Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Δελτίο τύπου για τη ΓΣ της ΕΛΜΕ Πρέβεζας (6 Ιούνη 2013)

Δελτίο τύπου για τη ΓΣ της ΕΛΜΕ Πρέβεζας (6 Ιούνη 2013)
Την Πέμπτη 6 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Πρέβεζας. Κατά τη διάρκειά της αναπτύχθηκε πλούσιος διάλογος και προβληματισμός γύρω από τις πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και για τον τρόπο που πρέπει να δράσει  ο κλάδος στο αμέσως επόμενο διάστημα για να μπορέσει να αντισταθεί με επιτυχία στη συνεχιζόμενη προσπάθεια της Κυβέρνησης να ξεθεμελιώσει το Δημόσιο σχολείο και να αλλάξει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών όπως και των άλλων εργαζομένων στη χώρα μας.
Στη Συνέλευση αποφασίστηκε:
1.            Να υπάρξει καθολική στήριξη στους αιρετούς  ώστε να μη σταλούν ονομαστικοί πίνακες πλεοναζόντων και να ζητηθεί από τα διορισμένα μέλη του ΠΥΣΔΕ ακόμα και να παραιτηθούν από το ΠΥΣΔΕ προκειμένου να μην υπογράψουν τέτοιους πίνακες.
2.            Για να διευκολυνθεί η μαζική παρουσία και πίεση των συναδέλφων στη συνεδρίαση του ΠΥΣΔΕ, να γίνει προκήρυξη τρίωρης στάσης εργασίας στην τοπική ΕΛΜΕ κατά τη διάρκεια σύνταξης των ονομαστικών πινάκων
3.            Η συμμετοχή της ΕΛΜΕ στην Επιτροπή Αγώνα για τη Δημόσια Υγεία, ενάντια στην υποβάθμιση του Νοσοκομείου της Πρέβεζας. Η συμμετοχή και η ανάληψη πρωτοβουλιών της ΕΛΜΕ και στο γενικότερο συντονισμό με τα άλλα σωματεία της Πρέβεζας με σκοπό την αποτελεσματικότερη δράση μας. Γενικότερα να συνεχιστεί και να ενταθεί και μέσα στο καλοκαίρι η προσπάθεια για κοινές δράσεις με άλλους φορείς, σωματεία και εργαζόμενους.
4.            Προτάθηκε και υπερψηφίστηκε το παρακάτω Ψήφισμα καταγγελίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ:
“Με το χειρισμό της εισήγησης για απεργία από το ΔΣ της ΟΛΜΕ στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ:
Α) Ανατράπηκε πραξικοπηματικά η απόφαση της βάσης των ΕΛΜΕ και ανακοινώθηκε η αναστολή της απεργίας με χειρισμούς κορυφής
Β) Δημιουργήθηκε ή ενισχύθηκε η αίσθηση πως, παρά την ενεργοποίηση της βάσης των καθηγητών, πολύ εύκολα μπορεί η συνδικαλιστική ηγεσία του σωματείου να αλλοιώσει και να ακυρώσει αποφάσεις μαζικών συνελεύσεων
Γ) Δεν δόθηκε η δυνατότητα στις ΕΛΜΕ να σχεδιάσουν, να εξειδικεύσουν ή ακόμα και να προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης της κατάστασης.
Επειδή δεν πρέπει πλέον να “κρύβουμε πράγματα κάτω από το χαλί”, ζητάμε από τους εκπροσώπους των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΣΥΝΕΚ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ να αναλάβουν την ευθύνη για όλα τα παραπάνω καθώς και το συνολικό χειρισμό της απεργίας στις Πανελλαδικές που προκάλεσε έντονη απογοήτευση και πίκρα στον κλάδο των εκπαιδευτικών και να παραιτηθούν.”
5.            Να προταθεί στην ΟΛΜΕ να κατεβάσει άμεσα εισήγηση που να περιλαμβάνει πρόταση για
·                    24-ωρη πανελλαδική απεργία που με όρους μαζικότητας θα βάζει το ζήτημα της κατάργησης της επιστράτευσης στην πράξη και
·                    τρίωρες στάσεις εργασίας ανά ΕΛΜΕ (με την ίδια λογική) για τις μέρες που θα συνεδριάζει κάθε ΠΥΣΔΕ για τις υπεραριθμίες των καθηγητών,
·                    να συγκληθούν γενικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ και να ακολουθήσει Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ,
6.            Να επιδιωχθεί συνάντηση των προέδρων των ΕΛΜΕ σε περιφερειακό επίπεδο (Ηπείρου), για καλύτερο συντονισμό και ενημέρωση.
7.            Να ξεκινήσει προσπάθεια για διάχυση της πληροφόρησης τόσο μέσα στον κλάδο (με λίστες ενημέρωσης) όσο και στην κοινωνία (με προώθηση άρθρων στον τοπικό τύπο, εκπομπές σε ραδιοφωνικούς σταθμούς κλπ). Για το σκοπό αυτό και οργανώθηκε και Γραμματεία εθελοντών συναδέλφων που θα δρουν υποστηρικτικά στο έργο του ΔΣ.
8.            Να διαγραφούν από το Σωματείο οι συνάδελφοι που υλοποιούν πολιτικές αξιολόγησης, υποχρεωτικών μεταθέσεων και απολύσεων και βρίσκονται σε θέσεις Διευθυντών Εκπαίδευσης (ΔΔΕ και περιφέρειας).
9.            Να μη συμμετέχουν οι διευθυντές σχολείων σε θερινά σεμινάρια αξιολόγησης.
10.          Δημιουργία και χρήση δικτύου (πχ. με e-mail άμεσης ενημέρωσης) και συντονισμού των ΕΛΜΕ, με σκοπό την εισήγηση κοινών θεμάτων και προτάσεων προς την ΟΛΜΕ.
Να ανακληθεί η επιστράτευση τώρα.
Όχι στις αναγκαστικές μετακινήσεις-διαθεσιμότητες-απολύσεις εκπαιδευτικών.
Κανείς εκπαιδευτικός να μην αφεθεί στη μοίρα του.
Κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων για την προάσπιση των Δημοσίων αγαθών (παιδεία-υγεία-νερό κλπ).
Δεν πουλάμε – Δεν πουλιόμαστε.
Δεν σταματάμε.
αντιγραφή απο το alfavita.gr

Αφετηρία για ένα πατριωτικό εναλλακτικό κίνημα

Η συζήτηση για την διαμόρφωση ενός αντιστασιακού πολιτικού πόλου προχωράει!
Της Κίνησης Πολιτών Άρδην από τη Ρήξη φ. 93
Βρισκόμαστε πλέον στον τέταρτο χρόνο της σφοδρής ελληνικής κρίσης και όσα έχουν ήδη συμβεί ξεκαθαρίζουν αρκετά την υφή και τον χαρακτήρα της περιόδου που διανύουμε.
1) Η κρίση έτσι όπως εκδηλώθηκε στη χώρα μας από τα τέλη του 2009, ως καθολική πανεθνική κρίση, πυροδότησε τρομακτικά επώδυνες και επικίνδυνες για το μέλλον και την επιβίωση του ελληνικού λαού αλλαγές. Η ελληνική κοινωνία, υπό τους εκβιασμούς της γερμανικής Ευρώπης και των λοιπών ξένων δανειστών, εξαναγκάστηκε σ’ έναν «μεγάλο μετασχηματισμό» μέσα από οδυνηρά για την πλειοψηφία του λαού μέτρα. Πλέον ο νεοελληνικός παρασιτισμός, έτσι όπως εκδηλώθηκε κατά την ύστερη μεταπολίτευση, με το συναινετικό κοινωνικό του πρόσωπο, την αναπαραγωγή των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων, τον δικομματισμό και τον διάχυτο μηδενισμό και κοσμοπολιτισμό του, τείνει να καταστεί παρελθόν, αφήνοντάς μας όμως ως παρακαταθήκη μια βαθύτατη σήψη και παρακμή.
2) Στη θέση του ορθώνεται μια φτωχοποιημένη και πολλαπλώς εξαρτώμενη αποικία χρέους, με έντονες και σκληρές ανισότητες, την οποία διευθύνει αυταρχικά ένα κράτος-εντολοδόχος των ξένων πολιτικών επικυρίαρχων, των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών. Μέσα σ’ αυτό, κάθε ιδέα-λάβαρο της παλαιάς εποχής αντιστρέφεται, σαν σε φωτογραφικό είδωλο, στο αντίθετό της: Το τοτέμ του κοσμοπολιτισμού και το «ανήκουμεν εις την Δύση» μεταβλήθηκε στο σκιάχτρο-ιανό νεοθωμανισμού και νέας γερμανικής επικυριαρχίας. Η κίβδηλη ευημερία, σε εκτεταμένη εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, και η ξέφρενη κατανάλωση στα πολυκαταστήματα, στον συνωστισμό και τους καβγάδες των συσσιτίων, για μια σακούλα κρεμμύδια. Ο γαλαντόμος πολυπολιτισμός των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε γκέτο και αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μιας δημογραφικά παρηκμασμένης χώρας της μεθορίου, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε μια συγκυρία που πραγματοποιείται η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία. Και, βέβαια, η αβάσταχτη ελαφρότητα της εγωκρατίας και της καλοπέρασης έχει δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα και την απελπισία, ενώ ένα μεγάλο μέρος των νέων γενεών ξεριζώνεται και εγκαταλείπει τη χώρα.
3) Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας παγκόσμιας θύελλας, καθώς το οικονομικό κέντρο βάρους του πλανήτη μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, προς στις νέες οικονομικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Νότιο Αφρική). Ο παλαιός κόσμος αναδιπλώνεται, η Ευρώπη δείχνει το σκοτεινό της πρόσωπο, ευρισκόμενη σε πορεία μετάβασης προς την αυταρχική λιτότητα, ενώ οι ΗΠΑ εντείνουν την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, ως μέσο για να αντιμετωπίσουν διά της γεωπολιτικής το οικονομικό συγκριτικό πλεονέκτημα των νεοανερχόμενων παικτών της παγκόσμιας σκακιέρας. Η παλαιά τάξη αποσυντίθεται και η αποσταθεροποίηση γενικεύεται, γεγονός που αφήνει πολλά κενά σε περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι η Τουρκία, να ενδυναμωθούν και να ξεδιπλώσουν ανοιχτά τις δικές τους ηγεμονικές φιλοδοξίες –λέγε με νεοθωμανισμό. Σε αυτό το τοπίο των σαρωτικών ανατροπών, το αμείλικτο γεωπολιτικό ζήτημα που τίθεται για τον λαό μας είναι ότι οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, ενώ εμείς οι ίδιοι βιώνουμε μια πρωτοφανή απώλεια κυριαρχικών κεκτημένων, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης και της υπαγωγής μας σε καθεστώς ξένης προστασίας. Το ερώτημα που τίθεται για μας είναι αμείλικτο: Αν στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας στην ισχυρή Ευρώπη» τα εθνικά ζητήματα επέμεναν με τη σφοδρότητα των Ιμίων, του Σχεδίου Ανάν, της συστηματικής τουρκικής παρέμβασης στη Θράκη και των επίμονων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, τι θα γίνει τώρα, που οι παγκόσμιες ισορροπίες διαταράσσονται, ισχυροποιείται ο νεοθωμανισμός και η χώρα μας κλυδωνίζεται;
4) Είναι αλήθεια ότι, μέσα σε αυτόν τον πάταγο, ο ελληνικός λαός, αν και επί δεκαετίες εν υπνώσει, αλλοτριωμένος, με τα συλλογικά αντιστασιακά του αντανακλαστικά να ’χουν ατροφήσει από τη χρόνια τηλεδικτατορία, έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να αποτρέψει την επέλαση της αποικίας χρέους. Σ’ ένα από τα μαζικότερα κινήματα της μεταπολίτευσης, στις πλατείες της αγανάκτησης, προσπάθησε να κόψει δρόμο και αστραπιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάσχεσης της ελεύθερης πτώσης. Κατάφερε να θέσει στο στόχαστρο τους πραγματικούς εχθρούς, κατονομάζοντας ως κύριους υπαίτιους της κρίσης τους ταγούς του σάπιου ελληνικού πολιτικού συστήματος, ενώ συνέλαβε σε βάθος την ουσία του ζητήματος συνδυάζοντας αιτήματα για εθνική απελευθέρωση, δικαιοσύνη, κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, πως το πιο προωθημένο, μαζικό κίνημα των δεκαετιών, παρέμεινε πολιτικά ανάδελφο, πως η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων, είτε μιλάμε για τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς, είτε για τον διεφθαρμένο, γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό, παρέμειναν στο περιθώριο των κινητοποιήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, καθώς πολύ σωστά, αυθόρμητα, ο κόσμος έκρινε ότι όλοι αυτοί αποτελούν μέρος του προβλήματος και  δεν μπορούν να εμφανιστούν ως αρωγοί σε οποιαδήποτε διαδικασία άρσης του αδιεξόδου.
5) Τι πέτυχε αυτό το κίνημα; Πολλά, αλλά όχι αρκετά. Εξανάγκασε το κατεστημένο σε αναδίπλωση και έριξε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας πολλούς από τους μέχρι τότε πρωταγωνιστές του. Διέλυσε τον δικομματισμό και τσάκισε στερεωμένες συμμαχίες δεκαετιών που όριζαν τις τύχες αυτής της χώρας. Εντούτοις δεν έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη μετάβαση από το πολιτικό σύστημα της παράδοσης και της υποταγής, σ’ ένα νέο αντιστασιακό πολιτικό αστερισμό –και γι’ αυτό σύντομα επικράτησαν οι δυνάμεις της Θερμιδώρ που καιροφυλακτούσαν: Εκφράστηκαν αρχικά μέσω του Παπαδήμου, κι ύστερα από την τρικομματική κυβέρνηση, η οποία ανέλαβε να ολοκληρώσει την μετάβαση από την ύστερη μεταπολίτευση στην αυταρχική αποικία χρέους, όπως είπαμε, φτωχοποιώντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας το ίδιο το μέλλον του ελληνισμού.
6) Οι λόγοι της αποτυχίας ήταν πολλοί. Ο κυριότερος, ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις προσέκρουσαν στο σκόπελο των δυνάμεων της ίδιας της υστερομεταπολιτευτικής παρακμής. Στο γεγονός ότι κοινωνία και πολιτική σφαίρα είχαν εξαντληθεί αμετάκλητα και δεν μπόρεσαν να γεννήσουν κανένα συνεκτικό υποκείμενο που θ’ αναλάβει να προχωρήσει την υπόθεση της αντίστασης του λαού ένα βήμα πιο πέρα. Εξάλλου, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η μαζική υποκατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τους ξένους μετανάστες, λαθραίους ή μη, πέρα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει στη συνοχή μιας χώρας των συνόρων όπως η δική μας, αλλοίωσε βαθύτατα την ελληνική κοινωνία. Η εργατική τάξη και οι εργάτες γης υποκαταστάθηκαν μαζικά από τους μετανάστες, αποσυνθέτοντας τη συνοχή των εργαζομένων και διαφθείροντας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που έμαθε να ζει με υπηρέτες, σε ένα καθεστώς οιονεί δουλοκτησίας.
7) Μετά την αποτυχία των άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων, που υπονομεύτηκαν και από τη δράση των επαγγελματιών της βίας (βλέπε Μαρφίν κ.λπ.) ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ο κύριος αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, αξιώνοντας να εκφράσει τη ριζική αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο. Αποδείχτηκε όμως  ένας νάνος μέσα σε ρούχα γίγαντα, καθώς δεν είναι σε θέση, λόγω της ταξικής του συγκρότησης και της ιδεολογικοπολιτικής του διαμόρφωσης να παίξει τον ρόλο που ο ίδιος διεκδικεί: με μεσοστρωματική και αρκετά εξασφαλισμένη κοινωνικά οργανωτική ραχοκοκαλιά, διαβρωμένος από τον εθνομηδενισμό και την κοσμοπολίτικη αυταπάτη, αρκετά μπλεγμένος στα δίκτυα της εξουσίας κατά το παρελθόν –ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ και το πανεπιστήμιο– δεν μπορεί να εξελιχθεί στο νέο ΕΑΜ. Τόσο για λόγους κοινωνικού-πολιτισμικού χάσματος με την παλιά και τη νέα φτωχολογιά, όσο και για λόγους ιδεολογικούς, καθώς στο παραπέντε της νέας υποδούλωσής μας στη σύμπραξη γερμανικής Ευρώπης και νεοθωμανισμού, πολλοί ανάμεσά τους συζητούν ακόμα για το αν υπάρχουν… Έλληνες και ελληνικό έθνος!
Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας είναι ότι προσπαθεί να καλύψει το πραγματικό πολιτικό-ιδεολογικό κενό με μακιγιάζ και επικοινωνιακά τερτίπια. Έτσι, ο ίδιος ο πρόεδρός του, αντί να βγει ανοιχτά και να καλέσει σε νέο ΕΑΜ, κηρύσσοντας παρατεταμένο πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις της νέας εθνικής υποδούλωσης, επέλεξε τον δρόμο της ψευδοϋπευθυνότητας, εμφανιζόμενος ως «η αριστερά που προσπαθεί να κυβερνήσει». Οπότε, μετά τις εκλογές ακολούθησε ένα ρεσιτάλ διγλωσσίας και παλινδρομήσεων, που υπαγορευόταν από μια ευκαιριακή τακτική η οποία, ελλείψει μιας στρατηγικής βάθους, πότε έδινε έμφαση στο «αριστερά» και πότε στο «μπορεί να κυβερνήσει». Γι’ αυτό και η πορεία του θυμίζει μια αέναη κίνηση εκκρεμούς, που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ πότε σε τροχιά (λεκτικής) ριζοσπαστικοποίησης και πότε σε στάση «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όπως την εννοεί σήμερα ο πολιτικός κόσμος της υποτέλειας, δηλαδή μέσω συναντήσεων με τον Σόιμπλε και τον Φούχτελ, επισκέψεων στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ομιλιών στο Μπρούκινγκς και στα συνέδρια του Εκόνομιστ.
8) Από την άλλη, τα αυτόνομα υποκείμενα των πλατειών και οι νέες αντιμνημονιακές δυνάμεις έπεσαν θύματα της.. αυθεντικότητάς τους, όντας τέκνα μιας κοινωνίας που τελούσε επί δεκαετίες σε συνθήκες κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτιστικής καθίζησης. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοντάψουν στα εμπόδια χιλίων δύο μαγγανειών, τσαρλατάνων και  ψευδοϊδεολογημάτων. Τα οποία είχαν για κοινό τόπο το ότι αυτοπροτείνονταν ως πανάκεια και υπόσχονταν μια ηρωική, αλλά γρήγορη επιστροφή στη χτεσινή ευκολία. Έτσι, σύντομα εκδηλώθηκαν παθογένειες, που συνοδεύουν μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της δημόσιας συζήτησης: Έναν οικονομισμό, που θεωρεί κάθε πρόσφατη κακοδαιμονία λίγο πολύ ως απότοκο μιας συνωμοσίας του διεθνούς κεφαλαίου και των ευρωκρατών, εύκολης να ανατραπεί με τρικ όπως η γενικευμένη στάση πληρωμών ή η επιστροφή στη δραχμή. Κι όλα αυτά με αρκετή δόση μανίας, όπου, κάθε στιγμή που ανακηρυσσόταν ένα «σχέδιο ανατροπής» έπρεπε ντε και καλά να ήταν η στιγμή του «ή τώρα η ποτέ», η οποία συνοδευόταν με θούριους, καλέσματα για άμεσες ανατροπές και χειμερινές εφόδους στ’ ανάκτορα – σε απίστευτο διαζύγιο με την πραγματικότητα, η οποία πάντοτε επέμενε να είναι γκρίζα, μίζερη και καταθλιπτική. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας, το γεγονός ότι οι αυτόνομες, «νέες δυνάμεις», εκδηλώθηκαν οργανωτικά ως καρικατούρα, προσπερνώντας ζητήματα πολύ καίρια, όπως είναι η συγκρότηση, η ιδεολογική επεξεργασία, η ύπαρξη στρατηγικής και τακτικής, ο βαθμός συνειδητοποίησης του κόσμου και το επίπεδο της Παιδείας του, αποδεικνύουν εν τέλει πόσο ατροφικές υπήρξαν, πόσο λίγο κατάφεραν να κερδίσουν τη βαθύτερη εμπιστοσύνη του κόσμου –πέρα από το να εκφράσουν τον καημό και το άχτι, τη βαθύτερη επιθυμία για εκτόνωση της καταρρακωμένης μας αξιοπρέπειας.
Η άνοδος και η σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της αποτυχίας των εγχειρημάτων του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου. Διότι εκφράζει ακριβώς την αρνητική, διεστραμμένη εκδοχή της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Εκείνη που εκφυλίζει το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία σε ναζισμό, που εκτονώνει την αγανάκτηση προς το εμφυλιακό σύνδρομο, που καθηλώνει την οργή σε τυφλό, ανθρωποφάγο χουλιγκανισμό, ενισχύοντας τη μετατροπή της κοινωνίας μας σε φατριαστική ζούγκλα, τέλειο συμπλήρωμα της αποικίας χρέους, καθώς όλοι θα αναλώνονται σ’ έναν πόλεμο εναντίον όλων, αφήνοντας τον επικυρίαρχο να κάνει ήσυχος τη δουλειά του.
9) Για τους λόγους αυτούς, δεν κατέστη δυνατή η αποτροπή της προδιαγεγραμμένης πορείας της χώρας προς την υποδούλωση και τη φτωχοποίηση. Κοιτώντας γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή έχει επί της ουσίας συντελεστεί –ακόμη κι αν δεν έχουν εκδηλωθεί σε όλη τους την έκταση οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Έτσι, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε διαφορετικού τύπου καθήκοντα από αυτά που έθετε ο αντιμνημονιακός αγώνας της πρώτης περιόδου: Πλέον το ζήτημα δεν τίθεται στο να αποτρέψουμε τον νέο ζυγό, αλλά να τον αποτινάξουμε την ίδια στιγμή που αυτός έχει πραγματοποιήσει βαθιές τομές εντός της κοινωνίας και ενώ όλες οι παλιές λύσεις τείνουν να εξαντληθούν. Αυτή η συγκυρία αναδεικνύει τέσσερις κύριες προϋποθέσεις, για το μέγιστο πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Πρώτον, η απάντησή του πρέπει να δοθεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, από ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο θα συσπειρώνει το μέγιστο δυνατό των κοινωνικών συμμαχιών, συνθέτοντας τα επί μέρους αιτήματά τους στο κύριο αίτημα, αυτό της εθνικής μας απελευθέρωσης και της υπέρβασης της εθνικής παρακμής. Ειδάλλως, στις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης που ζούμε, η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης, ενώ οι προδοτικές άρχουσες τάξεις επιβιώνουν μέσα από την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Τον τελευταίο καιρό, τα φαινόμενα του κοινωνικού αυτοματισμού δεν είναι λίγα, ενώ πλέον είναι εμφανής η τακτική της κυβέρνησης να απομονώνει μία, προς μία τις κοινωνικές ομάδες και να τις συνθλίβει με την πυγμή της.
Δεύτερον, η απάντησή του πρέπει να διαθέτει υψηλή ιδεολογική επεξεργασία. Αφού η κρίση αποτελεί κοινή συνισταμένη εθνικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραμέτρων, τέτοιου τύπου θα πρέπει να είναι και η απάντηση σε αυτή. Μέχρι σήμερα, κάθε απόπειρα του ελληνικού λαού να αντισταθεί είχε ως κύρια αδυναμία της την ιδεολογική ένδεια. Κι όμως, μόνο το οραματικό στοιχείο είναι ικανό να ενεργοποιήσει πλήρως τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Σε αυτό το σημείο, η σύνθεση μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, άμεσης δημοκρατίας και οικολογίας –σε συνδυασμό με την πολιτιστική και παιδευτική αναγέννηση του ελληνικού λαού, τίθεται ως επιτακτική ανάγκη. Αυτή είναι η πρώτη ύλη που θα συσπειρώσει στο μέγιστο τις λαϊκές δυνάμεις. Η ενότητα του λαού θα πρέπει να έχει ιδεολογική-οραματική βάση, ειδάλλως αποτελεί άλλοθι για ευκαιριακές πολιτικές συμμαχίες, παιχνίδια παραγόντων και πολιτικές απάτες αλά ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, από τις οποίες έχουμε ταλαιπωρηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Τρίτον, η απάντησή του θα πρέπει να δοθεί έξω από τους κύριους παράγοντες του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Διότι όλοι έχουν αποδειχθεί φθαρμένοι, εξαντλημένοι και ανίκανοι όχι να προκαλέσουν, αλλά έστω και να συμβάλουν στην πολυπόθητη αναγέννηση: Ο κόσμος της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει ολοκληρωτικά και κάθε προσπάθεια που ξεκινάει από αυτόν, ακόμα κι αν έχει καλές προθέσεις, είναι καταδικασμένη να υποστεί τη μετάσταση της παρακμής του. Έτσι, το κύριο βάρος πέφτει σε δυνάμεις που καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είχαν ενσωματωθεί στο καθεστώς, στην ιδεολογία του και στον πολιτικό κόσμο που είχε κατασκευάσει.
Αυτές οι τρεις κύριες προϋποθέσεις είναι που ενεργοποιούν τη δυνατότητα του δικού μας πολιτικού-ιδεολογικού χώρου να αναλάβει για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική πρωτοβουλία. Διότι, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαμε οι θανάσιμοι εχθροί του εκσυγχρονισμού, του εθνομηδενισμού, του παρασιτισμού, όλου του δικτύου της εξουσίας που ξεκινάει από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά και καταλήγει στην κοσμοπολίτικη αριστερά. Έχουμε δε, εδώ και δεκαετίες προβεί σε μια συστηματική ιδεολογική δουλειά, στη βάση της κοινωνίας με έντυπα όπως το Άρδην, η Ρήξη, ο Αντιφωνητής κ.λπ.  και πραγματοποιώντας εκατοντάδες εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ενώ, όπου ήταν δυνατό, υπήρξε και εκλογική παρουσία σε συνδικάτα ή αυτοδιοικητικές δομές. Η δουλειά αυτή έχει διαμορφώσει την κατάλληλη ιδεολογική βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να ξεκινήσουμε μια ευρύτερη πολιτική απόπειρα.
10) Αυτή, πρέπει να γίνει με όρους μεθοδικότητας και συστηματικότητας, βήμα το βήμα. Μέχρι τώρα, κι εμείς οι ίδιοι, πιεσμένοι από την τροπή και την ταχύτητα των εξελίξεων, δοκιμάσαμε αμέτρητες φορές να κόψουμε δρόμο μέσα από διάφορες συμμαχίες. Η απόπειρα, η εξέλιξη και η κατάληξη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαρακτηριστική, γνωστή σε όλους και δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε περαιτέρω. Μέσα σε όλα τα άλλα, απέδειξε ότι ο μετασχηματισμός ενός ιδεολογικού πλεονεκτήματος σε πολιτικό σχήμα δεν είναι μια ευθύγραμμη και εύκολη διαδικασία. Άρα θα πρέπει να κινηθούμε με σύνεση και προσοχή.
Γι’ αυτό και επιλέξαμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση με την προοπτική των διπλών εκλογών, δημοτικών και ευρωεκλογών, που θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο του 2014. Διότι η φύση της εκλογικής διαδικασίας, που δεν απαιτεί τις δυνάμεις των εθνικών εκλογών, και λειτουργεί επί της ουσίας ως πειραματικό εργαστήριο, μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε, να δικτυωθούμε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, αξιοποιώντας όλη την προηγούμενη δουλειά μας, ώστε να εμφανιστούμε αξιοπρεπώς. Ανοίγουμε επομένως αυτήν τη συζήτηση σήμερα, τον Μάιο του 2013, προκειμένου να διερευνήσουμε τους όρους και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Στόχος μας, να διαμορφώσουμε έναν οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει κατά τα τέλη αυτού του χρόνου σ’ ένα κεντρικό οργανωτικό συνέδριο.

Φτάνει πια

Φτάνει πια


  • Κάνουν κομμάτια την «κοινωνία» , λέξη που τους αρέσει να επαναλαμβάνουν  και στρέφουν το ένα κομμάτι της ενάντια στο άλλο, με στόχο τη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα των ονείρων τους.

  • Καταστρέφουν ζωές ανθρώπων καθημερινά και μοιράζουν ευχές  κάθε χρόνο για την ανάκαμψη της οικονομίας.

  • Περιορίζουν την δημοκρατία, καταργούν τις συνταγματικές ελευθερίες , απαγορεύουν τις σκέψεις για απεργία, καταργούν το τεκμήριο της αθωότητας, προσπαθούν να δημιουργήσουν πληρωμένους χαφιέδες και να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις.

  • Κάνουν πρωταθλητισμό στην ανεργία , ειδικά των νέων και τους διώχνουν από την πατρίδα τους.

  • Διαλύουν γρήγορα την παιδεία, την υγεία και ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος.

  • Ετοιμάζουν απολύσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών με ύπουλες και αδιαφανείς μεθοδεύσεις, νέες καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων  και τμημάτων ώστε να πιαστεί ο στόχος της απόλυσης  150.000 δημοσίων υπαλλήλων και της μείωσης του ποσοστού του ΑΕΠ που ξοδεύεται για την παιδεία στο 2,1% ώστε να είμαστε σαν χώρα που δημιούργησε τον πολιτισμό, στον πάτο της Ευρώπης των 27.

  • Με τα ΜΜΕ των φίλων τους λασπώνουν τους εκπαιδευτικούς και όλες τις κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν. Μπροστάρηδες οι ακροδεξιοί βουλευτές Βορίδης και Γεωργιάδης που δίνουν το στίγμα της Κυβέρνησης.


  • Με τη βοήθεια των κυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων που ελέγχουν και έχουν την πλειοψηφία σε ΟΛΜΕ , ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ αδρανοποιούν ή ακυρώνουν τις κινητοποιήσεις  των εργαζόμενων.

  • Και όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται δυναμικά τους επιστρατεύουν επ΄ αόριστο.



                          Πρέπει να τους σταματήσουμε όλοι μαζί  ΤΩΡΑ.



Κοινή Δράση Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Πανελλήνια επιστημονική ένωση διευθυντών σχολικών μονάδων ΠΕ: Για τις αλλαγές στο πειθαρχικό δίκαιο
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ  ΕΝΩΣΗ 
ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ  ΣΧΟΛΙΚΩΝ  ΜΟΝΑΔΩΝ
ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Κομοτηνής  14
11526  Αθήνα
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
    Με αφορμή την εφαρμογή του μέτρου της αυτοδίκαιης αργίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η οποία οδηγεί πλέον σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, με αποτέλεσμα εκπαιδευτικοί για διάφορους λόγους, σχετικούς ή άσχετους με το εκπαιδευτικό τους έργο, σοβαρούς ή όχι, με ή χωρίς έρευνα, διώκονται και αποπέμπονται με συνοπτικές διαδικασίες, το Διοικητικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Επιστημονικής Ένωσης Διευθυντών Σχολικών Μονάδων Π.Ε. έχει να επισημάνει τα εξής:
    Με τις διατάξεις της υποπαραγράφου Ζ3 του Ν.4093/2012 όπως τροποποιήθηκε από το Ν.4111/2013, επέρχονται δύο βασικές αλλαγές στο πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων και των εκπαιδευτικών:
·         Αφενός διευρύνεται κατά πολύ το πεδίο εφαρμογής της αυτοδίκαιης αργίας και αφετέρου παρέχεται τεράστια διακριτική ευχέρεια στις υπηρεσίες για θέση των υπαλλήλων σε δυνητική αργία.
·         Η παραπομπή και μόνο στο πειθαρχικό συμβούλιο αρκεί για τη θέση του υπαλλήλου σε αργία, χωρίς ο υπάλληλος να έχει επί της ουσίας απολογηθεί, χωρίς να έχει μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να προβάλλει τις αντιρρήσεις του στην αποδιδόμενη σε αυτόν κατηγορία. Με τον τρόπο αυτό, παραβιάζεται πλήρως το εφαρμοζόμενο και στην πειθαρχική διαδικασία τεκμήριο της αθωότητας, ενώ θίγεται η δυνατότητα της προηγούμενης ακρόασης, που προβλέπεται από το άρθρο 20 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας και καταλείπεται τεράστιο πεδίο αυθαιρεσιών, δεδομένου, ότι αρκεί η παραπομπή στο πειθαρχικό συμβούλιο για να τεθεί ο υπάλληλος σε αυτοδίκαιη αργία.
·         Υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί που απλώς παραπέμφθηκαν αμετακλήτως ενώπιον του αρμοδίου δικαστηρίου για ορισμένα πλημμελήματα, ακόμη και όταν η πράξη τους διαθέτει μικρή ποινική απαξία, τίθενται αυτοδικαίως σε αργία. Η ρύθμιση αυτή προσβάλλει ευθέως το τεκμήριο της αθωότητας, καθώς χωρίς να μεσολαβήσει δικαστική κρίση, οι εκπαιδευτικοί απομακρύνονται από την θέση τους και υφίστανται ένα βαρύτατο πλήγμα στην προσωπική και υπαλληλική τους ζωή.
    Για τους παραπάνω λόγους:
1.      Ζητάμε την κατάργηση του Ν.4093/2012 όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 4111/2013, προκειμένου το πειθαρχικό δίκαιο να συμβαδίζει με τις επιταγές του κράτους δικαίου, το Σύνταγμα της χώρας και τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
2.      Καλούμε την πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την προστασία των εκπαιδευτικών και των στελεχών εκπαίδευσης, ιδιαίτερα δε των Διευθυντών Σχολικών Μονάδων, οι οποίοι βρίσκονται στην πιο ευάλωτη  θέση ως διοικητικοί, επιστημονικοί και παιδαγωγικοί υπεύθυνοι των σχολείων τους.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος                                                              Ο Γεν. Γραμματέας
Γεώργιος Ανδριάς                                                  Νικόλαος  Μακεδών

αντιγραφή από το alfavita.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
Λιγότερα σχολεία, λιγότεροι καθηγητές,  αλλά περισσότεροι μαθητές στην τάξη, λιγότερα χρήματα για την δημόσια εκπαίδευση, περισσότερος αυταρχισμός στα σχολεία, που  λειτουργούν με επιστρατευμένους καθηγητές, αυτό είναι το σχέδιο της τρικομματικής νεοφιλεύθερης κυβέρνησης.
Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής καταστροφικές, όχι μόνο  για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών  αλλά και  για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση και ο Υπουργός Παιδείας, υπηρετώντας τις μνημονιακές εμμονές τους, αδιαφορούν παντελώς για το δημόσιο σχολείο. Η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών δεν είναι υπόθεση  μόνο της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά όλης της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα στηρίξει τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας και όλης της κοινωνίας για την ανατροπή αυτών των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, θα πάρει άμεσα μέτρα για να σταματήσει τη διάλυση της δημόσιας παιδείας του τόπου μας και θα προχωρήσει σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις  για την κατάργηση  όλων των καταστροφικών μέτρων και των θεσμικών αλλαγών των μνημονιακών κυβερνήσεων. Σε αυτά τα πλαίσια ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεσμεύεται ότι θα ακυρώσει όλες τις μεταβολές- υποχρεωτικές μετακινήσεις, διαθεσιμότητες, απολύσεις- που θα προκύψουν στις εργασιακές σχέσεις των καθηγητών στο όνομα των δήθεν υπεραριθμιών, που μοναδικό στόχο έχουν την περικοπή των δαπανών για το Δημόσιο Σχολείο.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα προχωρήσει στην πλήρη αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος με βάση τη σύγχρονη επιστημονική γνώση και τις προτάσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η διαδικασία για μια μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έχει έναν ξεκάθαρο στόχο: τη καθολικότητα του δικαιώματος στη μόρφωση σε ένα ποιοτικά αναβαθμισμένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Το Τμήμα Παιδείας καταθέτει σε δημόσια διαβούλευση τη πρότασή του για ένα σχολείο που θα χωράει όλη την αναγκαία γνώση και όλους τους μαθητές, και προτείνει:
Δίχρονη προσχολική αγωγή και δωδεκάχρονη υποχρεωτική γενική εκπαίδευση  με αναβάθμιση του λυκείου ως αυτόνομης μορφωτικής βαθμίδας και καθιέρωση του Ενιαίου Λυκείου Θεωρίας και Πράξης.
Μείωση των οικογενειακών δαπανών για την παιδεία, με στόχο τον μηδενισμό τους. Κατάργηση των πανελλαδικών γενικών εξετάσεων και  μετάβαση προς την ελεύθερη πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση
Μεταλυκειακή Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση με αναβάθμιση της σημερινής τεχνολογικής εκπαίδευσης.
Ενιαίο χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας με αναβάθμιση των ΤΕΙ και με Δημόσια Ερευνητικά Κέντρα.
Δημοκρατικό απαιτούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι ένας πραγματικός διάλογος, που ξεκινάει από τώρα,  με όλους τους εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς φορείς , τους μαθητές, φοιτητές και γονείς για την αναγέννηση της παιδείας του τόπου μας.

Αθήνα , 6 Ιουνίου 2013


Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Θα τους αφήσουμε;

Θα τους αφήσουμε;


  • Κάνουν κομμάτια την «κοινωνία» , λέξη που τους αρέσει να επαναλαμβάνουν , και στρέφουν το ένα κομμάτι της ενάντια στο άλλο, με στόχο τη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα των ονείρων τους.

  • Καταστρέφουν ζωές ανθρώπων καθημερινά και μοιράζουν ευχές  κάθε χρόνο για την ανάκαμψη της οικονομίας


  • Περιορίζουν την δημοκρατία, καταργούν τις συνταγματικές ελευθερίες , απαγορεύουν τις σκέψεις για απεργία, καταργούν το τεκμήριο της αθωότητας, προσπαθούν να δημιουργήσουν πληρωμένους χαφιέδες και να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις

  • Κάνουν πρωταθλητισμό στην ανεργία , ειδικά των νέων και τους διώχνουν από την πατρίδα τους

  • Διαλύουν γρήγορα την παιδεία, την υγεία και ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος .


  • Ετοιμάζουν απολύσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών με ύπουλες και αδιαφανείς μεθοδεύσεις, νέες καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων  και τμημάτων ώστε να πιαστεί ο στόχος της απόλυσης  150.000 δημοσίων υπαλλήλων και της μείωσης του ποσοστού του ΑΕΠ που ξοδεύεται για την παιδεία στο 2,1% ώστε να είμαστε σαν χώρα που δημιούργησε τον πολιτισμό, στον πάτο της Ευρώπης των 27

  • Με τα ΜΜΕ των φίλων τους λασπώνουν τους εκπαιδευτικούς και όλες τις κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν. Μπροστάρηδες οι ακροδεξιοί βουλευτές Βορίδης και Γεωργιάδης που δίνουν το στίγμα της Κυβέρνησης.


  • Με τη βοήθεια των κυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων που ελέγχουν και έχουν την πλειοψηφία σε ΟΛΜΕ , ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ αδρανοποιούν ή ακυρώνουν τις κινητοποιήσεις  των εργαζόμενων.

  • Και όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται δυναμικά τους επιστρατεύουν επ΄ αόριστο.



Πρέπει να τους σταματήσουμε όλοι μαζί  ΤΩΡΑ.



Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Σαν ένα δέντρο, σαν ένα δάσος στην πλατεία Ταξίμ

Σαν ένα δέντρο, σαν ένα δάσος στην πλατεία Ταξίμ

Το συνδικάτο μου είναι μέρος μιας πλατφόρμας μαζί με επαγγελματικές ενώσεις και συνοικιακές οργανώσεις. Αυτή η πλατφόρμα διαμαρτύρεται για τα κατασκευαστικά έργα στο Ταξίμ, που θα κατεδαφίσουν το πάρκο που υπάρχει εκεί. Γι αυτό το λόγο παρακολούθησα τη σχετική καμπάνια στην πλατεία Ταξίμ.
Όταν άκουσα ότι μπουλντόζες ήρθαν και έκοψαν τα δέντρα στο πάρκο, έτρεξα εκεί. Αντί να σταματήσει την παράνομη κατασκευή (το δικαστήριο ανακάλεσε το κατασκευαστικό σχέδιο), η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα εναντίον ανθρώπων που ήθελαν να σώσουν τα δέντρα. 
Το πρώτο βράδυ πήραμε τις σκηνές και τους υπνόσακούς μας και πήγαμε στο πάρκο. Τραγουδήσαμε και συζητήσαμε μέχρι το ξημέρωμα. Το απόγευμα χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν. Η συναυλία βρισκόταν σε εξέλιξη στην εξέδρα. Συζητούσαμε για την αστική ανάπλαση, την περιβαλλοντική καταστροφή, τα ανθρώπινα και τα εργασιακά δικαιώματα. Κοινός τόπος όλων αυτών των συζητήσεων ήταν ότι όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών. Συγκροτήθηκε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη και διευρυνόμενη επιτροπή.
Όταν ξύπνησα το πρωί, η κατασκήνωση είχε πνιγεί στα δακρυγόνα και όλοι γύρω έτρεχαν. Η αστυνομία έβαλε φωτιά στις σκηνές. Ξερίζωσε τα δέντρα που είχαν φυτευτεί μια μέρα πριν. Οι μπουλντόζες δούλευαν υπό την προστασία των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων καταστολής ταραχών.  
Δεν θελήσαμε να πάρουμε εκδίκηση από την Αστυνομία. Κάποιος διάβαζε ένα μυθιστόρημα στους αστυνομικούς με τη βοήθεια ενός μεγαφώνου που διασώθηκε από τη φωτιά. Κάποιος άλλος ρωτούσε “γιατί βάλατε φωτιά στην κιθάρα μου;”, αλλά τραγουδώντας.
Όταν καταφέραμε να μπούμε στο πάρκο, βάλαμε μεγαλύτερα αντίσκηνα. Το βράδυ υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στην πλατεία. Γνωστοί μουσικοί ακύρωσαν τις συναυλίες τους και ήρθαν στο πάρκο.
Άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις βρέθηκαν μαζί...Άνθρωποι και απεργοί εργαζόμενοι από περιοχές που είχαν πληγεί από τη δίψα των εταιριών και της κυβέρνησης για κέρδος...Οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, φοιτητικές οργανώσεις, φεμινιστές και φεμινίστριες, αναρχικοί, χορτοφάγοι...
Την επόμενη νύχτα ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι. Τα σκουπίδια μαζεύονταν περιοδικά.  Εθελοντικές ομάδες περιφρούρησης έκαναν περιπολίες. Οι γυναίκες μπορούσαν να κυκλοφορήσουν άνετα στην περιοχή της κατασκήνωσης. Οι νέοι κανόνες της κυβέρνησης για το αλκοόλ μετέτρεψαν την κατανάλωσή του σε πολιτική πράξη. Άνθρωποι φώναζαν συνθήματα, τραγουδούσαν και έπιναν.
Κατά το πρωί μοιράστηκαν εκατοντάδες προστατευτικά γυαλιά, μάσκες για τα αέρια, λεμόνια, ξύδια και αυτοσχέδια διαλύματα κατά των δακρυγόνων φτιαγμένα από χάπια για το στομάχι. Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι στο πάρκο, όταν η αστυνομία επιτέθηκε στις 5.00 το πρωί. Δεν υπήρξε καμία προειδοποίηση και ξαφνικά δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Εκκενώσαμε το πάρκο σύμφωνα με το σχεδιασμό που είχαμε κάνει νωρίτερα.  
Οι συγκρούσεις στο δρόμο συνεχίστηκαν μέχρι το πρωί. Κατάφερα να τρυπώσω στο πάρκο ήρεμα, εκμεταλλευόμενος την κούραση της αστυνομίας. Είδα το Βόσπορο πίνοντας το τσάι μου κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Ελπίζω ότι δεν ήταν η τελευταία φορά που βλέπω αυτή τη θέα.
Οι διαδηλωτές προσπάθησαν να μπουν στο πάρκο, ανασυντασσόμενοι στους γύρω δρόμους ξανά και ξανά. Η αστυνομία τούς εμπόδισε χρησιμοποιώντας υπερβολική βία. Ολόκληρη η πόλη μετατράπηκε σε αρένα διαδηλώσεων. Πολλοί διαδηλωτές διέσχισαν τη γέφυρα που συνδέει την Ασία με την Ευρώπη.
Ποιοί είναι, λοιπόν, αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία; Δεν θα ήταν αλήθεια αν έλεγα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κοινές απόψεις και κοινούς στόχους. Το μόνο κοινό τους είναι ότι είναι εξοργισμένοι με την κυβέρνηση...Η αστυνομική βία ενάντια στη νεολαία που ήθελε να προστατεύσει τα δέντρα, προκάλεσε τον κόσμο και έβγαλε στους δρόμους όλους όσοι εναντιώνονται στην κυβέρνηση.
Χιλιάδες γυναίκες και άνδρες που δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ σε πολιτικές διαδηλώσεις, συγκρούστηκαν με την αστυνομία μέχρι αργά τη νύχτα και κατέβηκαν ξανά σε νέες διαδηλώσεις, χωρίς καν να φάνε πρωινό. Με τις αυτοσχέδιες μάσκες τους κατά των αεριών εξεγέρθηκαν ενάντια στην αστυνομία, άλλοτε τραγουδώντας κι άλλοτε βρίζοντας. Υπήρχαν διαδηλωτές από πλούσιες οικογένειες, αλλά και άνεργοι άνθρωποι...Από μουσουλμανικές ενώσεις μέχρι σοσιαλιστικά κόμματα, πολλές διαφορετικές ομάδες στάθηκαν πλάι πλάι.
Άνθρωποι που αναζήτησαν καταφύγιο σε ένα οδόφραγμα, έγραφαν στο Twitter, ανέβαζαν φωτογραφίες στο Instagram κρατώντας ένα αστυνομικό κράνος. Μαθητές ζωγραφιζαν γκράφιτι με ζόρικα μηνύματα για τον Πρωθυπουργό. Άνθρωποι που έπιναν μια μπύρα σε μια μικρή ανάπαυλα...Συνάντησα ένα ζευγάρι που έκαναν σχέδια για το γάμο τους σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, όπου κατέφυγα όταν έβρεχε πλαστικές σφαίρες.
Τις προηγούμενες πέντε μέρες ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός διαδηλωτών διασκεδάζουν και διαδηλώνουν ταυτόχρονα, χωρίς να κοιμούνται ή να ξεκουράζονται. Το πιο πολυτραγουδισμένο σύνθημα είναι το “Κυβέρνηση, παραιτήσου!”. Η αστυνομική βία δεν τους απομακρύνει. Τώρα ο φόβος έχει ηττηθεί. Μάθαμε να υψώνουμε τη φωνή μας, όταν θυμώνουμε. Πολλοί άνθρωποι  αγωνίζονται, άλλοι χορεύουν. Μερικοί επιτίθενται σε κατάσταση μέθης. Μερικοί μαζεύουν τα σκουπίδια και φροντίζουν τα αδέσποτα ζώα του δρόμου.
Δεν ξέρω τί θα συμβεί αύριο! Αλλά σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και είμαστε όλοι και όλες κανούριοι άνθρωποι.
Τί κάνω τώρα; Ενώ δέκα χιλιάδες διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του Πρωθυπουργού για πολλούς διαφορετικούς λόγους, σάς γραφω πάνω στο καπό ενός αναποδογυρισμένου περιπολικού.

Kivanc Eliacik
Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας DISK,
ακτιβιστής της Πλατείας Ταξίμ