ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

 ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

 

Σε καμία άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου μας δεν αμφισβητήθηκαν και δεν συρρικνώθηκαν τόσο βίαια τα κοινωνικά αγαθά και το κοινωνικό κράτος και δεν υπέστησαν οι εργαζόμενοι μια τόσο σκληρή και ανάλγητη επίθεση σε βάρος τους

Σχεδόν 5 χρόνια μετά από την ένταξη της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου, βρίσκει το σύνολο του κόσμου της μισθωτής εργασίας, των συνταξιούχων, των νέων και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια οδυνηρή και βίαιη φτωχοποίηση.
Η οξεία κρίση δανεισμού της χώρας, το δυσβάστακτο χρέος που συνειδητά δημιούργησαν και διεύρυναν οι διαδοχικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί με τα δυσθεώρητα δημόσια ελλείμματα ως αποτέλεσμα της δικομματικής και διαχρονικής λεηλασίας του κράτους, δεν ήταν παρά μόνο η αφορμή για να δείξει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός το πραγματικό του πρόσωπο.
Στο βαθύ αυτό σκοτάδι ένα φως άρχισε να φαίνεται. Το αποτέλεσματων εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου 2015 αποτελεί ιστορική τομή, για τη χώρα μας και την Ευρώπη. Η ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων ήρθε ως επιστέγασμα της αντίστασης και των πολύμορφων αγώνων των εργαζομένων και του λαού μας τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

       Οι πρώτες δεσμεύσεις της νέας κυβέρνησης, όπως η άρση της επιστράτευσης απεργών, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου, οι πρώτες εξαγγελίες για την επαναπρόσληψη των απολυμένων και όσων έχουν τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας στο δημόσιο, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η αντιμετώπιση  της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς και το σταμάτημα των μειώσεων στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, το σταμάτημα της αξιολόγησης - χειραγώγησης, της μισθολογικής καθήλωσης και πιθανής απόλυσης,  ήταν μέρος των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων της προηγούμενης περιόδου και τροφοδοτούν τις ελπίδες  και την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων να συνεχίσουν να παλεύουν για πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της λιτότητας, των απολύσεων και των ιδιωτικοποιήσεων.

    Την επόμενη περίοδο, η ΕΚΤ και η γερμανική ηγετική ομάδα της Ευρωζώνης, θα  προσπαθήσουν να θάψουν τη θέληση του ελληνικού λαού να τελειώνει με τα Μνημόνια και ό, τι αυτά σημαίνουν για τους εργαζόμενους της χώρας μας. Απαιτούν πλήρη συμμόρφωση στις "υποχρεώσεις", δηλαδή στον τύπο και την ουσία των αντιλαϊκών προγραμμάτων.

       Εκτιμούμε, πως η χώρα μας δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να απορρίψει τα τελεσίγραφα και να ακολουθήσει μέχρι τέλους μια συνεπή και σταθερή αντιμνημονιακή πορεία, παρά τις πιθανές πρόσκαιρες δυσκολίες, ανοίγοντας ελπιδοφόρους ορίζοντες για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

       Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, οφείλει να στηρίξει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που είναι σε όφελος των εργαζομένων, του λαού και της χώρας και να αντιταχθεί σε εκβιασμούς που θα στοχεύουν  σε υπαναχωρήσεις και σε  μέτρα που δεν εξυπηρετούν  τα δικαιώματα, τις διεκδικήσεις και τις θέσεις του.

Με γνώμονα αυτά τα συμφέροντα θα κρίνουμε τις όποιες διακηρύξεις, αποφάσεις και μέτρα θα παίρνει κάθε φορά η νέα κυβέρνηση και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας. 

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ποτέ άλλοτε από τη μεταπολίτευση και έπειτα δεν αμφισβητήθηκε και δεν υπονομεύτηκε τόσο ωμά και απροσχημάτιστα η εκπαίδευση ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό.

Η εκπαιδευτική πολιτική στη χώρα μας σχεδιάζονταν από υπερεθνικούς και εθνικούς φορείς, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Στρατηγική επιλογή ήταν η εκπαίδευση να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας, με επιχειρηματικά κριτήρια. Από αυτό το πλαίσιο απορρέουν οι τάσεις εμπορευματοποίησης, η προτεραιότητα στην κατάρτιση έναντι της μόρφωσης, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση της αξιολόγησης-χειραγώγησης των εκπαιδευτικών, η ενίσχυση με νέες διαστάσεις των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η δημόσια εκπαίδευση δέχτηκε βαριά πλήγματα από την πολιτική των μνημονίων.

Η μετατροπή της εκπαίδευσης από δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους σε εμπόρευμα ήταν βασική απόρροια αυτής της πολιτικής. Προωθούνταν η πλήρης αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης, συρρικνώνοντας στο ελάχιστο τη κρατική χρηματοδότηση στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων, έτσι ώστε μαθητές και σπουδαστές να εξωθηθούν να γίνουν πελάτες των εκπαιδευτικών αγορών, που σκανδαλωδώς πριμοδοτούνται, οι δε εκπαιδευτικοί να εξαναγκαστούν να αποδεχθούν επαχθείς όρους εργασίας τόσο σε επίπεδο αμοιβών, όσο και σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων.

Στον προϋπολογισμό, με δαπάνες κοντά στο 2% του ΑΕΠ, η εκπαίδευση υποχρηματοδοτείται όσο σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης.  Την ίδια στιγμή, οι δείκτες της σχολικής διαρροής αυξάνονται συνεχώς και το πρόβλημα εντείνεται ολοένα και περισσότερο.

Ο ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ !!!!

Όλοι οι συνομιλητές συμφωνούμε ότι το σημερινό σχολείο πρέπει να αλλάξει «τώρα». Και τώρα μπορούμε ν’ αλλάξουμε τόσο την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική όσο και την παιδαγωγική λειτουργία του σχολείου.

 Καθημερινός βομβαρδισμός με πλήθος εντολών, αλληλοεπικαλυπτόμενες δράσεις,  χρηματοδοτούμενα (για λίγους) προγράμματα, δεν καταφέρνουν να χαράξουν έναν σαφή προσανατολισμό για το πού θέλουμε να πάνε τα πράγματα. Δημιουργούν έναν αχταρμά  και μια παιδαγωγική σύγχυση. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως όλη η εκπαιδευτική πολιτική στο σημερινό δημοτικό σχολείο είναι ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Διαρκεί όσο χρηματοδοτείται το πρόγραμμα και  όταν αυτό τελειώσει ζούμε με την ελπίδα ενός νέου προγράμματος με πιθανώς  νέες κατευθύνσεις.

       Διεκδικούμε.

Διεκδικούμε μια εκπαίδευση που η παρεχόμενη γνώση  θα  είναι βαθιά και ολόπλευρη, ώστε να βοηθά τον νέο άνθρωπο  να σκέφτεται διαλεκτικά, να μπορεί δηλαδή να διαπιστώνει τις αντιφάσεις, να σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά μιας άποψης και να κατανοεί τις γενικεύσεις που οδηγούν στην μια ή στην άλλη θεώρηση του κόσμου.

Διεκδικούμε ένα σχολείο με ευτυχισμένα παιδιά που θα ζουν  χωρίς στερήσεις , ένα σχολείο αρμονικά δεμένο με την παιδικότητα και τις αναζητήσεις τους.

Απέναντι σε όλα αυτά θα πρέπει να προταχθεί μια άλλη οπτική για την εκπαίδευση, η οποία να στηρίζεται σε μια άλλη εκπαιδευτική πολιτική και μια σύστοιχη με τους στόχους της παιδαγωγική. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα δε μπορεί να γίνουν εν μια νυκτί και μάλιστα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Μπορούν να διακριθούν σε μακροπρόθεσμες όπως η αλλαγή του Αναλυτικού Προγράμματος και η συγγραφή νέων σχολικών εγχειριδίων, αλλά και άμεσες.

Άμεσα μέτρα για μια  δημόσιο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά.

Να υπάρξει άμεσα όλο εκείνο το πλαίσιο που απαιτείται ώστε ο Σύλλογος Διδασκόντων να αποτελέσει το κυρίαρχο όργανο του σχολείου, άρα και το όργανο που έχει την ευθύνη της λειτουργίας και της επίτευξης των στόχων στις συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργίας του κάθε σχολείου. Αυτό σημαίνει πως οι νεοφιλελεύθερες και αντιδραστικές προτάσεις για τους «Διευθυντές – μάνατζερ» πρέπει να αποβληθούν από την εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί να μπορούν σε κλίμα δημοκρατίας να σχεδιάζουν, να υλοποιούν και να εκτιμούν τα αποτελέσματα της διδασκαλίας τους.

Άμεσα πρέπει να καταργηθεί το νομοθετικό πλαίσιο «Αξιολόγησης» που με αιχμή το Π.Δ. 152/2013  συγκροτεί ένα αυταρχικό-νεοφιλελεύθερο πλέγμα ενοχοποίησης των εκπαιδευτικών και αποδιοργάνωσης του εργασιακού βίου αλλά και της λειτουργίας του σχολείου.

Η όποια προωθούμενη μεταρρύθμιση για την αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, μιας παιδαγωγικής διαδικασίας που θα γίνεται δημοκρατικά και με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων,  πρέπει να είναι αποτέλεσμα μια επίπονης διαβούλευσης με τους εκπαιδευτικούς.

Πρώτο βήμα για την κυβέρνηση σ’ αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι η επαναφορά της ακώλυτης μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης, καθώς και η δημιουργία θεσμών επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Απαιτείται για να γίνουν πράξη οι προθέσεις να επανέλθει η δημοκρατία στο σχολείο και η ουσιαστική λειτουργία στο σχολείο.

Η δική μας  πρόταση

Γνωρίζουμε ότι το ιδανικό σχολείο απέχει όσο απέχει  η ιδανική κοινωνία, ξέρουμε  ότι το σχολείο αλλάζει αλλάζοντας την κοινωνία.

Οραματιζόμαστε ένα σχολείο αυτοδιοικούμενο με διευθυντή σε ρόλο συντονιστή και ένα σύλλογο διδασκόντων με κυρίαρχο ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα σχολείο ανοικτό στην κοινωνία, ένα σχολείο άμβλυνσης των ταξικών διαφορών, ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς γιατί για μας η παιδεία αποτελεί καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό, και συνεπώς αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει δημόσια δωρεάν εκπαίδευση ισότιμα σε όλους, με στόχο την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Αγωνιζόμαστε για την καθιέρωση ενιαίας 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης και 2χρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής.

Αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο που θα  προάγει την καλλιτεχνική αγωγή, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, τη φυσική αγωγή, την αγωγή υγείας την περιβαλλοντική ευαισθησία, και την ανάπτυξη πολύπλευρων δημιουργικών δραστηριοτήτων. Να είναι ένα σχολείο που θα καταργεί την προετοιμασία στο σπίτι.

Το σχολείο που οραματιζόμαστε  δεν πρέπει να αποκλείει παιδιά με αναπηρίες από την υποχρεωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Το σχολείο που διεκδικούμε δεν περιορίζεται στη βελτίωση της ατομικής επίδοσης ούτε αποδέχεται την «ταξινόμηση» των παιδιών. Σκοποί του είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, η γνωστική, συναισθηματική, κοινωνική τους ωρίμανση σε περιβάλλον ελευθερίας και συλλογικότητας.

Το επόμενο διάστημα, συσπειρωμένοι ακόμα περισσότερο στα σωματεία και στα κινήματα θα αγωνιστούμε για να ανοίξει οριστικά και αμετάκλητα ο δρόμος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

Οι αγώνες του ελληνικού λαού και των εργαζομένων  ανέτρεψαν τις μνημονιακές πολιτικές και την κυβέρνηση που τις υπηρετούσε.

Η συνέχιση των αγώνων θα δώσουν ελπίδα στο μέλλον της χώρας, της Δημόσιας Παιδείας και του εκπαιδευτικού.