ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΔΟΕ
Η 82η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ γίνεται σε µια περίοδο, τα αποτελέσματα της οποίας θα µείνουν βαθιά χαραγµένα στο σώµα της εργατικής τάξης της χώρας. Η ελληνική κοινωνία ζει μια πρωτοφανή σε ένταση και έκταση κρίση, τη χειρότερη που γνώρισε μεταπολιτευτικά. Τα λαϊκά στρώματα έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τα εισοδήματά τους, εργατικά δικαιώματα δεκαετιών ακυρώθηκαν και ακυρώνονται, η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα και η δημοκρατία περιστέλλεται αγγίζοντας τα όρια της εκτροπής.
Κορυφαίο παράδειγμα η συνταγματική εκτροπή με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου για το κλείσιμο της ΕΡΤ και απώτερο στόχο τα λουκέτα σε δημόσιους οργανισμούς, τις απολύσεις και τις μεταθέσεις χιλιάδων εργαζομένων. Η απόφαση αυτή οδηγεί στη φίμωση και τον απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης, ώστε να διαμορφωθεί ένα ακόμη πιο αυταρχικό και πιο αντιδημοκρατικό πολιτικό τοπίο, με τους καναλάρχες των Ιδιωτικών “ΜΜΕ” και τα παπαγαλάκια τους να διαμορφώνουν ανενόχλητοι την “κοινή γνώμη”.
Η χώρα μετατρέπεται σε αποικία χρέους, ο εφιάλτης της ανεργίας ακουμπά 1,5 εκατομμύριο συνανθρώπους μας. Η βίαιη εσωτερική υποτίμηση, η κατάργηση και ο περιορισμός του όποιου κοινωνικού κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η φορολεηλασία, η μείωση μισθών και συντάξεων, η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, η ύφεση, ο περιορισμός των συλλογικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, η επιστράτευση ως μέσο καταστολής των απεργιών, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η ανοικτή δράση των νεοφασιστικών οργανώσεων και των πολιτικών μορφωμάτων, όπως η Χρυσή Αυγή, οδηγούν τη χώρα μας σε μια κατάσταση προηγούμενων δεκαετιών. Δεν υπάρχει τομέας δικαιωμάτων που να μη θίγεται.
Ζούμε σε συνθήκες θύελλας, έχουμε ένα ανοικτό πόλεμο σε βάρος της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να γίνουν στο ίδιο έργο θεατές. Οι εργατικές κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ μας δείχνουν το δρόμο.
Πρέπει το επόμενο διάστημα να οργανωθεί ο νέος κύκλος μεγάλων κινητοποιήσεων που θα βάλουν τους εργαζόμενους και το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο και θα δρομολογήσουν εξελίξεις που θα ανατρέψουν την πολιτική του Μνημονίου και την κυβέρνηση που την υλοποιεί σε προοδευτική κατεύθυνση. Είναι χρέος της αριστεράς απέναντι στην κοινωνία, να βοηθήσει στην προετοιμασία και την οργάνωση αυτών των κινηματικών διεκδικήσεων των εργαζομένων με προτάσεις που όχι μόνο θ’ αντιπαρατίθενται στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, αλλά θα ορίζουν ένα νέο πεδίο αγώνων και ανατροπών διεκδικώντας μια συνολική και ριζική αλλαγή τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.
Ίδιο σκηνικό και στην εκπαίδευση Να τους χαλάσουμε το στημένο παιχνίδι…..
Στους καιρούς των μνημονίων η εκπαίδευση βρίσκεται στο στόχαστρο της αγοράς και των εμπόρων της. Μετατρέπεται από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα. Με το πρόσχημα της ποιότητας και με το ιδεολόγημα της προσφοράς καλύτερης παιδείας μέσα από την ιδιωτικοποίηση των δαπανών, προσδοκούν ένα κράτος με περιορισμένες δυνατότητες, ένα κράτος με επιτελικό ρόλο, απαγκιστρωμένο από το δυσβάστακτο κόστος της εκπαίδευσης.
Η δημόσια εκπαίδευση έχει τεθεί ουσιαστικά και τυπικά υπό την κηδεμονία της τρόικας. Έτσι πλέον οι αποφάσεις για τη λειτουργία της θα λαμβάνονται με αυστηρώς λογιστικά κριτήρια έχοντας ως δηλωμένο στόχο το «φτηνό σχολείο».
Η επιδείνωση όλου του φάσματος των εργασιακών σχέσεων, το ασφαλιστικό, η εργασιακή εξαθλίωση, οι υποχρεωτικές μετακινήσεις και μεταθέσεις, η βιομηχανία κατασκευής επίορκων, η αύξηση του ωραρίου, η ελαστικοποίηση με την επέκταση του θεσμού της ωρομισθίας και ιδιαίτερα οι απολύσεις επιστρατεύονται για να καταστήσουν τους εκπαιδευτικούς ένα φτηνό, εκμεταλεύσιμο και ιδεολογικά υποταγμένο εργατικό δυναμικό. Τελικός σκοπός είναι η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου φτηνού και πειθαρχημένου σχολείου.
Την ίδια ώρα ο ιδεολογικός έλεγχος και η συγκέντρωση κι άλλων εξουσιαστικών μηχανισμών από το κράτος εντατικοποιείται. Η αξιολόγηση έρχεται με γοργούς ρυθμούς αφού η Κυβέρνηση, δεν φαίνεται να ξεχνά τις γραπτές δεσμεύσεις που έχει απέναντι στην Τρόικα για τον σαρωτικό περιορισμό του δημόσιου τομέα κατά 150.000 εργαζομένους μέχρι το 2015, αλλά και το κλείσιμο σχολικών μονάδων, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών. Η αξιολόγηση είναι το εργαλείο για την κατηγοριοποίηση – πειθάρχηση των σχολείων, των μαθητών και των εκπαιδευτικών, για την πλήρη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Η κυβέρνηση εφαρμόζει τη μνημονιακή της πολιτική σε συνεργασία με τους δανειστές και την τρόικα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη σχολική καθημερινότητα χιλιάδων μαθητών, που από το Σεπτέμβρη θα υποχρεωθούν να φοιτήσουν σε υπεράριθμα τμήματα, χωρίς ενισχυτική διδασκαλία, χωρίς εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής, με περικοπές εκπαιδευτικών προγραμμάτων και με πολλαπλές δυσλειτουργίες στα προγράμματα της προσχολικής αγωγής και του ολοήμερου δημοτικού, ελλείψει κονδυλίων και προσωπικού.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την εξασφάλιση φοβισμένων, πειθαρχημένων και χειραγωγούμενων εκπαιδευτικών. Και αυτό επιχειρούν να το πετύχουν με τις διώξεις, με το νέο πειθαρχικό, τις επιστρατεύσεις και κυρίως με την αξιολόγηση – χειραγώγηση.
Υποταγμένος συνδικαλισμός
Στους συνδικαλιστικούς χώρους οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) όχι μόνο δεν αντιστέκονται σ’ αυτές τις πολιτικές, όχι μόνο βρίσκονται μακριά από τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά συνήθως βάζουν πάγο στους κοινωνικούς αγώνες όποτε ξεσπούν, και προσπαθούν να εκτονώσουν την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών, διευκολύνοντας με την πρακτική τους να περάσει στον κόσμο η αντίληψη ότι είναι αναπόφευχτο κακό αυτή η πολιτική.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι συγκεκριμένες ηγεσίες ανέχτηκαν και στήριξαν όλες τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Άφησαν στο απυρόβλητο όλη τη μνημονιακή πολιτική για την εκπαίδευση, επέτρεψαν την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού, έγιναν συνεταίροι του αυταρχισμού και της αλαζονείας της εξουσίας, συνοδοιπόροι σήμερα του Υπουργείου στον ευνουχισμό του Συνδικαλισικού Κινήματος και στην αποτροπή και της παραμικρής έστω συνδικαλιστικής διεκδίκησης.
Η σκληρότερη και μεγαλύτερη σε ένταση, έκταση και βάθος επίθεση στον κόσμο της εργασίας, από την κυβέρνηση και την τρόικα, δε στάθηκε ικανή να αλλάξει το ρόλο, τη στάση και τη δράση των παρατάξεων του δικομματισμού. Για άλλη μια φορά δε θέλησαν να δουν τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόστηκαν από τις πολιτικές δυνάμεις που με πίστη και σθένος στήριξαν και στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Έχουν την κύρια ευθύνη για τη γραφειοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, την υποβάθμιση του ρόλου των τοπικών συλλόγων και της γενικότερης απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι ανάγκη να σπάσει η Ιερή Συμμαχία των υποταγμένων συνομιλητών της κυβέρνησης, είναι ανάγκη να ξαναγυρίσει η ελπίδα των μεγάλων αγώνων, η χαρά της πλατιάς συμμετοχής και το όραμα των μεγάλων ανατροπών. Μπορούμε να αναπτύξουμε μια νέα δυναμική κινητοποίηση στο εσωτερικό του συνδικάτου, δίνοντας έμφαση στα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί που η ανάγκη και η ευρηματικότητα των μελών τους μπορούν να συγκροτήσουν μια νέα αγωνιστική ενότητα απέναντι στα νέα προβλήματα που έχουν προκύψει. Οι απεργιακοί αγώνες, οι λαϊκές συνελεύσεις, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι γεμάτες πλατείες, τα πρώτα κοινά βήματα συμπόρευσης συνδικάτων μας δείχνουν το δρόμο.
Μόνη ελπίδα αποτελεί η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος, μέσω της ανάπτυξης εργατικών αγώνων, μέσω της οικοδόμησης μεγάλων κοινωνικών συμμαχιών, μέσω της ενίσχυσης των διαδικασιών βάσης και έχοντας προσανατολισμό τη βαθύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων, δίνοντας χαρακτηριστικά ρήξης και ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις εφαρμόζουν.
Κι όμως είμαστε ακόμη ζωντανοί διεκδικώντας διέξοδο
Αντιπολίτευση στη λαίλαπα οι δικοί μας αγώνες
Οκύριος Κ. και η παλίρροια
Ο κύριος Κ. διάβαινε από μια κοιλάδα όταν ξαφνικά παρατήρησε ότι τα πόδια του βούλιαζαν στο νερό. Πρόσεξε τότε ότι η κοιλάδα δεν ήταν παρά μια προέκταση της θάλασσας και ότι σίμωνε η ώρα της παλίρροιας. Στάθηκε παρευθύς κι άρχισε να ψάχνει για καμιά βάρκα κι όσο έλπιζε ότι θα την έβρισκε δεν το κουνούσε από τη θέση του. Σαν είδε όμως ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά παραιτήθηκε από τούτη την ελπίδα κι άρχισε να ελπίζει ότι η στάθμη του νερού δε θα ανέβαινε άλλο. Μονάχα όταν το νερό έφτασε ίσαμε το σαγόνι του έπαψε να ελπίζει κι άρχισε να κολυμπάει. Είχε καταλάβει πως βάρκα ήταν ο ίδιος.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Η 82η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ μπορεί να σημάνει μια μικρή ανατροπή, δίνοντας για πρώτη φορά, στην εκπαιδευτική αριστερά πλειοψηφία στη ΔΟΕ. Μια μικρή ανατροπή, προάγγελο της μεγάλης, που απαιτούν οι εργαζόμενοι και έχει ανάγκη η χώρα, σαν μοναδικά διέξοδο από τον εφιάλτη των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Μέσα σ’ αυτό το γκρίζο τοπίο έχουμε την πολυτέλεια να πορεύεται ο καθένας μόνος του; Εμείς λέμε όχι σύντροφοι. Οι κατακερματισμένες δυνάμεις της αριστεράς απαιτείται να πορευτούν ενωτικά. Μπορούμε και πρέπει με την οργάνωση, συσπείρωση, ενότητα και κινητοποίηση της εργατικής βάσης να ξεπεράσουμε την συμβιβαστική στάση της πλειοψηφίας της ΔΟΕ- ΑΔΕΔΥ- ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) .
Μπορούμε και πρέπει μέσα από την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων να διαμορφώσουμε ένα διακριτό αγωνιστικό συνδικαλιστικό ρεύμα, που θα διεκδικήσει την πλειοψηφία στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και θα αγωνιστεί για την ανασυγκρότησή του σε διεκδικητική, ταξική κατεύθυνση.
Δεν είναι από ρομαντισμό που επιμένουμε. Σε τούτη τη φάση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας μοναδική απάντηση είναι τα ενωτικά αριστερά σχήματα. Οφείλουμε την ενωτική εμπειρία σε αρκετούς συλλόγους της χώρας να την προχωρήσουμε παντού και στη ΔΟΕ.
Η κοινή κάθοδος των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, με όλα τα ρεύματα ιδεών (Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις, ΠΑΜΕ Εκπ/κών, Εκπαιδευτική Ριζοσπαστική Συνεργασία, Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία, τους ανένταχτους, τους ανεξάρτητους και κάθε κινηματική δύναμη), είναι η μόνη απάντηση του κινήματος τόσο στην αλαζονεία και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, όσο και στην αναξιοπιστία του συναινετικού συνδικαλιστικού δικομματισμού (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ)
Είναι αυτονόητη η πολιτική και συνδικαλιστική αυτονομία κάθε οργανωμένης συλλογικότητας στο πλαίσιο αυτής της ενωτικής προσπάθειας που στοχεύει σε μια νέα μορφή συνδικαλισμού της πράξης και της ανατροπής. Η ιδεολογική καθαρότητα, τα φοβικά σύνδρομα, η επάρκεια των συνδικαλιστικών μαγαζιών, οι μικροηγεμονισμοί και οι αγωνιστικές αποκλειστικότητες δεν ταιριάζουν στις παραδόσεις της δικής μας αριστεράς.
Είναι ανάγκη να σπάσει η Ιερή Συμμαχία των «υπεύθυνων» συνομιλητών της κυβέρνησης (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ). Είναι ανάγκη να ξαναγυρίσει η ελπίδα των μεγάλων αγώνων, η χαρά της πλατιάς συμμετοχής και το όραμα των μεγάλων ανατροπών.
Η κοινή συμπόρευση των δυνάμεων της εκπαιδευτικής αριστεράς για την αλλαγή των συσχετισμών στη ΔΟΕ δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι η προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού κινήματος που σε συνεργασία με το υπόλοιπο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα ανατρέψει τις πολιτικές της μνημονιακής λαίλαπας και τις κυβερνήσεις που τις υλοποιούν.
Θεωρούμε ότι σήμερα η συνεργασία και η συμπόρευση όλων των δυνάμεων της αριστεράς, θα δημιουργούσε ισχυρή αριστερή παρέμβαση, σοβαρές πιθανότητες ανατροπής στο συνδικάτο και είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά και οι τραγικές εξελίξεις τόσο στην πατρίδα μας όσο και στην εκπαίδευση την καθιστούν πιο δυνατή μέσα από αμοιβαίες μετατοπίσεις και την εκδήλωση από όλους ισχυρής ενωτικής βούλησης.
|
Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ
Εμπρός για μια νέα κατάσταση στη ΔΟΕ.
Εμπρός για μια νέα συλλογική διεργασία στους συλλόγους.
Ας ανοίξουμε το διάλογο για τα μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης.
Ας παραμερίσουμε τις ΜΙΚΡΕΣ διαφορές των χώρων
γιατί οι ανατροπές δε γίνονται μόνο στους δρόμους.
Εμπρός για αλλαγή των συσχετισμών στους συλλόγους και στη ΔΟΕ.
ΤΩΡΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ για τα προβλήματα.
ΤΩΡΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ψηφοδέλτια στους Συλλόγους και τη ΔΟΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου