Επιβιώσαμε κι αυτή τη χρονιά. Δυστυχώς, μάλλον έτσι θα κυλάνε τα επόμενα χρόνια. Επιβιώσαμε και φέτος θα λέμε (αν θα το λέμε), αλλά ΖΗΣΑΜΕ;
Διότι το ΖΩ ενέχει μέσα του ποιοτικά χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από την απλή επιβίωση. Είναι έξω από ατομικές λύσεις, μοιράζεται και κοινωνεί με τους άλλους.
Εγκλωβισμένοι στο ατομικό «εγώ» προσπαθούν κάποιοι, ακόμα, να τη «βολέψουν». Την ύστατη ώρα, που όλα ισοπεδώνονται (έχουν ισοπεδωθεί), οι πολλοί κατά μόνας ψάχνουν τη λύση. Αιθεροβάμονες και μικρόνοοι, πιστεύουν προφανώς πως ίσως έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Καληνύχτα τους!
Για τους υπόλοιπους, τους λίγους, η αφήγηση είναι διαφορετική. Εν σπέρματι ελπιδοφόρα. Μέσα στο γενικό χαμό θα πρέπει να βρούμε «βηματισμούς ελπίδας», να κρατηθούμε, να ζήσουμε. Ήδη και στη μικρή μας πόλη κατορθώθηκαν τέτοιοι βηματισμοί. Λίγο το «κίνημα ενάντια στα χαράτσια» με τη συνεργασία του Δήμου, λίγο το αντίστοιχο κίνημα του ΠΑΜΕ με τον ίδιο σκοπό, λίγο οι ανατροπές στο χώρο των εκπαιδευτικών με την παρουσία της «Κοινής Δράσης», λίγο στο χώρο της εκκλησίας με το «σπίτι της Αγάπης», λίγο με το ανταλλακτικό παζάρι, λίγο το ένα – λίγο το άλλο, φαίνεται κάτι να κινείται. Το ελπιδοφόρο καλοκαίρι των αγανακτισμένων σε αντίθεση με τον χειμώνα των νέων μνημονιακών συμβάσεων, έρχεται να προστεθεί στις εμπειρίες του «εμείς» και να δείξει την εν δυνάμει νίκη που μπορούμε να κατορθώσουμε, έστω στον τοπικής εμβέλειας μικρόκοσμό μας .
Είναι λίγα σε σχέση με τα πολλά που μας πλακώνουν. Είναι, όμως, κάτι παραπάνω απ' αυτά που είχαμε συνηθίσει ως τώρα.
Οι αυταπάτες πρέπει να τελειώνουν. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ευχές για το 2012. Οι φαντασιακές προβολές για το πώς θα θέλαμε να εξελιχθούν τα πράγματα, δεν έχουν πλέον καμιά εφαρμογή. Η λύση βρίσκεται στη συλλογική δράση. Το σύνθημα σε τοίχους, ακόμα και στη δική μας λαϊκή αγορά, «δράσε ή πάψε», είναι δηλωτικό του από δω και πέρα.
Η περαιτέρω ανοχή, ισοδυναμεί με έγκλημα. Είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε πρωτοφανείς κυνικές δηλώσεις των καθ' ύλη αρμοδίων και των αποκλειστικώς υπευθύνων πολιτικών; Είναι δυνατόν οι δηλώσεις του υπουργού Ανάπτυξης και υπόλογου της υπανάπτυξης κ. Χρυσοχοΐδη, ότι κακώς μπήκαμε στο μνημόνιο ή ότι ακόμα και τότε δεν διαπραγματευτήκαμε σωστά, να μη μας βγάζουν στους δρόμους; Πως αν είχαν συμβεί αυτά που συμβαίνουν εδώ, κάθε άλλη κοινωνία θα είχε επαναστατήσει; Ναι, οι κύριοι αυτοί, όχι μόνο μένουν στις θέσεις τους, αλλά διεκδικούν και αξιώματα από τα οποία μπορούν να διαπράξουν περαιτέρω εγκλήματα.
Ως πότε θα ανεχόμαστε τους αμετροεπείς και τους επικίνδυνους ως σωτήρες; Αυτούς που ποινικοποίησαν το όνειρο, τους παιδοκτόνους (όσα περισσότερα παιδιά έχει κάποιος, τόσο περισσότερο τιμωρείται), τους απάτριδες, τους κωλοτούμπες....
Δεν θα μπορούσε ένα κόμμα της Βουλής, να προκαλέσει, έστω με την παραίτηση των βουλευτών του, μια τεχνητή κρίση για να σταματήσει το κακό;
Αναπάντητα ερωτήματα που θα πρέπει να μας εξαγριώσουν και να μας συσπειρώσουν.
Όπως γράφει και στα «Επίκαιρα», τεύχος 115, ο Λάμπρος Καλαρρύτης: «...Είναι προφανές πλέον ότι ο στόχος δεν είναι στενά οικονομικός, είναι ευρύτερος και πολυεπίπεδος. Είναι η γεωοικονομική και γεωστρατηγική εξουδετέρωση της Ελλάδας και του πληθυσμού της, ώστε να μην αποτελούν ενεργό παράγοντα στα τεκταινόμενα στην περιοχή. Μια χώρα με κατεστραμμένη οικονομία, αποδεκατισμένη κοινωνία, η οποία δεν θα έχει την «πολυτέλεια» να σκέφτεται και να λειτουργεί πολιτικά και εθνικά επειδή θα προσπαθεί να επιβιώσει, διαλυμένη Άμυνα λόγω περικοπών, καταρρακωμένη Παιδεία, ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, υποθηκευμένη δημόσια περιουσία, έχει στην πράξη εκμηδενιστεί».
Τα μικρά βήματα αλληλεγγύης του προοιμίου που αναφέρθηκαν, ας μας ενθαρρύνουν για να πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό. Επιτέλους να ξεσηκωθούμε, με ό,τι μας ενώνει, ενάντια στο κακό που ήρθε, στο χείριστο που έρχεται. Μόνο αν εμείς εντείνουμε τις υγιείς αντιδράσεις απόρριψής τους, θα μπορούμε να σταθούμε αντάξιοι των διαφόρων κινήσεων συμπαράστασης, όπως της γαλλικής Νάντης με την μαζική υποβολή αιτήσεων για ελληνική υπηκοότητα.
Όσο για τη νέα χρονιά, εύχομαι ολόψυχα 2012 λακτίσματα για όλους αυτούς (όλους όμως) που μας έφτασαν εδώ. Κάτι που θα πρέπει να το αποδείξουμε στην πράξη με την πρώτη ευκαιρία.
Και μη χειρότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου