από την άλλη, πληθαίνουν οι φωνές από τα «αριστερά» –Γλέζος ή Λαπαβίτσας για παράδειγμα–, ωστόσο η θέση τους στερείται αντιπροτάγματος: Γιατί, προφανώς, η θέση άμεσης ρήξης, που υπαγορεύεται από το θυμικό και την αίσθηση της τσαλαπατημένης αξιοπρέπειας, δεν αποτελεί επί της ουσίας βιώσιμη αντιστασιακή τοποθέτηση.
Πέραν όλων αυτών, εξ άλλου, υπάρχει και ο βραχνάς της πραγματικής διακυβέρνησης. Και ως προς αυτό θα πρέπει να ξέρουμε ότι, παρά τις «κωλοτούμπες», τα σφάλματα και τις υποχωρήσεις, η διαπραγμάτευση υπήρξε η «ηρωϊκή» στιγμή της κυβέρνησης. Η οποία θα παραταθεί μόνο στον βαθμό που θα προσπαθήσει να παίξει τα ρέστα της χτυπώντας τα ΜΜΕ και τους βαρώνους της διαπλοκής.
Από εκεί και πέρα, περιμένει αυτή την κυβέρνηση το… χάος της διακυβέρνησης, με ανυπαρξία υλοποιήσιμων θέσεων και προγράμματος για την πλειοψηφία των κρισιμότερων εσωτερικών αδιεξόδων που αντιμετωπίζονται: εξυγίανση του κράτους, παραγωγική ανασυγκρότηση, ταμεία, ανοικοδόμηση του φορολογικού συστήματος.
Όσο για τα υπόλοιπα, κύρια για το μεταναστευτικό, τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, το δημογραφικό, τις πολιτισμικές συγκρούσεις για την εθνική ταυτότητα –οι ιθύνοντες νόες της νέας κυβέρνησης φιλοδοξούν να συνεχίσουν, ουσιαστικά, στην στρατηγική του… Κώστα Σημίτη, και των εκσυγχρονιστών, δηλαδή αυτή μιας «αριστεράς» που λειτουργεί ως ο πολιτισμικός σύμμαχος της δικτατορίας των αγορών.
Σε αυτά, ακριβώς, τα ζητήματα ανοίγεται ένας προνομιακός χώρος για τις δυνάμεις που επιθυμούν να αποσπάσουν το λαϊκό αίτημα από τα χέρια των τυχοδιωκτικών και τακτικιστικών δυνάμεων. Διότι θα επιτρέψουν μια ταχεία πολιτικοποίηση, νέες ζυμώσεις, συνθέσεις, δηλαδή ιδεολογική, πολιτική, και οργανωτική εμβάθυνση ενός αυθεντικά αντιστασιακού μετώπου. Όλα αυτά βέβαια, υπό την προϋπόθεση που η κυβέρνηση επιτύχει τον εξ ίσου γρήγορο μετασχηματισμό της σε… μια δημοκρατικότερη πολιτική έκφραση του… μνημονίου.
Σε διαφορετική περίπτωση, η πολιτικοποίηση θα είναι άμεση, βίαιη, θα συντελεστεί μέσα στον πάταγο της εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Η κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία. Δυστυχώς, όμως η πρώτη περίοδος αυτής της κρίσης, η πενταετία 2010-2015 αποδεικνύεται μια περίοδος χαμένων ευκαιριών ώστε να καταστούν πράξη οι αντιστασιακοί πόθοι του ελληνικού λαού.

«Διαγραφή του Χρέους Τώρα!»


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ:

«Διαγραφή του Χρέους Τώρα!»

 Η προτεραιότητα που αποκτά η αναδιάρθρωση του Δημόσιου χρέους επιβάλλει την ανάληψη άμεσων πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση διαγραφής του Δημόσιου χρέους. Άμεσα, του μέρους του χρέους που οφείλεται στην τρόικα και τους μηχανισμούς της και υπερβαίνει το 70% του συνολικού Δημόσιου χρέους.
Η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του Δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του στη συνέχεια επιβάλλεται προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέψει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και θα κάνει πράξη το στόχο της ανατροπής της λιτότητας. Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του Δημοσίου χρέους (στο πλαίσιο του οποίου για το τρέχον έτος προβλέπεται η καταβολή 5,88 δισ. ευρώ για τόκους και η λήξη χρέους ύψους 16 δισ. ευρώ) σημαίνει ότι:
η συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, που φθάνει  ακόμη και το 82%, θα συνεχίσει να μην παίρνει επίδομα ανεργίας,
οι απαραίτητες προσλήψεις και χρηματοδοτήσεις στους τομείς υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης και πολιτισμού θα αποτελούν μακρινό όνειρο.
η αναγκαία υλοποίηση ενός γενναίου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον.

Τα σχέδια των πιστωτών για επιμήκυνση των αποπληρωμών του Δημόσιου χρέους και μείωση του επιτοκίου πρέπει να απορριφθούν επειδή ισοδυναμούν με μετάθεση των αποπληρωμών για τις επόμενες γενιές, ενώ δεν προκαλούν καμιά ουσιαστική μείωση λόγω του ότι ήδη τα επιτόκια δανεισμού είναι πολύ χαμηλά. Διαιώνιση της υπερχρέωσης και μεταφορά των βαρών στις επόμενες γενιές σηματοδοτεί και το «παρκάρισμα» του Ελληνικού χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέσω της έκδοσης «διηνεκών ομολόγων» (perpetuities).
Η διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους ή θα είναι μονομερής, στη βάση των δικαιωμάτων που διατηρεί κάθε ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος ή θα είναι σε βάρος του Ελληνικού λαού. Η εμπειρία από το Ελληνικό πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων του 2012 (PSI+) ύψους 105 δισ. ευρώ καταδεικνύει ότι αυστηρή προϋπόθεση για να σημάνει ουσιαστική ελάφρυνση μια διαγραφή χρέους είναι να έχει σχεδιαστεί σε βάρος των πιστωτών, και να υλοποιηθεί παρά και ενάντια στη θέλησή τους. Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζει κι η πρόσφατη εμπειρία άλλων χωρών (Αργεντινή, Ισημερινός, Ρωσία, Ισλανδία) που παρά τις διαφορές τους διέγραψαν μονομερώς μέρος έστω των χρεών τους.

Η αναγκαία διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους μπορεί να αιτιολογηθεί, να θωρακισθεί από διεθνείς προσφυγές και να στηριχτεί στη βάση:
Πρώτο, της επίκλησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και της συντελεσθείσας ανθρωπιστικής καταστροφής από το 2010 ως το 2014, λόγω της ανόδου της ανεργίας (27%), της πτώσης μισθών και συντάξεων (40% κατά μέσο όρο μεταξύ 2010-2014), της μαζικής μετανάστευσης (άνω των 100.000 νέων), των μαζικών αυτοκτονιών (τουλάχιστον 5.000 από το 2011 λόγω οικονομικών προβλημάτων), κ.λπ.

Δεύτερο, του λογιστικού ελέγχου του Δημόσιου χρέους από μια ανεξάρτητη επιτροπή ελεγχόμενη από την κοινωνία και τους φορείς της, δεδομένου ότι ειδικά το τμήμα του Ελληνικού χρέους που οφείλεται στην τρόικα είναι καταφανώς απεχθές: Το 92% των δόσεων (232 δισ. σε 252 δισ. ευρώ) επιστράφηκαν ξανά στους δανειστές ή δόθηκαν στις τράπεζες, οι δανειστές ήξεραν ότι τα χρήματα των δανείων δεν εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του Ελληνικού λαού, ενώ  οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν τις δύο δανειακές συμβάσεις δεν είχαν καμιά νομιμοποίηση να αναλάβουν τέτοιο χρέος στο όνομα του Ελληνικού λαού.
Τρίτο, λόγω των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι οι δανειστές για την εκτίναξη του χρέους το οποίο από 299 δισ. ευρώ (115% του Α.Ε.Π.) τον Σεπτέμβριο του 2009 εκτινάχθηκε στα 317 δισ. ευρώ (175% του Α.Ε.Π.) στο τέλος του 2014.

Τέταρτο, ως μια μορφή συμψηφισμού με τα χρέη της Γερμανίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (επανορθώσεις, αναγκαστικό δάνειο, κ.λπ.) που, σύμφωνα με αξιόπιστες διεθνείς εκτιμήσεις, ξεπερνούν το 1 τρισ. ευρώ.
Πέμπτο, της πρόσφατης απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. (9/2014), κατόπιν πρότασης της Αργεντινής, που αποδοκιμάζει το σημερινό απορρυθμισμένο πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς ομολόγων και ζητά την προστασία των κυρίαρχων κρατών από τα «αρπακτικά κεφάλαια» («vulture funds»).

Η άμεση στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, μέσω μονομερών ενεργειών και σε σύγκρουση με τους δανειστές πλήττει ευθέως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ε.Κ.Τ., τα κράτη μέλη και τους θεσμούς που δημιούργησε η Ε.Ε. από το 2010 (ΕΤΧΣ, ΕΜΣ). Πρόκειται για ένα αντιδραστικό πλαίσιο μηχανισμών, εφάμιλλων του Δ.Ν.Τ., που ως αποστολή τους έχουν να διασφαλίσουν ότι την κρίση χρέους θα πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης κι όχι οι ελίτ που την δημιούργησαν. Δική τους άλλωστε απόφαση ήταν η αλλαγή του προφίλ του Δημόσιου χρέους που από ομολογιακό στη συντριπτική του πλειοψηφία έγινε επίσημο ή διακρατικό στο μεγαλύτερο του μέρος, με αποτέλεσμα σήμερα άνω του 70% να οφείλονται στην τρόικα. Η αναγκαία διαγραφή του χρέους δεν στρέφεται κατά των Ευρωπαϊκών λαών, όπως λέγεται συχνά σε μια προσπάθεια να παραιτηθούμε από το αίτημα της διαγραφής. Τα δάνεια προς την Ελλάδα (όπως επίσης και τις άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν στο πλαίσιο του μηχανισμού, π.χ. Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεν «έσωσαν» τον Ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τις οικονομικές ελίτ, που πραγματικά διασώθηκαν. Οι λαοί της Ευρώπης αποτέλεσαν την ανθρώπινη ασπίδα που χρησιμοποίησαν Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και κυβερνήσεις για να αποκρύψουν την διάσωση των τραπεζών, που μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας στοίχισε 211 δισ. ευρώ. Οι λαοί της Ευρώπης, άλλωστε, ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να συμμετάσχουν στην διάσωση των τραπεζών!
Η αμφισβήτηση των συμφερόντων των «θεσμικών» πιστωτών (Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.) που με την διαγραφή του χρέους θα κληθούν να πληρώσουν την κρίση που δημιούργησαν, προϋποθέτει απειθαρχία και οδηγεί σε ρήξη με την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Ακόμη κι έτσι:

 Το μακροχρόνιο οικονομικό όφελος που θα προκύψει από τη μονομερή διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους θα είναι μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο κόστος εξόδου. Ο χαμένος του Grexit δεν είναι η Ελλάδα, όπως επαναλαμβάνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας, αλλά η Γερμανία και το ευρώ.
Η δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης βιομηχανικής πολιτικής με μαζικές επενδύσεις σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, χωρίς τις δεσμεύσεις των οδηγιών της Ε.Ε., θα επιτρέψει την ταχεία ανάπτυξη της οικονομίας και την δραστική μείωση της ανεργίας, μαζί με μέτρα όπως η μείωση των ωρών εργασίας κι η κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Η ακύρωση των δεσμεύσεων της Ε.Ε. για αιώνια λιτότητα, μέσω των προβλέψεων της οικονομικής διακυβέρνησης και του δημοσιονομικού συμφώνου για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, θα επιτρέψει την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.
Η ανατροπή του περιορισμένης κυριαρχίας στο διηνεκές που επιβάλλουν Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Δ’ Ράιχ, μεταξύ άλλων και με τον κανονισμό 472/2013 αρ. 14 που προβλέπει ευρώ-επιτήρηση μέχρι την αποπληρωμή του 75% των δανείων, θα επιτρέψει στον λαό να ασκήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα.
Η μονομερής διαγραφή του Ελληνικού Δημόσιου χρέους θα επιβληθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής ρήξεων που θα περιλαμβάνει: Εθνικοποίηση των τραπεζών, με κοινωνικό έλεγχο και εγγύηση των καταθέσεων, όπως και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αποζημίωση ασφαλιστικών ταμείων, Ν.Π.Δ.Δ. και μικροομολογιούχων που ζημιώθηκαν από το PSI+, αναζήτηση ποινικών ευθυνών για όσους συνέβαλαν στην έκδοση ομολόγων σε ξένο δίκαιο, διαγραφή του ιδιωτικού χρέους των ανέργων, ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών κ.α.

Στη βάση των παραπάνω, το Γενικό Συμβούλιο της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. με την απόφασή του στη συνεδρίασή του την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015 και όσοι υπογράψουν την διακήρυξη (οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί, κοινωνικοί αγωνιστές κ.α. που συμμετείχαν στους αγώνες των τελευταίων ετών κατά των μνημονίων) συγκροτούμε Πρωτοβουλία ενημέρωσης και αγώνα με στόχο την διαγραφή του χρέους, με την επωνυμία «Διαγραφή του Χρέους, Τώρα!». Καλούμε ταυτόχρονα σε ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση για την δημιουργία μαζικής πολιτικής κίνησης με στόχο την διαγραφή του χρέους τις αμέσως επόμενες ημέρες, καθώς επίσης και όσους άλλους  κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες υιοθετήσουν και κάνουν κτήμα τους το παραπάνω πλαίσιο, σε μια προσπάθεια να γίνει υπόθεση διεκδίκησης του ίδιου του λαού.

Αθήνα, Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.».

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Λεβιάθαν


Λεβιάθαν


 

Είναι κάποια χρόνια τώρα που η στήλη «φωνάζει» ότι η κρίση είναι εργαλείο, είναι όπλο. Για τη διαμόρφωση ενός «νέου, γενναίου, θαυμαστού κόσμου» με ειδικές οικονομικές ζώνες, ζωτικούς χώρους, προτεκτοράτα και αυταρχικές δημοκρατίες. Εις ό,τι αφορά την Ευρώπη, το όπλο αυτό της κρίσης (και της όποιας επόμενης κρίσης) το χρησιμοποιεί η πλουτοκρατική Γερμανία για να δημιουργήσει μέσα στη Γηραιά Ηπειρο μικρές Κίνες, κοντινές κι ελέγξιμες. Αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν αυτόν τον παράγοντα, της κρίσης ως εργαλείου, ως όπλου, η συμπεριφορά της Γερμανίας θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί.

Η αναδυόμενη και πάλι ως ιμπεριαλιστική (υπό την επιτροπεία των ΗΠΑ) Γερμανία δεν θέλει απλώς να συντρίψει τη χώρα μας, αλλά και να κρεμάσει το σφαχτό της στο τσιγκέλι, ώστε να βλέπουν όλοι ποιος κατέχει της «Εφεσος τον ναό» και ποιος κάνει κουμάντο στα λάφυρά του. Η πλουτοκρατική Γερμανία δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών στην ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα κι αν η τελευταία κιότευε και άρχιζε τις κωλοτούμπες, η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ και της Ζήμενς θα την υποχρέωνε να κάνει τις κωλοτούμπες γυμνή και τραγουδώντας ταυτοχρόνως τη Λιλή Μαρλέν.

Ποιο χρέος; Και ποιο Μάαστριχτ; αυτά είναι πρώτη ύλη για τους αργυρώνητους πολιτικούς και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους, απ’ τους οποίους η Γερμανία διαθέτει δέκα λεγεώνες και είκοσι παντσερντιβιζιόν. Και στο εσωτερικό της, και στο εξωτερικό. Το χρέος υπάρχει για να χρησιμοποιείται εναντίον δυνάμεων μειωμένης ισχύος, όπως ο δικομματικός μονοκομματισμός φρόντισε να γίνει η Ελλάδα. Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος έχει φθάσει τα 199 τρισ. δολάρια κι αντιστοιχεί στο 285% του παγκόσμιου ΑΕΠ! Μόνον απ’ το 2007 έχει αυξηθεί κατά 50 τρισ. δολάρια και συνεχίζει να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Αν συνυπολογισθεί το δημόσιο, το ιδιωτικό και το τραπεζικό χρέος της Γερμανίας, φθάνει τρεις φορές το ΑΕΠ αυτής της χώρας. Το ανάλογο χρέος της Ιαπωνίας αγγίζει το 571% του ΑΕΠ της, ενώ της νοικοκυρεμένης Ολλανδίας το 280%! Για τι μιλάμε λοιπόν; Για

τη σεισάχθεια που εξασφαλίζουν (με τα χρέη στα συρτάρια) για τον εαυτόν τους οι ισχυρές δυνάμεις; ή για τη λιτότητα που επιβάλλουν στις ανίσχυρες; Απέναντί μας έχουμε μια «Ηλίθια Αυτοκρατορία» που θέλει όχι μόνον η γυναίκα του Καίσαρα να βιάζεται, αλλά και να χορεύει σάμπα όταν τη βιάζουν.

Από τ’ αρχαία χρόνια οι στρατηγοί γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να οδηγούν σε αδιέξοδο το ποντίκι (μπορεί να γίνει τίγρης), αλλά να του αφήνουν πάντα μια διέξοδο (για να γίνει λαγός). Η αυτοκρατορία των ηλιθίων δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Θέλει να ωθήσει τον άλλον στο Κούγκι. Του επιφυλάσσει Ολοκαύτωμα.

Οχι, ο χερ Σόιμπλε και η συμμορία του δεν είναι ναζί, φέρονται όμως σαν να έχουν ξεχάσει τι ήταν ο ναζισμός, κι αυτό είναι χειρότερο. Είναι ικανοί να κάνουν το λάθος και να επαναλάβουν το έγκλημα. Το ολέθριο είναι ότι σ’ αυτήν την πολιτική ενθαρρύνονται από δυνάμεις που δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους - τον ίδιο τον καπιταλισμό, ένα σύστημα άναρχο, άπληστο, δεσποτικό, που ενδιαφέρεται για όσα επικαλούμεθα εμείς υπέρ των ανθρώπων, όσον ο κροκόδειλος για όσα έφαγε.

Μιλάμε για Κομισιόν, θεσμούς, λαούς, εκλογές. Οι πιο αφελείς εξ υμών επικαλούνται την ιστορία, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες, τη μάνα της Ευρώπης Ελλάδα, την αναγέννηση, τον διαφωτισμό, τις επαναστάσεις - τρίχες! Ολα αυτά δεν αξίζουν για την «Αυτοκρατορία των Ηλιθίων» ούτε τον οβολό που θα μπορούσαν να βγάλουν απ’ το στόμα ενός πεθαμένου, ούτε το χρυσό δόντι που θα μπορούσαν να ξεριζώσουν από ένα θύμα του Ολοκαυτώματος.

Μπορεί ο κ. Βαρουφάκης να φώτισε στα μάτια της κοινής γνώμης την ελληνική υπόθεση, μπορεί ο κ. Δραγασάκης να τα ’χει βάλει όλα κάτω με χαρτί και καλαμάρι, μπορεί κόσμος και κοσμάκης να βγήκε στις πλατείες, όλα αυτά και άλλα τόσα τα θηρία τα μασάνε.

Στην καλύτερη περίπτωση η Κομισιόν λέει ότι «η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε παράταση του υπάρχοντος προγράμματος» και στη χειρότερη το Βερολίνο δηλώνει: δεν πάει στο διάολο και η ελληνική κυβέρνηση! Δεν πάει στο διάολο και η Κομισιόν! Εγώ είμαι η Κομισιόν! Εγώ είμαι η ελληνική κυβέρνηση! Το κράτος (όλων σας) είμαι εγώ και γαία πυρί μειχθήτω στο Βερντέν ή στο Αουσβιτς, στη Γάζα ή στη Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία ή στη Λιβύη.

Η νέα κυβέρνηση της Αριστεράς προσπαθεί να λάβει ορισμένα μέτρα εκτός του πλαισίου των μνημονιακών υπαγορεύσεων, που αφορούν σε εργασιακά ή ανθρωπιστικά θέματα, που δεν άπτονται της δανειακής σύμβασης. Προσπαθεί επίσης να λάβει και μέτρα (φέρ’ ειπείν στα φορολογικά) που θα βελτίωναν τα δημοσιονομικά (κάτι που, ούτε αυτό, οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατόρθωσαν). Λογικώς, στα πρώτα αυτά βήματα το Βερολίνο θα έπρεπε να είναι αρωγός. Είναι διώκτης, σκυλί ανήμερο και Ιαβέρης. Γιατί; Διότι η πλουτοκρατική Γερμανία δεν ενδιαφέρεται για την έξοδο οποιουδήποτε απ’ την κρίση, αλλά στη διά της κρίσης (και της επόμενης κρίσης) χειραγώγηση όλων.

Ο καπιταλισμός ζει από τις κρίσεις του. Τίποτα πιο βολικό για την τυραννίδα. Για παράδειγμα: η οικονομική δικτατορία που απλώνεται πάνω απ’ την Ευρώπη μπορεί να ποδηγετεί μια χώρα στα πρόθυρα της κρίσης όπως η Ιταλία, για να μην μπει στην κρίση ή να την ποδηγετεί το ίδιο, αν μπει...


 

Υπουργείο Παιδείας, ΕΑΠ και τα Μόρια του Εμπορίου


Υπουργείο Παιδείας, ΕΑΠ και τα Μόρια του Εμπορίου

Αρθρογράφος:

Γιώργος Μαυρογιώργος

 

Αν όλα πηγαίνουν καλά, αυτή την εποχή τρέχει ένα Επιμορφωτικό πρόγραμμα που έχει ειδικό ενδιαφέρον, για τη νέα αριστερή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Τη στιγμή που ανακοινώνονται αναστολές και κατάργηση εκπαιδευτικών μέτρων νεοφιλελεύθερης κοπής, όπως τα Συμβούλια Ιδρύματος, η Τράπεζα θεμάτων, οι εισαγωγικές εξετάσεις στα πρότυπα-πειραματικά σχολεία, η αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, ορισμένες προσωπικές στρατηγικές συνεργατών του Υπουργείου Παιδείας είναι άκρως προβληματικές και δε μπορεί να διαιωνίζονται. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι:
Σε ανακοίνωση διαφημιστικού χαρακτήρα διαβάζουμε ότι «Το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο διοργανώνει εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για μαθηματικούς με πρωτοποριακό υλικό (sic)(κείμενα, παραδείγματα, βιντεοσκοπημένες διδασκαλίες, έργα τέχνης) και με τις προδιαγραφές της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Το Πρόγραμμα διαρκεί από 9 Φεβρουαρίου έως 24 Μαΐου 2015. Περιλαμβάνει 150 ώρες (16 ώρες συναντήσεις που παρακολουθούνται διά ζώσης ή on-line και 134 ώρες μελέτη υλικού, καθώς και εκπόνηση δραστηριοτήτων και εργασίας). Οι συνολικά τέσσερις (4) συναντήσεις διεξάγονται Σαββατοκύριακα και ένα απόγευμα καθημερινής.
Στόχοι
Στο τέλος του Προγράμματος οι συμμετέχοντες θα έχουν αναπτύξει γνώσεις και ικανότητες που αφορούν: α) στον σχεδιασμό και την προετοιμασία της διδασκαλίας, β) στη διεξαγωγή της διδασκαλίας με σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές, γ) στην αντιμετώπιση προβλημάτων που παρουσιάζονται στην τάξη, δ) στη χρήση καινοτομικών πρακτικών, όπως είναι η εκπαίδευση μέσα από την τέχνη και η ανάπτυξη των οριζοντίων (βασικών) ικανοτήτων των μαθητών, ε) στις μεθόδους και πρακτικές της Δια Βίου Μάθησης/ Εκπαίδευσης Ενηλίκων.
Για να δείτε την αναλυτική ανακοίνωση του Επιμορφωτικού Προγράμματος για Εκπαιδευτικούς Μαθηματικών πατήστε εδώ
Υπεύθυνοι
Οι υπεύθυνοι του Προγράμματος Αλέξης Κόκκος, Καθηγητής στο ΕΑΠ, και Δημήτρης Χασάπης , Καθηγητής-Σύμβουλος / Μέλος Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού (Σ.Ε.Π.) στο ΕΑΠ, είναι καταξιωμένοι και με διεθνή εμπειρία εκπαιδευτές εκπαιδευτικών και εκπαιδευτών ενηλίκων (sic). Διευκρίνιση(μέχρι που να το εμπεδώσουμε): Πρόκειται για το νέο γ. γ. του Υπουργείου Παιδείας!
Σε ποιους απευθύνεται:
• Ενεργούς Εκπαιδευτικούς στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Κλάδου ΠΕ03)
• Αποφοίτους Πανεπιστημιακών Τμημάτων Μαθηματικών Σχολών
Στο πρόγραμμα δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής εγγεγραμμένοι φοιτητές σε οποιοδήποτε Πρόγραμμα Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Moριοδότηση
Το Πρόγραμμα διαρκεί 150 ώρες (σεμινάρια, εξ αποστάσεως εκπαίδευση, εκπόνηση δραστηριοτήτων και εργασίας). Βάσει της Υ.Α. 19975 (ΦΕΚ 1592/τ.Β/30-9-2010), οι ανωτέρω ώρες επιμόρφωσης αντιστοιχούν σε 21 μόρια, που αφορούν στα κριτήρια επιλογής Προϊσταμένων Διεύθυνσης Τμήματος ή Αυτοτελούς Γραφείου ή αντιστοίχων οργανικών μονάδων του Δημοσίου Τομέα (Ν. 3839/2010). Επίσης, βάσει του Π.Δ. 152/2013, η παρακολούθηση του Προγράμματος προσμετράται στα κριτήρια επαγγελματικής ανάπτυξης των αξιολογουμένων εκπαιδευτικών. Διευκρινίζεται πως σε ό,τι αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με βάση το Π.Δ.152/2013 με τίτλο " Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης" (Άρθρο 14 παρ.5, Άρθρο 10 παρ.5, Άρθρο 6 παρ.4), το ΕΑΠ παρέχει βεβαίωση τρίμηνης επιμόρφωσης (150 ωρών), η οποία περιλαμβάνεται στα κριτήρια επαγγελματικής ανάπτυξης (υποκριτήριο επιμόρφωσης). Στο συγκεκριμένο ΠΔ δεν υπάρχει αριθμητική κλίμακα μορίων.
Περίοδος Υποβολής Αιτήσεων Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής στο επιμορφωτικό πρόγραμμα από 1/12/14 μέχρι 31/12/14 ή μέχρι συμπλήρωσης του αριθμού των θέσεων. Λόγω συγκεκριμένου αριθμού θέσεων θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Κόστος συμμετοχής Το κόστος συμμετοχής ανέρχεται στο ποσό των 280 ευρώ ανά εκπαιδευόμενο.
Τα ερωτήματα
Ώστε, μπορεί να συμβαίνει και αυτό; Το περίφημο «Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Επάρκειας» αποτελεί πηγή εσόδων για διδάσκοντες εξ αποστάσεως; Ποιος έκανε πιστοποίηση ώστε οι διδάσκοντες να παρουσιάζονται ως «καταξιωμένοι και με διεθνή εμπειρία εκπαιδευτές εκπαιδευτικών και εκπαιδευτών ενηλίκων»; Αυτά τα μόρια του Π.Δ.152/2013 με τίτλο " Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης" (Άρθρο 14 παρ.5, Άρθρο 10 παρ.5, Άρθρο 6 παρ.4), ποιος θα τα δώσει για να τα βάλουν πού; Δε θα ανασταλεί το συγκεκριμένο Π.Δ.; Ζητούνται δίδακτρα από καθημαγμένους εκπαιδευτικούς σε περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης; Δεν είπαμε ότι η Αριστερά θα κόψει με το «μπαλτά» αυτά τα μαραφέτια με την εμπορευματοποίηση των μορίων, την αγορά «πιστοποιητικών διδακτικής επάρκειας», και τις πρωτοποριακές μεθόδους; Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών έχει αρκετά εκφυλιστεί τα τελευταία 40 χρόνια. Μήπως είναι ώρα να την προστατέψουμε από το θανάσιμο εναγκαλισμό με πρακτικές της αγοράς; Δε θα αναχαιτίσουμε την ολοκληρωτική δοξασία των μετρήσιμων μορίων υπέρ μιας δημιουργικής και απελευθερωτικής επιμόρφωσης που αφυπνίζει; Πληρωμένη επιμόρφωση για να υποβιβάζεται η διδασκαλία σε σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές! Πώς, άραγε, μπορεί το υλικό, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, να είναι και «Πρωτοποριακό»;

Α) Προτύπων ..συνέχεια.. από Πάτρα


Α) Προτύπων ..συνέχεια.. από Πάτρα

Επιπλέον στοιχεία από Πάτρα, προς επίρρωσιν της αλητείας και της ανεντιμότητας των προτύπων.

Σχολεία πρότυπα στην Πάτρα

  1. Λεύκα Ζαρουχλέϊκων
  2. Ιτιές Πατρών
  3. Εργατικές Ταραμπούρας

Στα σχολεία αυτά, είναι γνωστό πως αφήνουν τα παιδιά να αντιγράφουν, για να φαίνεται ότι έχουν καλές επιδόσεις. (Όπως ξέραμε κι εμείς εδώ τις λαμογιές του ιδιωτικού)

Οι "συνάδελφοι" εκεί κάνουν τον Κινέζο, με εντολή Διευθυντή. 

Το φαινόμενο ξέφυγε από κάθε έλεγχο από το 2010 και μετά, όπου όλα τα πρότυπα συμμετείχαν εθελοντικά στην Αυτοαξιολόγηση, που γίνονταν τότε "πιλοτικά". Υπουργός ήταν η Διαμαντοπούλου τότε, που λιβάνιζε ακούραστα τα ιδιωτικά και τα πρότυπα και έβριζε όλα τα Δημόσια Σχολεία.

 

Β) Εγώ ενημερώθηκα για το κείμενο από την "πηγή". Η αγορά καλά κρατεί, ηνία και ... λεφτά μαζί. (μου προέκυψε και ρίμα)

Παραθέτω απόσπασμα.

... Ώστε, μπορεί να συμβαίνει  και αυτό; Το περίφημο «Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Επάρκειας» αποτελεί πηγή εσόδων για διδάσκοντες εξ αποστάσεως; Ποιος έκανε πιστοποίηση ώστε οι διδάσκοντες να παρουσιάζονται ως «καταξιωμένοι και με διεθνή εμπειρία εκπαιδευτές εκπαιδευτικών και εκπαιδευτών ενηλίκων»; Αυτά τα μόρια του Π.Δ.152/2013 με τίτλο " Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης" (Άρθρο 14 παρ.5, Άρθρο 10 παρ.5, Άρθρο 6 παρ.4), ποιος θα τα δώσει για να τα βάλουν πού; Δε θα ανασταλεί το συγκεκριμένο Π.Δ.; Ζητούνται δίδακτρα από καθημαγμένους εκπαιδευτικούς σε περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης; Δεν είπαμε ότι η Αριστερά θα κόψει με το «μπαλτά» αυτά τα μαραφέτια με την εμπορευματοποίηση των μορίων, την αγορά «πιστοποιητικών διδακτικής επάρκειας», και  τις πρωτοποριακές μεθόδους; Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών έχει αρκετά εκφυλιστεί τα τελευταία 40 χρόνια. Μήπως είναι ώρα να την προστατέψουμε από το θανάσιμο εναγκαλισμό με πρακτικές της αγοράς; Δε θα αναχαιτίσουμε  την ολοκληρωτική δοξασία των μετρήσιμων μορίων υπέρ μιας δημιουργικής και απελευθερωτικής επιμόρφωσης που αφυπνίζει; Πληρωμένη επιμόρφωση για να υποβιβάζεται η διδασκαλία σε σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές! Πώς, άραγε, μπορεί το υλικό, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, να είναι και «Πρωτοποριακό»;

Διαβάστε περισσότερα στο alfavita: Εδώ

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές σημαίνει υποταγή!


 Συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές
σημαίνει υποταγή!
21/2/2015
 
                                     ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ


Δημοκράτες, εργαζόμενοι, νεολαίοι,
Δέσμευση της κυβέρνησης στην αποδοχή του πλαισίου που θέτουν οι ιμπεριαλιστές ΕΕ και ΔΝΤ ήταν το αποτέλεσμα του Eurogroup της Παρασκευής 20/2, έτσι όπως αποτυπώθηκε και στη σχετική ανακοίνωσή του. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η ελληνική κυβέρνηση «έκφρασε την ισχυρή δέσμευσή της για ευρύτερες και βαθύτερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και ότι «θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της σε όλους τους δανειστές της, πλήρως και εγκαίρως». Για κάθε μέτρο, δε, που θα θέλει να πάρει θα ζητά την άδεια απ’ τους ιμπεριαλιστές, θα το θέτει στην κρίση τους και μπορεί να χαρακτηρίζεται απ’ αυτούς (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) ως μη αποδεκτό και ως «μονομερής ενέργεια»!
Το πλαίσιο αυτό (με 4μηνη παράταση της δανειακής σύμβασης) κινείται στη ρότα των «Μνημονίων» (αυτών που θα έφευγαν!) και προετοιμάζει μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ανεξάρτητα από το πώς αυτή θα ονομάζεται. Αποτελεί συνέπεια της λεγόμενης διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με στόχο την επίτευξη μιας «νέας συμφωνίας» με τους ιμπεριαλιστές, μιας συμφωνίας – υποταγής! Η εξέλιξη αυτή, όπως και η πρόταση, η στήριξη και η ανάδειξη στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενός κορυφαίου στελέχους της ΝΔ σαν τον Προκόπη Παυλόπουλο, δείχνουν πως η συγκυβέρνηση αυτή κινείται μέρα με τη μέρα σε όλο και πιο δεξιά ρότα, της αποδοχής των αντιλαϊκών μνημονίων και των όρων που θέτουν οι ιμπεριαλιστές.
Τρείς εβδομάδες, μόλις, μετά την ανάδειξη της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τι έχει απομείνει από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα «βάλει τέλος» στην πολιτική των μνημονίων;
·       Τι έχει απομείνει ύστερα από κυβερνητική αποδοχή του 70% των μέτρων των μνημονίων και με το υπόλοιπο 30% να συμπληρώνεται με «ισοδύναμα μέτρα» ή και να επεκτείνεται με «ευρύτερες και βαθύτερες μεταρρυθμίσεις», που θα αρπάξουν με άλλο τρόπο από τον ελληνικό λαό αυτά που θέλουν οι ξένοι δανειστές;
·       Τι έχει απομείνει, όταν και αυτή η υπόσχεση της «άμεσης επαναφοράς» του κατώτατου μισθού στα 751€ μετατίθεται σε βάθος χρόνου και «υπό προϋποθέσεις», ενώ και τα υπόλοιπα ελάχιστα μέτρα «οικονομικής ανακούφισης» για την «ακραία» φτώχεια και εξαθλίωση, ετεροχρονίζονται και μπαίνουν υπό αμφισβήτηση, αν και πόσο, τελικά, θα υλοποιηθούν;
·       Τι έχει απομείνει ύστερα από την κυβερνητική δήλωση ότι «δεν ζητά διαγραφή χρέους» και τη δέσμευσή της να πληρώσει τους ξένους τοκογλύφους «πλήρως και εγκαίρως»;
·       Τι έχει απομείνει, όταν η κυβέρνηση αποδέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις με τη μεταβάπτισή τους σε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας»;
·       Τι έχει απομείνει, όταν η κυβέρνηση ζητά, από τη γνωστή αντιλαϊκή-νεοφιλελεύθερη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ και το αμερικάνικο υπουργείο Οικονομικών, «βοήθεια» και υποδείξεις για τη διαχείριση του χρέους και για «μεταρρυθμίσεις»;
·       Τι απομένει, όταν η συγκυβέρνηση έχει ενδώσει σε μια συμφωνία παράτασης του μνημονίου, η οποία διαιωνίζει τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής επιτήρησης της χώρας;
Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποκαλύπτεται σαν μια πορεία άτακτης υποχώρησής της στις ισχυρές πιέσεις και τους εκβιασμούς που της ασκούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, με επικεφαλής τη Γερμανία. Η πολιτική που διαβεβαιώνει πως «οι κανόνες της ΕΕ μας δεσμεύουν και θα τους σεβαστούμε» και αποδέχεται «την κατηγορηματική δέσμευση των οικονομικών υποχρεώσεων προς όλους τους πιστωτές», δεν σημαίνει παρά μια «διαπραγμάτευση» που υποκύπτει και συμμορφώνεται στα πλαίσια και τους όρους που υπαγορεύουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Η πολιτική που αποδέχεται σαν «θετική» την αμερικανική παρέμβαση στο «ελληνικό πρόβλημα» και εξωραΐζει το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η πολιτική που διαδίδει το παραμύθι για «αμοιβαία επωφελή λύση» μέσα στην ΕΕ, δεν μπορεί να έχει σαν κατάληξη παρά τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής.
Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μέσα από λεκτικά παιχνίδια όπου η τρόικα μετονομάζεται σε «διαβούλευση με τους τρείς θεσμούς ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ», όπου η παράταση του μνημονίου μεταγλωττίζεται σε «συμφωνία-γέφυρα» ή σε «παράταση της δανειακής σύμβασης», επιχειρεί να μεταμφιέσει το συμβιβασμό της με τα μνημόνια. Παρά τις δημαγωγίες του Τσίπρα περί «ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας», η κυβερνητική πολιτική σέρνει (από ένα άλλο δρόμο παραπλάνησης και διάψευσης των προσδοκιών του λαού) στην υποταγή με την ουσία των μνημονιακών μέτρων, με την πολιτική της διαιώνισης της φτώχειας, της ανεργίας και της εξάρτησης από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Καμιά ανταπόκριση και καμιά στήριξη δεν πρέπει να υπάρξει στα καλέσματα για στήριξη αυτής της συμβιβαστικής «διαπραγματευτικής» κυβερνητικής πολιτικής .
Το μεγάλο ζητούμενο για το λαό μας είναι πώς θα αποτινάξει από πάνω του ολοκληρωτικά το ζυγό των μνημονίων, πώς θα μπορέσει να διεκδικήσει και να επανακατακτήσει τα δικαιώματά του, πώς θα μπει στο δρόμο για να απαλλαχθεί η χώρα από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να ανοίξει παρά μόνο με το μαζικό αγώνα του λαού, που θα στρέφεται ενάντια σε κάθε αντιλαϊκή συμφωνία, ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό συμβιβασμό με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αντιδραστικό καθεστώς της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, με το δυνάμωμα της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ.
·      ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ!
·      ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
 ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ!
·      ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΕ  ΕΕ - ΔΝΤ!
·      ΕΞΩ  ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΔΝΤ!
·      ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ!