Aγώνας για τη ζωή μας ή εφιάλτης δίχως τέλος;

*

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Το 3^ο μνημόνιο ψηφίστηκε.

«Είναι νόμος του κράτους και πρέπει να εφαρμοστεί», λέει σ’ όλους τους τόνους η κυβέρνηση.

Περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τη φτώχεια μας,  που ήρθε για να … μείνει μέχρι το 2040 και απαιτεί την υποταγή μας, που πρέπει να επιβληθεί «δια ροπάλου».

Μπροστά μας, άμεσα έχουμε προς εφαρμογή: 

·         Νομοσχέδιο για την «αξιολόγηση», το οποίο καθηλώνει μισθολογικά, χειραγωγεί, εκφοβίζει και οδηγεί σε χιλιάδες απολύσεις, εκπαιδευτικούς, ενώ παράλληλα μετατρέπει σε μορφωτική έρημο το Δημόσιο Σχολείο

·         Νέα αυταρχικά Πειθαρχικά Συμβούλια τα οποία  φιμώνουν και τρομοκρατούν, παραβιάζοντας ακόμα και το τεκμήριο της αθωότητας και θέτουν σε διαθεσιμότητα και αργία εκπαιδευτικούς με μια οποιαδήποτε καταγγελία. Αποτελούν ένα επιπλέον πρόσχημα για απολύσεις

·         Μαζικές νέες συγχωνεύσεις-κλείσιμο σχολείων και τμημάτων, που είναι πιθανό να οδηγήσουν πάλι σε διαθεσιμότητα-αργία- απολύσεις τους συναδέλφους που εργάζονται στα σχολεία αυτά .

·         Νέα αβάσταχτη μείωση μισθών με περικοπές και φοροληστεία. Μάθαμε όλοι τα «νέα» για τον κατώτατο μισθό.

Η πρώτη σκέψη όλων μας σχεδόν είναι μία: μα τί περιμένουμε κάνοντας άλλη μια 24/ωρη απεργία;

Πράγματι, υπάρχει αλήθεια και δίκιο σ’ αυτή τη σκέψη.

Κάναμε πολλές 24/ωρες, άλλες μαζικές και άλλες χλιαρές, σ’ αυτά τα τρία χρόνια, απ’ το 1^ο μνημόνιο και μετά.

Ακολουθήσαμε, ελπίζοντας σε σχέδιο αγώνα «από πάνω», που ποτέ δεν ήρθε, παρότι ήταν αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε, θεωρώντας τις 24/ωρες αφετηρία για μια οργανωμένη αντίσταση που δεν «οργανώθηκε» ποτέ.

Φτάσαμε στο σήμερα φορτωμένοι με απογοήτευση.

Όμως η κόλαση και η ασχήμια της, επίμονα, είναι δίπλα μας και ήρθε για να εγκατασταθεί μόνιμα στη ζωή μας.

Αν υπάρχει, έστω, κάποιος που θεωρεί πως δεν τον αγγίζει αυτή η κόλαση, ας το ξανασκεφτεί.

Ας γυρίσει τρία χρόνια πριν και ας συγκρίνει τις εκτιμήσεις του για το εγγύς μέλλον, με αυτό που ζούμε τώρα.

Τα χειρότερα σενάρια, όσων τότε χαρακτηρίζονταν καταστροφολόγοι, έχουν επιβεβαιωθεί και η κάθοδος στο ζόφο συνεχίζεται. Οι αυταπάτες όλες διαλύονται στην τραγικότητα του σήμερα.

Άρα το δίλλημα είναι πάντα το ίδιο, αλλά κάθε φορά πιο καθαρό: αγώνας για τη ζωή μας ή εφιάλτης δίχως τέλος. Δεν καταφέραμε ως τώρα να το απαντήσουμε και όσο το αποφεύγουμε, η επόμενη μάχη δίνεται με χειρότερους όρους ή, ακόμα χειρότερα, δεν δίνεται καθόλου.

 Όσο το σκεφτόμαστε, οι αντίπαλοί μας σκέφτονται πως τα σχέδιά τους προχωρούν ανεμπόδιστα και συνεχίζουν να σχεδιάζουν στην ίδια κατεύθυνση, υπολογίζοντας  επακριβώς την εξαθλίωσή μας με  «λανθασμένους» πολλαπλασιαστές.

Η δική μας αδυναμία, όμως, είναι ο πραγματικός «πολλαπλασιαστής» της  δικής τους δύναμης.

Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξουμε. Μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε.

Χρειαζόμαστε ένα πρώτο βήμα, μια αρχή, για να αντιπαρατεθούμε πρώτα-πρώτα με την απογοήτευση και την παραίτησή μας.

Τώρα, όχι μετά.

Τώρα, που το δικαίωμα στον αγώνα και στη διαμαρτυρία απαλλοτριώνεται, ψάχνοντας θεσμικό μανδύα.

Τώρα, που ο εκφασισμός «φοράει»  το νόμο.

Τώρα, που ο φόβος μας επισκέπτεται συχνά, προτού εγκατασταθεί μόνιμα στη ζωή μας, ας τολμήσουμε να πάμε κόντρα στα σχέδιά τους.

Ο αγώνας είναι αναπόφευκτος, επιτακτικός και αμετάθετος.

Η απεργία στις 20 Φλεβάρης ας αποτελέσει την αρχή για τα δικά μας σχέδια.

Είναι η ώρα να τους διαψεύσουμε: είμαστ’ εδώ, παρόντες και αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, συμμετέχοντας στον αγώνα.
*Δανείζομαι την γελοιογραφία του Πέτρου Τσιολάκη γιατι μια εικόνα=χίλιες λέξεις

ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ