Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Κάλεσμα του Blockupy: Στην Ελλάδα με αγάπη


 Κάλεσμα του Blockupy: Στην Ελλάδα με αγάπη

 

Η ώρα του Κυρίου, έρχεται σαν κλέφτης στην μέση της νύχτας, γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς, την κοινότητα στην οποία τώρα υπάρχει η σύγχρονη ελληνική πόλη της Θεσσαλονίκης. Μία απίστευτη σύμπτωση μιας και σήμερα ξανά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία νέα εποχή, μία εποχή που ξέσπασε μάλλον ξαφνικά έχοντας τις ρίζες της στην Ελλάδα. Οι προκλήσεις αυτής της νέας αποχής, δεν εξαρτώνται απλά από την δυνατότητα κάποιας κυβέρνησης να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων, επειδή οι μεγάλες αλλαγές που πλησιάζουν και που εγκαινιάστηκαν από τις Ελληνικές Εκλογές, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από μία κυβέρνηση και σίγουρα όχι από μία κυβέρνηση που είναι μόνη της.
Ποια είναι η μεγάλη αυτή αλλαγή που πραγματοποιήθηκε από τους Έλληνες ψηφοφόρους και της Κυβέρνησή τους; Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της αναταραχής που οι λεγόμενοι «θεσμοί» προσπαθούν να αναιρέσουν; Ως πρώτο βήμα, επιβάλλεται να απαγορεύτεί σε αυτούς τους θεσμούς να μας μετατρέψουν όλους σε οφειλέτες. Οι Έλληνες ψηφοφόροι και η Κυβέρνησή τους δηλώνουν συνοπτικά: Είμαστε αθώοι. Θα επιστραφεί η ευθύνη των χρεών προς τους πραγματικούς οφειλέτες: τους ίδιους τους θεσμούς, τις χρηματοοικονομικές αγορές, τις κυβερνήσεις τους, τις διεφθαρμένες ελίτ -οπουδήποτε και οποιοιδήποτε και αν είναι- και η λογική που τους συνδέει. Το ελληνικό μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Δεν πληρώνουμε το χρέος σας.
Το δεύτερο βήμα αυτής της μεγάλης αλλαγής είναι να μετατρέψει το πρόβλημα του χρέους από ένα Ελληνικό πρόβλημα (ή Ισπανικό ή Πορτογαλικό κλπ), σε ένα Ευρωπαικό πρόβλημα. Αν θέλαμε να το διατυπώσουμε λίγο πιο θετικά: Απορρίπτοντας την ευθύνη αυτού του μεγάλου χρέους, οι Έλληνες ψηφοφόροι και η Κυβέρνησή τους απαιτούν με την σειρά τους μία Δημοκρατική Ευρώπη. Ζητούν μία Ευρώπη που θα παρέχει σε όσουν ζουν στην επικράτειά της, ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση για τα δικαιώματά τους και συνεπώς στον κοινωνικό πλούτο. Σε αντίθεση με αυτό, ο στόχος των «θεσμών» και των πελατών τους είναι να υποτάξουν όλη την Ευρώπη σε ένα χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ.
Αυτή η υποταγή αναφέρεται συχνά ως λιτότητα και σχετίζεται με μία φετιχοποιημένη «μαύρη» οικονομική πολιτική. Ο κανόνας της λιτότητας επιθυμεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι όλοι μας – και μαζί και η ίδια η δημοκρατία- είμαστε χρεωμένοι στην οικονομία. Η πολιτική δήλωση που συνοδεύει το παραπάνω, είναι ότι η Ευρώπη θα συνεχίσει να είναι υποταγμένη στην Γερμανία. Ως εκ τούτου το βασικό τρίτο βήμα της ανατροπής είναι η αντικατάσταση της οικονομίας με την πολιτική δράση και την δημοκρατία.
Η ζωή μας δεν μπορεί να υπολογιστεί με μία καλοφτιαγμένη φόρμουλα και μία εύχρηστη αριθμομηχανή. Το να είσαι αλληλέγγυος με τους Έλληνες και την Κυβέρνησή τους δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να είσαι αλληλέγγυος με μία Ευρώπη η οποία από τώρα και στο εξής υποβάλλεται σε μία διαδικασία εκδημοκρατισμού. Ωστόσο, μία τέτοια διαδικασία δεν μπορεί απλά να είναι μία κυβερνητική πράξη από μόνη της καταδεικνύοντας έτσι την πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Οι Ελληνικές εκλογές απεικονίζουν μία συμπύκνωση της πολυετούς αντίστασης εκατομμυρίων ανθρώπων στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεών τους, στην Θεσσαλονίκη και αλλού. Η υπεράσπιση αυτής της Κυβέρνησης και η υπεράσπιση της ίδιας της δημοκρατίας θα πρέπει να προχωρήσουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Επειδή η μεγάλη ανατροπή που αρχικά πραγματοποιήθηκε μέσω την Ελληνικών εκλογών, μπορεί να είναι μόνο μία πανευρωπαική ανατροπή, είναι δυνατό να ολοκληρωθεί στους δρόμους και τις πλατείες όλης της Ευρώπης.
Οι κινητοποιήσεις του Blockupy στην Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου θα είναι μία πρώτη απάντηση με αυτό τον τρόπο. Καλούμε όλους και όλες να συμμετέχουν. Όχι μόνο η ώρα του Κυρίου άλλα και των ανθρώπων, είναι που πλησιάζει σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα.

Πρώτες υπογραφές:
Sonja Buckel (Πολιτική επιστήμονας και Δικηγόρος, Kassel), Rita Casale (Φιλόσοφος, Wuppertal), Dietmar Dath (συγγραφέας, Frankfurt), Fabian Kessl (εκπαιδευτικός και κοινωνικός επιστήμονας, Essen), Regina Kreide (πολιτικός επιστήμονας, Gießen), Stephan Lessenich (Κοινωνιολόγος, München), Kathrin Röggla (συγγραφέας, Berlin), Margit Rodrian-Pfennig (πολιτικός επιστήμονας, Frankfurt), Hartmut Rosa (κοινωνιολόγος, Jena), Thomas Seibert (φιλόσοφος, Frankfurt/M), Margarita Tsomou (συνεκδότης του περιοδικού Missy Magazin, Berlin), Joseph Vogl (φιλόλογος, Berlin)

Με ιδιαίτερο χαιρετισμό:
Raúl Sánchez Cedillo (μεταφραστής, Madrid), Costas Douzinas (καθηγητής νομικής, London), Michael Hardt (ακαδημαικός/διανοούμενος, Durham), Montserrat Galcerán Huguet (φιλόσοφος, Madrid), Naomi Klein (συγγραφέας και δημοσιογράφος, Toronto), Sandro Mezzadra (πολιτικός επιστήμονας, Bologna), Toni Negri (πολιτικός επιστήμονας, Paris)

Και άλλες υπογραφές:
Dario Azzellini (πολιτικός επιστήμοναςr, Linz), Bernd Belina (γεωγράφος Frankfurt/M.), Matthias Blöser (πολιτικός επιστήμονας, Frankfurt/M), Katja Diefenbach (πολιτισμικές σπουδές, Berlin), Irene Dölling (κοινωνιολόγος, Berlin), Michael Hartmann (κοινωνιολόγος, Darmstadt), Micha Hinz (κοινωνικός επιστήμονας, Frankfurt/M), Pascal Jurt (κοινωνιολόγος, Berlin/Wien), Isabell Lorey (πολιτικός επιστήμονας, Berlin), Morus Markard (ψυχολόγος, Berlin), Ingo Matuschek (κοινωνιολόγος, Berlin), Wolfgang Neef (κοινωνιολόγος, Berlin), Ludwig A. Pongratz (φιλόσοφος της εκπαίδευσης, Darmstadt), David Salomon (πολιτικός επιστήμονας, Siegen), Eric Sons (κοινωνιολόγος της Τζαζ, Hamburg), Robert Stadlober (ηθοποιός, Berlin), Rainer Rilling (κοινωνιολόγος, Marburg), Klaus Weber, (κοινωνική ψυχολόγος, München), Markus Wissen (κοινωνικός επιστήμονας, Berlin), Raul Zelik (συγγραφέας, Berlin)


 


Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Η Γερμανία έχει το δικαίωμα πλέον να υποστηρίζει με στρατιωτικά μέσα τα οικονομικά της συμφέροντα!


Το Ευρώ και το Χρέος

 
Δύο πράγματα καθορίζουν τις τύχες μας σαν ναναι αυτές μοίρα και κισμέτ. Το ευρώ και το χρέος.

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα ζουρλομανδύας. Είναι αναντίστοιχο με τις διαφορετικές δημοσιονομικές πραγματικότητες, ανόμοιων κατά την εθνική τους στρατηγικής χωρών που μάλλον αποκλίνουν παρά συγκλίνουν (και οι χώρες και οι στρατηγικές).
Ως εκ τούτου σιγάσιγά το ευρώ μετατρέπεται...
σε ένα πανίσχυρο μάρκο που ηγεμονεύει, υπαγορεύει και εν τέλει διατάσσει υπηκόους και υποτελείς διαφόρων διαβαθμίσεων, απ’ τους Ολλανδούς έως τους Έλληνες. Με έναν παράδοξο τρόπο που παράδοξος δεν είναι το ευρώ εισάγει στην πολιτική και κοινωνική ζωή των χωρών που κατέχει, έναν οικονομικό ρατσισμό, ταξικό, που καταλήγει στην αναπαραγωγή (και παραγωγή νέων) εθνικιστικών στερεοτύπων.
Μέσα στον ορυμαγδό της εποχής, όπου η κρίση εστιάζει την προσοχή των πολιτών στο μερικό κι όχι στο όλον, έχει περάσει απαρατήρητο (σχετικώς) το γεγονός ότι η Γερμανία έχει αλλάξει ακόμα και το αμυντικό της δόγμα (στην πραγματικότητα εκ νέου επιθετικό! Και μάλιστα βασισμένο στο «DNA της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής» όπως αναφέρθηκε σε αυτό, και κατά συνέπειαν στο φρικτό γερμανικό προηγούμενο, ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, κ. Σταϊνμαγιερ).
Η Γερμανία σήμερα ξετσίπωτα διακηρύσσει urbi et orbi ότι τα οικονομικά της συμφέροντα (κι όχι τα συμφέροντα της Ένωσης) είναι υπεράνω όλων, uber alles. Προσέτι προχωρά ένα βήμα παραπάνω (μάλλον κάνει ένα τεράστιο αλμα προς το φρενοκομείο) διακηρύσσοντας επίσης, ότι η Γερμανία έχει το δικαίωμα πλέον να υποστηρίζει με στρατιωτικά μέσα τα οικονομικά της συμφέροντα!
Για μια χώρα που έως μόλις πριν από λίγα χρόνια το Σύνταγμα της απαγόρευε στον στρατό της να επιχειρεί εκτός των συνόρων της, η απόσταση που έχει διανυθεί είναι μεγάλη και φθάνει έως το Αφγανιστάν, το Κίεβο και την Αθήνα. Η Γερμανία στήνει συστηματικώς έναν «ζωτικό χώρο» στα ανατολικά της, κατά το χιτλερικό προηγούμενο, και εξακτινώνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη δημιουργώντας αλλού σφαίρες επιρροής, άλλου προτεκτοράτα και άλλου ειδικές οικονομικές ζώνες. Δια της βίας. Της οικονομικής βίας και της συνεπακόλουθης πολιτικής υπαγόρευσης, κοινώς δικτατορίας, η οποία μάλιστα φιλοδοξεί στο εγγύς μέλλον να διαθέτει και στρατιωτικά μέσα!

Κανονικά, θα έπρεπε να έχει βαρέσει συναγερμός. Όπως έγραφα και στην «Πράβδα» στη Real News της Κυριακής, η Γερμανία μετατρέπεται ταχύτατα στον «Μεγάλο Ασθενή της Ευρώπης», τον «τρελό ασθενή» που οδηγεί τη Γηραιά Ήπειρο σε δεσμά, σε υποταγή ή σε πόλεμο. Ουδείς το 1980 θα πίστευε ότι η Γερμανία θα διέλυε τη Γιουγκοσλαβία κι όμως! απ’ το 1990 η Γερμανία προελαύνει. Βρίσκεται έξω απ’ το Κίεβο και μέσα στην Αθήνα. Αν ισχυροποιηθεί κι άλλο τί άλλο θα επιδιώξει και μπορέσει να κάνει;
Και το χειρότερο όλων είναι ότι στην παρούσα φάση ουδείς τολμά να μιλήσει στη Γερμανία τη γλώσσα της αλήθειας που προκύπτει απ’ το σκοτεινό παρελθόν της και τις καθόλου λαμπρές φιλοδοξίες της. Αν οι ναζί ήταν «γίγαντες με μυαλό νάνου» η σημερινή Γερμανία πάει για Κύκλωπας με ένα μάτι – το ευρώ – μάτι που δεν βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.
Στον ίδιο παρονομαστή με το νόμισμα τύραννο βρίσκεται και το χρέος τύραννος. Η ίδια Η Γερμανία χρωστάει τα κερατά της, επιφυλάσσει όμως για το χρέος της μια σεισάχθεια που βασίζεται στη «δημιουργική λογιστική» αλλά και στη «δημιουργική ασάφεια». Όλα τα κράτη είναι χρεωμένα. Αν συνυπολογισθεί το τριπλό χρέος – δημόσιο, ιδιωτικό, τραπεζικό – η φούσκα έχει μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ τον πλανήτη με πρωταθλήτριες στην τοξικότητα τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ιαπωνία κι άλλες ων ουκ έστι αριθμός – ή μάλλον υπάρχει αριθμός, ακούει στο όνομα 199 τρισεκατομμύρια δολάρια χρεών που αντιστοιχούν στο 285% του παγκοσμίου ΑΕΠ!!
Αν το Ευρώ είναι όπλο, όπλο είναι και το χρέος. Όπως όλο και περισσότεροι παραδέχονται, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι πολεμικό εργαλείο για τη διαμόρφωση των διακρατικών σχέσεων, όπως επίσης και για τη διαμόρφωση των ταξικών σχέσεων στο εσωτερικό των χωρών.
Η Ελλάδα επί πέντε χρόνια τώρα αναδομείται με εργαλείο το χρέος και αναμορφώνεται ή μάλλον διαμορφώνεται σε μια χώρα παρία. Ο ελληνικός λαός πληρώνει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος και όχι μόνον αυτό, αλλά μπαίνει υπό τα καυδιανά δίκρανα μιας «συμφωνίας» που θα διαρκέσει γενιές και δεκαετίες. Με έναν λόγο, υποδουλώνεται.
Το 1% των πλουσίων (Γερμανών, Ελλήνων και όλων των φυλών του Ισραήλ) υποχρεώνει το 99% των υπολοίπων σε έναν τρόπο ζωής που κινείται γύρω από ένα χρέος, όχι μάλιστα δικό τους, αλλά του 1% που το δημιούργησε. Που όχι μόνον το δημιούργησε αλλά θέλει και να το εισπράττει.
Πρόκειται για έναν παραλογισμό που για να εφαρμόζεται προϋποθέτει οικονομική λιτότητα και πολιτική δικτατορία. Ο παραλογισμός αυτός, ανήθικος όσον δεν γίνεται ναναι κάτι ανήθικο, μετέρχεται ένα στρατήγημα για να υπάρχει: τη συναίνεση των μαζών. Αυτό είναι το νέο «Κοινωνικό Συμβόλαιο»: η ευπιστία και η τιμιότητα των μαζών να χρησιμοποιείται εναντίον τους. Αυτό είναι και το (κάθε) Μνημόνιο: να αποδέχεσαι ως δικό σου, εσύ το 99%, το χρέος που δημιούργησε το 1%! Να αποδέχεσαι στη συνέχεια μια «συμφωνία» για να το ξεπληρώσεις, που, επί δεκαετίες θα ρυθμίζει τη ζωή σου και τη ζωή των ερχομένων γενεών, με τους κανόνες μιας δικτατορίας.
Έτσι το κακό εμφανίζει τον εαυτόν του ως «αναγκαίο κακό» και δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο αυτοτροφοδοτούμενης υποδούλωσης.

Με Σκύλλα το Ευρώ και Χάρυβδιν το Χρέος, κανένας απ’ τους συντρόφους του Οδυσσέα δεν θα φθάσει στην Ιθάκη κι αν φθάσει ο ίδιος, θα φθάσει μόνον για το πικρό του τέλος...

 Του Στάθη από enikos

Βόμβες Γιουνκέρ: «Η Ε.Ε. χρειάζεται το δικό της στρατό για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και άλλες απειλές»!



 

  Η ΕΕ χρειάζεται τον δικό της στρατό για να αντιμετωπίσει την Ρωσία και άλλες απειλές αλλά και για να αποκαταστήσει την εικόνα της στον κόσμο όσον αφορά την εξωτερική πολιτική του μπλοκ, δήλωσε σήμερα σε γερμανική εφημερίδα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.
Επιχειρηματολογώντας ότι το ΝΑΤΟ δεν επαρκεί γιατί δεν είναι μέλη της ΕΕ όλα τα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας, ο Γιουνκέρ είπε ότι ένας κοινός στρατός της ΕΕ θα έστελνε σημαντικά μηνύματα στον κόσμο.
«Ενας κοινός στρατός της ΕΕ θα έδειχνε στον κόσμο ότι δεν θα γίνει ποτέ ξανά πόλεμος μεταξύ χωρών της ΕΕ», δήλωσε ο Γιουνκέρ στην εφημερίδα Welt am Sonntag.
«Ενας τέτοιος στρατός θα μας βοηθούσε επίσης να συγκροτήσουμε μία κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας και θα επέτρεπε στην Ευρώπη να αναλάβει ευθύνες στον κόσμο».
Ο ίδιος είπε ακόμη ότι ένας κοινός στρατός της ΕΕ θα λειτουργούσε αποτρεπτικά και θα ήταν χρήσιμος στην ουκρανική κρίση.
«Με τον δικό της στρατό η Ευρώπη θα αντιδρούσε με μεγαλύτερη αξιοπιστία στην απειλή για την ειρήνη ενός κράτους μέλους ή μίας γειτονικής χώρας. Ένας ευρωπαϊκός στρατός δεν θα είχε την έννοια της άμεσης ανάπτυξης, αλλά ένας ενιαίος ευρωπαϊκός στρατός θα περνούσε ένα σαφές μήνυμα στη Ρωσία ότι μιλάμε σοβαρά όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών».
Η γερμανίδα υπουργός Άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λέγεν χαιρέτισε την πρόταση Γιουνκέρ κι είπε στο γερμανικό ραδιόφωνο: «Το μέλλον μας ως Ευρωπαίοι κάποια στιγμή θα είναι με έναν ευρωπαϊκό στρατό».
Οι ηγέτες της ΕΕ έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν την ενίσχυση της κοινής πολιτικής ασφάλειας βελτιώνοντας τις δυνατότητες άμεσης αντίδρασης. Αλλά η Βρετανία μαζί με τη Γαλλία, μία από τις δύο μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ, εκφράζουν επιφυλάξεις ως προς την ανάληψη μεγαλύτερου στρατιωτικού ρόλου στην ΕΕ φοβούμενες ότι αυτό ενδεχομένως να υπονόμευε το ΝΑΤΟ.

Η «κατάληψη» των Βρυξελλών!



Πώς οι Γερμανοί έχουν εξασφαλίσει τον ασφυκτικό έλεγχο της Ε.Ε.

 
Του Βασίλη Στοϊλόπουλου από τη Ρήξη φ. 112
Οι προειδοποιήσεις για μια υπό διαμόρφωση «γερμανική Ευρώπη», που θα ανατρέψει ισορροπίες δεκαετιών στη Γηραιά Ήπειρο, ή ακόμα και ο φόβος για την ανάδυση ενός 4ου Ράιχ, αποτελούν εδώ και μερικά χρόνια αντικείμενο ενδελεχούς διαλόγου σε πανεπιστημιακές αίθουσες και σε δημοσιογραφικά γραφεία, σε λέσχες πολιτικών συζητήσεων, αλλά και σε ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Αναμφίβολα, ο τρόπος που η καγκελάριος Μέρκελ αντιμετώπισε τελευταία το ουκρανικό ζήτημα στη συνδιάσκεψη του Μινσκ και την ελληνική κρίση χρέους στις Βρυξέλλες, έδειξε για μια ακόμα φορά ποια δύναμη κατευθύνει πλέον την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό όμως που δεν έγινε ακόμα θέμα ευρύτερης συζήτησης είναι ότι η οικονομική υπερδύναμη, που εδρεύει στο Βερολίνο, τελικά εδραιώνεται στις Βρυξέλλες, όπου τα τελευταία χρόνια, σχεδόν ανεπαισθήτως, έγιναν καθοριστικές αλλαγές, χωρίς να τις αντιληφθεί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Για τον προσεκτικό παρατηρητή είναι πλέον σαφές ότι, στα ιερατεία των Βρυξελλών, όπου σταδιακά παραδίδεται εθνική κυριαρχία, «σκέπτονται και ενεργούν γερμανικά», σύμφωνα με «γερμανικούς κανόνες και γερμανικά μοντέλα άσκησης εξουσίας». Σχεδόν όλες οι σημαντικές, στρατηγικές θέσεις, είναι πλέον σε γερμανικά χέρια, ή ανθρώπων που βρίσκονται υπό γερμανική επιρροή (π.χ. ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ). Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Εκόνομιστ αναφέρεται σε «Τευτονική Ένωση» και η Λιμπερασιόν ειρωνεύεται τη Μέρκελ, ότι μόνη της καθορίζει το βρυξελλιώτικο κάστινγκ. Ακόμη όμως και τα πόστα που δεν κατέχονται από Γερμανούς, είναι συνδεδεμένα μ’ ένα τέτοιο διαχειριστικό πλαίσιο, που αντικειμενικά μετατρέπονται σε «πιόνι του σκακιού», που ενεργούν υπέρ της «γερμανικής Ευρώπης». Οι όποιες αντιδράσεις, όπως αυτή του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Γιουνκέρ, που στην αρχή της θητείας του προσπάθησε να δώσει το δικό του πολιτικό ύφος, τουλάχιστον στα οικονομικά ζητήματα της ευρωζώνης, εξουδετερώνονται συστηματικά και οι αμφισβητίες περιορίζονται, αργά ή γρήγορα.
Το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα φαίνεται από τα παρακάτω παραδείγματα: Κατά γενική ομολογία, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χωρίς τη Μέρκελ ή ενάντιά της δεν κινείται τίποτα και όλοι πλέον περιμένουν υπομονετικά τι θα πουν οι Γερμανοί, με τον πρόεδρο του Συμβουλίου να κατέχει ρόλο κομπάρσου, όπως ήταν ο Ρομπάι. Ο διάδοχος του, ο Πολωνός Τουσκ –επιλογή της Μέρκελ– παρότι δείχνει να θέλει να παίξει κάποιο ρόλο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, δεν σκοπεύει να αντιπαρατεθεί μαζί της. Πολύ περισσότερο που γενικός γραμματέας του Συμβουλίου είναι Γερμανός (Γ. Κορσέπιους) –με πολυετή θητεία στη γερμανική καγκελαρία– ο οποίος, όπως φάνηκε στον χειρισμό της επιβολής της λιτότητας στην ευρωζώνη, την περίοδο που υπήρχε μεγάλη αντίδραση γι’ αυτό, δείχνει ότι τα σημαντικά θέματα της ευρωζώνης τα διαχειρίζεται από την οπτική γωνία των γερμανικών συμφερόντων.
Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η γερμανική παρουσία είναι κυρίαρχη, ιδιαίτερα στα θεσμικά και νομοπαρασκευαστικά όργανα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβούλων του Γιουνκέρ είναι Γερμανοί, όταν παλιότερα κυριαρχούσαν Γάλλοι. Οι Γερμανοί, εκτός από τον επίτροπο Ότινγκερ, κατέχουν και πέντε θέσεις αναπληρωτών επιτρόπων, μεταξύ των οποίων και στα στρατηγικά χαρτοφυλάκια της οικονομίας και των εξωτερικών υποθέσεων.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεωρείται «Κοινοβούλιο των Γερμανών», καθώς, εκτός από το –δικαιωματικά- μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών, κατέχουν και τα σημαντικότερα πόστα: τον πρόεδρο του κοινοβουλίου (Σουλτς/SPD) και τον γενικό γραμματέα (Βέλλε/CDU). Πρόεδρος της μεγαλύτερης και σημαντικότερης κοινοβουλευτικής ομάδας, αυτής του Λαϊκού Κόμματος, είναι Γερμανός (Βέμπερ/CSU). Ακόμα και στους Σοσιαλδημοκράτες, που τυπικά ηγείται ο Ιταλός Πιτέλα, στην πράξη είναι ο Σουλτς αυτός που με τις συνεχείς παρεμβάσεις του ουσιαστικά εγγυάται και στις Βρυξέλλες τη γερμανική «Μεγάλη Συμμαχία» CDU- CSU- SPD. Επιπλέον, στις πέντε από τις είκοσι νομοπαρασκευαστικές επιτροπές του κοινοβουλίου ηγούνται Γερμανοί.
Και οι τρεις βασικοί θεσμοί που δημιουργήθηκαν για την επίλυση της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη διοικούνται από Γερμανούς, οι οποίοι ελέγχουν την πολιτική ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Γιουνκέρ, αλλά και επιβάλλουν την πειθαρχία και την υπακοή σε όσους δυσφορούν για τη λιτότητα. Πρόκειται για την Τράπεζα Ευρωπαϊκών Επενδύσεων, το Μηχανισμό Ευρωπαϊκής Σταθερότητας (ESM) και τον Ενιαίο Μηχανισμό Εξυγίανσης (SRM). Εξαίρεση αποτελεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δημιουργήθηκε στα πρότυπα της ανεξαρτησίας της Μπούντεσμπανκ, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να ελεγχτεί. Παρ’ όλα αυτά όμως ο πρόεδρός της Ντράγκι λαμβάνει πάντα υπόψη του τις γερμανικές ευαισθησίες και ιδιαίτερα αυτές της Μπούντεσμπανκ, κάτι που έγινε και πάλι αντιληπτό όταν τελευταία ο Ντράγκι αρνήθηκε να συναινέσει στην εκταμίευση των κερδών από τα ελληνικά ομόλογα, προκειμένου να υπάρξει κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας, αν προηγουμένως δεν ληφθούν μέτρα και δεν γίνει αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος.
Όλα αυτά ασφαλώς αφήνουν το ανεξίτηλο στίγμα τους στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, στις οδηγίες και τις αποφάσεις, που τα τελευταία χρόνια έχουν σαφέστατα γερμανικό άρωμα. Από τη συνθήκη της Λισσαβώνας μέχρι τις οδηγίες για τη διαχείριση των αποβλήτων, από τη νομισματική και την τραπεζική ένωση έως την προστασία προσωπικών δεδομένων και τη μεταναστευτική πολιτική, όλα βασίζονται σε γερμανικές προδιαγραφές, παρότι –για ευνόητους λόγους– αυτό κρύβεται επιμελώς. Ενδεικτικό παράδειγμα η λεγόμενη «οικονομική διακυβέρνηση» της ευρωζώνης που αποτελεί άλλη μια σημαντική, γερμανική επιτυχία, που όχι μόνο υποχρέωσε παλαιότερα τον πρόεδρο Ολάντ και τώρα τον Έλληνα πρωθυπουργό να αθετήσουν γρήγορα πολλές από τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, λόγω των ελλειμμάτων στις χώρες τους, αλλά και η ίδια να παίρνει «απαλλακτικά πιστοποιητικά» για δικές της παρανομίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δυσθεώρητο –για πέμπτη συνεχή χρονιά– πλεόνασμα της Γερμανίας στο εμπορικό της ισοζύγιο (217 δισεκατομμύρια το 2014), που εν πολλοίς ευθύνεται και για την κρίση στην Ευρώπη. Το συνεχιζόμενο επί μια πενταετία πλεόνασμα συνιστά γερμανική παρανομία, η οποία όμως παραμένει χωρίς επιπτώσεις, σε αντίθεση με χώρες που έχουν ελλείμματα και χρέη και καταδικάζονται είτε στη φτωχοποίηση, όπως η Ελλάδα, είτε σε γερμανική πολιτική ομηρία (Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία).
Η πολύπλοκη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, από τους υπηρεσιακούς παράγοντες μέχρι και τον πρόεδρο της Επιτροπής, ακολουθεί τον γερμανικό βηματισμό χωρίς να απαιτούνται πλέον προκλητικές παρεμβάσεις ή μηχανορραφίες της Μέρκελ, η οποία, όπως παραδέχεται και ο Γιουνκέρ, δεν είναι πλέον η «σιδηρά καγκελάριος» του παρελθόντος. Σήμερα, η έννοια του «μερκιαβελλισμού», που εισήγαγε ο Ούρλιχ Μπεκ, έπαψε να ισχύει, καθώς η γερμανική στρατηγική και τα γερμανικά συμφέροντα έχουν ενσωματωθεί πλέον στο ευρωπαϊκό DNA και καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό το πολιτικό γίγνεσθαι στους θεσμούς, στις δομές, αλλά και στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της διαπλοκής των Βρυξελλών.
Πέρα όμως από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, είναι σαφές ότι η «γερμανική Ευρώπη» στηρίζεται σε κανόνες της νεοφιλελεύθερης αγοράς που τελικά ευνοούν καταφανώς τη γερμανική οικονομία (και ορισμένους από τους δορυφόρους της) και καταδικάζουν σχεδόν την υπόλοιπη Ευρώπη σε παρατεταμένη ύφεση, σε χρέη και σε πολιτική αστάθεια. Αυτή η εμμονή όμως στο γερμανικό, επιθετικό εθνικό συμφέρον, όταν η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι το ζητούμενο, πιθανότατα να αναδειχτεί σε μοιραίο λάθος της γερμανικής ηγεμονίας, που αργά ή γρήγορα θα αμφισβητηθεί εμπράκτως από τους ευρωπαϊκούς λαούς, με πρώτο τον ελληνικό, εφόσον αυτός δεν θα έχει ήδη οδηγηθεί στην καταστροφή. Σύμφωνα με τον Σόιμπλε, «η διακυβέρνηση είναι ένα ραντεβού με την πραγματικότητα», η οποία συχνά δεν έχει καμία ομοιότητα με τις ιδεοληψίες, τις ψευδαισθήσεις και τα όνειρα. Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και για τη γερμανική, η οποία μπορεί να αισθάνεται ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όμως εξακολουθεί να είναι και ευάλωτη, όπως εύθραυστος είναι και ο Μεγάλος Συνασπισμός σε Βερολίνο και Βρυξέλλες, όσο και αν η Γερμανία προσπαθεί, καταλαμβάνοντας θεσμικά τις Βρυξέλλες, να αποφεύγει τα γνωστά λάθη της έλλειψης μέτρου και των αντιφάσεων του παρελθόντος.

Υ. Γ.: Δεν πρέπει να παραβλέπεται και η δράση των γερμανικών λόμπι στις Βρυξέλλες, όπου εκπροσωπούνται συνολικά 876 γερμανικές ομάδες συμφερόντων, από τις συνολικά 7.727 που έχουν καταγραφεί. Από τις είκοσι πέντε μεγαλύτερες επιχειρήσεις που επενδύουν σε εργασίες λόμπι στις Βρυξέλλες οι επτά προέρχονται από τη Γερμανία: Ζίμενς, Μπάγερ, E.ON, RWE, Εβόνικ, Ντέμλερ αλλά και η Ντόιτσε Μπάνκ, η οποία στα σοβαρά ισχυρίζεται ότι «η εκπροσώπηση της Ντόιτσε Μπάνκ στις Βρυξέλλες λειτουργεί σαν σύνδεσμος της τράπεζας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για διευκόλυνση του διαλόγου με τους πολιτικούς»! Συνολικά, οι επτά αυτές εταιρείες επένδυσαν πέρυσι πάνω από 20 εκατομμύρια ευρώ για επηρεασμό των ευρωπαϊκών αποφάσεων, συνήθως με αδιαφανείς τρόπους, όπως καταγράφεται σε έκθεση της ΜΚΟ “Alter-EU”, καθώς οι Γερμανοί λομπίστες πολύ συχνά –πέρα από τα δικά τους συμφέροντα– λειτουργούν υποστηρικτικά στις επιδιώξεις της γερμανικής κυβέρνησης, προωθώντας ακόμη και έτοιμα νομοσχέδια ή επηρεάζοντας καθοριστικά τον τρόπο επιλογής των διαφόρων επιτροπών.

Πηγές:
• Eric Bonse, ”Europa tickt deutsch”, «Blaetter», 3
ος/2015.
• RΤ,“Wirtschaftslobbyismus. Deutschland – Europameister im Wirtschaftslobbyismus”, 14-2-2015.

7

 

ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ


ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
 ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

 

Σε καμία άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου μας δεν αμφισβητήθηκαν και δεν συρρικνώθηκαν τόσο βίαια τα κοινωνικά αγαθά και το κοινωνικό κράτος και δεν υπέστησαν οι εργαζόμενοι μια τόσο σκληρή και ανάλγητη επίθεση σε βάρος τους
Σχεδόν 5 χρόνια μετά από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση.
Η οξεία κρίση δανεισμού της χώρας, το δυσβάστακτο χρέος που συνειδητά δημιούργησαν και διεύρυναν οι διαδοχικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί με τα δυσθεώρητα δημόσια ελλείμματα ως αποτέλεσμα της δικομματικής και διαχρονικής λεηλασίας του κράτους, δεν ήταν παρά μόνο η αφορμή για να δείξει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός το πραγματικό του πρόσωπο.
Στο βαθύ αυτό σκοτάδι ένα φως άρχισε να φαίνεται. Το αποτέλεσματων εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 αποτελεί ιστορική τομή, για τη χώρα μας και την Ευρώπη. Η ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων ήρθε ως επιστέγασμα της αντίστασης και των πολύμορφων αγώνων των εργαζομένων και του λαού μας τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

       Οι πρώτες δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης, όπως η άρση της επιστράτευσης απεργών, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου, οι πρώτες εξαγγελίες για την επαναπρόσληψη των απολυμένων και όσων έχουν τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας στο δημόσιο, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η αντιμετώπιση  της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς και το σταμάτημα των μειώσεων στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, το σταμάτημα της αξιολόγησης - χειραγώγησης, της μισθολογικής καθήλωσης και πιθανής απόλυσης,  ήταν μέρος των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων της προηγούμενης περιόδου και τροφοδοτούν τις ελπίδες  και την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων να συνεχίσουν να παλεύουν για πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας, των απολύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων.
    Την επόμενη περίοδο, η ΕΚΤ και η γερμανική ηγετική ομάδα της Ευρωζώνης, θα  προσπαθήσουν να θάψουν τη θέληση του ελληνικού λαού να τελειώνει με τα Μνημόνια και ό, τι αυτά σημαίνουν για τους εργαζόμενους της χώρας μας. Απαιτούν πλήρη συμμόρφωση στις "υποχρεώσεις", δηλαδή στον τύπο και την ουσία των αντιλαϊκών προγραμμάτων.
       Εκτιμούμε, πως η χώρα μας δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να απορρίψει τα τελεσίγραφα και να ακολουθήσει μέχρι τέλους μια συνεπή και σταθερή αντιμνημονιακή πορεία, παρά τις πιθανές πρόσκαιρες δυσκολίες, ανοίγοντας ελπιδοφόρους ορίζοντες για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

       Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, οφείλει να στηρίξει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που είναι σε όφελος των εργαζομένων, του λαού και της χώρας και να αντιταχθεί σε εκβιασμούς που θα στοχεύουν  σε υπαναχωρήσεις και σε  μέτρα που δεν εξυπηρετούν  τα δικαιώματα, τις διεκδικήσεις και τις θέσεις του.
Με γνώμονα αυτά τα συμφέροντα θα κρίνουμε τις όποιες διακηρύξεις, αποφάσεις και μέτρα θα παίρνει κάθε φορά η νέα κυβέρνηση και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας. 

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση και έπειτα δεν αμφισβητήθηκε και δεν υπονομεύτηκε τόσο ωμά και απροσχημάτιστα η εκπαίδευση ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό.

Η εκπαιδευτική πολιτική στη χώρα μας σχεδιάζονταν από υπερεθνικούς και εθνικούς φορείς, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Στρατηγική επιλογή ήταν η εκπαίδευση να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, με επιχειρηματικά κριτήρια. Από αυτό το πλαίσιο απορρέουν οι τάσεις εμπορευματοποίησης, η προτεραιότητα στην κατάρτιση έναντι της μόρφωσης, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση της αξιολόγησης-χειραγώγησης των εκπαιδευτικών, η ενίσχυση με νέες διαστάσεις των κοινωνικών ανισοτήτων.
Η δημόσια εκπαίδευση δέχτηκε βαριά πλήγματα από την πολιτική των μνημονίων.
Η μετατροπή της εκπαίδευσης από δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους σε εμπόρευμα ήταν βασική απόρροια αυτής της πολιτικής. Προωθούνταν η πλήρης αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης, συρρικνώνοντας στο ελάχιστο τη κρατική χρηματοδότηση στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, έτσι ώστε μαθητές και σπουδαστές να εξωθηθούν να γίνουν πελάτες των εκπαιδευτικών αγορών, που σκανδαλωδώς πριμοδοτούνται, οι δε εκπαιδευτικοί να εξαναγκαστούν να αποδεχθούν επαχθείς όρους εργασίας τόσο σε επίπεδο αμοιβών, όσο και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων.
Στον προϋπολογισμό, με δαπάνες κοντά στο 2% του ΑΕΠ, η εκπαίδευση υποχρηματοδοτείται όσο σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης.  Την ίδια στιγμή, οι δείκτες της σχολικής διαρροής αυξάνονται συνεχώς και το πρόβλημα εντείνεται ολοένα και περισσότερο.

Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ !!!!

Όλοι οι συνομιλητές συμφωνούμε ότι το σημερινό σχολείο πρέπει να αλλάξει «τώρα». Και τώρα μπορούμε ν’ αλλάξουμε τόσο την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική όσο και την παιδαγωγική λειτουργία του σχολείου.
 Καθημερινός βομβαρδισμός με πλήθος εντολών, αλληλοεπικαλυπτόμενες δράσεις,  χρηματοδοτούμενα (για λίγους) προγράμματα, δεν καταφέρνουν να χαράξουν έναν σαφή προσανατολισμό για το πού θέλουμε να πάνε τα πράγματα. Δημιουργούν έναν αχταρμά  και μια παιδαγωγική σύγχυση. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως όλη η εκπαιδευτική πολιτική στο σημερινό δημοτικό σχολείο είναι ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Διαρκεί όσο χρηματοδοτείται το πρόγραμμα και  όταν αυτό τελειώσει ζούμε με την ελπίδα ενός νέου προγράμματος με πιθανώς  νέες κατευθύνσεις.
       Διεκδικούμε.
Διεκδικούμε μια εκπαίδευση που η παρεχόμενη γνώση  θα  είναι βαθιά και ολόπλευρη, ώστε να βοηθά τον νέο άνθρωπο  να σκέφτεται διαλεκτικά, να μπορεί δηλαδή να διαπιστώνει τις αντιφάσεις, να σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά μιας άποψης και να κατανοεί τις γενικεύσεις που οδηγούν στην μια ή στην άλλη θεώρηση του κόσμου.
Διεκδικούμε ένα σχολείο με ευτυχισμένα παιδιά που θα ζουν  χωρίς στερήσεις , ένα σχολείο αρμονικά δεμένο με την παιδικότητα και τις αναζητήσεις τους.
Απέναντι σε όλα αυτά θα πρέπει να προταχθεί μια άλλη οπτική για την εκπαίδευση, η οποία να στηρίζεται σε μια άλλη εκπαιδευτική πολιτική και μια σύστοιχη με τους στόχους της παιδαγωγική. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα δε μπορεί να γίνουν εν μια νυκτί και μάλιστα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Μπορούν να διακριθούν σε μακροπρόθεσμες όπως η αλλαγή του Αναλυτικού Προγράμματος και η συγγραφή νέων σχολικών εγχειριδίων, αλλά και άμεσες.
Άμεσα μέτρα για μια  δημόσιο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά.
Να υπάρξει άμεσα όλο εκείνο το πλαίσιο που απαιτείται ώστε ο Σύλλογος Διδασκόντων να αποτελέσει το κυρίαρχο όργανο του σχολείου, άρα και το όργανο που έχει την ευθύνη της λειτουργίας και της επίτευξης των στόχων στις συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργίας του κάθε σχολείου. Αυτό σημαίνει πως οι νεοφιλελεύθερες και αντιδραστικές προτάσεις για τους «Διευθυντές – μάνατζερ» πρέπει να αποβληθούν από την εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί να μπορούν σε κλίμα δημοκρατίας να σχεδιάζουν, να υλοποιούν και να εκτιμούν τα αποτελέσματα της διδασκαλίας τους.
Άμεσα πρέπει να καταργηθεί το νομοθετικό πλαίσιο «Αξιολόγησης» που με αιχμή το Π.Δ. 152/2013  συγκροτεί ένα αυταρχικό-νεοφιλελεύθερο πλέγμα ενοχοποίησης των εκπαιδευτικών και αποδιοργάνωσης του εργασιακού βίου αλλά και της λειτουργίας του σχολείου.
Η όποια προωθούμενη μεταρρύθμιση για την αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, μιας παιδαγωγικής διαδικασίας που θα γίνεται δημοκρατικά και με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων,  πρέπει να είναι αποτέλεσμα μια επίπονης διαβούλευσης με τους εκπαιδευτικούς.
Πρώτο βήμα για την κυβέρνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι η επαναφορά της ακώλυτης μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης, καθώς και η δημιουργία θεσμών επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Απαιτείται για να γίνουν πράξη οι προθέσεις να επανέλθει η δημοκρατία στο σχολείο και η ουσιαστική λειτουργία στο σχολείο.

Η δική μας  πρόταση

Γνωρίζουμε ότι το ιδανικό σχολείο απέχει όσο απέχει  η ιδανική κοινωνία, ξέρουμε  ότι το σχολείο αλλάζει αλλάζοντας την κοινωνία.
Οραματιζόμαστε ένα σχολείο αυτοδιοικούμενο με διευθυντή σε ρόλο συντονιστή και ένα σύλλογο διδασκόντων με κυρίαρχο ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα σχολείο ανοικτό στην κοινωνία, ένα σχολείο άμβλυνσης των ταξικών διαφορών, ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς γιατί για μας η παιδεία αποτελεί καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό, και συνεπώς αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει δημόσια δωρεάν εκπαίδευση ισότιμα σε όλους, με στόχο την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας.
Αγωνιζόμαστε για την καθιέρωση ενιαίας 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και 2χρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής.
Αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο που θα  προάγει την καλλιτεχνική αγωγή, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, τη φυσική αγωγή, την αγωγή υγείας την περιβαλλοντική ευαισθησία, και την ανάπτυξη πολύπλευρων δημιουργικών δραστηριοτήτων. Να είναι ένα σχολείο που θα καταργεί την προετοιμασία στο σπίτι.
Το σχολείο που οραματιζόμαστε  δεν πρέπει να αποκλείει παιδιά με αναπηρίες από την υποχρεωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Το σχολείο που διεκδικούμε δεν περιορίζεται στη βελτίωση της ατομικής επίδοσης ούτε αποδέχεται την «ταξινόμηση» των παιδιών. Σκοποί του είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, η γνωστική, συναισθηματική, κοινωνική τους ωρίμανση σε περιβάλλον ελευθερίας και συλλογικότητας.
Το επόμενο διάστημα, συσπειρωμένοι ακόμα περισσότερο στα σωματεία και στα κινήματα θα αγωνιστούμε για να ανοίξει οριστικά και αμετάκλητα ο δρόμος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
Οι αγώνες του ελληνικού λαού και των εργαζομένων  ανέτρεψαν τις μνημονιακές πολιτικές και την κυβέρνηση που τις υπηρετούσε.
Η συνέχιση των αγώνων θα δώσουν ελπίδα στο μέλλον της χώρας, της Δημόσιας Παιδείας και του εκπαιδευτικού.

 

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Πέμπτη, 12-3-2015 στις 7μ.μ Η ΕΛΜΕ Καρδίτσας έχει έκτακτη Γ.Σ.


Αύριο, Πέμπτη, 12-3-2015 στις 7μ.μ.
Στην αίθουσα της ΠΕΔ (πρώην ΤΕΔΚ)
στην αγορά

 

Η ΕΛΜΕ Καρδίτσας έχει έκτακτη 
Γενική Συνέλευση.

 

Σχετικά με τις επιλογές Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης


Μπορούμε να σχεδιάσουμε το σχολείο των ονείρων μας ή θα το κάνει ο Γκούρια (ΟΟΣΑ) για μας; του Γιώργου Τασιόπουλου
 

Σχετικά με τις επιλογές Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης

 

Η είδηση: 452 υποψήφιοι εκπαιδευτικοί για τις 13 θέσεις Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης. Στη πλειοψηφία τους πρώην στελέχη της εκπαίδευσης.

Προκύπτουν δύο ερωτήματα:

1.Τα πρώην στελέχη της εκπαίδευσης «ανάνηψαν» από τον υπερβάλλοντα ζήλο που έδειξαν κατ’ επιταγήν της τρόικας για την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών στην εκπαίδευση; Τώρα μετανοημένοι και μεταμορφωμένοι θα κάνουν το σάλτο μορτάλε στις θέσεις των περιφερειακών διευθυντών για να υπηρετήσουν το ακριβώς αντίθετο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ;

2.Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στις απόψεις του ή το πήγαινε-έλα του Γκουρία (ΟΟΣΑ) και τα σφιχταγκαλιάσματα του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό έκαναν την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να ενδώσει στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα του διεθνούς οργανισμού;

Αν ισχύει το δεύτερο, πολύ σωστά και με συνέπεια τα στελέχη επιμένουν να συνεχίσουν το έργο τους.

Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει ότι η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν καταστροφική για το δημόσιο σχολείο, πώς η αλλαγή προσωπείου ή για να το πω καλύτερα, πώς οι κακοί λύκοι τώρα φορώντας τη προβιά του προβάτου, θα υποδυθούν τους θεραπευτές στις ανοικτές πληγές των μνημονιακών πολιτικών;

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Υπουργείο Παιδείας αν θέλουν να μη φανούν αναξιόπιστοι από την πρώτη μέρα έχουν δύο εναλλακτικές επιλογές.

Ή θα πρέπει να αποφασίσουν την άμεση κατάργηση των θέσεων των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης καθώς όπως πολύ σωστά τεκμαίρεται ο συνάδελφος Χάρης Κουσινίδης[1], ο θεσμός δεν είναι παρά μια καρικατούρα εκπαιδευτικής αποκέντρωσης, για να φαίνεται το εκπ/κό σύστημα εκσυγχρονισμένο, σύμφωνα με το νέο «ευρωπαϊκό πνεύμα» και ενώ κάνει το Υπουργείο, κουμάντο σε όλα και όλους, αφού οι Περιφερειακές δομές είναι αποκέντρωση – μαϊμού, επειδή υπάγονται ιεραρχικά στο καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο και δεν έχουν ανεξαρτησία κινήσεων. Και το χειρότερο εδώ βρήκαν καταφύγιο -ως επικεφαλής-κομματάνθρωποι, πρώην κυβερνητικοί συνδικαλιστές. Να θυμίσουμε Τον Γενάρη του 2013, με αφορμή την προκλητική επιλογή στη θέση των Περιφερειακών Δ/ντών Εκπ/σεως, στελεχών με κυρίαρχο κριτήριο την κομματική ένταξη στα τρία τότε κόμματα της συγκυβέρνησης ( και μάλιστα με βάση τα εκλογικά ποσοστά του κάθε κόμματος στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012).

Ή ως δεύτερη επιλογή θα προτείναμε με ειλικρίνεια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να λυτρώσει τα σχολειά μας από το δύσμορφο σκηνικό της ελληνικής εκπαίδευσης, να κάνει το αυτονόητο. Δηλαδή να ορίσει τις θέσεις αυτές ως πολιτικές και αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη ας λυτρώσει το χώρο της εκπαίδευσης από πρόσωπα που στο παρελθόν τρομοκράτησαν, φόβισαν, έμειναν απαθείς και σιωπηλοί εμπρός στο ξεθεμελίωμα του δημόσιου σχολείου και κυνικά αδιάφοροι και ανάλγητοι στο κυνηγητό που δέχτηκαν συνάδελφοί τους. Είναι περισσότερο τίμιο αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στη ρήξη με το παρελθόν, να αναθέσει αυτές τις θέσεις για κάποιο χρονικό διάστημα σε κάποιους εκπαιδευτικούς που χαίρουν του σεβασμού και της εκτίμησης των συναδέλφων τους και η παρουσία τους θα εγγυάται τη ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές για να ανατάξουν το δημόσιο σχολειό.

Ο ΟΟΣΑ και οι επιλογές του Υπουργείου Παιδείας

Επειδή δε ζούμε στη χώρα των Λωτοφάγων, μπορούμε να θυμηθούμε τον Αύγουστο του 2011 τη συνάντηση της Άννας Διαμαντοπούλου με τον Άνχελ Γκουρία κατά την οποία ο Γ.Γ. του ΟΟΣΑ παρέδωσε στην υπουργό Παιδείας την έκθεση του Οργανισμού για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Σε ένα μήνα οι προτάσεις του έγιναν νόμος και έτσι ξεκίνησε το ξεθεμελίωμα, το σχέδιο αποδόμησης του ελληνικού σχολείου. Υπό την ευλογία της τριμερούς εποπτείας των δανειστών έχουμε μείωση των δαπανών για την Παιδεία κατά 12% και αντίστοιχη αύξηση των δαπανών για εξετάσεις και τράπεζα θεμάτων 956%, συγχώνευση και κατάργηση 2000 σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί κλήθηκαν να πάρουν τη μεζούρα και να επιβεβαιώσουν ότι σε κάθε μαθητή αντιστοιχούν 2,5 τ.μ., μαζί με τα γραφεία, τα θρανία, τη βιβλιοθήκη. Ξεκίνησε επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, επικοινωνιακή υστερία για απολύσεις και de facto απόλυση της συντριπτικής πλειονότητας των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, αύξηση διδακτικού ωραρίου, κατασκευή υπεράριθμων εκπαιδευτικών και υποχρεωτικές μετακινήσεις, αύξηση των αριθμών των μαθητών ανά τμήμα, υπαγωγή σε διαθεσιμότητα χιλιάδων εκπαιδευτικών και σχολικών φυλάκων, επιστράτευση των καθηγητών. Πλήθος εκπαιδευτικών τέθηκε σε «αυτοδίκαιη αργία» για «ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας», στην ουσία γιατί θεωρήθηκαν πολιτικά «ενοχλητικοί», προσαγωγές μαθητών σε «μαθητοδικεία», κάθε πτυχή της εκπαιδευτικής ζωής άρχισε να καταγράφεται και να παρακολουθείται με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα (my school), ακόμη και η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής προσφέρθηκε να «καταγράψει τα προβλήματα και τις ανάγκες των σχολικών μονάδων».

Ως προς την αξιολόγηση, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει, η απελθούσα κυβέρνηση ταυτιζόμενη πλήρως με τα ιδεολογήματα του ΟΟΣΑ είχε ως στόχευση την κατασκευή ενός τερατώδους μηχανισμού απολύσεων εκπαιδευτικών και τη δραστική περικοπή της δημόσιας χρηματοδότησης για την εκπαίδευση[2].

Όπως εύκολα μπορούμε να θυμηθούμε τις συνεχείς επισκέψεις του Γκουρία στην Ελλάδα, όχι μόνο παλιότερα, όταν εισηγούνταν διαρκώς αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, αλλά και πρόσφατα κατά τα μνημονιακά χρόνια.

Γιατί ο ΟΟΣΑ αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού. Οι στόχοι του είναι ίδιοι μ’ αυτούς του ΔΝΤ, με τη διαφορά ότι ο ΟΟΣΑ δε δίνει δάνεια, αλλά εκπονεί σχέδια τα οποία άλλοι μηχανισμοί καλούνται να επιβάλουν. Θυμόμαστε πριν ο Παπανδρέου πάει στο Καστελόριζο για ν’ ανακοινώσει την προσφυγή στο «μηχανισμό διάσωσης», το Μάρτη του 2010, ο Γκουρία ήρθε στην Αθήνα και έκανε προπαγάνδα υπέρ του ΔΝΤ. Συναντήθηκε με τον Λοβέρδο και του παρέδωσε «προτάσεις για την αναμόρφωση του Ασφαλιστικού» και τη θέσπιση «μεγαλύτερης ευελιξίας» στην αγορά εργασίας. Αυτές οι προτάσεις νομοθετήθηκαν από τους Λοβέρδο και Παπακωνσταντίνου. Οι δύο πρώτοι εφαρμοστικοί νόμοι του Μνημονίου ήταν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι 3863 και 3865 του 2010. Το Νοέμβρη του 2013 ο Γκουρία έφερε το περιβόητο toolkit (εργαλειοθήκη), που παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση στην ΤτΕ και μοίρασε συγχαρητήρια. «Έχετε κάνει εξαιρετική δουλειά», λέει, τονίζοντας πως η Ελλάδα κατέλαβε την πρώτη θέση παγκοσμίως στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις!

Μας έζωσαν τα φίδια, όταν πριν προλάβει να ορκιστεί ο νέος πρωθυπουργός δήλωνε στη συνάντησή του με το πρόεδρο του ΟΟΣΑ: «Είστε ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους για την Ευρώπη διότι μιλάτε για την ανάπτυξη»! Ξαναθυμηθήκαμε τον Αύγουστο του 2011 όταν η κ. Διαμαντοπούλου δήλωνε: «η συνεργασία θα συνεχιστεί, γιατί χρειαζόμαστε τους καλύτερους από όλο τον κόσμο, όπως και τα καλύτερα παραδείγματα από όλο τον κόσμο».

Τυχόν προσχώρηση και του ΣΥΡΙΖΑ στην εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ επί της ουσίας θα σημαίνει ένταξη στο μνημονιακό στρατόπεδο. Ευελπιστούμε να μην υποκύψει, για να μη ζήσουμε το θεατρικό έργο «Ο ρινόκερος» του Ευγένιου Ιονέσκο, όπου όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Όπως και να ‘ναι πάντως θυμίζουμε ότι τελικά ο πρωταγωνιστής του έργου Μπερανζέ, ο τελευταίος που ακόμη παραμένει άνθρωπος, μια και η σύντροφός του Ντέζη υποχώρησε και αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο, κραυγάζει:

«Θα πολεμήσω ενάντια σ' όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; (Γυρίζει προς το μέρος του τοίχου, που φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη).

Ενάντια σ' όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ' όλο τον κόσμο... δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος... και μέχρι να 'ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι δεν θα συνθηκολογήσω!... ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!».

Η Χάνα Άρεντ για τις επιλογές των στελεχών.

Το πρόβλημα της πειθάρχησης των στελεχών της εκπαίδευσης σε όλες τις μνημονιακές πολιτικές, συμπίπτει με τις διαπιστώσεις της Χάνα Αρεντ στη δίκη του Άϊχμαν που τις ονόμασε «κοινοτοπία του κακού». Σύμφωνα με την Άρεντ, ο Αϊχμαν δεν ήταν ο τύπος του «δαιμονικού» εγκληματία, ήταν ένα ανθρωπάκι που, πιστός στον όρκο του στον εθνικό ηγέτη, εκτελούσε διαταγές κατά τυφλό, απόλυτο τρόπο. Η γραφειοκρατία ως μέσο για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων (καλών ή κακών) τείνει να γίνεται αυτοσκοπός. Η γραφειοκρατική ιεραρχική λογική απολυτοποιείται, δε μισούσε τους Εβραίους, απλώς ακολούθησε πιστά και εξαιρετικά αποτελεσματικά οδηγίες εκ των άνω. Με άλλα λόγια, ο Άϊχμαν δεν ήταν ένας μικρός Χίτλερ ή Γκέμπελς. Ήταν ένα ασήμαντο άτομο που έπασχε σε ακραίο βαθμό από τη γραφειοκρατική νόσο της τυφλής υπακοής. Η τυφλή υπακοή έγινε ο κύριος στόχος, όλα τα άλλα αγνοήθηκαν. Άτομα ικανά να βάζουν σε παρένθεση, όταν ο αρχηγός το απαιτεί, κάθε ηθική αξία - ακόμη και σε περιπτώσεις όπου η υποταγή στη γραφειοκρατική ιεραρχία σημαίνει τη μαζική εξολόθρευση αθώων ανθρώπων. Αρκεί λοιπόν ο αρχηγός να επιλέξει τους κατάλληλους.

Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική στις μέρες μας, όσο ποτέ, επιχειρεί μέσω του σχολείου, να διαμορφώσει το νέο τύπο ανθρώπου και τις νέες εργασιακές σχέσεις συμβατές με τα δικά της προτάγματα.

Ένα νέο τύπο ανθρώπου σαν από ταινία του Σαρλό ή σαν αυτόν που περιγράφει ο Ο. Ελύτης:

«…ο δυστυχισμένος αυτός αποσκοπούσε απλά και μόνο ν΄ ανταποκριθεί στη θέση που του όριζε, για να μπορέσει να λειτουργήσει, ένα πολύπλοκο μηχάνημα στημένο αντικρύ του, με σωλήνες, λάστιχα, κουμπιά, χουνιά και απορροφητήρες, αποτέλεσμα πολυετών ερευνών, που χάρη σ΄ έναν απίστευτης τελειότητας μηχανισμό, του επέτρεπε, όντας σ΄ αυτή τη στάση, παρ΄ όλ΄ αυτά να συντηρείται στη ζωή, ν΄ αναπνέει, να τρώει, ν΄ αφοδεύει, να κάνει έρωτα και να παρακολουθεί τηλεόραση, χωρίς να μετακινηθεί!!!»

Ανοιχτά χαρτιά, Ο. Ελύτης

Και για να έρθουμε στο σήμερα, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θα έχει την ευθύνη να αποφασίσει. Θέλει ένα σχολείο μέσα σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα με μικρούς Άϊχμαν να το υπηρετούν; Ο ΟΟΣΑ, το my school, οι ρουμπρίκες της αξιολόγησης είναι έτοιμες να το υπηρετήσουν, διαφορετικά ας απευθυνθεί στο ζωντανό κομμάτι του εκπαιδευτικού κόσμου για να χτίσουμε το άλλο σχολείο που ταιριάζει στην ιστορία και τις ανάγκες αυτού του τόπου. Όπως έλεγε ο Α. Δελμούζος : Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή. Η δουλειά μας πρέπει να γίνει πάνω στα δικά μας πράγματα από μας τους ίδιους, από το καθένα χωριστά και από όλους μαζί[3].

* Δάσκαλος, μέλος του Δ.Σ. Εκπαιδευτικών Π.Ε. Άνω Λιοσίων, Ζεφυρίου, Φυλής, αν. αιρετός ΠΥΣΠΕ Δυτ. Αττικής






[2] ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ-Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, σ.61

[3] Α. Π. ΔΕΛΜΟΥΖΟΥ, Οι Ξένοι και Εμείς, εκδ. Μπάυρον 1930, σ. 25

 


Διαβάστε
περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%AE-%CE%B8%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BF%CE%BF%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85#ixzz3U6eylP9a