ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ – Τραγούδι του εργάτη

Επειδή παλιότερα κάποιοι ποιητές δεν ξεχνούσαν αυτούς, στους οποίους οφείλουν το ψωμί τους.

Επειδή είναι πρωτομαγιά.

Επειδή το αίτημα για οκτάωρο είναι επίκαιρο (για όσους ακόμα έχουν δουλειά).

Ένα ποίημα 100 χρόνων 

Πολλοί από μας, άλλωστε, αν δεν είχαμε γονείς εργάτες, τεχνίτες ή αγρότες, είχαμε, σίγουρα, παππούδες.

Χρειάστηκε να περάσουν 100 χρόνια, για να πούμε, πως πρέπει τα εργατικά κέντρα και τα σωματεία να τα φτιάξουμε απ' την αρχή, αφού κατάντησαν "σωματεία-σφραγίδες", χωρίς περιεχόμενο πολλά απ' αυτά.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ – Τραγούδι του εργάτη 

(Εμείς οι εργάτες είμαστε)

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ποτίζουμε τη γης, για να γεννά 

καρπούς, λουλούδια, τ’ αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας.

Φτωχή αλουλούδιαστη, άκαρπη μονάχα η αργατιά.

Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας

ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί.

Πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας,

και μ’ όλο τ’ αλυσόδεμα, σκάφτουν και η γης πλουτεί.

Στου κόσμου τους θησαυριστές το βιος σου, Εργάτη, 

νόμοι  στο τρών’ αδικητές χωρίς ντροπή!

Αγκαλιαστείτε, αδέλφια, ορθοί!

Με μια καρδιά, μια γνώμη.

-Δικαιοσύνη, βρόντηξε και λάμψε, Προκοπή!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

(Γράφτηκε το 1913 σαν ύμνος του «Εργατικού Κέντρου Αθηνών» και μελοποιήθηκε από τον Μανώλη Καλομοίρη. Το 1944 μελοποιήθηκε και από τον Αλέκο Ξένο)