Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Διαλυτική κατάσταση δημιουργεί η ΔΟΕ


 6 Ιουνίου 2014

Διαλυτική κατάσταση δημιουργεί η ΔΟΕ
Δήλωση υποτέλειας η εισήγησή της για την αυτοαξιολόγηση


Πριν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των σταυρών των ψηφοδελτίων, η κυβέρνηση (που δεν έφυγε) σκλήρυνε την πολιτική της και η ΔΟΕ κατέγραψε μια πολυσέλιδη δήλωση υποτέλειας.
Θαυμάσαμε για μια ακόμη φορά το πόσο γελοίοι και επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν αυτοί οι τύποι του ΔΣ της ΔΟΕ που, ενώ στέλνουν το πόνημά τους σε όλα τα σχολεία, ζητούν από τα σωματεία να μην αναρτηθεί!!! Κινήθηκαν στο παρά πέντε γιατί δε θέλουν να αφήσουν περιθώριο συλλογικής στάσης. Επιδιώκουν είτε να αποδεχτούμε την αξιολόγηση απαντώντας στους δείχτες κατά το δοκούν είτε να αποδεχτούμε την αξιολόγηση απαντώντας στους δείχτες σύμφωνα με τις υποδείξεις τους.
Το κείμενο της ΔΟΕ, γεμάτο «μαργαριτάρια» και «μπανανόφλουδες», υποδεικνύει πώς θα απαντήσουμε στους δείχτες της ΑΕΕ, λες και το πρόβλημα είναι ότι ο κλάδος δεν ήξερε τι να γράψει. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ το προωθούν γιατί και οι δυο συμφωνούν με την αξιολόγηση. Γνωρίζουν τι κάνουν.
Για τους… καλοπροαίρετους που υιοθετούν τη λογική του κειμένου, ισχύει η ρήση ότι «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις». Βουτηγμένοι στην ηττοπάθεια κι έχοντας εμπεδώσει την αντιδραστική προπαγάνδα πως «ο κόσμος δεν τραβάει», αποφαίνονται πως η γραμμή της καθολικής άρνησης συμμετοχής δεν θα συσπειρώσει τη βάση. Τι ήθελαν τις υπογραφές;
Το κείμενο-έκθεση ρεφορμιστικών ιδεών, πηγάζει από τη λαθεμένη πολιτική εκτίμηση πως η κυβέρνηση θα αναδιπλωθεί ή πως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα θα δρομολογηθούν εξελίξεις που θα μας επιτρέψουν να την ξεγελάσουμε ή να την μπερδέψουμε. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, την κυβέρνηση δεν τη νοιάζει τι θα γράψουμε, ούτε πρόκειται να ντραπεί αν «της τα σούρουμε», της αρκεί να μπούμε στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης.
Στη ΔΟΕ, με ομοψηφία, υιοθετήθηκε η λογική της «ανυπακοής» που κατέληξε σε ναυάγιο. Αμέσως μετά το κυβερνητικό «εντέλλεσθε» μετατράπηκε σε «υπακοή» και στο «εκτελώ και βγαίνω παραπονούμενος». Στη συνέχεια εξαφανίστηκαν ΟΛΟΙ στο δρόμο προς τις κάλπες. Από τότε ως σήμερα, μέσα σε συνδικαλιστική σιωπή, με τον χρόνο να κυλάει υπέρ της κυβέρνησης που δεν ανέστειλε ούτε λεπτό πολιτική και πιέσεις, κατάφεραν να μετατρέψουν αυτό το σπουδαίο ζήτημα της αξιολόγησης, που αποτελεί κεντρική επιλογή στου συστήματος, σε ζήτημα ατομικής στάσης κάθε εκπαιδευτικού. Οι παρατάξεις του ΔΣ, (της αριστεράς τώρα θυμήθηκαν να διαφοροποιηθούν), έχουν σοβαρές ευθύνες, που δε θα συγκαλυφθούν επειδή προσπαθούν να τις μετακυλήσουν στη βάση του κλάδου.
Μήνες τώρα η ΔΟΕ έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν ρωτά, δεν βλέπει, δεν ακούει. Ούτε συνελεύσεις καλεί ούτε ολομέλειες προέδρων. Διαλύει συστηματικά τη συνδικαλιστική δομή του κλάδου. Σε αυτή την πορεία συνδικαλιστικού θανάτου σέρνονται τα πρωτοβάθμια. Κάποιες προσπάθειες σωματείων να κινηθούν σε αγωνιστική γραμμή ήταν αποσπασματικές και αστήριχτες. Ο κανόνας είναι πως η ΔΟΕ περίμενε να κυλήσουν ο χρόνος και οι εκλογές και τα πρωτοβάθμια περίμεναν τη ΔΟΕ.
Η σκέψη συγκρότησης αγώνα δείχνει να είναι μακριά όχι μόνο από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που πλέον δεν εκφράζουν τίποτα, αλλά και από την αριστερά της ήττας και του συμβιβασμού που έδωσε το «αγωνιστικό» ραντεβού στις κάλπες για την ιμπεριαλιστική – ληστρική ΕΕ και τους καλλικρατικούς Δήμους. Για όλους αυτούς, η λέξη «απεργία» τείνει να γίνει απαγορευμένη.
Όχι μόνο στο θέμα της αξιολόγησης, αλλά και στα υπόλοιπα που έχουν προκύψει (συγχωνεύσεις, ειδική αγωγή, εργασιακά, απολύσεις κ.λπ.), η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου φαίνεται «λίγη». Οι εκπαιδευτικοί τους τελευταίους μήνες νοιώθουν ότι είναι εγκαταλειμμένοι από αυτή. Μετά το τελευταίο κείμενο της ΔΟΕ νοιώθουν πουλημένοι. Έχει τεθεί σοβαρό ζήτημα για το ρόλο της ομοσπονδίας και της συνδικαλιστικής ηγεσίας, που έχουν την ευθύνη για τις ήττες και το κλίμα διάλυσης και που δεν μπορούν και δε θέλουν να στηρίξουν στοιχειωδώς τον κλάδο στην επίθεση που δέχεται. Το ΔΣ της ΔΟΕ είναι ένας άταφος νεκρός.
Σε αυτό το άσκημο συνδικαλιστικό κλίμα, εκατοντάδες σχολεία εξακολουθούν να μη συνεδριάζουν, ως τελευταία γραμμή αντίσταση, για να αποφύγουν να καταθέσουν εκθέσεις και προγραμματισμό. Οι εκπαιδευτικοί αναζητούν τη συλλογικότητα (να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, λένε), αλλά βλέπουν πως η ηγεσία τους τραβάει το χαλί.
Ποτέ δεν είναι αργά τα πρωτοβάθμια να παίξουν το ρόλο τους και να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους προκειμένου ο κλάδος να δράσει συντεταγμένα. Η μόνη γραμμή που αντιστέκεται και ανατρέπει την αυτοαξιολόγηση είναι η μη συμμετοχή και η καταψήφιση εισηγήσεων και εκθέσεων.
Το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης δεν έκλεισε. Συνεχίζεται με τη συμπλήρωση της ηλεκτρονικής φόρμας αυτοαξιολόγησης από τους διευθυντές, όπου ζητείται, εκτός από την κωδικοποίηση της έκθεσης του συλλόγου διδασκόντων, να καταγραφεί ο τρόπος που εργάστηκαν οι εκπαιδευτικοί για την ΑΕΕ. Ακολουθεί η εξωτερική αξιολόγηση. Έρχονται διαθεσιμότητες και απολύσεις. Θα έρθουμε αντιμέτωποι με επίθεση στρατηγικού χαρακτήρα που θα επιχειρήσει να ξεθεμελιώσει ότι έχει μείνει όρθιο. Οι πολιτικές εξελίξεις που παρακολουθούμε (νέες πιέσεις από τα ξένα αφεντικά, ανασχηματισμός, κλείσιμο βουλής κ.λπ.) προαναγγέλλουν προγκρόμ δικαιωμάτων.
Η γραμμή της κοινωνικής ειρήνης, της ταξικής συνεργασίας, της συνδιοίκησης μέσα από τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, των εικονικών μαχών, του «κινήματος» των συναντήσεων με τη διοίκηση, των κοινοβουλευτικών επερωτήσεων, των φαεινών, των «μαχών» χωρίς κόστος, της «ανυπακοής», έχει ηττηθεί.
Μπροστά μας υπάρχει μόνο μία γραμμή. Αυτή που πάντα χάριζε τις νίκες στους εργαζόμενους. Η γραμμή της ταξικής ενότητας, του αγώνα, της απεργίας και της διαδήλωσης.

  • Τα σωματεία να καλέσουν καθαρά να μην ΕΓΚΡΙΝΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ, ΕΙΣΗΓΗΣΗ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
  • Ενάντια στη μοιρολατρία και τη διάλυση – ενάντια στη νέα αναμονή για αλλαγή κυβέρνησης, να οργανώσουμε απεργιακό αγώνα ενάντια σε αξιολόγηση – διαθεσιμότητες - απολύσεις.

deltioake.blogspot.com                                                                                                           Ιούνιος 2014

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

 

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Στο άρθρο 2 αναφέρονται καθαρά ο Αχελώος, ο Ταυρωπός και η Λ. Ταυρωπού (Πλαστήρα).


Στο άρθρο 2 αναφέρονται καθαρά ο Αχελώος, ο Ταυρωπός και η Λ. Ταυρωπού (Πλαστήρα).



Επίκειται και ανακοίνωση της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ.

Πρέπει να υπάρχει καθολική αντίδραση στο ζήτημα, απο τους φορείς του νομού!
 

Ευρωκουίζ


ΠηγήCogito ergo sum ή επίσης http://fadomduck2.blogspot.gr/


 


Ευρωκουίζ  2 Ιουνίου 2014


Για σήμερα διάλεξα ένα κουίζ. Παρακαλώ, διαβάστε με προσοχή τις παρακάτω δηλώσεις, οι οποίες έγιναν είτε λίγο πριν είτε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Επειδή είναι εξαιρετικά πιθανό να μη γνωρίζετε σε ποιους ανήκουν, σας λέω εκ προοιμίου ότι όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό γνώρισμα και σας προκαλώ να μαντέψετε ποιο είναι αυτό καθώς θα διαβάζετε:

(1). Οι λαοί της Ευρώπης αποτελούν μια οικογένεια σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πολύ έξυπνο εκ μέρους μας να πιστεύουμε ότι στο συνωστισμένο ευρωπαϊκό μας σπίτι μια κοινότητα ευρωπαϊκών λαών μπορεί να διατηρεί διαφορετικά νομικά συστήματα και διαφορετικά δίκαια για πολύ καιρό ακόμη.

(2). Σε πενήντα χρόνια οι Ευρωπαίοι δεν θα σκέφτονται πλέον στην βάση επί μέρους χωρών.


(3). Οι λαοί της Ευρώπης κατανοούν όλο και περισσότερο ότι τα μεγάλα θέματα που μας χωρίζουν, αν τα συγκρίνουμε με εκείνα που θα προκύψουν και θα λυθούν μεταξύ ηπείρων, δεν είναι παρά ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες.


(4). Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και συνεργασίας των λαών της, μια Ευρώπη χωρίς ανεργία, χωρίς οικονομικές και χρηματοοικονομικές κρίσεις, μια Ευρώπη καλοσχεδιασμένη με ολοκληρωμένα εμπορικά δίκτυα και με πρόσβαση στις τελευταίες τεχνολογίες, θα βρει την στέρεα βάση για κοινή ευημερία που χρειάζεται μόνον όταν καταργηθούν τα εθνικά σύνορα που χωρίζουν τις χώρες της.


(5). Πρέπει να επιδείξουμε την βούληση να υποτάξουμε τα συμφέροντά μας σε αυτά της ευρωπαϊκής κοινότητας.


(6). Η δημιουργία τού κοινού οικονομικού χώρου αποτελεί νόμο τής ανάπτυξης. Παρ' όλα τα εμπόδια, η ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση θα έρθει. Θα έρθει επειδή έχει έρθει η ώρα της.


(7). Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης, εντός της οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.


(8). Έχουμε ανάγκη μια διαδικασία που αφ’ ενός σέβεται τα αδιαπραγμάτευτα και βασικά δικαιώματα του κάθε έθνους και αφ’ ετέρου τα καθιστά συμβατά και τα υποτάσσει στην Ευρωπαϊκή πολιτική (...) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν μπορεί να γίνεται θύμα των μεταβολών της εσωτερικής πολιτικής που χαρακτηρίζει τα δημαγωγικά καθεστώτα των μελών της.


(9). Η Ευρώπη έχει γίνει πολύ μικρή για να αναλώνεται σε ενδοευρωπαϊκές κόντρες λόγω του ανταγωνισμού εθνικών συμφερόντων. Μια κατακερματισμένη Ευρώπη είναι πολύ αδύναμη για να διαφυλάξει την υπόστασή της και παράλληλα να μπορεί να είναι ισχυρή σε παγκόσμιο επίπεδο.


(10). Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν σπαταλά την ενέργειά της σε ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις αλλά που αποτελεί μια συγκροτημένη ενότητα. Με αυτό τον τρόπο η Ευρώπη θα γίνει πλουσιότερη, ισχυρότερη, πιο πολυτισμένη και έτσι θα επανακτήσει την θέση που κάποτε είχε στον κόσμο.




Κατά πάσα πιθανότητα, έχετε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι παραπάνω φράσεις ανήκουν σε κάποιους πρώιμους ευρωπαϊστές. Ίσως, μάλιστα, να πήγατε ένα βήμα παραπέρα και να τις αποδώσατε στους ιδρυτές τής Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα & Χάλυβα (ΕΚΑΧ), δηλαδή του προδρόμου τής μετέπειτα Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και νυν Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Δεν σας αδικώ. Και μπορώ να καταλάβω απολύτως την έκπληξή σας καθώς θα διαβάζετε τα ονόματα αυτών που τις ξεστόμισαν:

(1) Αδόλφος Χίτλερ [ομιλία στο Ράιχσταγκ], (2) και (3) Γιόζεφ Γκαίμπελς [υπουργός προπαγάνδας των ναζί], (4) Άρτουρ Ζάυς-Ίνκβαρτ [καγκελλάριος της Αυστρίας, αναπληρωτής κυβερνήτης τής κατακτημένης Πολωνίας και κομισσάριος του Ράιχ στην κατακτημένη Ολλανδία, ο οποίος καταδικάστηκε στην Δίκη τής Νυρεμβέργης και εκτελέστηκε], (5) και (6) Βάλτερ Φουνκ [υπουργός οικονομικών των ναζί], (7) Χέρμαν Γκαίρινγκ [υπαρχηγός τού Χίτλερ], (8) Αλμπέρτο ντε Στέφανι [πρώτος -χρονικά- υπουργός οικονομικών τού Μουσσολίνι, υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς], (9) Σέσιλ Κάρολος Αύγουστος Τίμον Ερνστ Άντον φον Ρέντε-Φινκ [ναζί διπλωμάτης, επιτετραμμένος τού Ράιχ στην κατεχόμενη Δανία], (10) Βίντκουν Κουίσλιγκ [ο γνωστός δωσίλογος πρωθυπουργός τής κατεχόμενης Νορβηγίας].

Τα συμπεράσματα δικά σας.


Υστερόγραφο
Το σημερινό σημείωμα βασίστηκε σε ιδέα και στοιχεία τού Γιάννη Βαρουφάκη, αφιερώνεται δε εξαιρετικά (α) σε όσους δεν καταλαβαίνουν ότι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού, (β) σε όσους πιστεύουν ότι η ιδέα τής ενωμένης Ευρώπης προέκυψε από την ανάγκη να αποτραπεί η δημιουργία συνθηκών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έναν άλλο μεγάλης κλίμακας πόλεμο και (γ) σε όσους εξακολουθούν να ονειρεύονται πως είναι δυνατόν να μεταλλάξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου σε Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών.

 

 

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Tο λάιφ στάιλ της μοντέρνας ξενιτιάς




του Νικόλα Δημητριάδη από περιοδικό Άρδην, τ. 96, Μάρτιος – Μάιος 2014

Έτσι που τη ζωή σου ρήµαξες

εδώ στην κώχη τούτη την µικρή,

σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ. Π. Καβάφης, H Πόλις, 1910
Aν θέλαμε να αναζητήσουμε την κύρια ψυχολογική παθογένεια που γεννάει η σύγχρονη κοινωνία, αυτή θα ήταν η γενικευμένη ανασφάλεια, που εντοπίζεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής και εκδηλώνεται με ποικίλα συμπτώματα. Κυριαρχεί ο φόβος, η αβεβαιότητα, ο μηδενισμός, η έλλειψη οιουδήποτε οράματος. Δεν πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο ή μια «κατασκευασμένη» φαντασίωση, αλλά για ένα δομικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, που διαρκώς διογκώνεται, καθώς εξαλείφονται οι προϋποθέσεις και οι σταθερές της συλλογικής ζωής, που διατηρούσαν επί δεκαετίες την κοινωνική συνοχή.
Οι ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης και ολοένα και πιο ανεξέλεγκτης σφαίρας της οικονομίας επιτάσσουν τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου, ικανού να υποφέρει τη μορφή που λαμβάνει η εργασία σήμερα: ελαστική και περιστασιακή απασχόληση και διαρκής αλλαγή συνθηκών, αντικειμένου, χώρου και τόπου εργασίας, χωρίς καμία εξασφάλιση για το μέλλον. Το εργασιακό αυτό μοντέλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς μια παράλληλη μετάλλαξη των εργαζομένων, που φαντάζει ανθρωπολογικά αδύνατη: τη διαμόρφωση ενός «πλήθους» ατόμων, πλήρως εξατομικευμένων, χωρίς συλλογική ταυτότητα, με ρευστούς και χαλαρούς κοινωνικούς και προσωπικούς δεσμούς, πρόθυμων να κινούνται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η διαμόρφωση μιας κοινωνίας με τέτοια χαρακτηριστικά είναι ανθρωπολογικά αδύνατη. Πράγματι, όσο βυθίζεται ο κόσμος στην κυριαρχία της οικονομοτεχνικής σφαίρας, τόσο διογκώνονται, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, οι συνέπειές της, η ανασφάλεια, η μοναξιά, ο φόβος, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων.
Ένα τέτοιο πρότυπο ανθρώπου δεν μπορεί να διαμορφωθεί χωρίς το κατάλληλο κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο. Στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση, ήταν οι «τεμπέληδες» και «καθυστερημένοι» αγροτικοί πληθυσμοί, συνηθισμένοι στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, που έπρεπε να προσαρμοστούν στα ωράρια του εργοστασίου και τις απαιτήσεις των μηχανών. Σήμερα, κατ’ αναλογία, οι εργαζόμενοι πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα περιβάλλον διαρκούς κινητικότητας και αλλαγών. Διαμορφώνεται, λοιπόν, μια ανάλογη ιδεολογία, που επιχειρεί να μεταμφιέσει την αβεβαιότητα σε «πρόκληση», τον ξεριζωμό σε «περιπέτεια», τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε «υγιή ανταγωνισμό», την αδυναμία ή απροθυμία σύναψης κοινωνικών και προσωπικών δεσμών σε… ελευθερία!
Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την ιδεολογία αυτή. Θα τη βρούμε σε νεανικά λάιφ-στάιλ περιοδικά, σε σοβαρά οικονομικά έντυπα, σε σεμινάρια «επιχειρηματικότητας», σε συνέδρια «καινοτομίας», σε ξένα κολέγια και στις περίφημες «Ημέρες Καριέρας», στις οποίες οι φιλόδοξοι νεαροί ιθαγενείς προσέρχονται να θαυμάσουν τα επαγγελματικά και εκπαιδευτικά καθρεφτάκια που πλασάρουν οι αποικιοκράτες. Θα τη βρούμε, επίσης, σε φιλόξενους «προοδευτικούς» χώρους, που εξυμνούν την εξατομίκευση ως «απελευθέρωση», που διαφημίζουν τη διάλυση των κοινωνιών ως «πλουραλισμό» και την κυριαρχία των δυτικών αξιών και του δυτικού τρόπου ζωής σε όλο τον κόσμο ως «πολυπολιτισμό». Θα τη βρούμε, τέλος, σε μία διάχυτη στην Ελλάδα αντίληψη που εξυμνεί το «εγώ» και αντιμετωπίζει κάθε οικογενειακό ή κοινωνικό δέσιμο, και κάθε συλλογική ταυτότητα, κάθε «εμείς», ως καταπιεστικό, συντηρητικό, οπισθοδρομικό. Ειδικά η αποκαλούμενη «γεωγραφική κινητικότητα», η προθυμία του μοντέρνου ανθρώπου να εγκαταλείπει τον τόπο του και τους ανθρώπους του, χωρίς ιδιαίτερο ψυχολογικό κόστος, υποστηρίζεται από μια ολόκληρη «ιδεολογία της φυγής».
Πρότυπο της ιδεολογίας αυτής είναι ο άνθρωπος χωρίς δεσμούς. Φιλόδοξος και ατομιστής, ανταγωνιστικός και αμοραλιστής, «πολίτης του κόσμου», πρόθυμος να εγκαταλείψει τα πάντα και τους πάντες για να πετύχει την ατομική του ανέλιξη. Αλλοτριωμένος, ανέστιος, με μόνη πατρίδα το διαδίκτυο, τα διεθνή συνέδρια και τις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων. Διαμορφώνεται σταδιακά μια παγκόσμια νεανική κουλτούρα αιώνιων υποψηφίων εργαζομένων, που περιφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, με το βιογραφικό στο χέρι, αναζητώντας την επαγγελματική εξέλιξη: τη μόνη σήμερα αποδεκτή από το σύστημα
Χώρα της ξενιτιάς

Στον τόπο μας η φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αποτελεί γνώριμο φαινόμενο, οφειλόμενο σε μία σειρά από δυσμενείς παράγοντες που σφράγισαν τη νεώτερη ιστορία μας. Από τη μία, οι κατακτήσεις, οι πόλεμοι και η μόνιμη υπανάπτυξη, αποτέλεσμα της διπλής πίεσης από Ανατολή και Δύση, οδηγούσαν πολλούς Έλληνες στη μετανάστευση, γεγονός που προκαλoύσε περιοδικά μία πραγματική δημογραφική και κοινωνική αιμορραγία. Από την άλλη, οι πολιτικές και πνευματικές ελίτ ήταν διαρκώς προσανατολισμένες προς τη Δύση, έχοντας δεσμούς με την Εσπερία τόσο οικονομικούς, όσο και πνευματικούς. Για τους γόνους των οικογενειών αυτών, οι σπουδές και η εργασία στο εξωτερικό αντιμετωπίζονταν ως επιθυμητό προσόν και προνόμιο, αντίληψη που σταδιακά εξαπλώθηκε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Πέρα από την κοσμοπολίτικη ζωή των ελίτ, όμως, η προσφυγιά θεωρούνταν ανέκαθεν κατάρα και οι ξενητεμένοι ζούσαν με τον μόνιμο καημό της επιστροφής. Οι Έλληνες που ξενιτεύονταν διατηρούσαν τους δεσμούς τους με την πατρίδα και επιδίωκαν την οργάνωση σε παροικίες και ελληνικές συνοικίες. Παράλληλα, ενδιαφέρονταν να επιστρέψουν και να προσφέρουν στον τόπο τους με τα χρήματα ή τις γνώσεις που κέρδισαν στο εξωτερικό. Σήμερα, τα χαρακτηριστικά αυτά ατονούν. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού, όπου η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα θεωρούνται σημαντικά εργασιακά προσόντα, η μετανάστευση αντιμετωπίζεται ως… ένα απλό στάδιο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας.
Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, βλέπουμε την κατάρρευση του εκσυγχρονιστικού παρασιτικού μοντέλου της τελευταίας εικοσαετίας. Η μεσαία τάξη και η μικροϊδιοκτησία διαλύονται από τα μνημόνια, στερώντας από ένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων το βιωτικό επίπεδο που θεωρούνταν μέχρι χτες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξασφαλισμένο. Πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν αρκετά εκπαιδευτικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ποια είναι, όμως, η πολιτισμική προίκα που αφήνει στους νέους αυτούς η εποχή που φεύγει; Ο καταναλωτισμός, ο εγωκεντρισμός, η περιφρόνηση της χειρονακτικής εργασίας (που οδηγεί στο φαινόμενο των καταρτισμένων «μάνατζερ» των 500 ευρώ), το λάιφ στάιλ του τουρίστα, του κοσμοπολίτη. Δεν είναι τυχαίο που, για πολλούς, η φυγή είναι αυτόματη επιλογή, μόλις ζορίσουν λίγο τα πράγματα. Ο Άρης Πορτοσάλτε, εκλαϊκεύοντας την κυρίαρχη ιδεολογία, έγραφε στο τουίτερ, στις 8/5/2013: Το να ονομάζεται, ακόμη, μετανάστευση, σαν του ΄60, η κινητικότητα των εργαζομένων εντός Ε.Ε., συντηρεί φαίνεται την… ανάγκη κάποιων για κλαψούρα! Προφανώς το άρθρο αυτό κινείται στον χώρο της… κλαψούρας.
Η διαρροή εγκεφάλων αποτελεί διέξοδο κατά πρώτο λόγο για τους γόνους των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων. Οι νέοι αυτοί πληρούν ευκολότερα τις προϋποθέσεις για μια επιτυχή καριέρα στο εξωτερικό. Διαθέτουν κατά κανόνα περισσότερα πτυχία, καλύτερες διασυνδέσεις, επάρκεια ξένων γλωσσών και περισσότερο χρήμα και χρόνο να διαθέσουν για την εξεύρεση εργασίας. Παράλληλα, τη μετανάστευση προτιμούν τα πιο παγκοσμιοποιημένα και κοσμοπολίτικα στρώματα της κοινωνίας, που έχουν μεγαλύτερη οικειότητα με τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα, σε αντίθεση με όσους έχουν ισχυρότερους δεσμούς με τη χώρα και την οικογένειά τους. Οι «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί» νέοι είναι ασφαλώς περισσότερο εκτεθειμένοι στην «ιδεολογία της φυγής».
Κερδισμένοι και χαμένοι
Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες που έχει η διαρροή εγκεφάλων για έναν τόπο. Περισσότερη ειλικρίνεια χρειάζεται, αν και αυτή σπανίζει μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων της χώρας μας. Η εισαγωγή καταρτισμένου και ειδικευμένου εργατικού δυναμικού είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι ισχυροί του πλανήτη για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και να διευρύνουν το χάσμα που τους χωρίζει από τις φτωχότερες χώρες. Τα οφέλη τους είναι πολλαπλά:
Α) Αποκτούν καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, χωρίς να πληρώσουν το κόστος εκπαίδευσής του, το οποίο μετακυλύεται στις χώρες προέλευσης. Ουσιαστικά, οι φτωχές χώρες του κόσμου πληρώνουν για την εκπαίδευση και τα πτυχία των στελεχών των χωρών της Δύσης, ενώ τα οφέλη από την εργασία τους την καρπώνονται οι τελευταίες.
Β) Τονώνουν δημογραφικά τις γηρασμένες και παρακμασμένες κοινωνίες τους, με δυναμικούς και φιλόδοξους νέους. Άνθρωποι φτωχοί και στερημένοι, αλλά εργατικοί και φιλόδοξοι, που, επιπλέον, δεν έχουν κανενός είδους κοινωνικούς, πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς και φραγμούς, αποτελούν παραδοσιακά το καλύτερο υλικό το οποίο τροφοδότησε την ανάπτυξη των δυτικών οικονομιών.
Γ) Επιτυγχάνουν την περαιτέρω διάβρωση και παθητικοποίηση του πληθυσμού, δημιουργώντας κοινωνίες ελεγχόμενες, χωρίς συνοχή και προϋποθέσεις συλλογικής δράσης, που δεν έχουν καμία διάθεση (και συμφέρον;) να αντισταθούν και να εξεγερθούν. Μην ξεχνάμε ότι οι επαναστάσεις γίνονται πάντα από συλλογικά υποκείμενα. Οι λαοί είναι που ξεσηκώνονται. Ποτέ τα άτομα και τα «πλήθη».
Δ) Αφήνουν τις φτωχές χώρες σε καθεστώς μόνιμης αιμορραγίας, στερώντας τις από τους ανθρώπους εκείνους που θα μπορούσαν, με τις ικανότητες και τον δυναμισμό τους, να τις βγάλουν από το τέλμα. Εντείνεται η εξάρτηση των χωρών αυτών από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, εξάρτηση που επεκτείνεται και στον πολιτισμό, καθώς οι νέοι άνθρωποι παγκοσμίως μεγαλώνουν με την κουλτούρα και τα πρότυπα της Δύσης.
Ε) Την ίδια στιγμή, ενώ υποβαθμίζονται οι χώρες προέλευσης των μεταναστών, ισχυροποιείται το πολιτικό και οικονομικό τους κατεστημένο. Το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, που θα μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο αυτό, εξαναγκάζεται σε φυγή. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται διά της… εξόδου και οι οικογένειες που μένουν πίσω συντηρούνται από τα εμβάσματα. Αμβλύνονται έτσι –χωρίς να επιλύονται– οι κοινωνικές ανισότητες. Όπως τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60, που το ελληνικό κατεστημένο εξασφάλιζε τη διαιώνισή του, διώχνοντας τους Έλληνες που «περισσεύανε» στη Γερμανία και την Αυστραλία. Τότε που το μετεμφυλιακό κράτος δήλωνε πως, Η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού διά τον τόπο.
Αυτού του είδους η αιμορραγία είναι συχνό φαινόμενο, σε πολλά επίπεδα. Η ζωή και οι ευκαιρίες της πόλης αποψίλωναν ανέκαθεν την ύπαιθρο από τη νεολαία της, βυθίζοντάς τη στην καθυστέρηση και την πληθυσμιακή γήρανση. Αντίστοιχα λειτουργεί, σε ταξικό επίπεδο, η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα, δηλαδή, που έχουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας να αφομοιώνουν τα πιο έξυπνα και δραστήρια μέλη των λαϊκών τάξεων, στερώντας τις τελευταίες από τα ταλέντα τους και διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ τους. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και σε εθνικό επίπεδο. Η πλούσια Δύση θα έχει πάντα τη δυνατότητα να δελεάζει τη νεολαία της περιφέρειας, είτε προσφέροντας ανώτερο επίπεδο διαβίωσης και ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης, είτε, με τη γοητεία που ασκεί η κουλτούρα της, την οποία προωθεί ποικιλοτρόπως σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η εισαγωγή εγκεφάλων αποτέλεσε παραδοσιακά βασικό μοχλό ανάπτυξης της αμερικάνικης οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας. Η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποιούσε το επιστημονικό δυναμικό των πρώην αποικιών της, προκειμένου να καλύψει τις δικές της ανάγκες. Στις μέρες μας, αντίστοιχα, η Γερμανία, έχοντας εξασφαλίσει την υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους οικονομικούς της σχεδιασμούς, έχει στήσει μια ολόκληρη βιομηχανία εισαγωγής πτυχιούχων. Καθώς αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα και έχει μεγάλη ανάγκη εξειδικευμένων εργαζομένων, επιδήδεται με ιδιαίτερο ζήλο στην προσέλκυση των ταλέντων της Ελλάδας και των άλλων νοτιοευρωπαϊκών χωρών που πλήττει μέσω της προωθούμενης λιτότητας.
 

Δεν θα γίνουμε Ελβετία
Με το μνημόνιο, οι ελληνικές άρχουσες τάξεις επέλεξαν ως νέο οικονομικό μοντέλο αυτό της οικειοθελούς αποικιοποίησης και κινεζοποίησης της χώρας. Μια νέα Ελλάδα-μπανανία, δωρεά στις ξένες εκείνες χώρες, δυτικές και ανατολικές, που θα αναλάβουν, ως αντάλλαγμα, την αναπαραγωγή των εγχώριων παρασιτικών ελίτ. Στις επιλογές αυτές η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αντιπαρατάξει το δικό της μοντέλο. Το πρότυπο του «Ακάλυπτου» τελείωσε. Δεν είναι δυνατόν μια ολόκληρη χώρα 10 εκατομμυρίων να ζει από τις κρατικές προμήθειες και το συνάλλαγμα του τουρισμού. Ούτε βέβαια πρόκειται ποτέ να μεταμορφωθεί σε μια μεσογειακή Σίλικον Βάλεϊ διαφόρων επίδοξων Μπιλ Γκέιτς και Στηβ Τζομπς. Όσο απαραίτητη κι αν είναι, όμως, η οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, δεν αρκεί από μόνη της για να αντιστρέψει το κύμα φυγής των νέων ανθρώπων. Η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί και δεν θα είναι ποτέ αποκλειστικά και μόνον οικονομική. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα γίνουμε Ελβετία για να γυρίσουν πίσω οι ξενιτεμένοι. Αυτό ούτε μπορεί να γίνει, ούτε και έγινε ποτέ στο παρελθόν.
Αν οι «ανάγκες της αγοράς» οδήγησαν στη διαμόρφωση μιας ολόκληρης ιδεολογίας που σπρώχνει τους νέους ανθρώπους στο εξωτερικό, οι ανάγκες αυτού του τόπου και του λαού του μας υποχρεώνουν να διαμορφώσουμε μια αντίστοιχη ιδεολογία που να κρατάει τους νέους ανθρώπους εδώ. Η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν γίνει Σουηδία. Θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν ο σημερινός κυρίαρχος μηδενισμός αντικατασταθεί από όραμα. Όταν θα μεγαλώσει μια γενιά που, έχοντας συνδέσει το μέλλον της με το μέλλον του τόπου που γεννήθηκε, θα προτιμήσει τον συλλογικό αγώνα από την ατομική φυγή. Θα προτιμήσει να μείνει και να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο, αντί να παζαρεύει στην Ευρώπη έναν καλό μισθό. Για κάτι τέτοιο, όμως, δεν αρκούν οι επενδύσεις, τα κονδύλια και το «καινοτόμο επιχειρείν». Κάτι τέτοιο απαιτεί μια ιδεολογική επανάσταση και την αντικατάσταση ολόκληρου του σάπιου μοντέλου που κυριάρχησε στη ζωή μας, τις τελευταίες δεκαετίες. Και τούτο είναι δουλειά των νέων να γίνει. Όσων, τουλάχιστον, επιλέξουν, κατ’ αρχήν, να εδώ.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Φοβηθήκαμε.....


ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Π.Ε. ΤΡΙΚΑΛΩΝ


14/5/2014
http://aristeroblog.gr/node/2486


Φοβήθηκα ,

Φοβήθηκες ,

Φοβήθηκε .....

 
 Φοβηθήκαμε.....

 
Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·


θέλει αρετήν και τόλμην, η ελευθερία.

                                                      Ανδρέας Κάλβος

  • Φοβηθήκαμε μη χάσουμε μισθούς κι επιδόματα κι έγινε ο μισθός μας επίδομα,
  • Φοβηθήκαμε μη χάσουμε μεροκάματα από τις απεργίες και χάσαμε τις δουλειές μας,
  • Φοβηθήκαμε τους μετανάστες και γίνανε μετανάστες τα παιδιά μας,
  • Φοβηθήκαμε μη και χρεοκοπήσουν οι τράπεζες κι αυτές μας παίρνουν τώρα τα σπίτια,
  • Φοβηθήκαμε μη χάσουμε τις καταθέσεις μας και μείναμε ταπί,
  • Φοβηθήκαμε μη χάσουμε τις επιδοτήσεις και μας παίρνουν τα χωράφια,
  • Φοβηθήκαμε μη χάσουμε τις συντάξεις και δεν έχουμε να πάρουμε ούτε για τα φάρμακά μας,
  • Φοβηθήκαμε το δελτίο στα καύσιμα και μείναμε χωρίς θέρμανση και παραδώσαμε μαζικά τις πινακίδες των αυτοκινήτων,
  • Φοβηθήκαμε τη φτώχεια και την εξαθλίωση και κόσμος τρέφεται από τα συσσίτια και τα σκουπίδια,
  • Φοβηθήκαμε μη καταρρεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και μέσω του PSI φάγανε όλα τα αποθεματικά τους,
  • Φοβηθήκαμε τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς και ανεχτήκαμε να τρομοκρατούν οι νεοναζί ακόμη και να δολοφονούν,
  • Φοβηθήκαμε μη τυχόν και επηρεαστεί η αγορά από τις διαδηλώσεις στο κέντρο  και γεμίσαμε λουκέτα σε όλη την Ελλάδα,
  • Φοβηθήκαμε να τα βάλουμε με την κυβέρνηση και μισήσαμε τον δημόσιο υπάλληλο, τον μετανάστη, τον άστεγο, τον ζητιάνο,
  • Φοβηθήκαμε  να διεκδικήσουμε από τον εργοδότη μας και ενοχλούμαστε από όποιον τολμά να αντιστέκεται ακόμη,
  • Φοβηθήκαμε την προπαγάνδα του ΜEGA και του ΣΚΑΙ και κλείσαμε μέχρι και την ΕΡΤ!
  • Φοβηθήκαμε τη ζωή μας χωρίς ευρώ κι ευρώ στην τσέπη μας δεν έχουμε!
  • Φοβηθήκαμε μήπως πεθάνουμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυξήθηκε για πρώτη φορά η βρεφική και παιδική θνησιμότητα, ενώ μειώθηκε το προσδόκιμο επιβίωσης!
  • Φοβηθήκαμε να ονειρευθούμε τη ζωή μας καλύτερη κι έγινε η πραγματικότητά μας εφιάλτης.