Η αίσθηση της όσφρησης

Η «αξιολόγηση» ξεπαγώνει όπου να ‘ναι, με τις πιθανές αλλοιώσεις που έχουν τα κατεψυγμένα προϊόντα
Αρθρογράφος:

Λένα Γκαραγκάνη

 

Η αίσθηση της όσφρησης
Όταν εισέρχεσαι σε έναν χώρο που έχει χαρακτηριστική οσμή και την υπομείνεις για λίγα λεπτά, σιγά σιγά η ένταση της οσμής υποχωρεί. Τα μόρια γεμίζουν σιγά σιγά τους οσφρητικούς χημειοϋποδοχείς της μύτης και έτσι δεν δημιουργούνται καινούργια μηνύματα προς τον εγκέφαλο. Σιγά σιγά, η αίσθησή της εξαφανίζεται. Το φαινόμενο αποκαλείται εξοικείωση του υποδοχέα και γίνεται πάντα … σιγά σιγά και … λίγο λίγο.
Οι μικρές δόσεις από οσμές «αποτίμησης» - «αξιολόγησης» ενδέχεται να μας φέρουν σε κατάσταση εξοικείωσης. Ενδέχεται να αποκοιμίζουν τα αντανακλαστικά μας, για να μην λειτουργήσουν, όταν τα μόρια της «άλλης, μη τιμωρητικής, αξιολόγησης» φτάσουν στην πόρτα του σχολείου, σε μικρές δόσεις. Αφού η ΑΔΙΠΠΔΕ (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) παραμένει, γίνεται να κοιμόμαστε ήσυχοι; Δεν ξέρω. Ρωτάω απλά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το πλαίσιο της προηγούμενης «αξιολόγησης» πάγωσε μόνο. Ξεπαγώνει όπου να ‘ναι, με τις πιθανές αλλοιώσεις που έχουν τα κατεψυγμένα προϊόντα. Ίσως από Σεπτέμβρη, να βρεθούμε να κάνουμε σχέδια «αποτίμησης» του σχολείου, ακόμα και των συναδέλφων μας με την ... ψήφο μας. Το προσχέδιο νόμου που έχει διαρρεύσει διαδικτυακά, μπορεί να φτάσει, ως νόμος πια, πιο κοντά στον «έντιμο συμβιβασμό». Δεν θα τα χαλάσουμε και στα ποσοστά συμβιβασμού, τώρα που είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι, «μικροί» «μεγάλοι». Είμαστε και στο σχολείο όλοι «εταίροι». Βέβαια, μια τέτοια κατάσταση, πάντα μπορεί και να μας φέρει αντιμέτωπους με έναν ιστορικού μεγέθους συμβιβασμό για το σχολείο και το ρόλο του εκπαιδευτικού. Εξαρτάται κι αυτό απ’ τη διαπραγμάτευση; Θα περιμένουμε να δούμε; Ρωτάω απλά και πάλι.
Η ψήφος για τους διευθυντές, όταν το πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους παραμένει το ίδιο, μας καθιστά αξιολογητές, αλλά και συμφωνούντες με το υπάρχον πλαίσιο, αφού απλά και με 33% «δημοκρατικές» διαδικασίες, προσθέτουμε ή δεν προσθέτουμε μόρια στον υποψήφιο διευθυντή, ενδεχομένως αξιολογητή μας. Άσε που υποβαθμίζει την ποιότητα των κριτηρίων για τη Δημοκρατία στο σχολείο και υποτιμά και την κρίση μας στη ουσία, πετώντας ένα μπαλάκι συνυπευθυνότητας για το πρόσωπο, ενώ ο θεσμός είναι το καλούπι, αυτό που δίνει σχήμα και μορφή στη συμπεριφορά του προσώπου. Το 33% «δημοκρατικής» έκπλυσης δια της ψήφου φτάνει; να κόψω κάτι ή να το αφήσω; Ρωτάω και πάλι.
Για τα υπόλοιπα μόρια, το 67% δηλαδή, αν κάποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να αρχίσει να τα αποκτά. Δεν προλαβαίνει αυτές τις κρίσεις, αλλά θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες. Ο μηχανισμός πρέπει να στελεχωθεί. Επειδή σήμερα τίποτα δεν δίνεται με το αζημίωτο, ας κάνει μια έρευνα για το πόσο κοστίζει ένα προσόν, για να μην κάνει λάθος αγορά. Ακόμα κι αν το κίνητρο είναι το πραγματικό ενδιαφέρον για επιπλέον γνώση σε ένα αντικείμενο, θα πληρώσει όποιος θέλει να την αποκτήσει. Υπάρχουν πολλά μαγαζιά και για όλα τα γούστα. Η αγορά πάντα προβλέπει τις «ανάγκες» του καταναλωτή τόσο έγκαιρα, που θα μπορούσε κάποιος (δύσπιστος;;) να σκεφτεί πως δημιουργεί αυτές τις ανάγκες «κανονικά και με το νόμο». Ορίζοντας τα προσόντα, μέσω του νόμου, ανάβουν φώτα της βιτρίνας για τα καταστήματα προσόντων. Μέχρι και επιστημονικές ενώσεις συναδέλφων προσφέρουν τη βοήθειά τους … με το αζημίωτο πάντα. Η αλληλεγγύη σε συνθήκες «ελεύθερης» αγοράς έχει και όρια !!!
Όσο περισσότερο αποδεχόμαστε το ρόλο του κριτή, τόσο πιο επιρρεπείς γινόμαστε στο ρόλο του κρινόμενου, άνευ όρων. Έτσι κι αλλιώς άρχισαν οι συνάδελφοι να κρίνουν συναδέλφους. Ας «το κάνουμε» και μεταξύ μας, για να «ολοκληρώσουμε».
Μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας ονόματα συναδέλφων σε ρόλο κριτή-ελεγκτή-«προαξιολογητή» στα υπηρεσιακά συμβούλια που συστήθηκαν για τις κρίσεις των υποψηφίων διευθυντών, ένα project με τη μορφή ταινίας μικρού μήκους δεν θα ήταν άσχημο. Ο τίτλος: «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις» και με περισσότερη δόση ανησυχίας θα μπορούσε να κλέψει τον τίτλο από την ταινία του Κώστα Γαβρά «το τσεκούρι». Καλό θα έκανε σε όλους μας να (ξανα)δούμε αυτήν την ταινία για να καταλάβουμε πώς η εξοικείωση κυοφορεί στη μήτρα της την ενσωμάτωση και την αλλοτρίωση. Η πιο πετυχημένη πονηριά της λογικής του μικρότερου κακού είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καθόλου το κακό. Το βέβαιο είναι πως το μικρότερο κακό δεν συνιστά καλό.
Όταν θα κληθούμε για να ψηφίσουμε για διευθυντή, ας σκεφτούμε όλα τα ενδεχόμενα και πρώτ’ απ’ όλα την αποχή. Η θετική ψήφος είναι ηθικά αποδεκτή, μόνο σε συνάδελφο-υποψήφιο, που κράτησε καθαρή στάση ενάντια στην αυτοαξιολόγηση, με τη δέσμευση να παραιτηθεί, μόλις η «αποτίμηση» «αξιολόγηση» μας επισκεφτεί. Άλλωστε, οι περισσότεροι απ’ τους εκπαιδευτικούς της τάξης που αντιστάθηκαν στην αυτοαξιολόγηση ή ένιωσαν την απειλή, αλλά «συναίνεσαν» από φόβο, σήμερα δεν επιθυμούν ιδιαίτερα να είναι διευθυντές, γιατί γνωρίζουν πως ο σύλλογος διδασκόντων δεν έχει περισσότερες αρμοδιότητες απ’ όσες είχε.
Το ομιχλώδες μίγμα διαρροών περί «καλής αξιολόγησης», καθιστά αναγκαία την έκφραση των επιφυλάξεων και των κινδύνων και γι αυτό μπορεί και να καταστήσει συγγνωστή την «κινδυνολογία». Τουλάχιστον, οι ειλικρινά αγωνιούντες εκπαιδευτικοί θα προβληματιστούν. Όμως στο θολό τοπίο της «δημιουργικής» ασάφειας (για ποιόν άραγε είναι δημιουργική;) η πυξίδα είναι η συνειδητά δημιουργική επιφύλαξη, που μπορεί να φτάνει και μέχρι τη δυσπιστία. Έχουμε πολύ βασανιστεί τα τελευταία χρόνια και ξέρουμε καλά πως ο εφησυχασμός ήταν πολύ κακός σύμβουλος. Χρειάζεται λίγος αέρας, να φυσήξει και να καθυστερήσει την κατάσταση εξοικείωσης. Χρειάζονται πολλά δυνατά αγέρια για να απομακρυνθεί η ομίχλη. Και να θυμόμαστε πως η ομίχλη, αυτή της δημιουργικής(;) ασάφειας, πάντα μπορεί να επανέρχεται, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες, σχεδόν ενδημικά, προτιμούν τους κλειστούς χώρους, τα παζαρέματα σε κλειστές λέσχες συμφερόντων και τους διαδρόμους των γραφείων. Σίγουρα πάντως η ομίχλη διαλύεται στις συνελεύσεις και στους δρόμους.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/apopsin/%CE%B7-%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%8C%CF%83%CF%86%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82#ixzz3cRI63yhj