Όσα η κίνηση φέρνει στο φως

Όσα η κίνηση φέρνει στο φως

 

Και τώρα τι έχεις να πεις συνάδελφε;

Συνάδελφε, τώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν και μαζί τους καταρρέουν οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις, τα καλοσχεδιασμένα άλλοθι και οι δικαιολογίες, είναι ώρα να τα πούμε.
Να πούμε την αλήθεια, χωρίς να χρονοτριβούμε, αφού η αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση και αναγκάζεται κραυγάσει μέσα απ’ τη φωνή των παιδιών μας.
Θα κλείσεις τ’ αυτιά σου; Πάλι;
Θα καμωθείς τον πολυάσχολο; Αλήθεια για πόσο ακόμα νομίζεις πως θα έχεις τη δουλειά σου, για να πολυ-απασχολείσαι; Τη δουλίτσα σου να λέμε καλύτερα, γιατί τέτοια την κατάντησαν και δεν τους έβαλες αρκετά εμπόδια. Άλλωστε είναι κάμποσος καιρός που η εργασία βαφτίστηκε «απασχόληση», έτσι για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο να μην αμείβεται. Αφού δεν εργάζεσαι και απλά απασχολείσαι, θέλεις και να αμείβεσαι; Ο υπουργός ενός υπουργείου, που ακόμα λέγεται «υπουργείο Παιδείας» δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: θα βρει εθελοντές που θα αμείβονται με μόρια. Δεν χρειάζονται μισθό για να ζήσουν. Θα έχουν τα «πολύτιμα» μόρια.
Στη σημερινή εποχή, που οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή όλων των πραγμάτων, αφού μετράνε και τη δεκάρα, αλλά αγνοούν την πραγματική αξία των πραγμάτων, τα παιδιά έχουν καταλάβει καλύτερα απ’ όλους μας την αξία της ζωής τους και αποφάσισαν να μην αποδεχτούν την αγοραία τιμή της.
Καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν πολύ καλά. Βλέπουν πίσω και κάτω απ την ατσαλάκωτη επιδερμίδα της ηγεσίας αυτού του τόπου όλη την ασκήμια και τη βρωμιά. Είναι μια κοινωνία που θυμίζει όλο και περισσότερο το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Δεν ξεγελιούνται απ΄ τη φτιασιδωμένη με χίλια μερεμέτια εικόνα μιας κοινωνίας που σαπίζει και παραλύει, βυθισμένη στην αβεβαιότητα και στην αναμονή, αναμονή για τι άραγε;
 Τα παιδιά ξέρουν πως, αν υπάρχει η ελάχιστη ελπίδα να αγγίξει κανείς τα αυτιά των άλλων, των ισχυρών, αυτών με το ηγεμονικό ύφος, δεν θα το πετύχει, παρά μόνο αν τα λόγια του έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή οξύτητα. Να γιατί  εδώ ο  χλευασμός οξύνεται και κατεβάζει τον αντίπαλο απ’ το βάθρο του. Τον φέρνει στο πραγματικό του μέγεθος. Κοιτάει τον αντίπαλο κατάματα και λέει: «ποιος είσαι συ που θα διαλύσεις το παρόν μου και το μέλλον μου;» Όλη η αλήθεια βρίσκεται μέσα στα συνθήματά τους, αυτά που γράφουν στα πανώ και αυτά που ηχούν στους δρόμους:
«Κοινωνίες προβάτων, γενούν λύκους»

«Όχι στην Τράπεζα Θυμάτων, δεν είμαστε γενιά προβάτων»

«7 ώρες σχολείο, 10 ώρες φροντιστήριο, κάτω το νέο Λύκειο κολαστήριο»

 «Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, είναι που μας τρώνε όλη τη ζωή»

«Το σχέδιό τους είναι σχολεία μαγαζιά, με γονείς πελάτες κι αμόρφωτα παιδιά»

«Φοβάμαι για το μέλλον, γι’ αυτό παλεύω για το παρόν»

«Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν αδικούνται»

«Δεν θα περάσει το νέο σύστημα γιατί ... φυσάει κόντρα»

«Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρα μας κρατάνε ξύπνιους»

«Η νέα γενιά έχει ιδανικά. Ούτε ξεπουλιέται ούτε προσκυνά»

«Θέλουμε σχολεία, καθηγητές, βιβλία. Όχι μαθητεία, απλήρωτη εργασία»

«Όχι Παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς»

«Κάτω τα χέρια σας από τα μυαλά μας !!!»

«Όπως επί Αρσένη το ’98, το σύστημα θα πέσει με μίσος ταξικό»

Συνάδελφε, όταν τα παιδιά είναι τόσο καθαρά και σαφή, εσύ ξέρεις πια πως δεν κοροϊδεύεις κανέναν, όταν λες ότι περιμένεις να πεισθείς για να αντισταθείς. Η απόφαση για αντίσταση δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα επιτυχημένης πειθούς. Αυτό που είναι αποτέλεσμα επιτυχημένης πειθούς είναι η συνέργεια και η συνενοχή στην καταστροφή, ο συμβιβασμός και η εξοικείωση μ’ αυτήν. Η απόφαση για αντίσταση είναι αποτέλεσμα της ανάγκης. Και το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους πως υπάρχει αυτή η ανάγκη, είτε το ομολογείς, είτε όχι.

Και επειδή οι ευτυχισμένοι καιροί, αυτοί οι καιροί που θα μπορούμε να αποφεύγουμε ήρεμα τις προσβολές και να λειτουργούμε με πραότητα, δεν έχουν έρθει ακόμη, τα παιδιά μας θυμίζουν πως υπάρχουν αυτοί οι καιροί και είναι το μέλλον τους. Και το δικό μας μέλλον μαζί.

Επιστολή της Λένας