Στα όρια του ολοκληρωτισμού;

Ευρωπαϊκή Ένωση: Στα όρια του ολοκληρωτισμού;

Αναρτήθηκε από anixneuseis στις 12/5/12 • Κατηγοριοποιήθηκε ως Προτεινόμενα άρθρα • 29 views

 του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Η μεγάλη σημασία του εκλογικού αποτελέσματος της 6^ης Μαΐου εντοπίζεται στο μήνυμα που εξέπεμψε στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, μήνυμα το οποίο ανησυχεί τις Βρυξέλλες μπροστά στο ενδεχόμενο να στραφούν και οι υπόλοιποι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου στην Αριστερά. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη μεταδοτικότητα στις αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης που βιώνουν τις ίδιες συνθήκες. Το 1848 όταν τα μέσα τηλεπικοινωνίας ήταν υποτυπώδη έως ανύπαρκτα, η παρισινή επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 κατόρθωσε να μεταδώσει την επαναστατικότητά της στους περισσότερους λαούς της Ευρώπης. Αλλά και πρόσφατα οι αντιδράσεις για τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου βρήκαν απήχηση σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Όμως ας μην καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Ποτέ κανείς λαός δεν νίκησε τους δυνάστες του με τις εκλογές. Όλα τα «επαναστατικά» σχήματα που επικράτησαν εκλογικά απεδείχθησαν ψευδεπίγραφα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογές αποτελούν ασφαλές μέσον εκτόνωσης της λαϊκής δυσφορίας και αγανάκτησης, «μηχανισμός καταστολής των κινημάτων, των καινοτομιών, των ρήξεων», σύμφωνα με τον Alain Badiou. Στις εκλογές προσέφυγαν ο Ντε Γκωλ και ο Πομπιντού για να εκτονώσουν την επαναστατικότητα του Μάη του ’68. Αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς όταν εμφανίζονταν ανυποχώρητος στη θέση του για διενέργεια εκλογών ως ένα από τα βασικά επιχειρήματα που πρόβαλε ήταν η εκτόνωση της δυσφορίας του λαού πριν αυτή προσλάβει τη μορφή κοινωνικών εκρήξεων εξ αιτίας των  μνημονίων. Εξ άλλου  ο εκλογικός νόμος πάντα ήταν προσαρμοσμένος στις ανάγκες του πολιτικού συστήματος . Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συνετρίβησαν εκλογικά συγκεντρώνοντας αθροιστικά μόνο το 32% του εκλογικού σώματος κατόρθωσαν να εκλέξουν 149 βουλευτές, δηλαδή από λεπτομέρειες δεν απέκτησαν μαζί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Μόνον οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων μπορούν να αποδειχθούν αποτελεσματικοί.
Η αλήθεια είναι ότι η ΕΕ με αφετηρία τη Συνθήκη του Μάαστριχτ βρίσκεται σε επιταχυνόμενη αντιδημοκρατική πορεία που βαθμιαία αγγίζει τα όρια του ολοκληρωτισμού. Το έχει αποδείξει επανειλημμένα η πλήρης αντίθεση της βούλησης του εκλογικού σώματος των κρατών και της πολιτικής βούλησης των εκπροσώπων τους σε εθνικό επίπεδο, χάριν των επιδιώξεων των Βρυξελλών, αντίθεση η οποία αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό όλων των δημοψηφισμάτων με αντικείμενο είτε την αποδοχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είτε την ένταξή τους στην ΕΕ, είτε στο ευρώ, είτε στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο. Σε Δανία, Νορβηγία, Ελβετία, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία η διάσταση μεταξύ του εκλογικού σώματος και των εκπροσώπων τους ήταν εντυπωσιακή. Μάλιστα η αρνητική ετυμηγορία του γαλλικού και του ολλανδικού λαού για το Ευρωσύνταγμα παρακάμφθηκε με τη μεταμφίεση του Ευρωσυντάγματος σε «Συνθήκη της Λισσαβώνας». Και όταν η «Συνθήκη της Λισσαβώνας» τέθηκε υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα στην Ιρλανδία λόγω συνταγματικής επιταγής και απορρίφθηκε επαναλήφθηκε και θα επαναλαμβάνονταν μέχρι να εγκριθεί με παραπλανητικές διορθώσεις που δεν  άγγιζαν την ουσία, όπως συνέβη παλαιότερα στη Δανία και αλλού. Το αποδεικνύουν οι κοκορομαχίες των κομμάτων εξουσίας υπέρ των λαϊκών δήθεν συμφερόντων σε εθνικό επίπεδο και η πειθήνια υποταγή τους στις αποφάσεις των Βρυξελλών στις συνόδους κορυφής. Το αποδεικνύει η ανεπιφύλακτη υποταγή όλων των κρατών μελών στις επιταγές του Βερολίνου και η πλήρης εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας στις τράπεζες, στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Την Ευρώπη των τραπεζών είχαν οραματισθεί οι ευρωπαϊκοί λαοί;
Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη θα πρέπει να αναζητηθεί στον  ανισομερή και ανισόμετρο χαρακτήρα της ανάπτυξης που είναι νομοτελειακός στα πλαίσια του καπιταλισμού. Η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών είναι αυτή που διαφοροποιεί τους συσχετισμούς μεταξύ  τους και οδηγεί στους πολέμους για την αποκατάσταση της ισορροπίας στα νέα δεδομένα. Στις συνθήκες κρίσης στην Ευρωζώνη, η ανισόμερη ανάπτυξη έχει επιταχυνθεί και έχει προσλάβει ακραίες μορφές οξύνοντας στο έπακρο τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών μελών. Ποτέ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μιας δεκαετίας, μία ομάδα κρατών με κυρίαρχη τη Γερμανία δεν συσσώρευσαν τόσα πλεονάσματα σε βάρος άλλων περιφερειακών χωρών εντός μιας ψευδεπίγραφης ένωσης κρατών, με εργαλεία το κοινό νόμισμα και την κατάργηση κάθε δυνατότητας προστατευτισμού ( π.χ. δασμοί). Πώς θα εκφρασθεί αυτή η ανισομέρεια που συνεχώς βαθαίνει επιτείνοντας την εξάρτηση των περιφερειακών κρατών; Aς μη ξεχνάμε ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν ως κύριο πεδίο σύγκρουσης την Ευρώπη και ως αιτία τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κρατών.
Από τη στιγμή που το χρέος της χώρας υπόκειται πλέον στο αγγλικό δίκαιο, ποιός μπορεί να αποκλείει ακόμη και μια έξωθεν στρατιωτική επέμβαση για την διασφάλιση των ξένων συμφερόντων στην περίπτωση μη εκπλήρωσης των «δεσμεύσεών» μας; Η ευρωπαϊκή ιστορία του 20^ου αλλά και αυτή της νεώτερης Ελλάδας αναφέρουν πολλά ανάλογα παραδείγματα. Πώς μπορούν λοιπόν να χαρακτηρίζουν τον σημερινό κατήφορο της χώρας στα πλαίσια της Ευρώπης των τραπεζών ως μονόδρομο και την παραμονή στο ευρώ ως μοναδική επιλογή, παραβλέποντας το βάθαιμα της εξάρτησης της χώρας; Ο φόβος αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έγκειται στις επιπτώσεις στο ευρώ ή  μήπως διότι θα αποτελέσει το έναυσμα για την αποχώρηση και άλλων κρατών, οι λαοί των οποίων προορίζονται να αναλάβουν τον ρόλο των πληβείων υπέρ των πατρικίων του ευρωπαϊκού βορρά;
 Μακροδημόπουλος Δημήτρης