Περιμένοντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

Περιμένοντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

 του Μιχάλη Παπαντώνη

 

Ξανά και ξανά επανέρχεται η σχέση του εκπαιδευτικού κινήματος με τα όργανα (συν)διοίκησης. Να επιλέγουμε ή όχι τους διευθυντές των σχολείων; Ποιος να το κάνει;

Και τα μόρια, δεν είναι μια αξιόπιστη λύση; Μάλλον όχι. Γιατί τελικά ποιοι έχουν μόρια; Φοβάμαι πως στην πλειοψηφία τους εκείνοι που εσωτερίκευσαν πολύ εύκολα τη λογική του ανταγωνισμού και της προσωπικής ανόδου. Εκείνοι που στην πλειοψηφία τους προόρισαν τον εαυτό τους για το ρόλο του «διοικητή», πιστεύοντας στην ανωτερότητά τους. Και ας μην αντιτείνουν κάποιοι πως η αξία της γνώσης τους ώθησε στο κυνήγι των μορίων…

Αυτούς θα βρει πρόθυμους οποιαδήποτε κυβέρνηση για να διασπάσει τους εκπαιδευτικούς, για να επανδρώσει την κάστα των ειδικών που θα πρέπει να διοικήσουν τους αδαείς, να πάρουν αυτοί το οικονομικό μπόνους, να καταξιωθούν τα μικροαστικά όνειρά τους και να ακολουθήσει η δημόσια εκπαίδευση το μοντέλο μιας «αποδοτικής» εταιρείας. Ακόμη κι όταν κάποιοι πασχίζουν καλοπροαίρετα να κατατάξουν τα μόρια δε δίνουν καμιά διέξοδο στις αγωνίες του εκπαιδευτικού κόσμου και στην παιδεία. Άλλωστε μέχρι σήμερα δεν έλειπαν τα μόρια από τα στελέχη.

Με τα ερωτήματα να κυριαρχούν, το θεμελιώδες ζήτημα της σχέσης εκπαίδευσης και παραγωγής και ο δικός μας ρόλος υποβαθμίζεται σε μια αποκλειστικά συνδικαλιστική προσέγγιση τακτικών.

Με απασχολούν ιδιαίτερα οι απόψεις που αναφέρονται στο πολιτικό πλαίσιο οι οποίες δυστυχώς, κατά την άποψή μου, περιορίζονται σε αφορισμούς και σχηματοποιήσεις και μεταθέτουν τις απαντήσεις στο μέλλον.

Επιστρέφουν διαρκώς τα ερωτήματα, αν πρέπει να αλλάξουμε την παιδεία ή μήπως πρέπει πρώτα να κατακτήσουμε την εξουσία και τα μέσα παραγωγής να περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης; Ποια σχέση έχει η αλλαγή του εποικοδομήματος (της εκπαίδευσης) με τις σχέσεις παραγωγής (τον καπιταλισμό); Μεγάλη συζήτηση, που προϋποθέτει ξεκάθαρη απόδοση των εννοιών. Μπορούμε να απαντήσουμε, έστω και σχηματικά, από πού θα ξεκινήσουμε τον «αγώνα μας»;

Δεν μπορώ να θυμηθώ καμία ρήση των κλασικών του μαρξισμού που να «αφαιρεί» από το πεδίο της ταξικής πάλης το εποικοδόμημα – στην περίπτωσή μας την εκπαίδευση. Είναι η εκπαίδευση πεδίο ταξικής σύγκρουσης; Οι κυρίαρχες τάξεις έχουν απαντήσει. Θωρακίζουν την εξουσία τους με την οργάνωση των δομών, της νομοθεσίας, την ιδεολογική επιβολή.

Πολλοί από τους αρνητές (της αριστερής όχθης) της συμμετοχής σε άλλες περιπτώσεις αποδέχονται το σχολείο ως πεδίο ταξικής πάλης και δρουν αντίστοιχα. Όταν για παράδειγμα απευθύνονται στους συλλόγους διδασκόντων και επιδιώκουν αποφάσεις τους ή όταν στρέφονται κατά στελεχών, ακόμη κι όταν εντάσσουν τη στάση αυτών των στελεχών σε μια γενικότερη πολιτική. Όταν κάνουν κριτική στο περιεχόμενο των μαθημάτων ή όταν διεκδικούν παιδεία δίχως ταξικούς φραγμούς. Για αυτά τα θέματα κανείς δεν παραπέμπει στο μέλλον, τα διεκδικούμε σήμερα δίχως να αγωνιούμε πως ο αγώνας μας ενσωματώνεται στο σύστημα.

Γιατί λοιπόν κάποια θέματα, όπως η επιλογή των διευθυντών, θα πρέπει να είναι ταμπού για το σύλλογο διδασκόντων; Αν δεν μπορούμε να αναδείξουμε ένα συλλογικό όργανο, στην περίπτωσή μας τον σύλλογο διδασκόντων, ως διεκδικητή μιας άλλης πολιτικής, ας ομολογήσουμε την αδυναμία μας.

Φαντάζει κωμικοτραγική η επίκληση της σύγκρουσης και της πικρίας κάποιων συναδέλφων κατά τη διαδικασία όποιας επιλογής, όταν θα αντιπαραθέσουμε τη δική μας λογική, για το πώς ονειρευόμαστε τη λειτουργία και την ευθύνη του συλλόγου διδασκόντων ενός σχολείου, με όσα έχουν παγιωθεί. Όταν αποδώσουμε και την προσωπική ευθύνη σε κάθε έναν από εμάς. Πώς να γίνει, είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε πως έχουμε πόλεμο και την ίδια στιγμή να μην «αξιολογούμε» τη στάση του «διπλανού μας»;

Το συλλογικό υποκείμενο που ονειρευόμαστε θα αναπτυχθεί μόνο πάνω στην πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά. Ενώ ο νεοφιλελευθερισμός έχει παρέμβει σε κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας και δεν έχει αφήσει στιγμή χρόνου έξω από τον έλεγχό του, κάποιοι από μας διαλέγουμε πεδία αντιπαράθεσης και αποφασίζουμε πως κάποια δε μας αφορούν! Παρά το γεγονός πως έχουμε έναν «κολοβό» σύλλογο διδασκόντων, είναι παράλογο το πιθανό δικαίωμα για έναν δημόσιο διάλογο εντός του να μηδενίζεται, μπροστά στον ενδεχόμενο φόβο της επιπλέον παραμονής μας στο σχολείο. ΝΑΙ, αν αυτή η παραμονή χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία αύξησης του ωραρίου, είναι το τυρί στη φάκα. Ιδού λοιπόν πεδίον αγώνων και συνειδητοποίησης! Στην άλλη περίπτωση, της άρνησης, δεν υποστηρίζουμε τίποτε λιγότερο από την βασική θέση του νεοφιλελευθερισμού που διατυμπανίζει χυδαία πως δεν μπορεί να συγκροτηθεί συλλογικό υποκείμενο και ο καθένας στέκεται μόνος του, ιδιαίτερα σε θέματα που δεν αφορούν την «υψηλή πολιτική», σε αυτήν την άχαρη καθημερινότητα.

Τώρα, αν κάποιοι δεν πιστεύουν πως ο άνθρωπος αλλάζει, ιδιαίτερα σε στιγμές σύγκρουσης και ως εκ τούτου οι ίδιοι συνεχίζουν να αναπαράγουν στην αίθουσα, μηχανιστικά, το υπάρχον σύστημα εξουσίας και παραγωγής, μέχρι «τη μεγάλη αλλαγή», προκύπτει ένα σημαντικό δίλημμα για τους ίδιους. Θα πρέπει να δουν τι θα κάνουν, προκειμένου να γλυτώσουν από τις τύψεις τους μπροστά στο καθημερινό αδιέξοδο που βιώνουν.

Ή μήπως θα συνεχίσουν να μεταφέρουν διαρκώς τη σύγκρουση σε έναν άλλο κόσμο;

Σύντομα θα κριθούν (οριστικά) καθώς και η κυβέρνηση. Θα θελήσει να κυβερνήσει πάλι με τους αρίστους;

Μιχαήλ Παπαντώνης, δάσκαλος

 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7#ixzz3Ycc2JGRn