Απόσπασμα απο το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

                                                                  Ήρθαν
                                                            ντυμένοι «φίλοι»

        αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

        Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν

        τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών

        την πάσα Υποταγή και Δύναμη
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

        Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι·

        ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν

        στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις

        ξύλα και άλλα πλεούμενα
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα

        στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.

        Ούτε καν ένα χνάρι Θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

        Έφτασαν
ντυμένοι «φίλοι»

        αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

        Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

        Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

        Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

                                                     Η'

        Ήρθαν
με τα χρυσά σιρίτια

        τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!
Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας

        και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας
έφυγαν.

        «Γι' αυτούς» είπαν «ο καπνός της θυσίας
και για μας της φήμης ο καπνός

        αμήν.»
Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα

        όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε.
Την ηχώ γνωρίσαμε και ξανά

        με στεγνή φωνή τραγουδήσαμε:
Για μας, για μας το ματωμένο σίδερο

        κι η τριπλά εργασμένη προδοσία.
Για μας η αυγή στο χάλκωμα

        και τα δόντια τα σφιγμένα ως την ώρα την ύστερη
ο δόλος και τ' αόρατο γάγγαμο.

        Για μας το σύρσιμο στη γης
ο κρυφός όρκος μες στα σκοτεινά

        των ματιών η απονιά
κι η ποτέ καμιά, καμιά ποτέ Ανταπόδοση.

        Αδελφοί μας εγέλασαν!
«Γι' αυτούς» είπαν «ο καπνός της θυσίας

        και για μας της φήμης ο καπνός
αμήν.»

        Αλλά συ μες στο χέρι μας το λύχνο του άστρου
με το λόγο σου άναψες, του αθώου στόμα

        θύρα της Παράδεισος!
Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε

        της πνοής σου παίγνιο
και το κράτος και τη βασιλεία του!