Σάββατο 6 Απριλίου 2013

"Γουατεμάλα: μια υπέροχη μακρο-οικονομία"





Το θυμόσαστε το ντοκιμαντέρ; 
Ήταν του Γιώργου Αυγερόπουλου με τίτλο "Γουατεμάλα: μια υπέροχη μακρο-οικονομία"
Προβλήθηκε από την εκπομπή "εξάντας" της κρατικής τηλεόρασης δύο φορές.
Από την περιπέτεια αυτής της χώρας προέκυψε το όνομα "μπανανίες" για τις χώρες που υφίσταντο στυγνή εκμετάλλευση από το λυσσασμένο για κέρδη (Αμερικανικό) κεφάλαιο. 
Πίσω απ' όλα αυτά ήταν πάντοτε η CIA και πίσω από αυτήν η United Fruit Company, η γνωστή μας Chiquita.
Η χώρα δεν μπορεί να συνέλθει, αφού αιμορραγεί από το 1954 και μετά με πραξικοπήματα, δικτατορίες και κινήματα αντίστασης, που συνηθίζεται να ονομάζονται εμφύλιοι, για να μην αποκαλύπτονται οι σχέσεις των εγχώριων υπηρετών (με το αζημίωτο Βέβαια) των Η.Π.Α. με τους (φτωχούς) κατοίκους αυτού του πλούσιου τόπου.
Οι μακρο-οικονομικές επιδόσεις της είναι εξαιρετικές.
Η οικονομία της "εξωστρεφής", εξάγει π.χ. βιοκαύσιμα , αλλά δεν έχει γάλα να θρέψει τα παιδιά της που υποσιτίζονται και εμφανίζουν προβλήματα νοητικής υστέρησης, λόγω καθυστερημένης σωματικής (άρα και πνευματικής) ανάπτυξης.
Δεν καλλιεργούν καλαμπόκι, για να τραφούν. Απαγορεύεται, αφού οι κεφαλαιούχοι το εισάγουν απ' αλλού φθηνότερα.
Καλλιεργούν κοκοφοίνικα, για να εξάγουν π.χ. το λάδι του οι μεγαλοκτηματίες, που άρπαξαν τη γη με τον τρόπο που περιγράφεται στο κείμενο.
Έτσι κι εμείς, θα στείλουμε τα παιδιά μας να καλλιεργούν στέβια π.χ., ως εργάτες γης, για να εισάγουμε το σιτάρι και το καλαμπόκι, άρα να μην έχουμε ούτε κτηνοτροφία, αφού παράγουν οι "άλλοι" απ' όλα τα σχετικά και έπιασαν την αγορά και την κρατούν καλά στα χέρια τους με την ισχύ τους, αυτή την "ελεύθερη" αγορά. Αυτή την "ανάπτυξη" εννοούν και "σπεκουλάρουν" πάνω στο φαινόμενο της επιστροφής των νέων στην ύπαιθρο.
Για όλα θα φροντίσει το Ε.Σ.Π.Α., αλλά πρέπει να γίνουν πρώτα οι απαραίτητες "αναδιαρθρώσεις" και "προσαρμογές". 


--

Το έστειλε η Ελένη Γκαρ.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Μ.Λ.Κινγκ: Τo όραμα της πολιτικής ανυπακοής και της μη βίας

tvxs.gr/node/124597
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πολιτικός, ακτιβιστής, πάστορας, ανθρωπιστής και νομπελίστας, δολοφονήθηκε σαν σήμερα, στις 4 Απριλίου του 1968. Γεννήθηκε και έδρασε σε μια εποχή που είχε ανάγκη από έναν οραματιστή ηγέτη. Ο σκληροπυρηνικός Νότος των ΗΠΑ, οι διαχωριστικές φυλετικές γραμμές και οι λευκές κουρτίνες στα λεωφορεία τον σημάδεψαν. Της Έφης Μήτσιου
Από το 1960 έως το 1968 η αμερικανική κοινωνία άρχισε να ενδιαφέρεται πιο έντονα από ποτέ για ζητήματα πολιτικού, κοινωνικού, εκπαιδευτικού, θεολογικού και φυλετικού περιεχομένου. Αυτή η ιστορική περίοδος αποτέλεσε την αποκορύφωση του σύγχρονου κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ενέπνευσε πολλά φιλελεύθερα κινήματα, όπως το κίνημα των ομοφυλοφίλων, των φοιτητών, των γυναικών και των μαύρων.
Βέβαια, οι πρώτες προσπάθειες ξεκίνησαν ήδη από τη δεκαετία του ’50, ήταν όμως μεμονωμένου χαρακτήρα. Όμως, τη δεκαετία του ’60 τα μέχρι τότε δρώντα υποκείμενα αντιλήφθηκαν τον εαυτό τους ως μία κοινωνική συλλογικότητα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναμοχλεύσεων και ριζοσπαστικοποιήσεων πορεύτηκε ο Κινγκ. Οι νουθεσίες του Μαχάτμα Γκάντι άσκησαν σημαίνουσα επίδραση στην ήδη αφυπνισμένη σκέψη του, καθώς και οι θεωρίες των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Υιοθέτησε την φιλοσοφία της πολιτικής ανυπακοής και της μη βίας, την οποία έκανε σημαία του αγώνα του.
Μέχρι το 1955 η δράση του περιοριζόταν σε διδαχές στην εκκλησία των βαπτιστών της Αλαμπάμα, όπου ήταν εφημέριος. Η δημόσια δράση του ξεκινά με τη σύλληψη της νεαρής μοδίστρας Ρόζα Παρκς στην Αλαμπάμα, η οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό, όπως όριζε η Νομοθεσία Φυλετικών Διακρίσεων. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ως επικεφαλής του κινήματος Ένωση για την Πρόοδο, μαζί με άλλους ένθερμους ντόπιους μαύρους ξεκίνησαν σειρά διαμαρτυριών και εκδηλώσεων.
Κατά τη διάρκεια της δράσης του πέρασε πολλά. Απειλές, αλλεπάλληλες φυλακίσεις, δολοφονικές απόπειρες και εμπρηστικές επιθέσεις στο σπίτι του από την Κου Κλούξ Κλαν. Όμως δεν έκανε βήμα πίσω. Στάθηκε εκεί που πάντοτε ανήκε, στο πλευρό των καταπιεζομένων, να απαιτεί το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας.
«Έχω ένα όνειρο» φώναζε τον Αύγουστο του 1963 στην Ουάσιγκτον κάτω από το άγαλμα του Λίνκολν. Ο λόγος του θυελλώδης και εμπνευσμένος, συγκλόνισε χιλιάδες διαδηλωτές. Εκεί αποκατέστησε τη θέση της μαύρης κοινότητας στην ιστορία, την οποία ανέδειξε ως άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία των Η.Π.Α.
 Το 1964 του απενεμήθη το Νομπέλ Ειρήνης, ενώ παράλληλα ψηφίστηκε ο Νόμος περί Πολιτικών Δικαιωμάτων που καταργούσε τις φυλετικές διακρίσεις σε δημόσιους χώρους.
 Στη συνέχεια, άρχισε να διατυπώνει θέσεις και κρίσεις για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. Σε μία ομιλία του το 1967 με τίτλο Πέρα από το Βιετνάμ εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ ενάντια στις σκοπιμότητες του πολέμου. Ήταν πιο προφητικός από ποτέ:
«Είναι παράξενο ότι οι Αμερικανοί, που τόσο προσεκτικά υπολογίζουν τις πιθανότητες στρατιωτικής νίκης, δεν αντιλαμβάνονται ότι βαδίζουν προς ψυχολογική και πολιτική ήττα. Η εικόνα των ΗΠΑ δεν θα ξαναγίνει ποτέ εικόνα επανάστασης, ελευθερίας και δημοκρατίας μα εικόνα βίας και μιλιταρισμού».
Ένα χρόνο μετά, δολοφονήθηκε στο μοτέλ Λορέιν στο Μέμφις με σφαίρα στο κεφάλι, από έναν «λευκό αδελφό». Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Απριλίου 1968 και ήταν μόλις 39 ετών.

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

«Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Λάθος πορεία
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»