Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Γιώργος μέλος της Κ.Δ.Ε. Καρδίτσας:"Θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ"

Εξοχο κείμενο από τον Mario de Andrade
(Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).




«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
 
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
 
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

 
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. 
 
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
 
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
 
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
 
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
 
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
 
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
 
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
 
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
 
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
 
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
 
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
 
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
 
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
 
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
 
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
 
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
 
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
 
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
 
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»

Αγνοούμε το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε αυτά τα παιδιά».

Παναγιώτης Σωτηρόπουλος : Από διευθυντής του υπουργού δάσκαλος στα Πομακοχώρια
Με τέσσερα μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό διδάσκει μικρούς μουσουλμάνους στα ακριτικά χωριά της Ξάνθης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/01/2013 05:45
Παναγιώτης Σωτηρόπουλος : Από διευθυντής του υπουργού δάσκαλος στα Πομακοχώρια

Πόσοι θα παρατούσαν μια σίγουρη δουλειά ύστερα από 20 έτη εργασίας και θα έχαναν τον μισό τους μισθό για να διδάξουν μαθηματικά, φυσική και γεωγραφία στα Πομακοχώρια; Ο κ. Παναγιώτης Σωτηρόπουλος το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Εχασα τον μισό μου μισθό, αλλά τα έχω καλά με τη συνείδησή μου» λέει με εμφανή ικανοποίηση για την επιλογή του.

Με τέσσερα μεταπτυχιακά, ένα διδακτορικό, κάμποσα χρόνια παράλληλης διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο σε Ελλάδα και Γαλλία, επτά χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, 10 χρόνια στο Ινστιτούτο Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής Τεχνολογίας και δύο έτη δίπλα στον πρώην υφυπουργό κ. Μάρκο Μπόλαρη - ως διευθυντής του υπουργικού γραφείου και ως επιστημονικός συνεργάτης -, ο κ. Σωτηρόπουλος βρέθηκε στο πρωτόγνωρο περιβάλλον στις Θέρμες και στη Γλαύκη του Νομού Ξάνθης.

«Υπήρχε μέσα μου μια αίσθηση κορεσμού. Ενα επαγγελματικό κλίμα, που συνδέεται με το γραφειοκρατικό ελληνικό σύστημα διοίκησης, δεν με άφηνε να εξελιχθώ, ενώ ο άλλος κορεσμός, αυτός που ήρθε από την επαφή μου με την πολιτική, με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Ενιωθα έντονα μέσα μου ότι κάτι πρέπει να κάνω για όλα αυτά τα παιδιά στα Πομακοχώρια. Αλλωστε βοηθούσα όλο αυτό το διάστημα την Ενωση Τσιγγάνων Γυναικών της Θράκης»
 σημειώνει.

Στις αρχές του Σεπτεμβρίου πήρε τη μεγάλη απόφαση. «Παραιτήθηκα από το Ινστιτούτο, όλη μου η προϋπηρεσία, δηλαδή 19 χρόνια δουλειάς, χάθηκε, διορίστηκα εκ νέου και ο μισθός μου έπεσε από περίπου 2.000 ευρώ στα 1.100 ευρώ. Ξεκίνησα από το μηδέν. Ηταν μια πρόκληση. Ηθελα να μπω σε κάτι που θα με απομακρύνει από τη βοή και θα μου επιτρέψει να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και την επιστημονική σκευή μου» λέει ο κ. Σωτηρόπουλος.

Οι γνώσεις του αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ομολογεί, και σημειώνει ότι σήκωσε τα χέρια ψηλά από την αρχή διότι διαπίστωσε πως το κεφάλαιο γνώσης και εμπειρίας που κουβαλούσε ήταν λιγοστό για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των μαθητών.

Οπως λέει, στα ορεινά Πομακοχώρια τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του χώρου και της γεωγραφίας, και δεν έχουν φύγει ποτέ από τον τόπο τους. «Ενιωσα σοκ από την απαξίωση αυτών των παιδιών για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και ακόμη ψάχνω το γιατί. Φταίει η δυσκολία ή καλλιεργείται αυτή η απέχθεια από ορισμένους κύκλους;» διερωτάται.

Ο κ. Σωτηρόπουλος διδάσκει τρεις φορές την εβδομάδα μαθηματικά και πληροφορική στις Θέρμες (βρίσκεται στα σύνορα με τη Βουλγαρία), όπου πηγαίνουν σχολείο μόλις τέσσερα παιδιά, και δύο φορές την εβδομάδα μαθηματικά και γεωγραφία στη Γλαύκη, όπου υπάρχουν γυμνάσιο και λύκειο. «Στις Θέρμες το σχολείο έχει τέσσερα παιδιά. Από έναν μαθητή στην Α' Γυμνασίου και τη Β' Γυμνασίου και δύο στην Γ' Γυμνασίου. Για αυτά τα παιδιά έσπασε ο κύκλος της απομόνωσης» λέει.

Το άλλο που παρατηρεί ο κ. Σωτηρόπουλος είναι το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των πατεράδων των μαθητών και τις επιπλοκές που αυτό δημιουργεί. «Τα παιδιά μένουν μόνα με τη μάνα και της συμπεριφέρονται άσχημα, απαξιωτικά. Πολλές ζουν με ψυχοφάρμακα. Η μάνα βιώνει καταπίεση από το παιδί, διότι αναπαράγεται το μοντέλο της φαλλοκρατίας που επιβιώνει σε αυτούς τους πληθυσμούς» λέει.

Παράλληλα ο κ. Σωτηρόπουλος αναφέρει ότι αυξάνεται ο αριθμός των μαθητριών που φορούν μαντίλα, η χρήση της οποίας, όπως λέει επικαλούμενος πληροφορίες που κυκλοφορούν στην περιοχή, επιδοτείται από το τουρκικό προξενείο με 700 ως και 1.000 ευρώ κατ' έτος και ανά παιδί!

«Οταν ήρθα πριν από 16 χρόνια στην Ξάνθη, έβλεπα ότι τα πράγματα πήγαιναν προς το καλύτερο. Πλέον διακρίνω ότι χειροτερεύουν»
 σημειώνει, μιλώντας για τις ευθύνες των τοπικών πολιτικών που «συναλλάσσονται ανοιχτά με το προξενείο», τις παρελάσεις και εξορμήσεις των ακροδεξιών, «οι οποίοι ρίχνουν λάδι στη φωτιά», οι οποίες μάλιστα έχουν οδηγήσει και σε διενέξεις με το πομακικό στοιχείο, λόγω ανόητων και ανεύθυνων βανδαλισμών που έγιναν σε μουσουλμανικά μνημεία.

«Επίσης επιβεβαιώθηκε η θεωρία ότι τα 35 χλμ. που χωρίζουν την Ξάνθη από αυτά τα χωριά είναι αρκετά για να μην ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει και το πώς θα προσεγγίσουμε τους ανθρώπους»
 εξηγεί ο κ. Σωτηρόπουλος.

Γλωσσική «μπάρα»
«Αγνοούμε πώς να προσεγγίσουμε αυτά τα παιδιά»

Ολο το σύστημα εκπαίδευσης, σύμφωνα με τον κ. Σωτηρόπουλο, στηρίζεται σε στρεβλώσεις και για να μπορέσεις να κάνεις τη δουλειά σου πρέπει να γνωρίζεις ελληνικά, πομακικά και τουρκικά - ιδίως τα τελευταία, στα οποία διδάσκεται το 70% των μαθημάτων στο δημοτικό. «Τα παιδιά όμως δεν είναι τρίγλωσσα, όπως τα θεωρούν πολλοί, και δεν έχουν καμία ισχυρή γλώσσα αναφοράς, με αποτέλεσμα, όταν διδάσκονται μαθηματικά στα ελληνικά να μην μπορούν να καταλάβουν. Αγνοούμε το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε αυτά τα παιδιά» συμπληρώνει ο εκπαιδευτικός.

Ο κ. Σωτηρόπουλος αναγνωρίζει ότι έχουν επενδυθεί πολλά χρήματα στο πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων, το οποίο «έβγαλε καλό υλικό, που όμως δεν αποδίδει». Οπως λέει, σε όλον τον χώρο της μειονότητας πρέπει να ενισχυθεί το ελληνόφωνο πρόγραμμα, να δοθεί η δυνατότητα εκμάθησης της τουρκικής ως ξένης γλώσσας και να αναθεωρηθούν τα μορφωτικά πρωτοκόλλα Ελλάδας - Τουρκίας, διότι δεν μπορεί η εκπαίδευση της μειονότητας να στηρίζεται σε δεδομένα των αρχών του 1950 και του 1960. «Δεν θα έχουμε το αποτέλεσμα που θα θέλουμε όσο υπάρχει το απροσπέλαστο τείχος μέσα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, όπου το μεγαλύτερο πρόγραμμα διδάσκεται στα τουρκικά» λέει και εξηγεί ότι οδηγεί τελικά σε χαμηλές επιδόσεις στο γυμνάσιο και στο λύκειο, καθώς και σε αδυναμία κατανόησης στο πανεπιστήμιο.

Σύμφωνα με τον κ. Σωτηρόπουλο, χρειάζεται λεπτός χειρισμός στο ζήτημα της μειονότητας, καθώς, όπως λέει, «έχει υποφέρει από το ψυχροπολεμικό κλίμα» και τις μπάρες (τις οποίες απαγορευόταν να περάσουν) που υπήρχαν στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον δρόμο για τη Σμίνθη υπήρχε η πρώτη μπάρα με φυλάκιο, το οποίο πλέον έχει μετατραπεί σε έδρα των γυναικείων συνεταιρισμών της Θράκης, όπου εκτίθενται τα προϊόντα που παράγουν.

«Η λέξη Πομάκος είναι απαγορευμένη και οι αυτοδιοικητικοί δεν τη χρησιμοποιούν»
σημειώνει. Ωστόσο, παρατηρεί, παρ' όλο που τα παιδιά δέχονται επιρροές από την τουρκόφωνη ραδιοτηλεόραση, αλλά και τη βουλγαρική ραδιοφωνία (τα Πομακικά είναι σλαβογενής γλώσσα), εν τούτοις ακούνε ελληνική λαϊκή μουσική.

«Το μεγάλο πρόβλημα του μειονοτικού είναι ίδια η εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν μπορεί να δει πώς σκέφτεται ο δυτικός κόσμος και έτσι δεν μπορεί να κατανοήσει και τη δική της θέση. Είμαστε ριζωμένοι σε προκαταλήψεις και κατεστημένα συμφέροντα»
καταλήγει.
 
Το έστειλε ο Γιώργος Τσιτσ.

Εκδήλωση με τον Χρήστο Κάτσικα στα Τρίκαλα

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Εκκαθαριστικά!!!

Δεν το είδατε στην τηλεόραση...
Γιατί η τηλεόραση ανήκει στους αρχιτέκτονες της ουσιαστικής φοροδιαφυγής και της κοινωνικής αδικίας


           ? ? ?
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η φοροδιαφυγή λένε τα ΜΜΕ, έτσι δεν είναι;

Σαν καλοί φορολογούμενοι δηλώνουμε όλο το εισόδημα και πληρώνουμε όλους τους φόρους μας, ε
;

Κάποιοι πληρώσανε ήδη και χαράτσια, ε
; (κι ας είναι αντισυνταγματικά)

Για να δούμε τι δήλωσαν για φορολογητέο εισόδημα ("νόμιμα"!!!) κάποιοι από αυτούς με τα μεγαλύτερα εισοδήματα και περιουσίες στην Ελλάδα...

"Τυχαίνει" να έχουν και ΜΜΕ δικά τους, από όπου μας λένε να μην φοροδιαφεύγουμε....
Δηλωθέν ετήσιο εισόδημα οικονομικού έτους 2012:

Βγενόπουλος: 18.217 ευρώ

Κόκκαλης: 26.770 ευρώ

Αλαφούζος: 26.160 ευρώ

Μάνεσης: 30.714 ευρώ



Νομίζω αξίζει να διαδοθεί και να το γνωρίζουν όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας!!!
(μήπως και κάποτε αποφασίσουν ότι έφτασε η ώρα να πάψει το 1% να δυναστεύει και να εξευτελίζει το 99%...)

 

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις. Μπ. Μπρεχτ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΑΣ
Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;
Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.
Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις. Μπ. Μπρεχτ

 

Συναδέλφισσες –συνάδελφοι

                ΝΑΙ!!! Είμαστε μπροστά στα χειρότερα και για μας και για τα σχολεία μας. Ούτε οι «λίστες», ούτε οι βόμβες μπορούν να συγκαλύψουν αυτά που βιώνουμε κι αυτά που έρχονται. Το μυαλό μας φέρνει «σα σβούρα γύρω» στο καθημερινό τρέξιμο για να βγουν οι υποχρεώσεις, με ένα σωρό ερωτήσεις να σκορπίζονται στη σκέψη μας ζητώντας απαντήσεις…
·         Θα μου κόψουν κι άλλο το μισθό; (Βλέπετε, άρχισαν ξανά τα όργανα με την έκθεση του ΔΝΤ).
·         Πώς θα πληρώσω τους νέους φόρους, τα χαράτσια, τους αυξημένους λογαριασμούς, τα τέλη; (δεν έχει  τέλος η αφαίμαξη σε ό,τι εισόδημα μας απέμεινε).
·         Τί θα συμβεί αν αρρωστήσω, πού θα βρω γιατρό, πώς θα τον πληρώσω;
·         Θα λειτουργεί του χρόνου το σχολείο μου; (και στην Καρδίτσα θα κλείσουν σχολεία, παρότι πήραμε το πρωτάθλημα στον προηγούμενο γύρο «συγχωνεύσεων»).
·         Κι αν λειτουργεί το σχολείο, με πόσα παιδιά στα τμήματα; (συζητώντας μεταξύ μας, όλοι θυμόμαστε παλιότερες εποχές με 45, 50 μαθητές)
·         Θα δουλεύω ή θα γίνω «στόχος» για απόλυση; (στοχευμένες απολύσεις Δ.Υ. απαιτεί το ΔΝΤ).
·         Και αν δε με απολύσουν, σε πόσα σχολεία θα δουλεύω, σε ποιό νομό, σε ποιά περιφέρεια; (το μόνο σίγουρο είναι η...επικράτεια, καθώς το υπουργείο, μετά την ενοποίηση των περιοχών μετάθεσης, θα «εξορθολογίσει» το εκπαιδευτικό δυναμικό, με τον υπουργό να ορίζει τους όρους υπεραριθμίας και υποχρεωτικής μετακίνησής μας)
·         Και πόσες ώρες θα διδάσκουμε; (άγνωστο ακόμη πού θα «κάτσει» ή αύξηση του διδακτικού ωραρίου και ας τονίζει η UNESCO ότι 1 ώρα διδασκαλίας ισοδυναμεί με 4 ώρες γραφείου)
·         Και θα με κρίνει «καλό» η «ανεπαρκή» ο σχολικός σύμβουλος ή ο διευθυντής; (η αξιολόγηση είναι προ των πυλών)
·         Και τί μάθημα θα γίνεται σε παιδιά που πεινάνε, που κρυώνουν; (αν τελικά γίνεται μάθημα, αφού σε όλη τη χώρα συμβαίνει μια ιδιότυπη «στάση μαθημάτων», λόγω ελλείψεων εκπαιδευτικών, με την Επαγγελματική Εκπαίδευση να «πρωτοστατεί» σε αυτό).

Αυτές και άλλες τόσες ερωτήσεις ζητούν απαντήσεις ή για να το λέμε σωστά ζητούν (ΤΗΝ) ΑΠΑΝΤΗΣΗ.  Γιατί, συναδέλφισσες  και συνάδελφοι, για να έχουμε εισόδημα, φαγητό, περίθαλψη, το σπίτι και το σχολείο ζεστά, για να έχουμε μόρφωση για τους μαθητές μας και τα παιδιά μας, για να έχουμε εργασία και όχι ανεργία, δημοκρατία και όχι τρομοκρατία και φασισμό…

ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΖΩΗ
Πρέπει να θυσιάσουμε χρόνο και χρήμα, πρέπει να διαδηλώσουμε, να φωνάξουμε, να απεργήσουμε, ναι, πραγματικά και όχι άσφαιρα, να είμαστε παρόντες σε συζητήσεις-συνελεύσεις-συγκεντρώσεις, ενεργοί και όχι άβουλοι και τελικά μοιραίοι για τη δική μας τη ζωή και των παιδιών μας. Γιατί κανείς δε θα μας επιστρέψει πίσω αυτά που μας έχουν πάρει, δεν περιμένουμε σωτήρες, γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν και πολύ περισσότερο, δεν περιμένουμε τίποτα άλλο εκτός από αδράνεια και υποταγή από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΟΛΜΕ,_ΔΟΕ,_ΑΔΕΔΥ.
       
Για τους λόγους αυτούς όλοι μας πρέπει να συμμετέχουμε στις ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΑΣ ( ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΜΕ Πέμπτη 31/1, 7μμ, 1ο ΓΕΛ)

Για να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, για να συναποφασίσουμε τα δικά μας αγωνιστικά μέτρα και τις μορφές πάλης, για να προετοιμάσουμε την αναμέτρηση με την βαρβαρότητα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος και τρόπος. Γιατί, ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΚΟΙΝΕΣ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΤΤΕΣ.

 

ΚΟΙΝΗ  ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ