Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Το Θεώρημα THOMAS ένα χρόνο μετά ...


Το Θεώρημα THOMAS ένα χρόνο μετά ...

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, στις 15 Μάη του 2013, υπολόγισαν κάποιοι για λογαριασμό μας κάποιους όρους και κάποιες προϋποθέσεις και εκτίμησαν πως δεν είχαμε ούτε τους όρους μα ούτε και τις προϋποθέσεις για να πραγματοποιήσουμε εκείνη την απεργία. Προσπάθησαν να μας προστατέψουν (έτσι είπαν) από την απόλυση που θα ακολουθούσε, αν απεργούσαμε ενώ ήμασταν επιστρατευμένοι.

Ο αντίπαλος, που παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον, είπε: «αφού αυτοί δεν έχουν τους όρους και τις προϋποθέσεις να αντισταθούν, έχω εγώ τώρα τους όρους και τις προϋποθέσεις να επιτεθώ… με ακόμα καλύτερους όρους απ’ όσο είχα αρχικά εκτιμήσει». Έτσι κι έκανε κι έμεινε το δίωρο που του απέφερε ένα πολύ χρήσιμο «πλεόνασμα» εκπαιδευτικών για κάθε χρήση στο εγγύς μέλλον.

Ενάμιση μήνα μετά, κατακαλόκαιρο, ο αντίπαλος μετρώντας και ζυγίζοντας όρους και προϋποθέσεις, αποφάσισε να απαντήσει στην προκλητική, για τα δικά του μέτρα, απόφαση του συνεδρίου μας. Η απόφαση ήταν να μην ανοίξουμε τα σχολεία, να κάνουμε πράξη μια απεργία διαρκείας το Σεπτέμβρη, για όσο χρειαστεί. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί.  Το συνέδριό μας έληξε στις 4 Ιουλίου και το Υπουργείο ακαριαία, στις 9 Ιουλίου, προχώρησε σε απολύσεις συναδέλφων μας, ανακοινώνοντάς τις στο διαδίκτυο, πριν ψηφιστούν. Έτσι κάνουν οι αποφασισμένοι. Το Υπουργείο δηλαδή, έκανε κι άλλο βήμα, όσο εμείς αποφασίζαμε να οργανώσουμε την επόμενη αναμέτρηση με καλύτερους όρους και προϋποθέσεις αυτή τη φορά, με προετοιμασία όλο το καλοκαίρι. Είναι σαν να μας μίλησε στην πιο κατανοητή γλώσσα: εγώ ασκώ την πολιτική μου, σας απολύω. Άντε να σας δω τι θα κάνετε!!

Καλές ήταν οι αποφάσεις του συνεδρίου μας. Το κακό με τις καλές αποφάσεις είναι ότι πρέπει να γίνονται πράξη. Μας προκάλεσε, λοιπόν, ανεβάζοντας την ένταση στο μέγιστο, με πραγματικές απολύσεις, για να μας δείξει πως δεν ανησυχεί από τις αποφάσεις μας, όσο εμείς είμαστε απασχολημένοι μετρώντας όρους και προϋποθέσεις για να τις κάνουμε πράξη.

Σ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού έπαιζε με τους συναδέλφους Πληροφορικούς, τους Γυμναστές, τους Θεολόγους, τους Τεχνολόγους, άλλαζε αναθέσεις καταργούσε και επανέφερε μαθήματα, δημιουργούσε την κινούμενη άμμο κάτω απ’ τα πόδια μας, σε μια παράσταση με τίτλο «να ποιος κάνει κουμάντο». Μας έκανε να κοιτάμε τον διπλανό μας και να μην κοιτάμε από πάνω μας. Να μην σηκώνουμε το βλέμμα στον αντίπαλο που μας έβαλε το λουρί στο σβέρκο. Εμείς πάντως είμαστε αυτοί που σκύψαμε και το επιτρέψαμε.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσους πραγματικά όρους και προϋποθέσεις είχαμε για να υπερασπιστούμε την εργασία μας και τη ζωή μας τότε, στις 15 του περσινού Μάη. Τότε που μας μέτρησαν και μας βρήκαν «λίγους και ανεπαρκείς». Όλα τα μεγέθη που συμμετέχουν στη διαμόρφωση αυτών των όρων και των προϋποθέσεων και που στ’ αλήθεια μας στοίχειωσαν, δεν είναι μετρήσιμα. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα λογαριάσουμε, σε κανένα τεφτέρι, γιατί δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης γι’ αυτά τα μεγέθη.

Ας θυμηθούμε εδώ το θεώρημα Thomas, που λέει ότι: «αν οι άνθρωποι ορίσουν κάποιες καταστάσεις ως πραγματικές, ακόμη και αν δεν είναι αληθινές, αυτές οι υποθετικές καταστάσεις έχουν πραγματικές συνέπειες».

Δεν θα απαντήσουμε στο ερώτημα τι θα γινόταν, αν εκείνο το βράδυ της Τετάρτης 15 Μάη, συγκεντρώναμε τη σκέψη μας και τη δύναμή μας στο επόμενο βήμα, στην υλοποίηση των αποφάσεών μας. Μπορέσαμε όμως να μετρήσουμε κάποιες από τις απώλειές μας, αυτές που μετριούνται με αριθμούς, ακέραιους αριθμούς, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μα τα άλλα, τα μη μετρήσιμα μεγέθη, είπαμε, είναι μη μετρήσιμα.

Έχουμε μετρήσει το πλήθος μόνο των συναδέλφων μας που δεν είναι πια στα σχολεία τους, αλλά δεν έχουμε κανέναν μετρητή για τις «μεταβολές» στη ζωή αυτών που απολύθηκαν, αλλά κι αυτών που δεν απολύθηκαν, ακόμα. Δεν μπορούμε ούτε το ρυθμό μεταβολής να αποτυπώσουμε σε διάγραμμα. Δεν υπάρχει μετρητής για το αίσθημα ανασφάλειας, για την υποτίμηση της αξιοπρέπειας, για το σκυφτό κεφάλι, για το σκοτεινιασμένο μέλλον.

Άραγε ποιο κλάσμα της ζωής μας διαλύθηκε;

Το ένα τρίτο του μισθού μας, ίσως παραπάνω, χάθηκε. Έχουμε  άραγε αντίστοιχα το ένα τρίτο της αξιοπρέπειάς μας διαλυμένο, αφού αυτά τα ποσά είναι ευθέως ανάλογα;

Ή μήπως δεν είναι και τόσο ανάλογα;

Το ένα τρίτο ή το ένα δεύτερο της περηφάνιας μας βρίσκεται συμπιεσμένο στο δοχείο του φόβου;

Πόσα ένατα της πίστης μας στην αξία του συλλογικού αγώνα μας έμεινε υπόλοιπο στο λογαριασμό των αποθεμάτων μας; Δεν ξέρω. Έχω μπερδευτεί.

Μπορούμε και να τα μετρήσουμε αλλιώς και να βρούμε άλλα κλάσματα της ζωής μας σκόρπια, πεταμένα, χαμένα στην ηττοπάθεια και να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε στο ζύγι, λίγο πάνω, λίγο κάτω. Το σίγουρο είναι πως πολλοί από μας αποφεύγουμε πια να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση «όροι και προϋποθέσεις».

Το θεώρημα πάντως επιβεβαιώνεται εκνευριστικά, όπως η αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

«Αν οι άνθρωποι ορίζουν τις καταστάσεις ως πραγματικές, θα καταστούν πραγματικές από  τις συνέπειές τους». Έτσι φτάσαμε να ακούμε συμπεράσματα-δικαιολογίες του τύπου «αυτοί που ψήφισαν απεργία στην επιστράτευση, δεν θα την έκαναν». Οι ίδιοι μετρητές, καταμετρητές και απαριθμητές κι άλλοι γνωστοί κήρυκες της ανημπόριας μαζί τους, καλοβολεύτηκαν στις δικαιολογίες και είπαν πως η μέτρησή τους το Μάη επιβεβαιώθηκε το Σεπτέμβρη, αφού η απεργία δεν «τραβούσε», οπότε η άποψή τους απέκτησε ξαφνικά τη βαρύτητα «επιστημονικής» θεωρίας, της διαγνωστικής ψυχολογίας των ακίνητων μαζών, με τα νέα μεγέθη και τις νέες μονάδες μέτρησής τους: καθόμαστε ακίνητοι και μετράμε κεφάλια που πέφτουν και κεφάλια που σκύβουν. Σκύβουν ακόμα πιο πολύ.

Και η Κασσάνδρα, ασφαλώς, επιβεβαιώθηκε, ανίκανη να επιδράσει στους Τρώες, πάνω στα ερείπια του Ιλίου, χωρίς όμως να αποφύγει τη μοίρα της σκλαβιάς ως παλλακίδα του νικητή Αγαμέμνονα. Είχαμε εντός μας και Κασσάνδρες, που συνεχώς υπογράμμιζαν και μεγέθυναν μόνο τις αδυναμίες μας και παρότι κάποιες απ’ αυτές τις αδυναμίες ήταν πράγματι υπαρκτές, δεν έκαναν τίποτα για να τις αντιμετωπίσουν, ενώ μπορούσαν, αφού αυτοπροσδιορίζονται ως οι πλέον αρμόδιοι και γνώστες αυτών των ζητημάτων. Διάλεξαν το ρόλο του ακίνητου παρατηρητή, παραβλέποντας σκόπιμα πως η θέση του παρατηρητή επηρεάζει την εξέλιξη του φαινομένου.  

Εμείς πού βρισκόμαστε αλήθεια σήμερα; Έπεσε το Ίλιον;

Η απάντηση η δική μου είναι όχι. Βέβαια, δεν χρησιμοποιώ το ίδιο σύστημα μονάδων μέτρησης. Εξακολουθώ να πιστεύω πως τα μεγέθη που έχουν ένα ειδικό ποιοτικό βάρος, δεν ποσοτικοποιούνται μπακαλίστικα, αλλά διαμορφώνονται στην κίνηση της μάζας, της μάζας από ζωντανούς ανθρώπους και της προσδίδουν ορμή, όπως περίπου στη Φυσική. Η ορμή έχει κατεύθυνση, άρα και πρόσημο και αυτό το πρόσημο είναι σίγουρα υπέρ μας, όταν εμείς κινούμαστε. Το κακό με αυτό το πρόσημο είναι πως εμφανίζεται μόνο όταν κινούμαστε, και όσο κινούμαστε μπορούμε να μεγαλώσουμε την απόλυτη τιμή του. Μόνο στην κίνηση γίνονται όλα αυτά. Το σωματείο μας, το μόνο οχυρό μας, παραμένει όρθιο, με ρωγμές και κάποιες ελλείψεις στα παρατηρητήριά του. Μας λείπουν και κάτι βάρδιες στις σκοπιές, για να εναλλασσόμαστε και να βλέπουμε έγκαιρα τους δούρειους ίππους, που έχουν παραταχτεί ολόγυρά του, μαζί με τους στρατιώτες της αγοράς. Ανυπόμονα όλοι τους, θέλουν να λαφυραγωγήσουν το Δημόσιο Σχολείο. Έχουμε σίγουρα κάποιες δυνατές φωνές για να ειδοποιούμε για την επιδρομή, αλλά χρειαζόμαστε κι άλλες.

Είμαστε σε οριακό σημείο. Ή θα παλέψουμε ή θα χαθούμε, μαζί με το κάστρο μας. Να φράξουμε τις πόρτες, να τσιμεντώσουμε τις ρωγμές του σωματείου χτίζοντας τους κολαούζους και όσους πιστά, σαν υποτακτικοί, λείχουν τη μπότα του αντιπάλου, να κινητοποιήσουμε τους ζωντανούς συναδέλφους, να δώσουμε πνοή σ’ αυτούς που τα παράτησαν γιατί είπαν «δεν γίνεται τίποτα». Τώρα πρέπει να γίνουν όλα αυτά! Γιατί, όσο ακόμα παραμένουμε ζωντανοί, η προηγούμενη υποχώρηση μετατρέπεται σε βατήρα για την αυριανή αντεπίθεσή μας.

 …κι ήθελ’ ακόμα πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα …

Μόνο που όταν γράφω καμιά φορά, έρχονται συνέχεια στο νου μου απρόσκλητοι αυτοί οι κ. όροι και οι κ. προϋποθέσεις και δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Γιατί μετράω, ένα χρόνο μετά, τις συνέπειες εκείνης της μέτρησης. Μετράω κι άλλα σχολεία που κλείνουν και νέες διαθεσιμότητες και απολύσεις κι αναρωτιέμαι: στις πόσες χιλιάδες απολύσεις θα έχουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις; Γι αυτό κι εγώ έκανα τόσες επαναλήψεις στους όρους και στις προϋποθέσεις γράφοντας, μπας και τους ξορκίσω. Πρέπει να πάψουν επιτέλους να γελούν εκδικητικά με τις δικές μου αξίες, τις δικές μου μετρήσεις, στο δικό μου σύστημα μονάδων.

 

Λένα Γκαραγκάνη ΠΕ 04(02), Καρδίτσα 15-5-14
             Μέλος Κ.Δ.Ε. Καρδίτασς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου