Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

‘ZBOUTSAM’ (η ηθική χρεοκοπία προυπήρξε της οικονομικής)

Ubuntu!!!!!!!!!!!!!


Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης
φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σʼ ένα δέντρο και
είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα
φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και
ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σʼ έναν κύκλο για να φάνε τα
φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα
μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU” που
σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι
στενοχωρημένος!» Η λέξη “UBUNTU”στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί
υπάρχουμε»



 ZBOUTSAM !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έγινε λοιπόν το αντίστοιχο παίγνιο και σε ένα Γυμνάσιο χώρας-μέλους της Ευρωζώνης με την διαφορά ότι το καλάθι δίπλα στο δένδρο περιείχε ένα γυαλιστερό iPod, ένα iPad και ένα iPhone, πάλι με την εξήγηση ότι ο πρώτος τα παίρνει όλα.
Όταν λοιπόν δόθηκε το σινιάλο για να τρέξουν, έπεσαν αγκωνιές, τρικλοποδιές, μπουνιές και τελικά το πιο μεγαλόσωμο παιδάκι έφτασε πρώτο και πήρε και τα τρία gadgets. Ύστερα, μερικά παιδάκια κάθισαν γύρω από τον μεγαλόσωμο συμμαθητή τους και τον παρακολουθούσαν να χειρίζεται τα ηλεκτρονικά καλούδια με θαυμασμό, κάποια άλλα είχαν περικυκλώσει τον ανθρωπολόγο και διαμαρτύρονταν για τους άδικους κανόνες του παιγνίου απειλώντας τον ότι θα τον καταγγείλουν στον Διευθυντή του Σχολείου και στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, ενώ κάποια άλλα δέχθηκαν μοιρολατρικά την τύχη τους, ψελλίζοντας ότι το όλο παίγνιο ήταν στημένο από ξένα κέντρα εξουσίας.

Όταν ο ανθρωπολόγος συνήλθε και επέβαλε την δέουσα τάξη, πλησίασε το παιδάκι που νίκησε και το ρώτησε γιατί κράτησε και τα τρία gadgets αντί να σκεφτεί να κρατήσει το ένα και να μοιράσει τα υπόλοιπα σε δυο φίλους του. Εκείνο, του απάντησε μονολεκτικά ‘ZBOUTSAM’, που σημαίνει ‘Στην Πούτσα μου’.
Η λέξη ‘ZBUTSAM’ στην γλώσσα της εν λόγω χώρας/φυλής σημαίνει ‘υπάρχω για να ζω σε βάρος των υπολοίπων, συγγενών, συμμαθητών, ντόπιων ή ξένων και το βρίσκω απολύτως φυσικό’.
Το σχολείο του πειράματος ήταν το 2ο Γυμνάσιο/Λύκειο Ελασσόνας και η χώρα του σχολείου, η Ελλάδα, έχει ήδη επίσημα χρεοκοπήσει από τις 19.05.2010. Ανεπίσημα δε, πολλά χρόνια πριν.

Το έστειλε ο Γιώργος Τσιτσ.


“Η προδοσία των διανοουμένων”

Η εκπομπή, “Η προδοσία των διανοουμένων” με τους Γ. Καραμπελιάς & Γ. Παπαμιχαήλ που προβλήθηκε τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου στο διαδικτυακό Κανάλι Χωρίς FM



Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Διαρκές έγκλημα.

Πώς έσωσε τις ξένες τράπεζες ο Γ. Παπανδρέου


Του Γιώργου Δελαστίκ. (Έθνος)
Απαρατήρητα σχεδόν πέρασαν, κατά παράδοξο τρόπο, τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, τα όν…τως συγκλονιστικά επί της ουσίας στοιχεία που κατατέθηκαν από το υπ. Οικονομιών στη Βουλή και αφορούν στα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που είχαν στην κατοχή τους οι ξένες τράπεζες.
Στοιχεία που αποδεικνύουν με αδιαφιλονίκητο τρόπο ότι το ολέθριο Μνημόνιο, στο καθεστώς του οποίου υπήγαγε την Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου, έσωσε όχι την πατρίδα μας αλλά τις… ξένες τράπεζες! Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Βάσει των στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών, στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 οι ξένες τράπεζες (σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκές) κατείχαν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 141,5 δισ. ευρώ. Σε συνθήκες κρίσης, θα συνιστούσε εφιάλτη για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Αθήνας. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα υφίστατο σοβαρότατο πλήγμα από ελληνική αδυναμία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και γι’ αυτό οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών ήταν υποχρεωμένες να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της προκειμένου να προφυλάξουν τις δικές τους τράπεζες. Υπενθυμίζεται ότι ο Παπανδρέου εκλέγεται θριαμβευτικά πρωθυπουργός στις 4 Οκτωβρίου 2009. Αμέσως αρχίζουν οι ανεκδιήγητες δηλώσεις τόσο του ίδιου όσο και του υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου περί «ελληνικής οικονομίας στην εντατική», περί «ελληνικής οικονομίας… Τιτανικού» και πάει λέγοντας. Εκ των υστέρων είμαστε πλέον πεισμένοι ότι οι δηλώσεις αυτές ήταν εσκεμμένες και εντάσσονταν στο πλαίσιο υπόσκαψης κάθε ίχνους διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας μας ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίου. Οντως, τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 2010, ο Γ. Παπανδρέου υπογράφει την παράδοση της χώρας στις επικυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αρχίζει ο υπέρμετρος δανεισμός της Ελλάδας μέσω Μνημονίου.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2010, η κατάσταση αναφορικά με τις ξένες τράπεζες και τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έχει αλλάξει εκπληκτικά. Τα στοιχεία αφήνουν εμβρόντητο όποιον τα κοιτάζει:
Από 141,5 δισ. ευρώ που είχαν προ ενός μόλις έτους, τώρα οι ξένες τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα αξίας μόλις… 45,9 δισ.! Μέσω του Μνημονίου οι ξένες τράπεζες ξεφορτώθηκαν μέσα σε λιγότερους από οκτώ μήνες ελληνικά ομόλογα του τρομερού ύψους των… 100 δισ.!!! Ουσιαστικά όλα τα λεφτά των δανείων του Μνημονίου πήγαν στα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών και έτσι αντί η Ελλάδα να χρωστάει σε ιδιωτικές ξένες τράπεζες βρέθηκε μέσω Μνημονίου να χρωστάει περισσότερα λεφτά σε ξένα κράτη! Πρόκειται για κόλπο τρομακτικών διαστάσεων που έσωσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες μέσω της υποθήκευσης της χώρας μας! Από το σημείο αυτό και έπειτα οποιαδήποτε ελληνική στάση πληρωμών ήταν απολύτως διαχειρίσιμη από τους Ευρωπαίους – πόσω μάλλον που τα 46 δισ. ευρώ του τέλους του 2010 μειώθηκαν ακόμη περισσότερο σε 35 δισ. στις 31 Δεκεμβρίου του 2011.
Παράλληλα, η κυβέρνηση Παπανδρέου (όπως και η διάδοχός της κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου) φόρτωνε μέσω των εγκάθετων διοικήσεων ελληνικά ομόλογα που η ίδια τα είχε καταντήσει «σκουπίδια» στις ελληνικές τράπεζες και στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Από 56,9 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα που κατείχε ο εγχώριος τομέας στις 31 Δεκεμβρίου του 2009, η αξία των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας είχε εκτιναχθεί στα 86,16 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011. Με το «κούρεμα» που έκαναν φέτος Βενιζέλος και Σαμαράς, ρήμαξαν το τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας! Τα χρεοκόπησαν εν ψυχρώ και υπολογισμένα.
Αναδημοσίευση απο τις anixneuseis.gr 

Το κόλπο για να αδειάσει το δημόσιο με υποχρεωτικές αποχωρήσεις

Δείχνουν την έξοδο σε 63.000 υπαλλήλους



Το κόλπο για να αδειάσει το δημόσιο με υποχρεωτικές αποχωρήσεις
Βόμβα σκάει στο Δημόσιο με 60.000 υποχρεωτικές αποχωρήσεις το 2013 και το 2014 και με 3.000 απολύσεις ως το τέλος του έτους, σύμφωνα με αποκλειστικό ρεπορτάζ στον “Ελεύθερο Τύπο
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της εφημερίδας, το σχέδιο της κυβέρνησης προβλέπει τη σύνδεση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 με την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα ενός ικανού αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν ήδη θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης και προκειμένου να μην «κλειδωθούν» στα 67, μελετάται να τους προταθεί η άμεση έξοδος.
Όσοι δηλαδή δεν φύγουν μέσα στο 2013 και το 2014 θα «κλειδωθούν» για σύνταξη στα 67!
Για τις απολύσεις έχει παρθεί η απόφαση για την απομάκρυνση 3.000 υπαλλήλων ανάμεσα στους οποίους είναι οι επίορκοι αλλά και υπάλληλοι με προβλήματα υγείας (νοητική υστέρηση) που είναι πλέον «βάρος» για το Δημόσιο. Στη δεύτερη κατηγορία -επειδή πρόκειται για άτομα με ειδικές ανάγκες- η απόλυση εξετάζεται να συνδυαστεί με τη χορήγηση αναπηρικής σύνταξης, μόνο για όσους αποδειχθεί ότι είναι πάσχοντες και πληρούν τις ασφαλιστικές προϋποθέσεις.
Το σχέδιο εξόδου προβλέπει την προσυνταξιοδοτική εφεδρεία 30.000 υπαλλήλων για το 2013 και άλλων 30.000 για το 2014. Στην ουσία θα μείνουν για ένα ή δύο χρόνια με ένα ποσοστό των τακτικών τους αποδοχών (ενδεχομένως και το 70%) και όταν κλείσει το διάστημα αυτό, θα υποβάλουν αίτηση για να βγουν στη σύνταξη χωρίς να επηρεαστούν από την επερχόμενη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Με την προσυνταξιοδοτική εφεδρεία και τη φυσιολογική ροή στις αποχωρήσεις, η κυβέρνηση πιστεύει ότι μπορεί να κλείσει ο στόχος για 150.000 λιγότερους υπαλλήλους στο Δημόσιο ως το τέλος του 2014.
Σύμφωνα με σχετικό έγγραφο, για να διευκολυνθεί μέσα σε ένα με δύο χρόνια η αποχώρηση ενός «ιδιαίτερα σημαντικού» αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, προτείνεται η κατάργηση των συνταξιοδοτικών προνομίων για όσους θεμελίωσαν δικαίωμα μέχρι 31/12/2010. Προτείνεται δηλαδή να απαλειφθούν διατάξεις του νόμου 3865/10 (ασφαλιστικό Δημοσίου) με τις οποίες ορίστηκε ότι οι υπάλληλοι που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης μέχρι 31/12/2010, εξακολουθούν να το διατηρούν οποτεδήποτε και αν αποχωρήσουν καθώς εξαιρούνται από το γενικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στο 65ο έτος, που τώρα πάει στα 67!
Αποτέλεσμα αυτών των ευνοϊκών διατάξεων (σ.σ.: οι οποίες ισχύουν και για τις ΔΕΚΟ με το νόμο 3863/10) είναι ότι ένας υπάλληλος που είχε μέχρι τις 31/12/2010 συμπληρωμένη 25ετία στο Δημόσιο και θεμελίωνε δικαίωμα αποχώρησης από το 55ο μέχρι το 60ό έτος να μην επηρεάζεται από την ενδιάμεση αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στο 65ο, και τώρα στο 67ο έτος, ή από την αύξηση του υποχρεωτικού χρόνου ασφάλισης στα 40 έτη για σύνταξη στο 60ό έτος!
Με την κατάργηση όμως αυτών των ευνοϊκών διατάξεων, πολλοί θα φύγουν άμεσα για να γλιτώσουν μια απότομη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης έως και 10-12 χρόνια!
Οσοι δεν αποχωρήσουν, θα ρισκάρουν να παραμείνουν μεν στο Δημόσιο, έστω και με αύξηση του ορίου ηλικίας, πλην όμως ανά πάσα στιγμή θα επικρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της εφεδρείας, όχι με στόχο να βγουν στη σύνταξη, αλλά ως υποψήφιοι προς απόλυση!
Στα θετικά της πρότασης αυτής που ισοδυναμεί με ένα σχέδιο εθελουσίας εξόδου είναι ότι θα διευκολύνει την πρόσληψη νέων σε ηλικία υπαλλήλων στο Δημόσιο, οι οποίοι θα αμείβονται και με χαμηλότερους μισθούς. Στα αρνητικά είναι ότι για ένα διάστημα θα υπάρξει μεγάλη πίεση στα Ταμεία, αλλά ενδέχεται το κόστος για τον Προϋπολογισμό να είναι μικρότερο σε σχέση με αυτό που θα καταβληθεί για την εφεδρεία.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1 -Υπάλληλος κατηγορίας ΠΕ με 29 έτη.
1. Μισθός 1.983 ευρώ.
2. Μισθός με εφεδρεία (60% των αποδοχών): 1.190 ευρώ.
3. Ασφαλιστικές εισφορές κράτους: 143 ευρώ.
4. Τελικό κόστος εφεδρείας για τον Προϋπολογισμό: 1.380 ευρώ.
5. Σύνταξη μετά από τριετή εφεδρεία: 1.276 ευρώ.
6. Αν το κράτος καλύψει και τις εισφορές του δημοσίου υπαλλήλου, τότε το συνολικό κόστος (μισθός εφεδρείας και εισφορές) μπορεί να φτάσει στα 1.790 ευρώ.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2 - Υπάλληλος κατηγορίας ΠΕ με 29 έτη
1. Μισθός (μικτά) 1.983 ευρώ.
2. Συντάξιμες αποδοχές: 1.685 ευρώ (1.545+140).
3. Ποσό σύνταξης: 1.117 ευρώ.
4. Επίδομα εξομάλυνσης: 45 ευρώ.
5. Σύνολο σύνταξης: 1.162 ευρώ.
6. Με την άμεση (πρόωρη) αποχώρηση θα καταβάλλεται μικρότερο ποσό σύνταξης από αυτό που θα έπαιρναν οι υπάλληλοι που θα παρέμεναν για περισσότερο χρόνο στο Δημόσιο αποφασίζοντας να αποχωρήσουν όποτε το θελήσουν.

Το καθεστώς της προσυνταξιοδοτικής εφεδρείας
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
Θεμελίωση μέχρι 31-12-2010 (συμπλήρωση 25ετίας)
Θεμελίωση από 01-01-2011
Ανδρες και γυναίκες
35 έτη και 58 ετών ή 37 έτη χωρίς όριο ηλικίας.
Ετος που συμπληρώνεται η 25ετία
Απαιτούμενα έτη συντάξιμης υπηρεσίας και όριο ηλικίας συνταξιοδότησης
2011
36 έτη/58 ετών
2012
37 έτη/59 ετών
2013
38 έτη/60 ετών
2014
39 έτη/60 ετών
2015
40 έτη/60 ετών
Παράδειγμα: Με 25ετία το 2011, σύνταξη με 36 έτη ασφάλισης σε ηλικία 59 ετών. Με 25ετία το 2013, σύνταξη με 38 έτη ασφάλισης στα 60.
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
Θεμελίωση μέχρι 31-12-2010
Θεμελίωση από 01-01-2011

Γυναίκες με ανήλικο παιδί
Ετη θεμελίωσης
Οριο ηλικίας συνταξιοδότησης
Ετοςσυμπλήρωσης της 25ετίας
Οριο ηλικίας για σύνταξη
25
50
2011
52
2012
55
2013
65
Ανδρες με ανήλικο παιδί
25
65
2011
52
2012
55
2013
65











Για παράδειγμα: Άντρες με ανήλικο παιδί που έχουν 25ετία το 2012, φεύγουν μόλις γίνουν 55 ετών.
 Από τον Ελεύθερο Τύπο

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 26ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Α/ΘΜΙΑΣ-ΕΛΜΕ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ

ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΑΝΕΜΟΥΣ
ΝΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΓΩΝΑ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 26ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
           
Ο λαός και η χώρα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Η πολιτική της τρικομματικής  κυβέρνησης εντείνει τον κοινωνικό πόλεμο και απειλεί να καταδικάσει το λαό σε αργό θάνατο εκποιώντας και την ίδια τη χώρα. Δυόμιση χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του ΔΝΤ και της Τρόικας και το ρολόϊ της Ιστορίας γυρίζει για τον ελληνικό λαό στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, αφού το εισόδημα των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 50%, η στατιστική τιμή της ανεργίας προσεγγίζει το 24% και 55% στη νεολαία, χιλιάδες νέοι και άνεργοι τραβούν το δρόμο της μετανάστευσης.
Στο νέο πακέτο μέτρων που ετοιμάζεται από την κυβέρνηση και την τρόικα, περιλαμβάνονται για μια ακόμη φορά, νέα αντιλαϊκά μέτρα που αποτελούν τη χαριστική βολή στους εκπαιδευτικούς αλλά και όλους τους εργαζόμενους και στην κοινωνία. Η νέα περικοπή των μισθών, μέσα από την κατάργηση των υπολειμμάτων του 13ου και 14ου μισθού, η νέα μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, η νέα κατακρεούργηση του εφάπαξ, η νέα περικοπή των δαπανών για την υγεία, η κατάργηση και συγχώνευση υπηρεσιών και οι μαζικές απολύσεις από το Δημόσιο, αποτελούν και πάλι το βάρβαρο πλαίσιο πολιτικής της τρικομματικής Κυβέρνησης. Οι απολύσεις και η εφεδρεία, ανεξάρτητα τι μορφή θα έχει, σε συνδυασμό με την αξιολόγηση και τη σύνδεση μισθού και «απόδοσης» θα οδηγήσει στην περαιτέρω εξαθλίωση τους εκπαιδευτικούς και θα έχει δραματικά αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Οι νέοι εκπαιδευτικοί με τα 640 ευρώ μισθό και την υποχρεωτική παραμονή για χρόνια μακριά από την κατοικία τους οδηγούνται σε εργασιακή και κοινωνική εξαθλίωση. Η πολιτική των περικοπών  στις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων έχει ως αποτέλεσμα όλο και πιο συχνά να καλούνται οι γονείς να συμβάλλουν οικονομικά στην αγορά καθημερινών ειδών πρώτης ανάγκης για τη λειτουργία τους. Η δραματική οικονομική κατάσταση των σχολείων εγκυμονεί σοβαρά προβλήματα για την ομαλή λειτουργία τους.
Απέναντι σ’ όλα αυτά και τα τόσα άλλα που δεν αναφέρθηκαν υπάρχει ελπίδα; Η ελπίδα πάντα υπάρχει και δεν είναι άλλη από τους κοινωνικούς αγώνες, αρκεί όλοι μας να βρούμε το σθένος και να ορθώσουμε το ανάστημά μας παραμερίζοντας τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της μοιρολατρείας. Πρέπει να είναι  ξεκάθαρο ότι όσο εμείς δεν αντιδρούμε θα συνεχίζεται η λεηλασία της ζωής μας.
Καλούμε τους Συλλόγους διδασκόντων κάθε σχολικής μονάδας, να καλέσουν τους συλλόγους γονέων να συστρατευθούν μαζί τους στον αγώνα, αφού πρώτα κάνουν γνωστά σ’ αυτούς τα προβλήματα των σχολείων και γενικά της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γονείς είναι και οι ίδιοι εργαζόμενοι, βιώνουν τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα, αλλά αναγνωρίζουν κιόλας την ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού λειτουργήματος και την αναγκαιότητα να υπάρξει επένδυση στην παιδεία, αφού αφορά τα παιδιά τους το μέλλον αυτής της χώρας.
Σ’  αυτή τη δύσκολη μάχη απαιτείται η μέγιστη δυνατή ΕΝΟΤΗΤΑ στον αγώνα και στην πάλη. Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια ξεχωριστών δράσεων και διασπαστικών συμπεριφορών.
Καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς να απεργήσουν και να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα οικονομικά μέτρα έχουν φέρει στα όρια του τον εκπαιδευτικό κόσμο, όπως και όλους τους εργαζομένους, όμως ο αγώνας είναι μονόδρομος για να μην οδηγηθούμε σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση, σε ακόμα μικρότερους μισθούς, σε περαιτέρω υποβάθμιση της Παιδείας. Η αντίσταση είναι πράξη αξιοπρέπειας, η παράδοση δεν ταιριάζει στην ιστορία και τους αγώνες μας.

ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΙΣ 11π.μ.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ 24/9/2012

ΑΠΟ ΤΑ Δ.Σ.
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Ν. Καρδίτσας
ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Με τα  Α της ζωής μας μπροστά ...
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΓΩΝΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Α Π Ε Ρ Γ Ι  Α
 Πολίτες της Καρδίτσας,
Ας θυμηθούμε…
Το 2010-2011 η σχολική χρονιά ξεκίνησε με τη δήλωση της τότε υπουργού Παιδείας πως η χρονιά αυτή θα είναι η δυσκολότερη από τη μεταπολίτευση και μετά. Τον Σεπτέμβρη του 2011 η ίδια υπουργός δήλωνε πως η χρονιά 2011-2012 θα είναι η δυσκολότερη από την κατοχή και μετά. Για τη φετινή σχολική χρονιά μάλλον οι συγκριτικές περιγραφές περιττεύουν, αφού και οι τελευταίες αυταπάτες διαλύθηκαν μέσα σ’ ένα εφιαλτικό πεδίο ραγδαία εξελισσόμενης κοινωνικής καταστροφής.
Τούτες τις μέρες ετοιμάζεται να ψηφιστεί στη βουλή το νέο πακέτο μέτρων ύψους 11,5 δις για τη διετία 2013-2014, αθροίζοντας επιπλέον τα 3 δις των συμπληρωματικών μέτρων του περασμένου Μαρτίου, τα 2 δις της λεγόμενης τρύπας του τρέχοντος κρατικού προϋπολογισμού και μύρια όσα, το σύνολο των οποίων θα ξεπεράσει τα 20 δις, τις 150.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα και βλέπουμε…
Είναι το νέο πακέτο της  βαρβαρότητας που κατευθύνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε μετωπική σύγκρουση απέναντί μας.
Η Δημόσια Παιδεία ακολουθεί τον ίδιο κατήφορο, όπως και το σύστημα Υγείας, δίνοντας την εικόνα της κατάρρευσης σε ό,τι μέχρι τώρα αποκαλούνταν κράτος Πρόνοιας. Αυτό ακριβώς εννοούν η κυβέρνηση και το μιντιακό τσίρκο που την στηρίζει, όταν αναφέρονται σε ένα «νοικοκυρεμένο» και «ευέλικτο» κράτος. Τα σχολεία λειτουργούν σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, ενώ η διόγκωση του κόστους θέρμανσης προοιωνίζει έναν κρύο χειμώνα για μας και τους μαθητές μας. Οι κυοφορούμενες νέες βίαιες ανατροπές σε όλο το πλέγμα των εργασιακών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων και κατακτήσεων είναι σε πλήρη αντιστοιχία με το περιεχόμενο και το πνεύμα του αποκαλούμενου νέου σχολείου και αποτελούν την προσαρμογή σε ένα εφιαλτικό εργασιακό μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα προβάλλει επιτακτικό το ερώτημα : Κι εμείς τι κάνουμε, τι περιμένουμε;
Τα περιθώρια στενεύουν . Δεν έχουμε καιρό .
Η γενική απεργία αύριο στις 26 του Σεπτέμβρη, είναι όπλο μεγάλο για όλους τους εργαζόμενους. Ας μας οδηγήσει το παρελθόν που έχει δείξει τι μπορεί μια απεργία να πετύχει…
   Όμως για να επιτευχθεί αυτό  μια απεργία θέλει απεργούς  κι εδώ είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.
   Απαιτείται συστράτευση όλων μας , οργάνωση και δουλειά, ώστε να αποτελέσει αυτή  η απεργία το έναυσμα για τη συγκρότηση ενός ενιαίου κοινωνικού μετώπου και η απαρχή των κοινωνικών αγώνων που θα σταματήσουν την ολοκληρωτική κατάρρευση κάθε ατομικού και κοινωνικού δικαιώματος, στην οποία οδηγούν οι μνημονιακές πολιτικές.
Θα ειπωθεί από πολλούς και δικαίως ότι δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για απεργίες, ότι είναι ζωτικής σημασίας να μη χάσουν ούτε ένα μεροκάματο. Μα όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Όταν κοντεύουμε να τα χάσουμε όλα, τι αξία μπορεί να έχει ένα μεροκάματο; Κι αν ο ένας με τον άλλον συνεννοηθούμε είναι σίγουρο ότι δε θα πάει χαμένο…
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/9
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
Απεργιακή συγκέντρωση
Κεντρική Πλατεία ώρα 11.00 π.μ


ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται για να εξουδετερώσουν τη φθορά" Οδ.Ελύτης

Θλίψη και απογοήτευση
(σκέψεις για μια άλλη λειτουργία των σχολείων)

Κάθε χρόνο ο Σεπτέμβριος αποδεικνύεται μαρτυρικός. Φέτος, δυστυχώς, αποδεικνύεται και θλιμμένος. Μια θλίψη που κυριαρχεί στα μάτια μικρών και μεγάλων, γιατί και οι μικροί αντιλαμβάνονται και βιώνουν, αντανακλώντας το φορτίο (οικογενειακό, οικονομικό, εργασιακό) που σηκώνει ο καθένας μας.
Η εκπαίδευση πρέπει να είναι χαρά και η διδασκαλία πανηγύρι, βρίθουν τα παιδαγωγικά συγγράμματα. Πόση δύναμη χρειάζεται Θεέ μου! Αλλά και πόση υποκρισία, πραγματική υποκρισία, για να στηθεί ένα τέτοιο πανηγύρι. Κι όμως πρέπει να τα καταφέρουμε. Όλοι μας. Πρέπει να στήσουμε ένα τέτοιο πανηγύρι, τουλάχιστον, για χάρη των παιδιών μας. Έστω μόνοι και αβοήθητοι πολλές φορές.
Και ενώ αυτή είναι η ζοφερή αλήθεια και όλοι μας προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου για να πάρουμε κουράγιο, όλα γύρω μας μάς πληγώνουν. Δεν βρέθηκε ούτε ένας απ’ αυτούς που σηκώνουν το ¨εκούσιο πάθος¨ της υλοποίησης της γραφειοκρατίας να παραιτηθεί, διαμαρτυρόμενος για την άθλια κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα πράγματα. Οι στρεβλώσεις στα της εκπαίδευσης πολλές και χρόνιες. Δεν είναι η εποχή του μνημονίου που τις δημιούργησε, αλλά τώρα εντείνονται σε βάθος, σε έκταση και σε ένταση. Ο καθένας μας μπορεί να τις αναλογιστεί και να τις αξιολογήσει. Ένας όρος που θα παίξει αρκετά από δω και πέρα. Κι αν το ποσοστό ευθύνης δεν είναι για όλους το ίδιο, αλλά επιμερίζεται με το πόσο ψηλά ή χαμηλά βρισκόμαστε στην πυραμίδα της διοίκησης, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι μερίδιο ευθύνης, έστω κι ενός μικρού κλάσματος, υπάρχει σ’ όλους μας. Και πως αν δεν το καλύψουμε, πώς θα έχουμε το ηθικό δικαίωμα της κριτικής και της διαμαρτυρίας;
Θα μπορούσαν, άραγε, τα πράγματα να ήταν καλύτερα; Θα μπορούσαμε έστω και τώρα να περισώσουμε κάτι ή καλύτερα να μην παραδοθούμε στην απογοήτευση και την εγκατάλειψη;
Σκέψεις και προβληματισμοί που στροβιλίζονται στο νου μου, όσο ξανακοιτάω ένα άρθρο της «Εκπαιδευτικής Κοινότητας», τεύχος 98, της Λένας Παπαδοπούλου, «Θλίψη – Χιουζούν». Ένα άρθρο τόσο ρεαλιστικό, που πραγματικά σε αφήνει άφωνο αν θέλεις να δεις την καθημερινότητα κατάματα.
Σταχυολογώ μερικές από τις θλιμμένες σκέψεις της, ως έναυσμα για τις δικές μου:
·        Θλίψη είναι να σε πνίγει το δίκιο σε ένα σύλλογο σχολείου, αλλά κανείς να μην υπερασπίζεται όχι εσένα αλλά το δίκιο. Όλοι το γνωρίζουν, αλλά από μέσα τους, κανείς δεν μιλά, για να είναι αρεστοί και ευχάριστοι σε προϊστάμενο, διευθυντή, συνάδελφο. Αποφεύγουν ακόμα και τη ματιά σου και σε αφήνουν έρημο, παράταιρο με το καθεστώς που ισχύει στα σχολειά.
·        Θλίβομαι όταν βλέπω δασκάλους να εκπονούν προγράμματα για να τα παρουσιάσουν στους γονείς, όχι γιατί τα έχουν ανάγκη οι μαθητές τους, αλλά για να αποδείξουν ότι εργάζονται μπλεγμένοι σε παιχνίδια του φαίνεσθαι, τόσο μακριά από την ουσία της διδασκαλίας.
·        Θλίψη είναι οι νεαροί συνάδελφοι που διαχωρίζουν τη θέση τους από τους παλιούς, αυτοί οι καλύτεροι, οι αδοκίμαστοι στη σχολική κούραση, οι πεφωτισμένοι, αθώοι αλλά ένοχοι και φταίχτες εν τέλει, γιατί είναι εύκολοι στην κολακεία γονιών, προϊσταμένων, εύκολοι στους ελιγμούς, παραδομένοι στη συνθήκη της «αριστείας» της υπουργού.
·        Αναδύουν θλίψη οι παλιότεροι συνάδελφοι που μοιάζουν κουρασμένοι στα 48-50 χρόνια τους, που δεν αναλαμβάνουν τίποτε καινούργιο που απαιτεί μετατόπιση από τα εκπαιδευτικά θέσφατά τους. Κάνουν συνεχείς αναγωγές στο ένδοξο παρελθόν, για να αποφύγουν το ένδοξο παρόν, πεπειραμένοι να προσμετρούν συντάξιμα χρόνια και απολαβές που ίσως ποτέ δε θα πάρουν.
·        Θλίψη δημιουργούν τα σεμινάρια επιμόρφωσης που αναγκαστικά παρακολουθούμε τέσσερις ώρες για το τίποτα συνήθως.
·        Θλίψη είναι που ο διευθυντής, ο προϊστάμενος, ο σύμβουλος δεν θα είναι ο συνάδελφος που θα απευθυνθείς για την επίλυση προβλημάτων του σχολείου αλλά ένα νέο ιερατείο που θα σε κατατάσσει, θα σε βαθμολογεί, θα σε κρίνει. Χάνεται η παιδαγωγική ελευθερία.
·        Θλιβερό είναι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να ενοχοποιεί τους δασκάλους που αγωνίζονται μέσα και έξω από την τάξη και να βραβεύει δασκάλους ανταγωνιστικούς, σιωπηρούς, διαχειρίσιμους, χωρίς αίσθημα συλλογικότητας να επιδίδονται στο άθλημα του αριβισμού.
·        Θλίψη είναι όλο αυτό να ονομάζεται Νέο Σχολείο, πρόοδος, αυτοαξιολόγηση, νέα δεδομένα, εξορθολογισμός, αναπόφευκτες αλλαγές, συγχρονισμός με Ευρώπη και Αμερική.
·        Θλιβερές είναι οι άδειες αίθουσες των συνελεύσεων και τα καφέ που ασφυκτιούν από δασκάλους.
·        Θλίψη και οργή προκαλεί η συλλήβδην καταδίκη του συνδικαλισμού. Πόσο ευήκοο επιχείρημα που βολεύει τις καρδιές όσων ασκούν την τέχνη της ιδιώτευσης «μες στο ανερυθρίαστο».
·       
Και έλα τώρα εσύ να πεις, με το χέρι στην καρδιά, ποια από αυτά που περιγράφει η Παπαδοπούλου (λέει κι άλλα φυσικά) δεν είναι έτσι. Ακόμα περισσότερο αν σ’ αυτά προσθέσουμε παραμέτρους που το ίδιο τα σύστημα εδώ και χρόνια εφαρμόζει και, δυστυχώς, η κοινωνία φαίνεται να αποδέχεται.
Έχουμε σκεφτεί τι πραγματικά συμβαίνει στα σχολεία μας; Πόσοι προσοντούχοι χάνονται από τη μαχόμενη εκπαίδευση για να διεκδικήσουν θέσεις εκτός τάξης, εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί το σύστημα; Πόσοι πρόλαβαν να ανταποδώσουν στην κοινωνία τις επιμορφώσεις τους, τα μεταπτυχιακά τους και τις εξειδικεύσεις τους (πολλές φορές σε ανώτατο επίπεδο), αφού αυτά γίνονται πρόκριμα για να απομακρυνθούν ανεπιστρεπτί από την τάξη και τη διδασκαλία;
Όσο περισσότερο μαθαίνεις να γίνεσαι καλύτερος, τόσο γρηγορότερα «καλείσαι» να το εγκαταλείψεις. Επιμορφώνεσαι για να χειρίζεσαι την ψυχολογία παιδιών και πριμοδοτείσαι για να χειριστείς την ψυχολογία ενηλίκων, χωρίς μια ώρα επιμόρφωση σ’ αυτό. Σπουδάζεις διδακτική, για να ασχοληθείς, αναβαπτισμένος μάλιστα ως διευθυντής ας πούμε, με οικονομικά, λογιστικά, στατιστικά, πρωτόκολλα, επισκευές κτηρίων και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου.

Χιλιοειπωμένες προτάσεις προς συζήτηση

Πόσο πιο ωραία θα ήταν αν είχαμε, ως κοινωνία, απαξιώσει όλες αυτές τις στρεβλώσεις.
Αν η αποζημίωση, ηθική και υλική, ήταν τέτοια που δεν χρειαζόταν κάποιος να «ανέβει» για να πάρει 5 δρχ. παραπάνω, αλλά του καταβάλλονταν τα απαραίτητα για να παραμείνει στην τάξη και να διδάξει τα παιδιά μας.
Αν ο μαχόμενος δάσκαλος ήταν το Α και το Ω στην εκπαιδευτική μας πραγματικότητα.
Αν οι διευθυντές ήταν πράγματι οι καλύτεροι των συναδέλφων, απαλλαγμένοι από τις ευθύνες του επιστάτη.
Αν όλα τα σχολεία είχαν στοιχειώδη γραμματειακή υποστήριξη για τη διεκπεραίωση της άψυχης γραφειοκρατίας.
Αν όλοι οι επιτελείς δεν θεωρούσαν χαριστικές και ανταποδοτικές τις θέσεις τους και λέγανε και κανένα όχι στα κελεύσματα των από πάνω. Πόσοι και σε πόσες περιπτώσεις ορθώσανε έστω το επιστημονικό τους κύρος και αρνήθηκαν ή αντιστάθηκαν σε άδικες επιταγές των προϊσταμένων τους ή και του υπουργείου; (ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι). Βρείτε έστω και έναν που παραιτήθηκε από ευθιξία για όλα αυτά. Πόσοι διεκδίκησαν θέσεις για να προσφέρουν πραγματικά ή απλά για να φύγουν από τη «βάσανο της τάξης» ή για να κάνουν «κονέ» με προγράμματα και εξυπηρετήσεις (καριέρα και λεφτά). Με ποιο ηθικό ανάστημα οι ελλιπείς θα ζητούν νομιμότητα από τους υφισταμένους τους;
Αν όλα τα στελέχη είχαν δικαίωμα δύο θητειών το πολύ στις θέσεις ευθύνης και μετά, αναγκαστικά, επέστρεφαν στη βάση. Οι ίδιοι να αναβαπτιστούν στην κάμινο της τάξης, να εφαρμόσουν τις προτάσεις τους, να βιώσουν τις δυσκολίες των συναδέλφων και μετά από τέσσερα χρόνια να ξαναδιεκδικήσουν θέσεις και θώκους.  Οι δε συνάδελφοι θα είχαν την ευκαιρία  της έμπρακτης εφαρμογής ενός από τα προτεινόμενα στα σεμινάρια διδακτικού μοντέλου, το «μίμηση προτύπου». Παράλληλα θα υπήρχε η δυνατότητα, με την εναλλαγή προσώπων, να δούμε και άλλους νεώτερους ενδεχομένως συναδέλφους αλλά εξίσου ικανούς, που δεν έχουν τη μοριοδότηση μιας θέσης άσχετα αν παράγουν έργο ή όχι, να δοκιμάζονται σε πόστα.
Αν ο διευθυντής, εκλεγμένος από τους συναδέλφους του κάθε σχολείου, ήταν ο επικεφαλής της σχολικής μονάδας και ο επίσημος συνομιλητής με τους άλλους κοινωνικούς φορείς, επιφορτισμένος με διδακτικά καθήκοντα και απαλλαγμένος από γραφειοκρατικές υποχρεώσεις.
Αν ο Σύλλογος Διδασκόντων ήταν πράγματι το κυρίαρχο όργανο του σχολείου, με ευθύνη και λογοδοσία στην τοπική κοινωνία.
Αν τα σχολεία  ή έστω ομάδες σχολείων είχαν την υποστήριξη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, για την αντιμετώπιση των δύσκολων περιστατικών τα οποία εμφανίζονται όλο και πιο συχνά.
Αν η Ειδική Αγωγή δεν ήταν παραπεταμένη για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Αν, αν, αν ….
Αν εν τέλει εμείς οι ίδιοι, η κοινωνία, δεν αποδεχόταν όλα αυτά και ξεσηκωνόμαστε όλοι μαζί, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές και γυρίζαμε τα πάνω κάτω. Ίσως τότε να μην φτάναμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Θλίψη και απογοήτευση.
 Κι όμως υπάρχουν ιδέες και προτάσεις που μπορούν να ξεκολλήσουν «το κάρο από τη λάσπη». Ιδέες και προτάσεις πολύ καλύτερες, που οφείλουμε να τις αναζητήσουμε, να τις κουβεντιάσουμε και να τις επιβάλλουμε.

« Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από
παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι
πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.»
            Οδ. Ελύτης  «Μικρά έψιλον»



Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής