Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Συγκέντρωση υπογραφών ενάντια στη δίωξη του Στ. Γκουλιώνη

Υπογραφές αλληλεγγύης στον αγωνιστή δάσκαλο Στέφανο Γουλιώνη γιατί διώκεται και με το νέο καθεστώς των "επίορκων" κινδυνεύει να απολυθεί, επειδή συλλήφθηκε κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.
Οι υπογραφές αλληλεγγύης είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
 

 
Προωθείστε το όπου μπορείτε
 
 
 
 
 
 
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ
ΣΤΕΦΑΝΟ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ


 


--
--
Έχετε λάβει αυτό το μήνυμα γιατί έχετε εγγραφεί στην ηλεκτρονική λίστα του τμήματος
δικαιωμάτων του Συνασπισμού.
Για να δημοσιεύσετε σε αυτήν την ομάδα, στείλτε μήνυμα ηλεκτρονικού
ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata@googlegroups.com
Για να διαγραφείτε από αυτή την ομάδα, στείλτε μήνυμα ηλεκτρονικού
ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata-unsubscribe@googlegroups.com
Για περισσότερες επιλογές, επισκευθείτε αυτήν την ομάδα στη διεύθυνση
http://groups.google.com/group/dikaiomata?hl=el
---
Λάβατε αυτό το μήνυμα επειδή έχετε εγγραφεί στην ομάδα Τμήμα Δικαιωμάτων Συνασπισμού των Ομάδων Google.

Για να καταργήσετε την εγγραφή σας από αυτή την ομάδα και να σταματήσετε να λαμβάνετε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από αυτή, στείλτε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata+unsubscribe@googlegroups.com.
Για περισσότερες επιλογές, επισκεφτείτε τη διεύθυνση https://groups.google.com/groups/opt_out.





--
Στέλιος Αναστασόπουλος
Μέλος Κ.Δ.Ε. Καρδίτσας

Είναι στην β/βάθμια εκπαίδευση η κυβερνητική νίκη «πύρρειος»;

Είναι στην β/βάθμια εκπαίδευση η κυβερνητική νίκη «πύρρειος»;

-Η τρόικα εσωτερικού στη σύγκρουσή της με το εκπαιδευτικό κίνημα των καθηγητών νίκησε στρατιωτικά και ηττήθηκε πολιτικά.
- Είναι η δυνατόν η κυβερνητική πολιτική ήττα να μετατραπεί σε πολιτική νίκη των εκπαιδευτικών και της εκπαίδευσης;
Των Αντώνη Ναξάκη* και Παναγιώτη Μπούρδαλα**

Είναι φανερό πως η ντόπια τρόικα υλοποίησε τη θέλησή της καταφεύγοντας σε ακραίου τύπου δημοκρατική και συνταγματική εκτροπή, αφού χρησιμοποίησε την επιστράτευση πριν καν υπάρξει απεργιακή απόφαση!
Το πρώτο ερώτημα που κυριαρχεί στους κόλπους του εκπαιδευτικού κινήματος και των εκπαιδευτικών είναι εάν αυτή η προαποφασισμένη σύγκρουση θα μπορούσε να είναι άμεσα νικηφόρα για τις δυνάμεις της εργασίας στην εκπαίδευση.
Ισχυριζόμαστε πως δεν είχαν δημιουργηθεί οι καλύτερες προϋποθέσεις στους κόλπους των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού κινήματος από το Δεκέμβρη μέχρι το Πάσχα, για τους παρακάτω λόγους:
- Η ηγεσία της ΟΛΜΕ, ακόμα και αν δεν δρούσε σε συντονισμό με την κυβέρνηση,  έκανε ότι ήταν δυνατόν για να κρύψει το αναπόφευκτο της σύγκρουσης αμέσως μετά το Πάσχα. Έκρυψε όσο μπορούσε τα επίδικα της περιόδου που ήταν οι απολύσεις με όλους τους δυνατούς τρόπους (καταγγελλόμενοι, άρρωστοι, συμβασιούχοι, «πλεονάζοντες» από καταργήσεις δομών δημοσίου, κλπ) και η ουσιαστική κατάργηση των οργανικών θέσεων με μετακινήσεις μονίμων κατά το δοκούν, μέσω αύξησης του ωραρίου, συγχωνεύσεις των σχολείων και συντμήσεις τμημάτων, κλπ (βλέπε το κείμενό μας «Τρομοκρατία – Εφεδρεία – Απολύσεις», στις 16-4-2013). Αναδείκνυε θέματα πολύ σημαντικά μεν (π.χ. αξιολόγηση), που η υλοποίησή τους όμως αφορούσε την επόμενη σχολική χρονιά, και μάλιστα χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα για την αντιμετώπισή τους (βλέπε το κείμενό μας «Αξιολόγηση δομών και προσώπων (στην εκπ/ση): Συνέπειες και αντιμετώπισή της» - Ένα πρώτο σχέδιο προς τα Συνδικάτα και τους Συλλόγους διδασκόντων, στις 7-4-2013). Έτσι έμμεσα έδινε την εντύπωση πως δεν υπήρχε κάτι άμεσο και επείγον στον ορίζοντα (βλέπε το κείμενό μας «Δειλοί - άβουλοι – μοιραίοι», στις 9-5-2013).
- Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται την πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπόρεσαν να δώσουν το μήνυμα της αναπόφευκτης σύγκρουσης (τώρα) και επομένως να προετοιμάσουν τους εκπαιδευτικούς γι’ αυτό, όπως έκαναν πριν από τη μεγάλη και νικηφόρα απεργία του 1988. Δεν εκτίμησαν σωστά την συγκυρία και δεν πίστεψαν πως η κυβέρνηση θα έριχνε το γάντι, που έπρεπε αναγκαστικά να σηκώσουμε.
Έτσι με τους εργαζόμενους απροετοίμαστους και χωρίς πραγματική ηγεσία δεν μπορούσε να εκπληρωθεί η πρώτη προϋπόθεση για άμεση νίκη, που ήταν η ανατροπή της πλειοψηφίας ηγεσίας της ΟΛΜΕ όπως έγινε το 1988, και η «αντικατάστασή» της με μια πανελλαδική επιτροπή εκλεγμένη από τις Γενικές Συνελεύσεις, η οποία θα αναλάμβανε τις τύχες του αγώνα.
- Η κοινή γνώμη (κυρίως εργαζόμενοι, γονείς, μαθητές) δεν ήταν αντίθετη στους εκπαιδευτικούς αγώνες, λόγω βεβαίως των πολιτικών εξαθλίωσης που έχουν επιβάλλει οι δανειστές. Επομένως ήταν κρίσιμο το πρώτο χρονικό διάστημα που ανακοινώθηκε η απεργιακή πρόταση, μετά τον στημένο αιφνιδιασμό του Υπ. Παιδείας. Σ’ αυτό το διάστημα ήταν (όπως αποδείχτηκε) σημαντικός ο ρόλος και η στάση των κομμάτων, ιδίως της αριστεράς. Καθοριστική σ’ αυτή τη φάση των εξελίξεων ήταν η στάση και η θέση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που πριν καν υπάρξει πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση του από απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Λες και η κυβέρνηση άφησε κανένα άλλο περιθώριο εκτός από την απεργία διαρκείας αμέσως μετά το Πάσχα, που βεβαίως έθιγε και τις εξετάσεις. Έτσι έδωσαν τροφή στο προπαγανδιστικό μηχανισμό της τρόικα (δελτία των οκτώ και πρωινάδικα) να διαβάλλει την κινητοποίηση πριν καν αποφασιστεί, και επί πλέον να «νομιμοποιήσει» την προληπτική επιστράτευση. Αν προσθέσουμε και τις αντιφατικές τοποθετήσεις των υπολοίπων αντιπολιτευόμενων κομμάτων (πλην της Χρυσής Αυγής που στοιχίζεται στην τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού), τότε καταλαβαίνουμε πως οι εκπαιδευτικοί δεν είχαν υποστήριξη, αντίθετα η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης έπαιξε ρόλο αδρανοποίησης της κοινής γνώμης που δειλά τοποθετούνταν υπέρ των εκπαιδευτικών.
Το προσωπείο των κομμάτων της αντιπολίτευσης πραγματικά κατέρρευσε τη στιγμή που η κυβέρνηση εξήγγειλε την προληπτική, αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική επιστράτευση. Αντί να δηλώσουν ότι το ζήτημα πια, είναι ζήτημα Δημοκρατίας, και όχι απλά ζήτημα εργατικών αιτημάτων, καλώνταςαποφασιστικά την κυβέρνηση να ανακαλέσει την επιστράτευση και τα Π.Δ. που προκάλεσαν τους εκπαιδευτικούς, αρκέστηκαν σε ανούσιες και χλιαρές διαμαρτυρίες.
Η αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) μάλιστα είχε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει το ρόλο της, αρκεί να δήλωνε ότι θα πάρει πίσω όλες τις επιπτώσεις που θα προκαλούσε η επιστράτευση πάνω στους εργαζόμενους και τις πιθανές απολύσεις.
Συνοψίζοντας: Το εκπαιδευτικό κίνημα και οι εκπαιδευτικοί βρέθηκαν   απροετοίμαστοι (λίγες και σποραδικές οι εξαιρέσεις) και χωρίς ηγεσία, με αποτέλεσμα να γίνει εφικτός ο κυβερνητικός αιφνιδιασμός.
Ταυτόχρονα οι πολιτικές (αντιμνημονιακές) δυνάμεις, όχι μόνο δεν στήριξαν τις δικαιολογημένες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών στα μέτρα της τρόικα, αλλά αντίθετα μπλόκαραν και ακινητοποίησαν την κοινή γνώμη που στρέφονταν δειλά και σταδιακά υπέρ του εκπαιδευτικού κινήματος.
Είναι φυσικό λοιπόν το εκπαιδευτικό κίνημα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, προδομένο από το εσωτερικό του, εγκαταλειμμένο από όμορες εργατικές δυνάμεις (ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ, κλπ) και από τις δήθεν αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες), δεν κατάφερε τελικά να πετύχει την απαιτούμενη συνοχή-μαζικότητα, και να κερδίσει αποφασιστικά-ενεργητικά τους εργαζόμενους, ώστε να μπορέσει να ανατρέψει την επιστράτευση.
- Το «κλείσιμο» όμως της απεργίας και ο τρόπος  που η ηγεσία της ΟΛΜΕ την ανέστειλε, ενώ ψηφίστηκε με 93% από τεράστιες Γενικές Συνελεύσεις, εξόργισε τους εκπαιδευτικούς, ανεξαρτήτως πολιτικο-συνδικαλιστικής ένταξης.
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ όφειλε να εισηγηθεί συμπληρωματικά στις Γενικές Συνελεύσεις, αφού η επιστράτευση κηρύχτηκε αμέσως μετά την απεργιακή του πρόταση. Όφειλε, έστω να θέσει το ερώτημα των προϋποθέσεων για υπέρβαση της επιστράτευσης στις Γενικές Συνελεύσεις.
Ο χειρισμός της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΑΣΚ) στην τελική ψηφοφορία, που οι εκπρόσωποι των Γενικών Συνελεύσεων κλήθηκαν να απαντήσουν ταυτόχρονα υπέρ ή κατά της απεργίας και αν υπάρχουν προϋποθέσεις εναντίωσης στην επιστράτευση δεν ήταν μόνο αντικαταστατικός, αλλά και βαθιά αντιδημοκρατικός. Πρώτα-πρώτα γιατί το ερώτημα υπήρχε από πριν και δεν γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή. Δεύτερον, γιατί πολλές συνελεύσεις είχαν ήδη αποφασίσει για το πώς θα απαντήσουν. Ορισμένες συνελεύσεις είχαν απαντήσει ήδη έχοντας τη γνώμη πως μπορούν να νικήσουν της επιστράτευση. Άλλες, όπως οι δικές μας Χανίων και Πάτρας, είχαν προγραμματίσει νέες Γενικές Συνελεύσεις την Πέμπτη συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις τους για να νικήσουν της επιστράτευση.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι «εξεγερμένοι» εκπαιδευτικοί ήθελαν και δικαιούνταν να αποφασίσουν αυτοί συλλογικά (στις γενικές συνελεύσεις) το αν μπορούν ή όχι να νικήσουν την επιστράτευση.
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ είχε εμφανώς και άλλες δυνατότητες. Μπορούσε να κηρύξει τη σύνοδο των προέδρων διαρκή και να ζητήσει με νέες συνελεύσεις την Πέμπτη απάντηση στο θέμα της επιστράτευσης. Στο πυκνό πολιτικά αυτό χρονικό διάστημα μπορούσε να κάνει μια σειρά τελευταίων πρακτικών πιέσεων (π.χ. απεργία πείνας στο Σύνταγμα) μέχρι αργά την Πέμπτη, ώστε να αυξήσει τις δυνατότητες της βάσης προς την κατεύθυνση μαζικού σπασίματος της επιστράτευσης. Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Προτίμησαν γι’ άλλη μια φορά να χειριστούν τους εκπαιδευτικούς ως πρόβατα που τα καθοδηγεί ο βοσκός. Αποδείχτηκε εμπράκτως ότι μια τέτοια ηγεσία δεν είναι μόνο άχρηστη, αλλά και επικίνδυνη. Δυστυχώς σ’ αυτή την ηγεσία προστέθηκε η κεντρική ηγεσία των ΣΥΝΕΚ και όσοι στοιχίθηκαν πίσω τους. Αλλά και οι εκπρόσωποι των ΕΛΜΕ στη σύνοδο των προέδρων δεν επικύρωσαν το ρόλο της ως ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου του κλάδου.
Είχαν τη δυνατότητα να ακυρώσουν τις αντιδημοκρατικές και αντικαταστατικές πράξεις της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ και δεν το έκαναν. Όχι παραβιάζοντας τις εντολές που είχαν από τις Γεν. Συνελεύσεις, αλλά τιμώντας τες. Όλοι καταλαβαίνουμε πως δεν έπρεπε να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους τη διαδικασία και το ερώτημα των προϋποθέσεων (υπέρ ή κατά), αφού τέτοιο ερώτημα δεν είχε τεθεί ενιαία και πανελλαδικά στις Γεν. Συνελεύσεις.
Επέφεραν (η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και εκπρόσωποι των Γεν. Συνελεύσεων) βαρύ πλήγμα στη συλλογική αγωνιστική συνείδηση των εκπαιδευτικών που είχε επανέλθει στο προσκήνιο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Χάσαμε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο που περικλείει πολλές μάχες. Η μάχη που χάσαμε, ας μη κοροϊδευόμαστε, είχε θύματα 10.000 περ. αναπληρωτές και μερικές χιλιάδες μόνιμους συναδέλφους (έμμεση και άμεση απόλυση, απόλυτη ανέχεια). Όμως οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας και έρχονται πολύ σύντομα.
Με την εφαρμογή των νέων νόμων για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο, όπως και του Π.Δ. αξιολόγησης θα προκληθούν χιλιάδες απολύσεις, εξευτελισμοί, και οριστική άρση της οργανικότητας και της μονιμότητας.
Η τρόικα εσωτερικού-εξωτερικού μας έχει ρίξει μόνιμα το γάντι στο χώμα, που έτσι κι αλλιώς θα αναγκαστούμε να σηκώσουμε το Φθινόπωρο. Το επερχόμενο 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ αρχές Ιουλίου, οφείλει, εν όψει κατακλυσμιαίων εξελίξεων στη δομή και στο περιεχόμενο του Τεχνολογικού και Γενικού Λυκείου, στην προσπάθεια εφαρμογής της αξιολόγησης, των συγχωνεύσεων, κλπ,  να αποφασίσει συγκεκριμένο πρόγραμμα απεργιακών κινητοποιήσεων διαρκείας, που θα κρίνουν στην ουσία το μέλλον του δημόσιου εκπ/κού συστήματος.
Προνοήστε και προετοιμαστείτε.
24-05-2013  
* Αντώνης Ναξάκης, Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, Αιρετός στο ΠΥΣΔΕ Χανίων.
** Παναγιώτης Μπούρδαλας,  Αιρετός στο ΠΥΣΔΕ  Αχαΐας και αν. Μέλος στο ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδος.

Το έστειλε ο Γιώργος Τσιτσ.
Μέλος της Κ.Δ.Ε. Καρδίτσας

Συγκέντρωση υπογραφών ενάντια στη δίωξη του Στ. Γκουλιώνη

Υπογραφές αλληλεγγύης στον αγωνιστή δάσκαλο Στέφανο Γουλιώνη γιατί διώκεται και με το νέο καθεστώς των "επίορκων" κινδυνεύει να απολυθεί, επειδή συλλήφθηκε κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.
Οι υπογραφές αλληλεγγύης είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
 

 
Προωθείστε το όπου μπορείτε
 
 
 
 
 
 
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ
ΣΤΕΦΑΝΟ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ


 


--
--
Έχετε λάβει αυτό το μήνυμα γιατί έχετε εγγραφεί στην ηλεκτρονική λίστα του τμήματος
δικαιωμάτων του Συνασπισμού.
Για να δημοσιεύσετε σε αυτήν την ομάδα, στείλτε μήνυμα ηλεκτρονικού
ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata@googlegroups.com
Για να διαγραφείτε από αυτή την ομάδα, στείλτε μήνυμα ηλεκτρονικού
ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata-unsubscribe@googlegroups.com
Για περισσότερες επιλογές, επισκευθείτε αυτήν την ομάδα στη διεύθυνση
http://groups.google.com/group/dikaiomata?hl=el
---
Λάβατε αυτό το μήνυμα επειδή έχετε εγγραφεί στην ομάδα Τμήμα Δικαιωμάτων Συνασπισμού των Ομάδων Google.

Για να καταργήσετε την εγγραφή σας από αυτή την ομάδα και να σταματήσετε να λαμβάνετε μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από αυτή, στείλτε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη διεύθυνση dikaiomata+unsubscribe@googlegroups.com.
Για περισσότερες επιλογές, επισκεφτείτε τη διεύθυνση https://groups.google.com/groups/opt_out.




Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Μια διαγραφή για ενημέρωση

Γιατί με διέγραψαν από το ΚΚΕ



Από τον Βασίλη Ζωγράφο* 

Μετά από βασανιστική περισυλλογή και ανάμικτα συναισθήματα, οδηγούμαι πιστεύω στο νηφάλιο συμπέρασμα να αναφερθώ στο γεγονός της διαγραφής μου από το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί θεωρώ ότι η έκθεση των γεγονότων και η συνακόλουθη λειτουργία και πρακτική της κομματικής καθοδήγησης, αποκαλύπτουν παραπέρα τον ολισθηρό δρόμο που επέλεξε αυτή η καθοδήγηση, έναν δρόμο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί το κόμμα στη συρρίκνωσή του. Επειδή δεν θέλησα ποτέ τον τίτλο του κομμουνιστή «κατ’ απονομή» όπως κάνει η κομματική ηγεσία την τελευταία δεκαετία, αλλά για μένα αυτός ο τίτλος ήταν και είναι προς κατάκτηση, όπως πιστεύω είναι και για τη συντριπτική πλειονότητα των κομματικών μελών, για αυτό, με τούτο μου το σημείωμα θέλω να κρούσω, για άλλη μια φορά ακόμα, τον κώδωνα του κινδύνου.

Είχα αντίρρηση για τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο θέμα των διευθυντών των σχολείων. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να διεκδικεί να γίνει διευθυντής στο σχολείο του γιατί, ως διευθυντής, μπορεί να γίνει μηχανισμός του αστικού κράτους, όπως λέει το κόμμα. Αντίθετα από τη δική μου εμπειρία αλλά και από τις εμπειρίες των συντρόφων διευθυντών, ακριβώς συμβαίνουν τα αντίθετα. Δηλαδή το κύρος τους στην τοπική κοινωνία είναι μεγάλο καθώς και η αποδοχή από τους συλλόγους διδασκόντων. Εξ αιτίας αυτής της θέσης μου, η Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ, πρότεινε «μομφή» ενάντιά μου και μου ζήτησε να παραιτηθώ από δημοτικός σύμβουλος (στο δημοτικό συμβούλιο Λάρισας), όπου είχα εκλεγεί στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές.

Η κομματική Οργάνωση των δασκάλων που ανήκα, απέρριψε την απόφαση της Ν.Ε. Παρόλα αυτά, καθαιρέθηκα από δημοτικός σύμβουλος. Επίσης μου απαγόρευσαν να είμαι υποψήφιος στις εκλογές αιρετών εκπροσώπων του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια, καθώς και στο σύλλογο δασκάλων, όπου ανελλιπώς εκλεγόμουν πάνω από 25 χρόνια. Αυτήν την αντιμετώπιση που είχα εγώ, δεν την είχαν άλλοι σύντροφοι που στο θέμα αυτό είχαν την ίδια στάση με εμένα. Απλά επισημαίνω τον καιροσκοπισμό και την επιλεκτική κομματική λειτουργία ενός κόμματος «αρχών».

Πρόσφατα, τηρώντας την κομματική διαδικασία, έγραψα την άποψή μου μέσα στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ. Αυτά που έγραψα ήταν μια κατάθεση ψυχής και κραυγή αγωνίας για την περιθωριοποίηση που οδηγείται το κόμμα, με ευθύνη μιας ηγεσίας που παραμέρισε αυθαίρετα το αποφασισμένο από το 15ο συνέδριο, πρόγραμμα του κόμματος.

Λειτουργώντας έτσι ως φράξια, στις κρισιμότατες στιγμές της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αντί να κάνει πράξη το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο που προέβλεπε αυτό το πρόγραμμα, ουσιαστικά άφησε το πεδίο ελεύθερο και στον καπιταλισμό να διαχειρίζεται με βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα την κρίση του, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται επίδοξος «μεσσίας». Ειδικότερα ανέφερα ότι η πτώση μας στις συνδικαλιστικές εκλογές στους εκπαιδευτικούς της Λάρισας, όπου από 700 ψήφους κατεβήκαμε στις 300 αλλά και μια σειρά άλλα παραδείγματα, αντανακλούν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων μας για τη στάση και τη γραμμή της ηγεσίας του κόμματος.

Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση αυτών των απόψεων μου στο «Ριζοσπάστη», που αναδημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα, κλήθηκα από την καθοδήγηση σε απολογία. Στη συνεδρίαση της Κομματικής μου οργάνωσης, επειδή τυπικά δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία για τα γραφόμενά μου, με θεώρησαν υπεύθυνο για τη δημοσίευση του άρθρου μου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και ζήτησαν τη διαγραφή μου από το κόμμα. Βέβαια ότι το αναδημοσίευσε από το «Ριζοσπάστη» (και συγκεκριμένα από την ιστοσελίδα www.902.gr - «Ριζοσπάστης» - 19ο Συνέδριο ΚΚΕ – Προσυνεδριακός Διάλογος) μιας και ήταν εύκολο να μεταφερθεί, δεν το έλαβαν καθόλου υπόψη. Η δημοσίευση στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» δεν προηγήθηκε της δημοσίευσης του «Ριζοσπάστη», αλλά ακολούθησε τρεις μέρες μετά. Στον «Ρ» δημοσιεύθηκε στις 29/3 και στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 31/3. Όμως για να με ενοχοποιήσουν επικαλέστηκαν κάποιες φραστικές αλλαγές ανάμεσα στις δυο δημοσιεύσεις για τις οποίες δεν φέρω ευθύνη. Σημασία έχει, όσα έγραψε η ««ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»» τα είχαν γράψει πριν τρεις μέρες η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και η ιστοσελίδα του www.902.gr («Ριζοσπάστης», 19ο Συνέδριο, Προσυνεδριακός Διάλογος. Ο καθένας μας κρίνεται και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Τα τελευταία χρόνια τρεις φορές διέλυσαν την οργάνωση των εκπαιδευτικών με αποτέλεσμα να τη συρρικνώσουν, να στείλουν τους περισσότερους συντρόφους στα σπίτια τους για να υπάρξει ο απόλυτος έλεγχος. Ψήφισαν τη διαγραφή μου εκπαιδευτικοί λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού, και παρόλα αυτά χωρίς ομοφωνία. Δεν δέχτηκαν μάλιστα ούτε τη δήλωση της ίδιας της εφημερίδας, ότι αναδημοσίευσε το κείμενο από το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Η άτεγκτη καθοδήγηση είπε ότι δεν δέχεται την αστική αλήθεια. Δυστυχώς όμως γι’ αυτή την έχει δεχτεί πάρα πολλές φορές, φυσικά όπου την εξυπηρετούσε.

Ίσως κούρασα με την αναλυτική έκθεση των γεγονότων και ζητώ και συγνώμη και για τον προσωπικό τόνο που έδωσα. Εκείνο όμως που ήθελα να αναδείξω είναι τα ανέντιμα μέσα με τα οποία ενοχοποιείται η άποψη που ενοχλεί. Και αυτό γιατί προσκρούει σε μια ηγεσία που ενώ έχει τεράστιες ευθύνες για την εκλογική ήττα και την οργανωτική, ιδεολογική, οικονομική και πολιτική συρρίκνωση του κόμματος, επιμένει να είναι γαντζωμένη στις καρέκλες της. Για χρόνια κινείται με το εκκρεμές του οπορτουνισμού, από το ένα άκρο στο άλλο άκρο, από το άκρο του δεξιού οπορτουνισμού με τον Συνασπισμό, στο σημερινό άκρο του αριστερού οπορτουνισμού, χαντακώνοντας το κόμμα. Η ίδια ηγεσία αυτοπροσδιορίζεται ως αλάθητη. Όταν υμνούσε τον Γκορμπατσώφ είχε δίκιο και όταν τον κατηγορούσε πάλι είχε δίκιο. Όταν υπέγραφε τα κοινά πορίσματα για τον Συνασπισμό είχε δίκιο και όταν εναντιώθηκε σ’ αυτήν την επιλογή πάλι είχε δίκιο. Όταν ψήφιζε το πρόγραμμα στο 15ο συνέδριο του κόμματος είχε δίκιο και όταν το τσαλαπατούσε πάλι είχε δίκιο. Αλλά ας μην επεκταθώ περισσότερο σε τέτοια παραδείγματα γιατί θα χρειάζονταν πολλές σελίδες. Απλά να αναφερθώ σε ένα πρόσφατο παράδειγμα που σχετίζεται με την απεργία των καθηγητών. Αλήθεια, η δήλωση του μέλους του Πολιτικού Γραφείου ότι οι κομμουνιστές αντιτίθενται στην απεργία των καθηγητών κατά τις πανελλαδικές εξετάσεις, ποιον αβαντάρει; Αυτή η θέση αντικειμενικά δεν νομιμοποίησε την κυβέρνηση να προχωρήσει στην επιστράτευση των καθηγητών;

Η σημερινή ηγεσία, έχοντας έναν μηχανισμό από επαγγελματικά στελέχη που έχουν και προσωπικούς λόγους να μην εναντιώνονται ποτέ στην ηγεσία, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν άκριτα και να επιβάλλουν πάντα την άποψη της ηγεσίας, στην κομματική βάση. Όποιοι όμως δεν είμαστε επιδεκτικοί στην επιβολή και στην άκριτη αποδοχή αλλά και στο αποφασίζομεν και διατάσσομεν, τότε πάλι αυτός ο μηχανισμός αναλαμβάνει το έργο της διαγραφής. Μπορεί όμως μια τέτοια ηγεσία να καθοδηγήσει το κόμμα που θα ηγηθεί της επανάστασης και θα αλλάξει την κοινωνία; Παρόλα αυτά, η γνώμη μου παραμένει ότι η ελπίδα μας είναι τα κομμουνιστικά ιδανικά. Έχουμε χρέος αυτά τα ιδανικά να τα αποκαταστήσουμε από τον διασυρμό που υφίστανται από όπου και αν προέρχεται αυτός.

* Ο Βασίλης Ζωγράφος είναι δάσκαλος και το κείμενο του δημοσιεύτηκε
στην εφημερίδα "Ελευθερία" 18/6
ΒΑΘΥ

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ Α.ΜΑΝΙΤΑΚΗ

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ Α.ΜΑΝΙΤΑΚΗ


Ο Αντώνης Μανιτάκης ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου και αριστερών φρονημάτων υπερασπίζονταν το συνταγματικό δικαίωμα των Δημοσίων Υπαλλήλων στη μονιμότητα. Τώρα, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και «υπάλληλος» της τρόικας, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Spiegel», προχωρά σε απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων. Ακόμη και τους καθηγητές στο ακριτικό Καστελόριζο θέλει να απολύσει. Πρόκειται για ακραία μορφή πολιτικής μετάλλαξης.
Ο κ. Μανιτάκης που παραδέχθηκε στο «Spiegel» πώς «διαπραγματεύεται ως εκπρόσωπος μίας χρεοκοπημένης χώρας» και «οι πιστωτές έχουν όλη τη δύναμη», ότι δηλαδή είναι απλά ένα εκτελεστικό όργανο της τρόικας και τίποτε παραπάνω, θαυμάστε τι έγραφε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Αυγή», στις 18 Απριλίου 2010, με τίτλο «το συνταγματικό δικαίωμα στη μονιμότητα».     
 «Από το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος απορρέει ένα συνταγματικό δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα», «οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι λόγω νομοθετικής κατάργησης της θέσης τους διαθέτουν άρα συνταγματικό δικαίωμα διορισμού ή επανένταξης ή μετάταξης γενικά στο Δημόσιο, ακόμη και σε άλλη ή παρεμφερή με την καταργούμενη δημόσια υπηρεσία», ανέφερε ο κ. Μανιτάκης.
Κατέληγε λέγοντας πως «το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ού­τως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δη­μοκρατικό πολίτη».
Αυτά ο κ. Μανιτάκης τα έλεγε και τα έγραφε ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου και αριστερός πριν βέβαιο γίνει υπουργός. Για αυτά που έλεγε και δίδασκε όχι μόνο δεν κράτησε το λόγο του όταν έγινε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης με το κόμμα του κ. Κουβέλη, αλλά εμφανίζεται πλέον ως ο διώκτης των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Καμία πρόθεση δεν έχουμε βεβαίως να υπερασπιστούμε τους «επίορκους» Δημοσίους υπαλλήλους και τους κοπανατζήδες. Αυτοί βεβαίως πρέπει και έπρεπε να έχουν απολυθεί… χθες εφόσον έχει αποδειχθεί η σε βάρος τους κατηγορία. Το να μηχανεύεται όμως ο κ. Μανιτάκης και η κυβέρνηση τρόπους (νέο πειθαρχικό δίκαιο, κατάργηση οργανισμών κ.α.) για να απολύσει 15.000 Δημοσίους Υπαλλήλους έως το 2014, αυτό είναι διωγμός. Πόσο μάλλον όταν υποδεικνύεται από την τρόικα που ασκεί την πολιτική στην Ελλάδα, όπως παραδέχθηκε και ο κ. Μανιτάκης.
Διάβαστε όλο του άρθρο του κ. Μανιτάκη στην εφημερίδα «Αυγή», έτσι για να ξέρετε ποιος είναι ο αριστερός πολιτικός που ετοιμάζεται να καρατομήσει τους Δημοσίους Υπαλλήλους :
«Η συνταγματι­κή εγγύηση της μο­νιμότητας των δη­μοσίων υπαλλήλων, όπως κατοχυρώνε­ται σήμερα στο άρ­θρο 103 παρ. 4, είναι πολύ παλιά και καθιερώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911 με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως δραστι­κή αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλ­λήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρ­νηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της. Οι απολυμένοι συγκεντρώνονταν σε ένδειξη δια­μαρτυρίας στην πλατεία της πόλεως των Αθηνών και έκλαιγαν απελπισμένοι τη μοίρα τους. Η πλα­τεία αυτή ονομάστηκε, εκ του λόγου αυτού, πλατεία Κλαυθμώνος.
Εκατό χρόνια ακριβώς μετά το σημαδιακό αυτό ιστορικό προηγούμενο, η μοίρα αυτού του τό­που μάς αναγκάζει, αντί να γιορτάσουμε την επέτειό του, να ξαναθυμηθούμε τη νομική και θεσμι­κή σημασία του και να συμπυκνώσουμε το νόη­μά του, όπως μας το κληροδότησε η εκατονταετής εφαρμογής της μονιμότητας από τον νομοθέτη και τη διοίκηση και όπως το ερμήνευσε η συνταγματι­κή μας νομολογία. Ήδη πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρα­τείας είχε διευκρινίσει ότι η κατάλυση της δημοσι­οϋπαλληλικής σχέσης, την οποία επιφέρει αναγκα­στικά η ενδεχόμενη νομοθετική κατάργηση της ορ­γανικής θέσης που κατέχει ο δημόσιος υπάλληλος ανατρέπεται και η απόλυση του δημοσίου υπαλλή­λου αποτρέπεται, όταν ο νομοθέτης προβλέψει ταυ­τόχρονα με την κατάργηση τη δημιουργία νέων θέ­σεων όμοιων με τις καταργημένες.
Τότε ο υπό από­λυση δημόσιος υπάλληλος έχει δικαίωμα διορι­σμού και αυτοδίκαιης ένταξης στις νέες οργανικές θέσεις. Στην απόφαση π.χ. 1725/1955, που επιβε­βαιώνει προγενέστερη νομολογία, το ΣτΕ διακήρυ­ξε ότι "οι δημόσιοι υπάλληλοι οι απολαύοντες της κατά το Σύνταγμα μονιμότητος διατηρούσι ταύτην […] και εις περίπτωσιν καθ’ ην αι κατεχόμεναι υπ’ αυτών θέσεις μεταφέρονται εκ της δημοσίας υπη­ρεσίας εις το υφιστάμενον ή νεοϊδρυόμενον νομι­κόν πρόσωπον δημοσίου δικαίου".
Έκτοτε, παγίως ο νομοθέτης όταν καταργού­σε οργανικές θέσεις για διαφόρους λόγους, μετα­ξύ των οποίων και η αναδιάρθρωση υπηρεσιών, φρόντιζε να εντάσσει τους υπαλλήλους των οποίων οι θέσεις καταργούνταν στις νέες θέσεις που δη­μιουργούνταν. Όταν οι νεοϊδρυόμενες θέσεις ήταν κατ’ ουσίαν όμοιες προς αυτές που καταργήθηκαν γινόταν παγίως δεκτό ότι αναβίωνε η συνταγματι­κή προστατευόμενη μονιμότητα του απολυθέντος λόγω καταργήσεως της οργανικής θέσης. Η περί­πτωση της αναβίωσης θα πρέπει να διακριθεί πά­ντως από τη διατήρησή της λόγω αυτοδίκαιης έντα­ξης, διότι είναι κάτι το διαφορετικό και το επιπλέον. Αυτό αποτελούσε μια πάγια πρακτική, η οποία λει­τουργούσε ως έμπρακτη ερμηνεία της συνταγμα­τικής εγγύησης της μονιμότητας και αποτέλεσε τη βάση για τη θεμελίωση ενός συνταγματικού πλέ­ον δικαιώματος των δημοσίων υπαλλήλων στη μο­νιμότητα.
Έτσι μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε ότι από το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος απορρέει ένα συνταγματικό δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα, το οποίο αναβιώνει μόλις ανασυ­σταθούν μετά από συγχώνευση, αναδιάρθρωση ή ανασύνταξη δημοσίων υπηρεσιών ή νομικών προ­σώπων δημοσίου δικαίου θέσεις όμοιες από άπο­ψη αντικειμένου ή καθηκόντων με αυτές που κα­ταργούνται. Δημιουργείται δηλαδή, ακόμη και αν έχουν εν τω μεταξύ απολυθεί, ένα δικαίωμα αυ­τοδίκαιου επαναδιορισμού τους. Η αναβίωση αυτή της μονιμότητας δεν αφορά συγκεκριμένα τις νέες θέσεις που ιδρύονται, που μπορεί να είναι και λιγό­τερες από τις καταργούμενες, αλλά γενικά και αφη­ρημένα τις δημόσιες υπηρεσίες ή τη δημόσια υπη­ρεσία με τη λειτουργική του όρου έννοια, που επι­τελεί όμοια καθήκοντα και εξυπηρετεί τις ίδιες ανά­γκες.
Οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι λόγω νο­μοθετικής κατάργησης της θέσης τους διαθέτουν άρα συνταγματικό δικαίωμα διορισμού ή επανέ­νταξης ή μετάταξης γενικά στο Δημόσιο, ακόμη και σε άλλη ή παρεμφερή με την καταργούμενη δημό­σια υπηρεσία, εφόσον μεταξύ των άλλων, όλα αυτά τα χρόνια, τους δημιουργήθηκε η δικαιολογημέ­νη εμπιστοσύνη ότι το συνταγματικό τους δικαίωμα στη νομιμότητα δεν είναι δυνατόν να το θίξει ο κοι­νός νομοθέτης.
Το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρή­σει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πο­λίτη».

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

ΓΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ –ΠΕΜΠΤΗ - 23/5 - 7μμ

ΟΧΙ!!! ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ

      ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ -      ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ

      ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ  ΤΗΣ            ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ                     ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΑΛΗΣ


ΔΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΓΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ –ΠΕΜΠΤΗ   - 23/5  - 7μμ
ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΧΩΡΑ ΠΑΛΙ ΤΟ αμφιθέατρο ΣΤΟ 1ο ΓΕΛ
 

ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Ένα ισπανικό χωριό δίνει λύση στην κρίση

Μαριναλέδα: Το χωριό που αρνήθηκε τον καπιταλισμό

Την ώρα που η ανεργία στην Ισπανία καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι κάτοικοι της Μαριναλέδα, του χωριού στην Ανδαλουσία που απαρνήθηκε εδώ και δεκαετίες τον «καπιταλιστικό μονόδρομο» και οικοδόμησε μια «ουτοπική κομμούνα», μπορούν σήμερα να νιώθουν περισσότερο δικαιωμένοι από ποτέ. Η ανεργία στην περιοχή παραμένει σταθερά στο μηδέν, ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό...
Η Μαριναλέδα μοιάζει με πολλά χωριά στην Ανδαλουσία, όμως στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με καμία άλλη περιοχή, τόσο στην Ισπανία, όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και εκτός της γηραιάς ηπείρου.

Σε καθαρά συμβολικό επίπεδο ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μια πρώτη γεύση για την πολιτικοοικονομική κουλτούρα που κυριαρχεί στο χωριό από τα γκράφιτι με εργατικές πορείες και αντιναζιστικά σύμβολα,αλλά και την ονομασία του τοπικού αθλητικού κέντρου «Τσε Γκεβάρα». Τεράστια αντιιμπεριαλιστικά πλακάτ διάσπαρτα σε όλη την περιοχή δείχνουν περιστέρια της ειρήνης, ενώ οι δρόμοι έχουν ονόματα του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του Πάμπλο Νερούδα κ.α.

Στην Μαριναλέδα ακολουθείται ένα κομμουνιστικό μοντέλο με κολεκτιβοποίηση των εδαφών. Περίπου 1.200 εκτάρια γης, εγκαταλελειμμένα, τα οποία άνηκαν σε έναν μεγαλογαιοκτήμονα μέχρι το 1990 απαλλοτριώθηκαν, και δόθηκε το δικαίωμα σε κάθε αγρότη να εργαστεί σε αυτά και να τα καλλιεργήσει. «Στην Ανδαλουσία, όπου χάνονται περίπου 500 θέσεις εργασίας την ημέρα, κάθε εργασία είναι σημαντική», σχολιάζει σε δημοσίευμα για τη Μαριναλέδα η εφημερίδα Independent.

Ο Δήμαρχος της Μαριναλέδα, Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, αναγνωρίζεται στην Ισπανία ως ο «Ρομπέν των Δασών». Πρόσφατα ο ίδιος και μια ομάδα εργατών, σε μια συμβολική κίνηση, αρνήθηκαν να πληρώσουν σε σούπερ μάρκετ για περίπου 10 γεμάτα καρότσια τροφίμων, τα οποία στη συνέχεια δόθηκαν σε τράπεζα τροφίμων. Με αφορμή αυτό το περιστατικό ο ίδιος ο δήμαρχος, αλλά και η Μαριναλέδα, έγιναν πρωτοσέλιδο  σε  διεθνή  μέσα.

«Ήταν μια συμβολική κίνηση. Θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή στο γεγονός πως υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι στην Ισπανία, που δυσκολεύονται να αγοράσουν τρόφιμα», δήλωσε ο Σάντσες Γκορντίγιο. «Στον 21ο αιώνα στην Ισπανία υπάρχει αυτό το πρόβλημα»,   τονίζει.

Εδώ και τριάντα χρόνια ο Γκορντίγιο, μαζί με τους συμπολίτες του, δίνουν αγώνες για την αναδιανομή πλούτου μέσω απαλλοτριώσεων, για φτηνή στέγαση και παραγωγή μέσω συνεταιρισμών. Στη Μαριναλέδα εφαρμόζεται η πολιτική ίσων μισθών. Η αστυνομία είναι ανύπαρκτη ενώ η δημόσια περιουσία παρέχεται στους πολίτες με ένα μικρό αντίτιμο (15 ευρώ το μήνα).

Την ώρα που η ανεργία στην Ισπανία ξεπέρασε το 27% στη Μαριναλέδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι μηδενικό. «Με γεμίζει με ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα και με απελπισία», τονίζει ο Γκορντίγιο αναφερόμενος στις διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ της Μαριναλέδα και της υπόλοιπης Ισπανίας. Όπως σημειώνει πολλοί νέοι, που εργάζονταν κυρίως στον τομέα των κατασκευών, επιστρέφουν στη Μαριναλέδα έχοντας χάσει τη δουλειά τους. Η Μαριναλέδα «αντιμετωπίζει την κρίση πολύ καλύτερα μέσω των συνεταιρισμών και των μικρών βιομηχανιών» επεξεργασίας προϊόντων που παράγονται στην   περιοχη   αναφέρει.

Στην Ανδαλουσία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις απαλλοτρίωσης λατιφούντιων - τεράστιες εκτάσεις γης από τη ρωμαϊκή εποχή - από ακτήμονες. Όπως σημειώνει ο Γκορντίγιο τα λατιφούντια αποτελούν το 50% των εκτάσεων της Ανδαλουσίας, ωστόσο ανήκουν μόλις στο 2% του πληθυσμού της περιοχής. Παράλληλα επισημαίνει πως στην Ανδαλουσία υπάρχουν δεκάδες εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές ζώνες,         που     μπορούν   να   αξιοποιηθούν.
 
«Αποτελούμε μέρος μιας παράδοσης της περιοχής, όμως κάνουμε και κάτι διαφορετικό. Επιμένουμε πως οι φυσικοί πόροι θα πρέπει να είναι στην υπηρεσία του λαού, που έχει φυσικό δικαίωμα στη γη, και πως η γη δεν θα πρέπει να είναι ένα αντικείμενο κερδοσκοπίας», δηλώνει ο Σάντσες προσθέτοντας πως και «η τροφή δεν θα πρέπει να αποτελεί προϊόν κερδοσκοπίας. Αποτελούν βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Πιστεύουμε επίσης στην κολεκτιβοποίηση της γης, ως μια βαθιά τομή στην γεωργική παραγωγή            παγκοσμίως».

Η Μαριναλέδα αποτελεί για πολλούς στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ένα πρότυπο διαχείρισης, που μπορεί να αποτελέσει την «αιχμή του δόρατος» για μια παγκόσμια αλλαγή. Στην Ισπανία εξάλλου η υποστήριξη στα αριστερά κόμματα αυξάνεται. Ο συνασπισμός «Ενωμένη Αριστερά» στον οποίο ανήκει και ο Γκορντίγιο συγκεντρώνει πλέον το 15,6%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ποσοστό υπερδιπλάσιο  από αυτό των  εκλογών του 2011.

Από την πλευρά του, ο Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, που δεν πληρώνεται για τη θέση του δημάρχου, αποτελεί ένα τελείως διαφορετικό πρότυπο πολιτικού. Στο γραφείο του σε αντίθεση με τους υπόλοιπους στη θέση της εικόνας του Βασιλιά Χουάν Κάρλος έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση το πορτρέτο του Τσε Γκεβάρα.

«Δυστυχώς οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν έχουν ως στόχο την επίλυση των προβλημάτων του λαού, αλλά των τραπεζών. Οι άνθρωποι όμως είναι πιο σημαντικοί από τις τράπεζες, ιδιαίτερα όταν μια χούφτα τραπεζίτες κερδοσκοπούν με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τα χρήματα που έχουν δοθεί δεν κατευθύνονται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, που έχει παραλύσει. Είναι οι μικροϊδιοκτήτες και οι επιχειρήσεις που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από την κρίση. Έχουμε συνολικά έξι εκατομμύρια ανέργους, ενώ οι διπλάσιοι ζουν σε συνθήκες φτώχειας», δηλώνει.

Σε πολλές περιπτώσεις, όπως σημειώνει η Independent, o Γκορντίγιο, όπως και ο «Ρομπέν των Δασών», έχει κριθεί παράνομος, λόγω των απαλλοτριώσεων γης, αλλά και των συμβολικών «επιδρομών» σε σούπερ μάρκετ. Ο ίδιος έχει φυλακιστεί επτά φορές, ενώ έχει γλιτώσει από δύο απόπειρες δολοφονίας από ακροδεξιούς.

Δεξιές εφημερίδες τoν κατηγορούν μεταξύ άλλων για κατάχρηση εξουσίας, ωστόσο οι πολιτικές του είναι δημοφιλείς και έχει αναδειχτεί νικητής σε κάθε εκλογική διαδικασία, και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά, από το 1979 έως σήμερα. «Εύχομαι να είχαμε και εμείς έναν τέτοιο δήμαρχο» δήλωσε μια γυναίκα από γειτονικό χωριό, που περίμενε έξω από το γραφείο του Γκορντίγιο για να συνομιλήσει μαζί του.

Παρά την κριτική που έχει δεχτεί ο Γκορντίγιο, κυρίως από δεξιά ισπανικά μέσα, με την πολιτική που έχει εφαρμόσει έχει επιτύχει τρία ουσιαστικά πράγματα: Απασχόληση, φτηνή στέγαση και συμμετοχή στη διακυβέρνηση. «Το πιο σημαντικό που έχουμε καταφέρει στη Μαριναλέδα είναι πως μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να αποκτούμε με ειρηνικά μέσα γεωργικές εκτάσεις για τους πολίτες, διασφαλίζοντας παράλληλα τη στέγαση, που αποτελεί δικαίωμα και προϊόν κερδοσκοπίας», αναφέρει και καταλήγει: «Ως κοινωνία συνεργαζόμαστε, δουλεύουμε και συζητούμε όλοι μαζί. Αυτό είναι θεμελιώδες για κάθε κοινωνία». 

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ      tvxs.gr

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ,

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ,
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ…


ΜΕΡΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ …ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

            Τέτοιες ήταν συναδέλφισσες και συνάδελφοι αυτές που ζήσαμε το διήμερο14-15/5 με την –δεν υπάρχουν λόγια- Γενική Συνέλευση στο 1ο ΓΕΛ, τη μαχητική πορεία που ακολούθησε, και το μαζικότατο συλλαλητήριο της επόμενης μέρας. Στα πρόσωπά μας αποτυπωνόταν ο ενθουσιασμός, διαπιστώνοντας ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. ΝΑΙ παρά την επιστράτευση. Γιατί το φόβο (όχι δειλία) όλων μας μπροστά στο μέγεθος ενός αδίστακτου αντιπάλου, μετρίαζε ή έβαζε στο πίσω μέρος της σκέψης μας, η ανάγκη να σπάσουμε την επιστράτευση, η κατανόηση ότι η κυβέρνηση μας εκβίαζε με κάτι (απολύσεις) που θα μας προκύψει αν υλοποιηθούν οι υποχρεωτικές και εξαναγκαστικές μεταθέσεις.
Συμπερασματικά, μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών σε όλη τη χώρα και στην Καρδίτσα που σήκωσαν τα χέρια τους για να υποστηρίξουν την απεργία ήταν αποφασισμένοι να πάνε τη μάχη μέχρι τέλους. Αν η μάχη είχε ξεκινήσει, σε αυτούς θα προστίθονταν και χιλιάδες ακόμα συνάδελφοι, οι οποίοι στο τελικό δίλημμα ΘΑ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΣΣΟΝΤΑΝ με την πλευρά της σύγκρουσης.

ΚΑΙ  ΟΜΩΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ !!!!

            Αυτό που ξέσπασε δεν έπεσε από τον ουρανό. Ήταν το ξεχείλισμα ενός θυμού που συσσωρευόταν χρόνια. Τα τελευταία μέτρα που προώθησε η κυβέρνηση ήταν η σταγόνα και, καθώς οι αυταπάτες για το παρόν και το μέλλον  μας έχουν χάσει τη λάμψη τους και εξαφανίζονται από τον ορίζοντα, έδωσαν τη θέση τους στη ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ: ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ. Αυτή η εξέλιξη είναι ήδη μια νίκη. Αποτελεί πλέον πολύτιμη παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται, γιατί «κάθε πραγματικό βήμα του κινήματος αξίζει πολύ περισσότερο από μια δωδεκάδα προγράμματα»
Πετάχτηκαν στα σκουπίδια εκείνες οι αντιδραστικές θεωρίες, δεξιών κι «αριστερών» για εκπαιδευτικούς βολεμένους, μίζερους, υποταχτικούς, «νεκροταφείο ελεφάντων», που προπαγανδίζονται χρόνια τώρα δημιουργώντας κλίμα μοιρολατρίας και ηττοπάθειας ανάμεσά μας. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Φάνηκε στο χειροκρότημα χιλιάδων νεολαίων, εργαζομένων και ανέργων, που ένιωθαν τον αγώνα μας και δικό τους αγώνα.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΚΥΦΤΟΣ - ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ ΛΑΟΣ

Γιατί αγωνιζόμαστε; Μα για τα αυτονόητα! Αυτά για τα οποία δεν θα χρειαζόταν κανένα επιχείρημα, αν από χίλιες πλευρές δεν στοιβάζονταν πάνω τους σωροί τα ψέματα. Αγωνιζόμαστε:
 Για το δικαίωμα στη δουλειά απέναντι στις απολύσεις «σκέτες» η εξαναγκαστικές μέσω μετακινήσεων, για σταθερότητα στον αντίποδα της  περιπλάνησης από σχολείο σε σχολείο.
Για το δικαίωμα στη ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ. Δηλαδή για τη διασφάλιση εκείνων των προϋποθέσεων που μας επιτρέπουν να αποκαταστήσουμε τη σχέση  με το αντικείμενό μας, για τον ρόλο μας ως δασκάλων, για τη σχέση με τους μαθητές μας, για το δικαίωμα στη μόρφωση όλων των νέων, γι αυτά που μας αρνείται το υπουργείο, που λειτουργεί ως πλασιέ στην αγορά της γνώσης. Αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που συνειδητά καταστρέφει, ακριβώς επειδή για άλλον ρόλο μας θέλει και μας προορίζει. Φοβισμένους και σκυφτούς υπαλληλάκους, ιμάντες μεταβίβασης των «μαύρων» ιδεών τους μέσα στα σχολεία.
Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στον αγώνα. Για να μη μπούμε στο «γύψο»
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ

            Με ποιον είναι η  κοινωνία; Την έχουμε με το μέρος μας; Το ερώτημα-αγωνία  τίθεται συνεχώς  από το σύνολο των εκπαιδευτικών. Πήρε μια πρώτη απάντηση. Τα ΜΜΕ  δεν είναι η κοινωνία. Αυτά ήταν και θα είναι πάντα ενάντιά μας . Θα είναι με τα αφεντικά τους.
            Αποδείχτηκε πως δεν είμαστε μόνοι. Όταν αγωνίζεσαι, μέσα στον αγώνα που διεξάγεται τίθεται το δίλημμα σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΜΕΡΙΑ ΕΙΣΑΙ; Και η πλειοψηφία του  λαού του τόπου μας τάχθηκε είτε ανοιχτά με τη μεριά μας, είτε με μια «αμήχανη» ουδετερότητα (αν ήταν γονιός με το παιδί του να δίνει εξετάσεις).Ας κρατήσουμε το δίδαγμα ότι έχουμε συμμάχους και οι ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ..
ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ
            Απέναντι και ενάντια μας η τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ_ΔΗΜΑΡ) και  η Χρυσή Αυγή να δείχνουν το ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟ, ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ τους πρόσωπο. Ανοιχτά υπονομευτικό και απεργοσπαστικό ρόλο, έπαιξαν και οι ηγεσίες των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους, με αποκορύφωμα την άρνησή τους να κηρύξουν πανεθνική απεργία στις 17/5.
           
Συνεκτιμώντας  τη στάση των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς, συμπεραίνει κάποιος αβίαστα ότι δεν πίστεψαν στην δυναμική του κινήματος, στάθηκαν είτε με εχθρική για την απεργία στάση (ΠΑΜΕ- δηλώσεις Σοφιανού) είτε με αντικρουόμενες τοποθετήσεις (ΣΥΡΙΖΑ-άλλα ο Σκουρλέτης και άλλα Στρατούλης). Σε κάθε περίπτωση, μιλώντας καλόπιστα, αν και με δηλώσεις τους κατήγγειλαν την επιστράτευση και την τρικομματική Κυβέρνηση,  αιφνιδιάστηκαν και δεν εμπιστεύθηκαν το κίνημα.
ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ,
Με έναν χειρισμό πραξικοπηματικού χαρακτήρα, το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στο ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ), με την ψήφο  δυστυχώς των  δυο εκπροσώπων των (ΣΥΝΕΚ), δρομολόγησαν την αναστολή της απεργίας, την ουσιαστική της ματαίωση. Πιο «ειλικρινές» και «ξεκάθαρο» απ’ όλους το ΠΑΜΕ είχε ήδη αποφασίσει ότι οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες και πανηγυρίζει για αυτό. Ας μας ειδοποιήσει πότε θα ωριμάσουν, να του αναθέσουμε να μας σώσει…
Να σημειωθεί ότι και η εκπρόσωπος των «Παρεμβάσεων» στο ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν εξέφρασε με καθαρό τρόπο την απόφαση για σπάσιμο της επιστράτευσης, αφήνοντας τα συνδικαλιστικά στελέχη (ποιά αλήθεια;) να σηκώσουν το βάρος της αντιπαράθεσης. Έτσι οι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ, αφού είχαν φροντίσει από τη μέρα των συνελεύσεων να μιλάνε για απεργία με το χαρακτήρα της «πολιτικής δήλωσης», δηλαδή για μια απεργία που ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ, αξιοποίησαν τις δικαιολογημένες αγωνίες και τα ερωτηματικά που εξέφρασαν οι καθηγητές για το πώς θα αντιμετωπίσουν την φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση, κρύφτηκαν πίσω από το περίφημο «όροι και προϋποθέσεις», που οι ίδιοι φρόντισαν από νωρίς να πλασάρουν, εκμεταλεύτηκαν και τις υπαρκτές αδυναμίες  και την απειρία μας,  για να  αρνηθούν να υπηρετήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των καθηγητών και το αγωνιστικό κλίμα που εκφράστηκε με πρωτόγνωρη μαζικότητα στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ . Αυτές τις διαθέσεις υπονόμευσαν, διέβαλαν, απαξίωσαν και ματαίωσαν.
Γιατί η μάχη ενάντια στις απολύσεις και η μάχη ενάντια στην επιστράτευση θα αποτελούσε κεντρική πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση και τα αφεντικά της. Και η πλειοψηφία του ΔΣ της  ΟΛΜΕ δεν μπορεί  και δε θέλει μια τέτοια τύπου σύγκρουση. Αποδείχτηκε ότι αυτού του είδους ο συνδικαλισμός,  κυβερνητικός ή κομματικό παρακλάδι, που δεν τολμά να υλοποιήσει τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεών μας κι ούτε μας εκφράζει. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ λοιπόν την ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ του ΔΣ της ΟΛΜΕ. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ. Αντίστοιχα, υπάρχουν ευθύνες στον πρόεδρο του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Καρδίτσας που ψήφισε λευκό, ενώ είχε διαφορετική εντολή από τη Γενική Συνέλευση.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΑΣΗ

            Συνεχίσαμε την προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει εδώ και καιρό για να πάρει την υπόθεση ο κλάδος στα χέρια του. Στη ΓΣ προτείναμε τη ψήφιση της απεργίας(εισήγηση της ΟΛΜΕ) με την προσθήκη:
«Προχωράμε στην πραγματοποίηση της απεργίας ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙΚΑ την επιστράτευση. Η Συνέλευση των Προέδρων καλεί τις ΕΛΜΕ, ενάντια στην επιστράτευση, να λάβουν ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΜΕ ΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.»

ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ…

Ας είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο: Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν οι αγώνες προοπτική είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους, να βάλουν στην άκρη τον υποταγμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό. 
Μπροστά μας βρίσκονται σκληρές ταξικές αναμετρήσεις. Το σύστημα θα εκμεταλλευτεί άμεσα αυτήν την αρνητική για το κίνημα εξέλιξη και θα κλιμακώσει την επίθεσή του. Ήδη οι εντολές για υποχρεωτική παραμονή 8-2 των επιστρατευμένων εκπαιδευτικών κατά την περίοδο των εξετάσεων ακόμα και σε άλλα κτίρια από αυτά στα οποία εργάζονται δείχνουν που το πάει.. Και αυτό πρέπει να σημάνει γενικό συναγερμό, τόσο για τον κλάδο των εκπαιδευτικών όσο και για το σύνολο των εργαζομένων.
Η εικόνα της Γενικής Συνέλευσης στο 1ο ΓΕΛ δεν μπορεί να σβήσει. Η μαχητικότητα των συνάδέλφων δεν μπορεί να παραγραφεί. Αποτελεί παρακαταθήκη για το αύριο. Και αυτό το αύριο, το δικό μας, των παιδιών μας, των μαθητών μας, «απαγορεύει», έχει κηρύξει «παράνομη» την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την υποταγή.
 Μας έχει επιδώσει ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ  ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ.

ΔΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΓΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ –ΠΕΜΠΤΗ 23/5 7μμ
ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΧΩΡΑ ΠΑΛΙ ΤΟ αμφιθέατρο ΣΤΟ 1ο ΓΕΛ
 
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ