Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Οι υψωμένες γροθιές δεν αποβάλλονται αλλά τιμούνται.

http://aristeroblog.gr/node/1121



Οι υψωμένες γροθιές των μαθητών δεν αποβάλλονται, τιμούνται...

Submitted by aristeroblog on Fri, 2012-11-02 19:29
Printer-friendly version
Γιώτα Ιωαννίδου
«Τιμωρήθηκα γιατί υπερασπίστηκα τη ζωή και την αξιοπρέπεια»…
Αποβλήθηκε 17χρονη μαθήτρια από σχολείο του Πύργου Ηλείας, γιατί ύψωσε τη γροθιά της στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Ήρθε λοιπόν η ώρα δάσκαλε να πάρεις πάλι θέση.
Θέλεις οι γροθιές των παιδιών που διδάσκεις να υψώνονται στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ή να κρύβονται κάτω από το θρανίο όταν σφίγγονται από την πείνα και το φόβο;
Θα διδάσκεις την ιστορία στον ευπρεπή βηματισμό των παρελάσεων μπροστά στους «επισήμους» ή δίνοντας γνώση κι έμπνευση στα νέα παιδικά «ξυπόλυτα τάγματα» να αποπειραθούν να γράψουν νέες σελίδες  με την πένα των δικών τους αγώνων;
Θα διδάσκεις υπομονή και εγκαρτέρηση ή θα καλείς τους μαθητές σου «να αδράξουν τη μέρα»;
Θα διαλέξεις τη θέση σου δίπλα στο «χωροφύλακα» της εξουσίας και της διοίκησης ή πλάι στους μαθητές σου και την αγωνιζόμενη κοινωνία;
Όταν «οι εχθροί» διαβαίνουν τις πύλες, καταπατούν κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες, τσακίζουν νεανικά όνειρα και προσδοκίες για μια ζωή αξιοπρεπή κι αξιοβίωτη, σε ποιο «καθηκοντολόγιο» θα υπακούσεις; Του «δημοσίου (αλήθεια θα υπάρχει σε λίγο τέτοιο;) υπαλλήλου» που εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία ή του δασκάλου του γένους που φλογίζεται από το άδικο και τιμά το λαό που τον πληρώνει;
Δύσκολα τα πράγματα δάσκαλε. Και οι καιροί απαιτητικοί και γρήγοροι. Και η αξιολόγηση, το πειθαρχικό, η δυσμενής μετάθεση και η απόλυση, σου «κλείνουν το μάτι», μέσα από τα κυβερνητικά νομοσχέδια.
 Βλέπεις το «νέο σχολείο» έχει άλλες προσδοκίες από εσένα. Να αγανακτείς κόσμια όταν οι μαθητές σου δεν έρχονται στο σχολείο γιατί κόπηκαν οι μεταφορές. Τι να κάνουμε έτσι κι αλλιώς μπορεί να «μην τα έπαιρναν τα γράμματα». Να χαμογελάς με θετική ενέργεια όταν σου μιλούν για την ανεργία των γονιών τους και το φαί που λιγοστεύει. Να ζητιανεύεις πετρέλαιο για το σχολείο από τις βιομηχανίες που απολύουν τους γονείς και δηλητηριάζουν τα πνευμόνια των μαθητών σου, ευχαριστώντας για τη φιλανθρωπία τους , στον κρύο χειμώνα. Να υπακούς μηχανικά τους κανόνες των ανωτέρων σου, να συμπληρώνεις  όλες τις φόρμες των στοιχείων. Να εμφανίζεις απαραιτήτως στο Βιβλίο ύλης, διδαγμένη την ύλη των εξετάσεων ανεξάρτητα με το τι μαθαίνουν τα 27 παιδιά της τάξης σου. Κι αν χάνονται εκατοντάδες ώρες από τα κενά των εκπαιδευτικών, που λείπουν από τα σχολεία μήνα Νοέμβρη πια, ε μην βγαίνεις και σε πολλές απεργίες διεκδίκησης γιατί οι μαθητές θα χάσουν μάθημα. Τα μαθήματα του ξεσηκωμού για το δίκιο των ανθρώπων δεν χρειάζεται να τα δείξεις με την πράξη σου. Είναι καλύτερο να τα διδάξεις στο μαυροπίνακα. Κι αν έχεις και διαδραστικό ακόμη καλύτερα. Γιατί η χρήση της καινοτομίας είναι απαραίτητος όρος για να σε αξιολογήσει θετικά η διοίκηση.
Οι επιλογές σου να διδάσκεις γνώση κι ελευθερία, ενοχλούν πλέον το καθεστώς της τρόικας. Αντίκειται στους μνημονιακούς κανόνες. Παραβιάζουν το πρωτόκολλο των γιορτών και των παρελάσεων. Σκύψε λοιπόν στο ύψος της υποταγής που απαιτούν οι ανώτεροί σου. Μην επιτρέψεις στους μαθητές σου να κοιτάξουν ψηλά και να νομίσουν, αυτοί οι αυθάδεις πως μπορούν τόσο μικροί να ζητούν ζωή κι αξιοπρέπεια και μάλιστα παραβιάζοντας τους κανόνες. Να νομίσουν πως μπορούν –αν είναι δυνατόν- αυτοί να γράψουν επιτέλους, ένα κεφάλαιο στην ιστορία της φτωχής ανθρωπότητας.
Δάσκαλε, πάρε θέση. Οι δάσκαλοι που αναπνέουν μέσα στην τάξη και την κοινωνία, στις αγωνίες και τους πόνους της, ξέρουμε. Οι υψωμένες γροθιές δεν αποβάλλονται αλλά τιμούνται.
(μια εκπαιδευτικός που προσβάλλεται από την ποινή αυτή και καθόλου δεν θεωρεί ότι είναι η μόνη…)

Αυτός είναι σύλλογος γονέων.



Αγαπητοί φίλοι γονείς & κηδεμόνες.
  • Για το θέμα της αναπλήρωσης των χαμένων διδακτικών ωρών, έγινε παρέμβαση από το Δ.Σ. του Συλλόγου, στη συνεδρίαση του Σχολικού Συμβουλίου στις 31/10.
  • Το Σχολικό Συμβούλιο συγκαλέστηκε από την Διεύθυνση του Σχολείου με μοναδικό θέμα την αναπλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών λόγω της τετραήμερης κατάληψης των μαθητών.
Δηλώσαμε κατηγορηματικά ότι :
  • Θεωρούμαι απαράδεκτη, κακόβουλη και υποκριτική την θεματολογία του Σχολικού Συμβουλίου που απομονώνει τις διδακτικές ώρες που έχουν χαθεί και συνεχίζουν να χάνονται από τις ελλείψεις διδακτικού προσωπικού και στοχοποιεί ΜΟΝΟ εκείνες τις μέρες, των κινητοποιήσεων των μαθητών, όπου ένα από τα κύρια αιτήματά τους, όπως και του συλλόγου μας είναι η έγκαιρη κάλυψη των κενών σε εκπαιδευτικούς για ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΑΜΕΝΕΣ ΩΡΕΣ.
  • Ο Σύλλογός μας αρνείται να συμμετέχει στην συζήτηση αυτού του θέματος που ακυρώνει την ευθύνη του Υπουργείου για τις χαμένες ώρες και στοχοποιεί τα παιδιά μας.
  • Ζητάμε από την Διεύθυνση του Σχολείου να ενημερώσει την σχολική κοινότητα με τον ακριβή αριθμό όλων των χαμένων διδακτικών ωρών από την έναρξη της σχολικής χρονιάς μέχρι σήμερα  και μετά να συν-αποφασίσουμε με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίσουμε την υπολειτουργία του σχολείου.
  • Να μην χαθούν περίπατοι-εκδρομές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες για τους μαθητές.
Σύλλογος Γονέων Μουσικού Σχολείου Θεσσαλονίκης.

Έλεος πια! πολύ σεβασμό δείχνουμε στους αναίσθητους

Κυριακή 5 μ.μ. Ολομέλεια της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ στο Παυσίλυπο, για απεργιακό συντονισμό και ό,τι άλλο.


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

ΣΦΑΓΗ ή ΑΝΑΤΡΟΠΗ

48/ωρη Απεργία 6 και 7 Νοέμβρη


Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε δεν φταις,
αν δεν παλέψεις, θα πεθάνεις.                         (Μ. Μπρεχτ)






Το τρίτο μνημόνιο ante portas
Συνάδελφοι
Μετά από 2,5 χρόνια «σωτηρίας» ο τόπος μας γνώρισε μόνο τη βαρβαρότητα !!!
Οι μισθοί και οι συντάξεις διαρκώς κατακρεουργούνται
Οι φόροι και τα χαράτσια έγιναν οι «νόμιμοι» κλέφτες του εισοδήματός μας
Η ανεργία καλπάζει σε εφιαλτικά ύψη
Η ακρίβεια στα βασικά είδη είναι η καθημερινή ληστεία
Τα δημόσια κοινωνικά αγαθά  Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση απαλλοτριώνονται
Τα   Δημοκρατικά δικαιώματά μας ποδοπατούνται
Και ενώ αυτή η «συνταγή του θανάτου» για την κοινωνία τηρείται απαρέγκλιτα, οι δήθεν   προβλέψεις των «τεχνοκρατών» συνεχίζουν να διαψεύδονται.
Η ύφεση έφτασε σε επί­πε­δα…. πο­λέ­μου και το δημόσιο χρέος βαίνει ανεξέλεγκτα αυξανόμενο, γι αυτό και οι ανθρώπινες ζωές «επιβάλλεται» να συνεχίσουν να συντρίβονται. Τα 11,5 δισ. ευρώ γίνονται μέρα με τη μέρα 19, δη­λα­δή… 22!
 Χρησιμοποιώντας κάθε μορφή τρομοκρατίας, τραπεζικά και επιχειρηματικά λόμπι αγκαλιά με τις ακροδεξιές, μαφιόζικες συμμορίες, με τα ίδια ψευτοεπιχειρήματα, φέρνουν το τρίτο μνημόνιο, πιο άγριο, πιο βάρβαρο και πιο απειλητικό. Οι πρώτες φράσεις το λένε καθαρά:
«Σε συμφωνία με τους στόχους της εθνικής πολιτικής, ο πληθυσμός θα έχει πρόσβαση σε βασικά δημόσια αγαθά (νερό, φυσικό αέριο, ηλεκτρισμό) και υποδομές που προτάσσει το εθνικό συμφέρον, υπό την προϋπόθεση ότι βρίσκεται σε συμμόρφωση με την συνθήκη της ΕΕ και τους αντίστοιχους δευτερεύοντες νομικούς κανόνες«. [από το 3ο Μνημόνιο]
Το τρίτο πακέτο βαρβαρότητας απειλεί, ανοιχτά πια, Ανθρώπινες Ζωές και το σύνολο του εθνικού πλούτου. Είναι «βόμβα διασποράς», που στοχεύει να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο.
Η διαπραγμάτευση τέλειωσε!!!
Οι μέρες που ακολουθούν είναι κρίσιμες και θέτουν επιτακτικά το δίλημμα:
ΣΦΑΓΗ ή ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Πρέπει να μην επιτρέψουμε να περάσουν αυτά τα μέτρα! Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
Οι «πάνω» δεν είναι πανίσχυροι. Όταν οι «κάτω» κινούνται, γίνονται απειλή.
Η ζωή μάς το έχει αποδείξει με δραματικό τρόπο: μοναδική τους δύναμη, είναι η δική μας ακινησία.
Να γίνουμε η «κινούμενη άμμος» που θα τους καταπιεί.
Μόνος δρόμος είναι … Ο ΔΡΟΜΟΣ. 
Έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε! Να το πιστέψουμε!
Δεν νικάει όποιος έχει δίκιο.
Νικάει όποιος παλεύει γι αυτό.
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς.

Aλλο συμφορά και άλλο κακούργημα

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα - η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι' αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.

H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.

Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Aπό δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.

Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Oταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Aνατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έπνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού αφορολόγητου εισοδήματος. Eξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια. «Eκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνονται. Eισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Tέλη ακίνητης περιουσίας. Δημοτικά τέλη. Yπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Aναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.

H αυθαίρετη υπερφορολόγηση ιδρύει αντιπαλότητα κράτους και πολίτη. Yποτίθεται ότι το κράτος, η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος, με τις υπηρεσίες του και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη, του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικές συντεχνέις, όχι τον πολίτη. O πολίτης είναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύραννος του πολίτη. Oπου και όπως μπορεί ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει τη θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στη ζωή του. Nα φοροδιαφύγει.

H ανίατη αντιπαλότητα κράτους-πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και αποκλειστικά τους διαχειριστές του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Eξουσιάζουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμβόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τις σχέσεις πολίτη και κράτους. H φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημόσιου λειτουργού και η συνταξιοδότησή του έχουν τη λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλλόμενους. Tο κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πολίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ. τ. ό., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Oταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξαναγκάζει, με τη βία (δικαστική και αστυνομική), τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλαπλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοινωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα.

Oι κομματάνθρωποι που διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) κακουργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών προγραμμάτων - αναρίθμητων ανάλογων κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Mειώνουν οι κομματάνθρωποι μισθούς δημόσιων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαιο σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για την αποταμιευτική αξιοποίησή τους.

Eλάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα παραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για «συμφορά» ή για «κρίση» αλλά για το αποτέλεσμα κοινωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Oι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθειά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του αδιεξόδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημάτων ζουν με προκλητική, σκανδαλώδη πλουταλαζονεία - όσοι δεν συνεχίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας ως ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.

Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα. Oσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν τόσο πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. H μία και μόνη ρεαλιστική ελπίδα: Nα συντριβεί ώς τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των εμπορευόμενων την εξουσία. Nα προκηρυχθούν εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Mε τους δωσιλόγους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.



Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Μόνο ενωμένοι και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ βγαίνουμε πραγματικά νικητές.

Στην σημερινή ημέρα θα ήταν μια καλή ευκαιρία να σκεφτούμε ή ακόμα περισσότερο να εμβαθύνουμε ξεκαθαρίζοντας κάποια πράγματα.

1. Ποιά η πραγματική σημασία της σημερινής γιορτής;

Ρωτώντας θα λάβουμε απαντήσεις όπως:
 - Το έπος του 40
- Την αντίσταση των Ελλήνων που πολέμησαν σαν ήρωες τον Γερμανοϊταλικό άξονα. (από κει και το γνωστό ότι: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες)
- Ενθύμηση της γερμανικής κατοχής (το άκουσα και αυτό) κλπ

Εκείνο όμως που ελάχιστοι αναρωτήθηκαν είναι το εξής:
-Γιατί ενώ άλλοι λαοί γιορτάζουν το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την νίκη των συμμάχων εμείς γιορτάζουμε την αρχή;

Εδώ είναι το μυστικό της σημαντικής αυτής επετείου:
Δεν έχει σημασία πότε τελείωσε αυτός ο πόλεμος και πως νίκησαν οι σύμμαχοι.
Δεν είναι τόσο αυτό που ανέφερε ο κος Παπούλιας σήμερα (δείτε εδώ):
-" Η καθυστέρηση των Χιτλερικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Ελλάδας είχε σαν συνέπεια την ανατροπή των σχεδίων του Χίτλερ. Γιατί δεν μπόρεσε τον χειμώνα του 1941 να καταλάβει την Μόσχα. Και κατέρρευσαν τα σχέδια του Χίτλερ..." (αποτέλεσμα της αγωνιστικότητας των Ελλήνων, αποσκοπώντας να το συνδέσει με την σημερινή κατάσταση)

Αυτό που δίνει το μεγάλο νόημα είναι άλλο:
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, μετά από πολλά χρόνια (ίσως από την Αρχαία Ελλάδα), όλοι οι Έλληνες ήταν ΕΝΩΜΕΝΟΙ και με μια φωνή είπαν το μεγάλο ΟΧΙ στον κατακτητή.
Αυτή την ΕΝΩΜΕΝΗ ΦΩΝΗ τιμούμε σήμερα.

Στις 28 Οκτώβρη 1940, όλοι τρέχανε με ενθουσιασμό και ρωτάγανε πως μπορούν να καταταχθούν στον στρατό που θα πάει να πολεμήσει στα σύνορα. ΟΛΟΙ. Ακόμα και οι φυλακισμένοι. Ανεξάρτητα σε ποιά παράταξη ανήκαν. Ότι διαφορές και να είχαν τις είχαν ξεχάσει.
Το κακό όμως είναι ότι τις θυμήθηκαν μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, όταν ξέσπασε ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949). Ο Ελληνικός Εμφύλιος θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα από το 1830 έως σήμερα. Ήταν το αποτέλεσμα συσσωρευμένων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, που ξεκίνησαν από την εποχή του Εθνικού Διχασμού το 1915.


Άρα η σημερινή μνήμη σε συνδυασμό και με τα αποτέλεσμα της διχόνοιας και του μίσους που επικράτησε με τον Εμφύλιο πόλεμο, μας δίνει το πραγματικό νόημα του έπους του 1940:

-Μόνο ενωμένοι και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ βγαίνουμε πραγματικά νικητές.

Ένα δεύτερο που θάπρεπε όλοι μας να ξεκαθαρίσουμε είναι:
2. Τι είναι ο φασισμός, από που ξεκίνησε και τι επιδιώκει;

Το περίεργο είναι ότι όποια παράταξη, ομάδα, άτομο ή κίνημα ρωτήσει κάποιος κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του Φασίστα. Όλοι συμφωνούν ότι είναι κάτι το αποκρουστικό και καταστρεπτικό και θέλουν να το προσδώσουν σε άλλους. Ίσως τα τελευταία χρόνια με τον εύκολο τρόπο που η μια πολιτική ομάδα χαρακτηρίζει την άλλη ως φασίστες, έχει φέρει τον εκφυλισμό της έννοιας.
Σας επισυνάπτω ένα άρθρο του Γιώργου Πετρόπουλου (στο http://karditsas.blogspot.gr) όπου μεταξύ άλλων λέει ότι δεν ξεκίνησε από τον Χίτλερ αλλά στην Ουγγαρία το 1920, στην Ιταλία το 1922, στη Βουλγαρία και στην Ισπανία το 1923, στην Αλβανία το 1924, στην Ελλάδα το 1925, στη Λιθουανία, την Πολωνία και την Πορτογαλία το 1926 και στη Γιουγκοσλαβία το 1929.
Έχει σημασία η έννοια φασισμός είναι διαφορετική στην Γερμανία του Χίτλερ (φασισμός-ναζισμός
Nationalsozialismus - εθνικοσοσιαλισμός) απ' ότι στην Ιταλία και την Ισπανία (φασισμός ακροδεξιάς) Ο Χίτλερ υπερασπιζόμενος την Άρια φυλή ήταν εναντίον του καπιταλισμού που θεωρούσε ότι κατέστρεφε τον Εθνικισμό (ως υπαίτιους θεωρούσε τους Εβραίους τους οποίους και βάλθηκε να σκοτώνει συνεχώς).
Μια από τις αρχές του φασισμού βέβαια είναι η προάσπιση μιας φυλής σε σύνορα και ο διωγμός όλων των άλλων φυλών.
Μια άλλη όμως παράμετρος του φασισμού είναι η περιχαράκωση των όσων οι εκπρόσωποί τους θεωρούν σωστό αδιαφορώντας για τις απόψεις άλλων. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δέχονται καμία συζήτηση, συνθηκολόγηση ή διαπραγμάτευση, παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και δεν καταλογίζουν ευθύνες στον εαυτό τους. Εδώ είναι που πολλοί βρίσκουν ομοιότητες στην ιδεολογία του φασισμού με του κομμουνισμού.
"Πέραν του αντικομουνισμού που διακρίνει αυτή την τοποθέτηση, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι έτσι μπορεί να τίθεται το ζήτημα του φασισμού μόνο από εκείνους που αδυνατούν, ή δε θέλουν, να προσδιορίσουν, αλλά αντίθετα να συσκοτίσουν, το χαρακτήρα του ως πολιτικού ρεύματος με συγκεκριμένες ταξικές αναφορές. Γιʼ αυτό και ο Πέιν, σε άλλο σημείο της μελέτης του για το φασισμό μας πληροφορεί πως «ήταν ένα κοσμοϊστορικής σημασίας ευρωπαϊκό κίνημα των αρχών του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα πολύπλοκο, που πυροδοτήθηκε από τις καινούργιες ιδέες και τις αξίες της πολιτισμικής κρίσης του fin de siecle και της ιδεολογίας του υπερεθνικισμού..." όπως αναφέρει ο Γιώργος Πετρόπουλος.
Αιτίες ύπαρξης του φασισμού:
-Απο το Γ. Πετρόπουλο
"1ο. Την κοινωνική δυσαρέσκεια των μεσαίων τάξεων που προκαλεί η προλεταριοποίησή τους και που στρέφεται εξίσου και κατά της σοσιαλιστικής εργατικής τάξης και κατά του καπιταλισμού.
  2ο. Τον εθνικισμό που αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ των εθνών.
  3ο. Την προοδευτική αδυναμία των κοινοβουλευτικών θεσμών απέναντι στις δυνάμεις του χρήματος.
  4ο. Το προοδευτικό στένεμα της καθημερινής δράσης του σοσιαλιστικού κινήματος προς αντικειμενικούς σκοπούς περιορισμένης σημασίας, αφιερωμένους στο στενό συμφέρον της βιομηχανικής εργατικής τάξης..."
Σημασία έχει πως στην πραγματική Δημοκρατία όλες οι απόψεις είναι συζητήσιμες ακόμα και οι εντελώς αντίθετες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ομάδες αίματος που ταιριάζουν σε όλες τις φυλές, παρόμοιες σκέψεις βρίσκεις σε όλα τα κράτη, και δεν πρέπει να συγχέουμε την νομιμότητα με την διαφορετικότητα. 
Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι οι κοινωνικές, οικονομικές και φυλετικές διακρίσεις δεν έφεραν ποτέ Ειρήνη και ασφάλεια στα μέρη που υπήρχαν. Κάτι που έχει τόση ανάγκη ο σημερινός κόσμος.

Άρης