Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Εναντίον του ευρώ στρέφονται τώρα οι ελίτ της Γαλλίας



του Γιώργου Δελαστίκ

πηγή αναδημοσίευσης: iskra.gr

Σαν πολιτική ατομική βόμβα έσκασε στη Γαλλία η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του γνωστού Γάλλου αναλυτή Φρανσουά Εζμπούρ, πασίγνωστου και στο αγγλικό και στο αμερικανικό κοινό υψηλής στάθμης. Ο τίτλος του βιβλίου τα έλεγε όλα: «Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου». Ακόμη πιο σοκαριστικό το συμπέρασμα του Εζμπούρ: «Το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα μιας Ευρώπης χωρίς ομοσπονδιακή κυβέρνηση φέρνει αστάθεια, ανισορροπία και στασιμότητα. Για να σώσουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση, αξίζει τον κόπο να αποχωρήσουμε από το ευρώ»! Γνωρίζοντας ότι ο εν λόγω αναλυτής εκφράζει τις θέσεις της γαλλικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η υποστήριξη τέτοιων θέσεων εκ μέρους του συνιστά πολιτικό σεισμό. Η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», το αγαπημένο ημερήσιο έντυπο της γερμανικής επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ, σημαίνει αμέσως συναγερμό. «Συντεταγμένη έξοδος» ήταν ο τίτλος σοβαρού άρθρου της την περασμένη εβδομάδα. «Αυξάνεται ο ευρω-σκεπτικισμός στην ελίτ της Γαλλίας» προειδοποιούσε τους αναγνώστες της και τους εξηγεί γιατί πρέπει να ανησυχήσουν σοβαρότατα: «Οι γαλλικές ελίτ, πολιτικές, οικονομικές ή διανοουμένων, παρέμειναν εκπληκτικά ενωμένες στην υποστήριξή τους προς το ευρώ. Η ήττα στο δημοψήφισμα του τέλους Μαΐου του 2005, καθώς η πλειοψηφία των Γάλλων τάχθηκε εναντίον της εμβάθυνσης της Ευρώπης, συσπείρωσε ακόμη στενότερα τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η γαλλική ελίτ στάθηκε ακόμη πιο αποφασισμένη εναντίον της γνώμης του λαού» υπογραμμίζει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Συνεχίζει την ανάλυσή της, μπαίνοντας στα κρισιμότερα θέματα που αποκαλύπτει το βιβλίο του Φρανσουά Εζμπούρ:

«Στα περασμένα οκτώ χρόνια όμως αποδυναμώθηκε αυτή η συναίνεση. Η χρηματοπιστωτική και η οικονομική κρίση κλόνισαν εκ θεμελίων την ευρωπαϊκή πεποίθηση. Ο Εζμπούρ εξέφρασε δυνατά αυτά που πολλοί Γάλλοι ηγέτες σκέπτονται χαμηλόφωνα. Η νομισματική ένωση δεν είναι δυνατόν ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά να επιβιώσει, γράφει. Το ευρώ, το οποίο έπρεπε να διασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη ευημερία και ανάπτυξη στην Ευρώπη, δεν εκπλήρωσε τον στόχο του. Ακόμη χειρότερα, το κοινό νόμισμα έγινε βάρος για την Ευρώπη, την οποία απειλεί να καταξεσκίσει, πιστεύει ο Εζμπούρ», γράφει η γερμανική εφημερίδα, πριν περάσει στην παρουσίαση της άκρως επώδυνης για τα γερμανικά συμφέροντα λύσης που προτείνει ο αναλυτής που ανέκαθεν εξέφραζε και συνεχίζει να εκφράζει τις απόψεις της γαλλικής ελίτ – και μάλιστα ουδέποτε τις απόψεις εκείνων των ηγετικών κύκλων που σκέπτονται και δρουν κατά καιρούς «γαλλοκεντρικά», από εθνική αστική σκοπιά. «Για να σώσουμε την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό ενοποιητικό έργο που έχει γίνει μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους, ο Εζμπούρ δεν βλέπει κανέναν άλλον δρόμο από μια συντεταγμένη διάλυση του ευρώ» υπογραμμίζει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» και συνεχίζει: «Μια σωτηρία της Ευρωζώνης μέσω της αυστηρής συμμόρφωσης προς τους διευρυμένους κανόνες του Μάαστριχτ αποκλείεται, όπως πιστεύει ο Εζμπούρ…

Μια συνέχιση των προγραμμάτων λιτότητας και δομικών μεταρρυθμίσεων στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση με ελάχιστη ανάπτυξη, θα τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη το αργότερο σε δέκα χρόνια, κατά τον Εζμπούρ. Γι’ αυτό απομένει ως μοναδική ανεκτή λύση μια γερμανογαλλική δράση συντονισμένη με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για αποχώρηση από το ευρώ και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα»! Ο Ελληνας αναγνώστης πραγματικά έχει μια αντικειμενική δυσκολία να αντιληφθεί το τεράστιο πολιτικό βάρος που έχει το γεγονός ότι μια συντηρητική γερμανική εφημερίδα εμφανίζει σε άρθρο της τη γαλλική ελίτ να προτείνει μέσω εκπροσώπου της τη διάλυση του ευρώ. Θεωρητικά μιλώντας, ακόμη και αν από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης έφευγαν οι 15 και απέμεναν μόνο η Γερμανία και η Γαλλία, το ευρώ μπορούσε άνετα να διασωθεί και να είναι νόμισμα υψηλού κύρους. Χωρίς τη Γαλλία όμως ευρώ δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια. Από τη στιγμή που ως και οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν ότι η γαλλική ελίτ προβληματίζεται πλέον πολύ σοβαρά αν πρέπει να μείνει στο ευρώ ή να αποχωρήσει από αυτό και να επιστρέψει στο φράγκο, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Ο εκνευρισμός των Γερμανών με την απροθυμία της Γαλλίας να υποταγεί οριστικά και αμετάκλητα στις απαιτήσεις του Βερολίνου, σταδιακά παραχωρεί τη θέση του σε μια ανησυχία, σε μια αναστάτωση των Γερμανών για την τύχη του ευρώ. Ασχέτως του αν δεν το λένε ανοιχτά, οι Γερμανοί θεωρούν ότι η Γαλλία παρασιτεί σε βάρος της χώρας τους. Και φυσικά τους ενοχλεί βαθύτατα το γεγονός ότι μια χώρα που κατά την άποψή τους έχει τύχει τόσο προνομιακής οικονομικής στήριξης τολμάει τώρα με τόσο «αχάριστο» τρόπο να σκέπτεται αν πρέπει να απομακρυνθεί από το Βερολίνο και την ηγεμονική επιρροή του.

 

Ενοικιαζόμενες κυβερνήσεις!


Νομική γνωμοδότηση: Οι μνημονιακές δεσμεύσεις παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα (Left.gr)


01/12/2013
Νομική γνωμοδότηση: Οι μνημονιακές δεσμεύσεις παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα (Left.gr)
Σε νομική γνωμοδότηση του γερμανού πανεπιστημιακού καθηγητή Αντρέας Φίσερ-Λεσκάνο κατ` εντολή του αυστριακού Επιμελητηρίου Εργαζομένων, της Ομοσπονδίας Αυστριακών Συνδικάτων και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνδικάτων, υποστηρίζεται ότι κάποιες από τις υποχρεώσεις που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα από ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, δηλαδή την ΕΚΤ και την Κομισιόν, που συμμετέχουν στην Τρόικα, συνιστούν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατά συνέπεια συνιστούν παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου, με δεδομένο ότι η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων έχει ενσωματωθεί στο δίκαιο της ΕΕ.
Οι μειώσεις μισθών παραβιάζουν το δικαίωμα της ελεύθερης σύναψης συλλογικής σύμβασης
Ιδιαίτερα επικριτική είναι η έκθεση γερμανού νομικού έναντι της Τρόικας και των μέτρων λιτότητας που αυτή υπαγορεύει. Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση, η Τρόικα πραγματοποίησε υπερβολικές (δυσανάλογες) παρεμβάσεις στο εργασιακό δίκαιο και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της Ελλάδας. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι οι μειώσεις μισθών παραβιάζουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης σύναψης συλλογικής σύμβασης, ενώ άλλες δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα παραβιάζουν το ανθρώπινο δικαίωμα στην εργασία, στην κατοικία, στην κοινωνική ασφάλεια και την ιδιοκτησία. Παρεμβάσεις, όπως οι περικοπές των κατώτατων μισθών, η εφαρμογή των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων και οι περικοπές στο σύστημα υγείας δεν καλύπτονται νομικά από το Ευρωπαϊκό Δίκαιο αναφέρεται στην έκθεση, ενώ σε όλα αυτά δεν υπήρχε επαρκής συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Θα μπορούσε να είχε επιτυχία ενδεχόμενη προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ο γερμανός καθηγητής εκτιμά ότι θα μπορούσε να έχει επιτυχή έκβαση μια προσφυγή ακύρωσης στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με αντικείμενο τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την παράβαση των αρμοδιοτήτων των συλλογικών οργάνων. Μάλιστα η προσφυγή θα μπορούσε να έχει επιτυχία ιδίως αν την ασκούσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα μπορούσε να γίνει προσφυγή εναντίον των «ενεργειών των κρατών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας». Ακόμη και το Διεθνές Δικαστήριο θα μπορούσε να ασχοληθεί με το ζήτημα κατά πόσο είναι συμβατές αυτές οι υποχρεώσεις με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) και στα Ηνωμένα Έθνη μπορεί να γίνει προσφυγή εναντίον μεμονωμένων κρατών, παρατηρεί ο γερμανός πανεπιστημιακός.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

LA PROFESORA


Ετσι μας αρέσει!!!


Για γέλια ή για κλάματα;;


Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στο στόχαστρο του κ. Κεδίκογλου


   Ο.Λ.Μ.Ε.                                      

Ερμού & Κορνάρου 2

ΤΗΛ: 210 32 30 073 - 32 21 255

FAX: 210 32 27 382 – 33 11 338                              

www.olme.gr                                                             

e-mail: olme@otenet.gr                                                           Αθήνα, 2/12/2013

 

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στο στόχαστρο του κ. Κεδίκογλου

 

 

            Με έγγραφό του (25/11/2013) ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Σ. Κεδίκογλου ζητά από τους Διευθυντές των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, αλλά και τους Περιφερειακούς Διευθυντές, να μη χορηγούν άδεια στους εκπαιδευτικούς για την συμμετοχή τους στην ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση που πραγματοποιούν τα πρωτοβάθμια σωματεία μας. Η ενέργεια αυτή του κ. Κεδίκογλου προφανώς εντάσσεται στο πλαίσιο της κυβερνητικής επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο και είναι σαφώς ρεβανσιστική για τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Είναι απόλυτα υποκριτικό να επικαλείται ο Υφυπουργός στο έγγραφό του «το συμφέρον των μαθητών και την ανάγκη εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων», όταν ακόμη και σήμερα (τέλη Νοέμβρη 2013), υπάρχουν χιλιάδες κενά στα σχολεία και χάνονται δεκάδες χιλιάδες διδακτικές ώρες, απόρροια των πολιτικών που υπηρετεί ο κ. Κεδίκογλου.

            Ο κ. Υφυπουργός υποστηρίζει ότι αυτό αναφέρει η νομοθεσία (ν. 1264 άρθρ. 16, παρ. 3). Αποκρύπτει όμως ο κ. Υφυπουργός πως στο άρθρο 18 του ίδιου νόμου αναφέρονται τα παρακάτω:

«1. Οι διατάξεις των άρθρ. 14, 15, 16, 17 αποτελούν ελάχιστα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

 2. Ρυθμίσεις ευνοϊκότερες για την άσκηση των δικαιωμάτων αυτών που έχουν ήδη αποκτηθεί ή θα αποκτηθούν με συμφωνία μισθωτών και εργοδοτών ή με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας ή Διαιτητικές Αποφάσεις υπερισχύουν».

Αγνοεί ηθελημένα ο κ. Υφυπουργός ακόμη, πως στο άρθρο 19, εδ.2, της Υπουργικής Απόφασης με αριθμό Φ353.1/324/105657/Δ1/46-10-02 (1340/02 τ.Β΄) «Καθορισμός των ειδικότερων καθηκόντων και αρμοδιοτήτων των προϊσταμένων των περιφερειακών υπηρεσιών Π/θμιας και Δ/θμιας Εκπ/σης των Δ/ντών, Υπ/ντών των σχολικών μονάδων και ΣΕΚ και των συλλόγων διδασκόντων» αναφέρεται πως: «Οι Διευθυντές Εκπαίδευσης χορηγούν τις συνδικαλιστικές άδειες για τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους». 

            Επίσης αγνοεί (;) τις προηγούμενες εγκυκλίους του ΥΠΕΠΘ, όπως την  Δ2/7816/1-4-01 και την  Δ2/14539/12-3-99.

            Αγνοεί ακόμα την για 31 χρόνια εφαρμογή του ν. 1264 και την ισχύουσα πρακτική τόσο του Υπ. Παιδείας, όσο και της διοίκησης, που με χιλιάδες αποφάσεις τους αυτά τα χρόνια χορηγούσαν συνδικαλιστικές άδειες για τις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. 

Προφανώς αυτό το έγγραφο του κ. Υφυπουργού στερείται νομικής και ηθικής βάσης (στο πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και της πρακτικής χρόνων).

Καλούμε τους Διευθυντές Εκπαίδευσης να χορηγήσουν κανονικά τις συνδικαλιστικές άδειες για τις επόμενες τακτικές Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, αφού αυτό επιτρέπεται από το ισχύον νομοθετικό πλέγμα και τη διοικητική πρακτική των προηγούμενων χρόνων.

Ζητάμε την απόσυρση αυτού του απαράδεκτου εγγράφου του Υφυπουργού.

Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να απαντήσουν με τη μαζική τους συμμετοχή στις Γεν. Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, περιφρουρώντας με αυτό τον τρόπο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες μη δίνοντας αφορμή για την κατάργησή τους.

 

 

 

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

H Eλλάδα αποικία χρέους της Γερμανίας



Του Νίκου Κοτζιά.

Οι Γερμανοί διατηρούν μια αντιφατική σχέση με την Ελλάδα. Στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21 υπήρξε ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, εμπνεόμενο από τον γερμανικό κλασικισμό και ρομαντισμό και, στη συνέχεια, ιδιαίτερα μέσω των Βαυαρών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν ένα κράτος που να μεταφέρει τα γερμανικά πρότυπα εδώ, ενώ θεωρούσαν την Ελλάδα –κατ’ εξοχήν την αρχαία– ως πρότυπό τους. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μια Γερμανία που θεωρεί την Ελλάδα καθυστερημένη και άξια εκφοβισμού χώρα.
Ένα άλλο ιστορικό χαρακτηριστικό που χρειάζομαι για να θεμελιώσω την άποψή μου είναι ότι η Γερμανία προσέρχεται στην αποικιοκρατία με καθυστέρηση στα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς και γιατί ο Βίσμαρκ είχε αναστολές για να δημιουργήσει την ύπαρξη του γερμανικού αποικιακού συστήματος. Αναγκάστηκε όμως, όπως έγινε με όλες τις αποικίες την εποχή του καπιταλισμού, να «υιοθετήσει» τις αποικίες που είχαν δημιουργήσει οι γερμανικοί οίκοι και άλλοι επιχειρηματίες. Η αυτοκρατορία επιχειρηματιών της Γερμανίας, που δεν διδάσκεται από τα γερμανικά σχολεία και αγνοείται από την κοινή γνώμη, είναι πολύ πιο κοντά σ’ αυτά που πράττει σήμερα η Γερμανία.
Έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ο πολιτισμικός οικονομικός ρατσισμός. Ο πολιτιστικός ρατσισμός στη Γερμανία στο 19ο αιώνα απέναντι στις αποικίες, ιδιαίτερα στη σημερινή Τανζανία, αποικία της ανατολικής Αφρικής, ήταν ένας οικονομικός ρατσισμός. Και θα δει κανείς πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στις κατηγορίες που απηύθυναν στους ιθαγενείς της Αφρικής εκείνης της εποχής και στη σημερινή Ελλάδα. Η κυριότερη κατηγορία απέναντι στους ιθαγενείς ήταν ότι ήταν τεμπέληδες. Η δεύτερη κατηγορία που εκφράστηκε στην Τανζανία ήταν ότι είχαν λανθασμένο οικονομικό σύστημα, που δεν μπορούσε να σταθεί, οι άνθρωποι ήταν νομάδες και κτηνοτρόφοι, άρα δεν ήταν ικανοί για ένα σύγχρονο οικονομικό σύστημα. Όπως λέγαν για την Κύπρο, ότι η οικονομική δομή της, που παρόμοια έχει το Λουξεμβούργο και άλλες, πάρα πολλές χώρες, δεν άντεχε. Και ένα άλλο ιστορικό σημείο που πρέπει να θυμίσω είναι τα περί Βαϊμάρης.Τη Βαϊμάρη την έχουμε γνωρίσει για την κατάρρευση της δημοκρατίας κ.λπ., αυτό που δεν ακούγεται συχνά είναι ο ρόλος των θεσμών για την ανάδειξη του Χίτλερ και ειδικά της προεδρίας, δεν θέλω να κάνω κάποιον παραλληλισμό με τον ρόλο της προεδρίας στην Ελλάδα, και το δεύτερο που ξεχνάμε και είναι πολύ σημαντικό είναι η εμφάνιση του καγκελαρίου Μπρούνιγκ στη βουλή το 1930, για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης για ένα μνημόνιο. Το μνημόνιο είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που είχε και στην Ελλάδα. Το μνημόνιο του 1930 άνοιξε το δρόμο για τον Χίτλερ. Αυτό το ξεχνάνε όλοι όσοι αναφέρονται στην Βαϊμάρη.
Το δεύτερο στοιχείο που θέλω να πω είναι κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με τη γερμανική ισχύ. Υποστηρίζω ότι η Γερμανία ουδέποτε είχε τα χαρακτηριστικά μιας δύναμης που είχε τον πολιτισμό να εξαρτήσει την κοινωνία συμπαρασύροντας και τους άλλους στα δικά της συμφέροντα. Η Γερμανία εμφανίζεται με καθυστέρηση στην ιστορία, η οικονομική της ισχύς εδραιώνεται με καθυστέρηση και δεν διαθέτει τον κατάλληλο πολιτισμό ενός ηγεμόνα, και αυτό το θέμα δεν είναι φυλετικό, δεν είναι οι κακοί Γερμανοί, αλλά είναι θέμα του τρόπου ανάδυσής τους που καταλήγει να είναι βίαιος. Καταλήγει στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στα σημερινά. Η Γερμανία θέλει να έχει την πρωτοκαθεδρία και να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τι θα συμβεί.
Ενώ η Ε.Ε. λέει ότι όλα τα κράτη είναι ίσα και το τραπεζικό σύστημα υπερίπταται της Ε.Ε., στην πραγματικότητα υπάρχουν οι εθνικοί θεσμοί, από πάνω οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και από πάνω οι γερμανικοί, διότι όλοι οι νόμοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου πρέπει να εγκριθούν από τη γερμανική βουλή, έχουν γίνει ο τελευταίος θεσμός έγκρισης του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Η γερμανική βουλή υποδεικνύει τι είναι νόμος για το γερμανικό σύνταγμα και ακολουθεί ολόκληρη η Ε.Ε. Επίσης έχουν την πρωτοκαθεδρία των διακρατικών θεσμών, οι οποίοι είναι παράλληλοι θεσμοί, όπου αυτό που μετράει δεν είναι η ισότητα των ψήφων, αλλά η οικονομική ισχύς.
Έχουμε ένα νόμισμα, το ευρώ, κατά τα πρότυπα του γερμανικού νομίσματος, και έχουμε ακόμα τη δομική ισχύ της Γερμανίας. Και θα σας εξηγήσω πολύ απλά τι είναι η δομική ισχύς της Γερμανίας: Η Μπαρτσελόνα είναι μεγάλη ομάδα στο ποδόσφαιρο; Ο Μέσι μεγάλος ποδοσφαιριστής; Αν τώρα τον πάρεις στο ΝΒΑ να παίξει στη θέση του ψηλού, τι θα απογίνει ο άνθρωπος; Ως αθλητής, καταστροφή! Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία με τι κανόνες παίζεις. Το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλοι οι θεσμοί από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα μέχρι την Επιτροπή των Περιφερειών, έχει οικοδομηθεί κατά το γερμανικό πρότυπο, με τους κανόνες που ξέρει να παίζει η Γερμανία και όλοι οι άλλοι, όπως η Ελλάδα, έρχονται εκ των υστέρων να προσχωρήσουν σε αυτό το σύστημα.
Επίσης η Γερμανία εφαρμόζει στις χώρες που βρίσκονται με ελλείμματα το σχέδιο Κόμπρα. Το οποίο ήταν κοινή απόφαση του μετέπειτα προέδρου του ΔΝΤ (2000-04) και μετά και προέδρου της Γερμανίας (2004-09), Χορστ Κέλερ, του Σόιμπλε και δύο διευθυντών στο υπουργείο Οικονομικών που προέβλεπε τότε πώς θα γίνει η οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας συμπληρωματική της Δυτικής. Συμπληρωματική οικονομία σημαίνει ότι δεν αναπτύσσεται μια οικονομία με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του πληθυσμού της, αλλά αναπτύσσεται με βάση τις συμπληρωματικές ανάγκες μιας άλλης χώρας. Είναι πολύ πιο περιορισμένη ανάπτυξη, δεν αξιοποιεί τον πλούτο μιας χώρας, και πολύ λιγότερο μπορεί να φέρει απασχόληση.
Αυτά όλα οδηγούν, κατά τη γνώμη μου, στο εξής φαινόμενο: ότι στη σημερινή Ευρώπη, και το βιώνουμε στην Ελλάδα, θα το πω πολύ φιλελεύθερα, αστικά, τυπολογικά, δεν έχουμε μια δημοκρατία του συνταγματικού λαού, δηλαδή των προβλέψεων του συντάγματος και της κυριαρχίας του, αλλά έχουμε μια «δημοκρατία» των κυρίαρχων αγορών.
Το τρίτο ερώτημα είναι: Πώς αντιμετώπισε η Γερμανία, στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, την Ελλάδα; Έχω την εξής γνώμη, διαβάζοντας ξανά τα τέσσερα τελευταία χρόνια ό,τι έχει δημοσιευθεί. Η Γερμανία έβλεπε την κρίση να έρχεται. Δίνουν πάρα πολλά λεφτά σε δύο τράπεζες που έχουνε, ιδιαίτερα του Μονάχου ΑΝΤC με 189 δισ. πιο πολλά λεφτά από όσα πήρε η Ελλάδα, φοβούνται διότι οι τράπεζές τους είναι νάνοι, δηλ. 33η, 53η ή 99η στον κόσμο οι αξίες των τραπεζών τους. Δεν παίζουν μεγάλο ρόλο παρ’ όλο που είχανε στηθεί τα συστήματα τα οικονομικά γύρω από την Ντόιτσε Μπανκ σε μεγάλο βαθμό, και άρα βρίσκεται σε μεγάλη ανασφάλεια και ανησυχία. Γι’ αυτό παίρνει αργόσυρτες αποφάσεις. Δεν παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Βρίσκεται σε ταλάντευση. Αυτό όμως που της δίνει χρόνο για να τακτοποιήσει τα μαγαζιά της είναι «θηλιά στο λαιμό» κρατών όπως η Ελλάδα.
Τώρα τι συνέβη με τους Γερμανούς; Οι οποίοι δεν είχαν τρομερό σχέδιο αρχικά, ήρθαν και συνάντησαν διάφορες ελίτ στον Νότο όπως αυτή που μας ενδιαφέρει, την ελληνική ολιγαρχία και διαπλοκή. Και ανακάλυψαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν, και παραδόθηκαν, γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν με κοινωνική συναίνεση, ούτε καν συμβιβασμούς, αλλά με τις πλάτες του ξένου παράγοντα. Είτε είναι αυτές λόγχες, είτε είναι αυτές ευρώ. Κατά συνέπεια, παραδόθηκαν με μια καταπληκτική ταχύτητα η ελληνική ολιγαρχία και η διαπλοκή και οι Γερμανοί πολύ εύκολα έφτιαξαν ένα σχέδιο που οδήγησε την Ελλάδα στην αποικία χρέους, όπως την ονομάζω, και ένα σχέδιο που προέβλεπε την αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους για να απαλλαγούν οι ίδιοι και οι τράπεζές τους, τα ομόλογά τους, οι ασφαλιστικές εταιρείες τους κ.λπ. Ένα σχέδιο που τους απέφερε 69 δισ. κέρδος όπως τα έχω υπολογίσει από διάφορες πηγές μέσα στην κρίση, και ένα σχέδιο που προέβλεπε τη μετακύλιση από το δημόσιο χρέος στο ελληνικό χρέος.
Το τέταρτο σημείο αφορά το πλαίσιο στο οποίο δρα η Γερμανία με αυτά τα σχέδια. Το πλαίσιο αυτό είναι νομίζω η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια αυτοκρατορία. Πράγματι η Γερμανία έχει δυσκολίες και είναι πολύ μικρή για να γίνει αυτοκρατορία. Σύμφωνα με όλες τις μελέτες στην πρόβλεψη τι θα γίνει από το 2030 έως το 2060, ανάμεσα σε αυτές είναι και έκθεση της αμερικάνικης CIA, η Γερμανία προβλέπεται να έχει 2,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όσο έχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Χρειάζεται την Ευρώπη. Η Ευρώπη εξελίσσεται σε μια αυτοκρατορία με ιδιορρυθμίες. Πρώτα απ’ όλα έχει μέλη εθνικά κράτη. Δεύτερον, δεκαεφτά από αυτά τα εθνικά κράτη αποτελούσαν στο παρελθόν αυτοκρατορίες ή μέρος από αυτοκρατορίες. Τι χαρακτηρίζει τις αυτοκρατορίες; Πάρα πολλά στοιχεία, αλλά με ενδιαφέρουν τρία πράγματα.
Πρώτον, ουδέποτε αυτοκρατορίες του καπιταλισμού, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, μετά την πρωταρχική συσσώρευση του 1500, 1600 στήθηκαν από κράτη. Ήταν πολύ αδύναμα τα κράτη για να στήσουνε ισχυρές αποικιοκρατίες. Συνήθως, και αφορά και τη γερμανική αποικιοκρατία, συνήθως προηγούνται οι μεγάλες εταιρείες. Προηγήθηκε, ας πούμε, η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών της Πορτογαλίας με 1,2 εκατομμύρια υπαλλήλους. Προηγήθηκε η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών της Αγγλίας, με 400.000 στρατό. Οι εταιρείες αυτές είχαν κρατικά δικαιώματα: στρατούς, δικαστήρια, επενδύσεις… χίλια πράγματα. Αυτές εισέβαλλαν πρώτα στις αποικίες, και όταν δεν μπορούσαν οι εταιρείες να τις διατηρήσουν ακολουθούσαν οι γραφειοκρατίες π.χ. οι Σκοτσέζοι στις Ινδίες και μετά τα κράτη. Οι αυτοκρατορίες λοιπόν στήθηκαν σε ένα τρίγωνο: επιχειρήσεις, γραφειοκρατία, κράτος. Ή αλλιώς: χρηματοπιστωτικές αγορές, γραφειοκρατία Βρυξελλών, κράτη με 3Α, κεντρικό σύστημα η Γερμανία.
Η αυτοκρατοριοποίηση αυτή είχε ακόμα δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον τη διαβάθμιση. Οι αυτοκρατορίες διαβαθμίζουν της περιοχές ή πολιτικές οντότητες –σήμερα εθνικά κράτη. Δεν είναι ίσα. Ενώ τυπικά είμαστε ίσο κράτος με τη Γερμανία, στην ουσία δεν ισχύει. Έχουμε μια διαβάθμιση και η διαβάθμιση αυτή συνοδεύεται παραδοσιακά από διάχυση πολιτισμού, ή όπως σήμερα, οικονομικού πολιτισμού, όλα τα μέτρα που απαιτεί η Γερμανία από εμάς, ο έλεγχος του χρέους, κ.λπ. Δηλαδή προσπαθεί να επιβάλει σε χώρες με άλλο εθνικό σύστημα, άλλη παράδοση και ιστορία, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν συνάδει με αυτές.
Επίσης, για να μπορέσει να αναπτύξει η Γερμανία αυτή την πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη που τείνει να γίνει αυτοκρατορία, κάνει το παραδοσιακό σχήμα που έκαναν πάντοτε οι ιμπεριαλιστές, συσκότιση. Τι κάνει η Γερμανία; Εμφανίζεται ως θύμα. Δεν εμφανίζεται μόνο τώρα. Ακόμα και για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζει τον εαυτό της ως διπλό θύμα. Θύμα του Χίτλερ και θύμα των βομβαρδισμών των συμμάχων, δηλαδή το μεγαλύτερο θύμα της Ευρώπης. Και αυτό το πιστεύει μεγάλη μερίδα των Γερμανών. Το διώξιμο των Γερμανών από την Τσεχία, την Πολωνία κ.λπ. εμφανίζεται ίσης αξίας με τη σφαγή των Εβραίων, των Ρομά. Σήμερα εμφανίζεται ως θύμα που πρέπει να πληρώνει τα χρέη τα δικά μας και, δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά του Γιώργου Παπανδρέου, δικαιολόγησαν ότι οι κακομοίρηδες οι Γερμανοί, που πρέπει να πληρώνουν για μας, πρέπει να τους σεβόμαστε, να μη διαπραγματευόμαστε κ.λπ. Το δεύτερο, η Γερμανία εμφανίζεται ως αγνώμων. Η Συνθήκη του Λονδίνου είχε δύο ρήτρες, ανάπτυξη και έλλειμμα. Για να πληρώνει δηλαδή τους δανειστές της πρέπει να έχει μια επαρκή ανάπτυξη και θα πρέπει να μην πληρώνει πάνω από το 3% του εμπορίου της. Δηλαδή, όλοι είχαν συμφωνήσει ότι η Γερμανία πρέπει να αναπτυχθεί για να πληρωθούν. Η Γερμανία όμως, ως αγνώμων, απαιτεί να μας στραγγαλίσει εμάς, για να αρπάξει τον ορυκτό μας πλούτο και τη μικρομεσαία ιδιοκτησία. Και το άλλο χαρακτηριστικό τους είναι αυτό το οποίο εμφανίστηκε ιδιαίτερα στην Αφρική και στην Κίνα, είναι αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση του τιμωρού. Λένε, εσείς γλεντούσατε, εμείς είμαστε το θύμα, και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσετε.
Το έκτο σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται αυτή η κατάσταση. Όταν πριν από δύο ή τρία χρόνια είχα πρωτοπεί για αποικία χρέους, με κοίταγαν περίεργα. Γιατί νόμιζαν ότι αποικία ήταν το ιππικό και άλλες τέτοιες εικόνες. Σας ζητώ να διαβάσετε το βιβλίο του φιλελεύθερου Βρετανού Χόμπσον, Ιμπεριαλισμός, γραμμένο το 1902, ο οποίος λέει ότι υπάρχουν τριών ειδών αποικίες. Και ως δεύτερη αναφέρει την αποικία που διατηρεί την κυβέρνηση αλλά έχει από πάνω της μια επιτροπεία. Έχει η Ελλάδα επιτροπεία; Αυτό που διαφεύγει από την κοινή γνώμη είναι ότι οι δύο απ’ τους τρεις της τρόικας είναι Γερμανοί. Και ασχολούνται με τις εργασιακές σχέσεις και την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Κάτω από αυτή την τρόικα, που ελέγχει ολόκληρη τη χώρα, βρίσκονται οι Ολλανδοί φίλοι τους που ελέγχουν τις τράπεζες, βρίσκεται επιτροπεία σε κάθε υπουργείο, ακόμα και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, βρίσκεται η επιτροπεία του Ράιχενμπαχ στη δημόσια διοίκηση και η επιτροπεία του Φούχτελ στους δήμους. Και ανοίγω μια παρένθεση, στις δημοτικές εκλογές δεν μπορεί να ψηφιστεί δήμαρχος που συνεργάστηκε με τον Φούχτελ. Τέλος, έχουμε την παρουσία των γερμανικών ιδρυμάτων. Π.χ. των κομματικών ιδρυμάτων, ένα από αυτά είναι το Ρόζα Λούξεμπουργκ, που κακώς πήρε το όνομα της Λούξεμπουργκ, στις δράσεις αυτών των ιδρυμάτων είναι επιμορφώσεις δημοσιογράφων, προγράμματα για τη Μεσόγειο, και διάβασα ένα βιβλίο του 1940, οι Γερμανοί θέλουν να ελέγξουν τη Μεσόγειο για να έχουν δίοδο στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Έφεραν την Κύπρο τρίτη φορά σε θέση αποικίας μετά τους Τούρκους και τους Άγγλους, τώρα έγινε αποικία χρέους των Γερμανών.
Και κλείνοντας, η Γερμανία χρησιμοποιεί το νόμισμα ως εργαλείο πρωτοκαθεδρίας των γερμανικών συμφερόντων. Η ιδιαιτερότητα της Γερμανίας με μία φράση είναι η εξής: Εμείς έχουμε πολλά σπίτια, δεν έχουμε καταθέσεις, οι Γερμανοί έχουν πολλά ασφαλιστικά συμβόλαια, πολλές καταθέσεις, πολλές αποταμιεύσεις. Ο πληθωρισμός είναι υπέρ ημών κατά εκείνων. Είναι όλα θέμα συσχετισμών. Και διάθεση για πάλη.

 

Τι συνέβη στο ΚΥΣΔΕ για την καθηγήτρια που έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει.



Τι συνέβη στο ΚΥΣΔΕ για την καθηγήτρια που έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει - Απέβαλαν την ΟΙΕΛΕ



Τελευταία Ενημέρωση: Παρασκευή 29/11

Η συνεδρίαση του ΚΥΣΠΕ (Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) το οποίο εξετάζει αν είναι νόμιμη η όχι η καταγγελία της σύμβασης της Εκπαιδευτικού Ευφροσύνης Μπουλούτα που έπιασε τον γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει στο Κολλέγιο Αθηνών βρισκόταν από χθες το πρωί σε εξέλιξη ενώ διεκόπει προσωρινά ύστερα από αίτημα των νομικών εκπροσώπων του κολεγίου για αποβολή των μελών της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) από το ΚΥΣΔΕ. Το Συμβούλιο έκανε τελικά δεκτό το αίτημα. ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ (Αποβλήθηκαν οι αιρετοί της ΟΙΕΛΕ από το ΚΥΣΔΕ)

Όπως ανέφερε το πρωί ο πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ στο ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο", στην εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «Δεν είναι απλά μια διαμάχη μεταξύ μιας εργαζόμενης κι ενός εργοδότη, αλλά μια υπόθεση με βαθύτερο συμβολικό και πολιτικό νόημα» ενώ πρόσθεσε «Ο αδελφός του πρωθυπουργού και πρόεδρος του Κολλεγίου, Αλέξανδρος Σαμαράς, μαζί με ορισμένους άλλους εργοδότες, προσπαθούν να αλλάξουν τους όρους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επιχειρούν να άρουν την εποπτεία του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση».

Σχετικά με την εξέταση της νομιμότητας της απόλυσης της εκπαιδευτικού Ευφροσύνης Μπουλούτα από το ΚΥΣΔΕ δήλωσε πως "Το ΚΥΣΔΕ αρνήθηκε αρχικά να εξετάσει την υπόθεση της καθηγήτριας παρά την προσφυγή της, αρνούμενο τη συνταγματική του υποχρέωση. Το Συμβούλιο αποδέχθηκε έγγραφο του Κολλεγίου το οποίο έλεγε ότι οι απολύσεις είναι ελεύθερες" ενώ αναφορικά με την πολιτική Αρβανιτόπουλου είπε: "Ο υπουργός Παιδείας είχε επιχειρήσει από το καλοκαίρι να περάσει μια επαίσχυντη εγκύκλιο η οποία προέβλεπε ουσιαστικά την άρση της κρατικής εποπτείας, την οποία εγκύκλιο ανέστειλε το ΣτΕ".

Πέμπτη 29/11

Τεράστιες διαστάσεις και κυρίως πολιτικές παίρνει η υπόθεση της καθηγήτριας που έπιασε τον γιο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει σε διαγώνισμα στο Κολλέγιο Αθηνών και σύμφωνα με καταγγελία δικιά της αλλά και της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών η ίδια οδηγείται στην απόλυση για αυτόν τον λόγο.

Σήμερα συνεδριάζει το ΚΥΣΔΕ (Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) το οποίο θα εξετάσει αν είναι νόμιμη η όχι η καταγγελία της σύμβασης της Εκπαιδευτικού Ευφροσύνης Μπουλούτα. Η συνεδρίαση είναι ιστορικής σημασίας

Όπως αναφέρει η ΟΙΕΛΕ "οι πιέσεις πολιτικών παραγόντων και επιχειρηματικών συμφερόντων για να εγκριθεί η καταγγελία σύμβασης είναι τεράστιες." και προσθέτει πως "σήμερα θα κριθεί εάν η πολιτεία εξακολουθεί να ασκεί εποπτικό ρόλο στην εκπαίδευση, ή εάν η νομιμότητα θυσιάζεται στο βωμό αλλότροιων συμφερόντων."

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Το Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.) του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Ε.Ε.Ι.) κατήγγειλε τον Ιούλιο του 2012 την αορίστου χρόνου σύμβαση της εκπαιδευτικού Ευφροσύνης Μπουλούτα του κλάδου Π.Ε. 04 (Φυσικός), που υπηρετούσε επί είκοσι ένα (21) χρόνια στο Γυμνάσιο του Κολλεγίου Αθηνών και είχε επανειλημμένως αξιολογηθεί θετικά από τη Διεύθυνση του σχολείου (με την τελευταία- θετική – αξιολόγηση να έχει γίνει το σχολικό έτος 2011-2012).

Κατά τη διάρκεια των απολυτηρίων εξετάσεων της Γ’ τάξης του Γυμνασίου του Κολλεγίου Αθηνών (Ιούνιος 2012) στο μάθημα της Χημείας και στο πλαίσιο των καθηκόντων της ως επιτηρήτριας, αναγκάστηκε να ανακαλέσει πολλές φορές στην τάξη μαθητή, ο οποίος επιχειρούσε να αντιγράψει (ο μαθητής ήταν ο υιός του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά). Εν τέλει, αναγκάστηκε να μονογράψει την κόλλα του συγκεκριμένου μαθητή. Ένα μήνα μετά η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε εκδικητική καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

Η εκπαιδευτικός, όπως προβλέπεται από σειρά νομολογιών, άσκησε το δικαίωμά της να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της καταγγελίας σύμβασης. Η απόφαση 4/2012 του ΝΣΚ ρητά προβλέπει ότι το Συμβούλιο οφείλει να εξετάσει τη νομιμότητα και την καταχρηστικότητα της καταγγελίας. Το Κολλέγιο Αθηνών με έγγραφό του της 10/10/2012 καλεί το ΚΥΣΔΕ να μην εξετάσει την καταγγελία σύμβασης λόγω αναρμοδιότητας, επικαλούμενο τη μνημονιακή ΠΥΣ 6/2012 που θέτει όρους απελευθέρωσης των απολύσεων. Το ΚΥΣΔΕ, προφανώς υπό ασφυκτικές πιέσεις, προέβη στο πρωτοφανές (δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στην ιστορία της ιδιωτικής εκπαίδευσης). Αρνήθηκε τον συνταγματικά κατοχυρωμένο εποπτικό του ρόλο και δεν εξέτασε τη νομιμότητα της καταγγελίας!

(Το αίτημα αυτό του Κολλεγίου είναι νομικά αβάσιμο. Το Υ.ΠΑΙ.Θ. εξέδωσε τον Ιούλιο του 2013, προφανώς μετά από υπόδειξη της διοίκησης του Κολλεγίου (που την εφάρμοσε δύο ημέρες πριν αυτή εκδοθεί!), την Φ.18/ 93893/Δ5/12-7-2013 εγκύκλιο σύμφωνα με την οποία καταργείται (!) το άρθρο 16 του Συντάγματος, αποσύρεται η κρατική εποπτεία από την ιδιωτική εκπαίδευση και εφαρμόζονται οι διατάξεις της ΠΥΣ 6/2012. Ωστόσο, η Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ με την απόφαση 380/2013 ανέστειλε την εφαρμογή της εγκυκλίου γεγονός που σημαίνει ότι τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας οφείλουν να συνεχίσουν τον εποπτικό έλεγχο των ζητημάτων της ιδιωτικής εκπαίδευσης).

Η εκπαιδευτικός αναγκάστηκε να προσφύγει στη δικαιοσύνη και δικαιώθηκε! Με μα ιστορική του απόφαση το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών (1932/2013) επιβάλλει την άμεση ολοκλήρωση της διοικητικής διαδικασίας από το ΚΥΣΔΕ, ώστε να εκδώσει οριστική απόφαση επί του θέματος.

Η ΟΙΕΛΕ, με βάση την απόφαση του ΣτΕ και του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, απέστειλε εξώδικη διαμαρτυρία κατά του Προέδρου και των μελών του ΚΥΣΔΕ που αρνούνταν πεισματικά να εξετάσουν την υπόθεση. Τελικά, υπό την πίεση των αποφάσεων της δικαιοσύνης και των ενεργειών της ΟΙΕΛΕ το Συμβούλιο αναγκάστηκε να ορίσει ημερομηνία εξέτασης την Πέμπτη, 28/11.

Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ

Η υπόθεση της εκπαιδευτικού Ευφροσύνης Μπουλούτα κρύβει έναν ισχυρό πολιτικό συμβολισμό. Απεικονίζει τον αγώνα ενός εκπαιδευτικού που εργάστηκε επί 21 έτη με συνέπεια στο Κολλέγιο Αθηνών και διώκεται από τη διοίκηση του σχολείου, διότι έπραξε το καθήκον της. Απεικονίζει την προσπάθεια μιας εργαζόμενης που έχει απέναντί της «θεούς και δαίμονες», ένα πανίσχυρο σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που θέλει να «πατήσει» στη συγκεκριμένη απόφαση και να διαλύσει κάθε είδος ελέγχου στα ιδιωτικά σχολεία και να ισοπεδώσει τις εργασιακές σχέσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.

Την Πέμπτη, 28/11, το ΚΥΣΔΕ καλείται να αποφασίσει. Με το πέρας της Συνεδρίασης θα μάθουμε τόσο εμείς όσο και η ελληνική κοινωνία, εάν υφίσταται διοίκηση και εποπτικός έλεγχος της Πολιτείας στο δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης, ή εάν επικρατεί ο νόμος του ισχυρού.

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Ο.Ι.Ε.Λ.Ε.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΡΟΥΤΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Αριστεία, Βραβεία!!


Τα  Αριστεία - Βραβεία ήταν αυτά που θεσμοθέτησε η αλήστου μνήμης Διαμαντοπούλου.
Ενα ταπεινό μπράβο στους Συναδέλφους.


https://www.youtube.com/watch?v=DbDKVOudv58