Ποτέ δουλειά την Κυριακή
Του Παναγιώτη Κόρπα από τη Ρήξη φ. 104
Η Κυριακή, 3 Νοέμβρη, είναι η πρώτη Κυριακή που εφαρμόστηκε ο νόμος 4177/2013 ο οποίος ψηφίστηκε μες στο καλοκαίρι από τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και κατάργηση της κυριακάτικης αργίας!
Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο γυρνούν 104 χρόνια πίσω, στο 1909, οπότε για πρώτη φορά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής!
Καθιερώνουν το άνοιγμα των καταστημάτων 7 Κυριακές, ενώ δίνουν τη δυνατότητα να ανοίγουν ΟΛΕΣ τις Κυριακές του έτους τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 250 τ.μ., λειτουργία που σε σύντομο χρόνο αντικειμενικά θα επεκταθεί στο σύνολο των καταστημάτων.
Στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι διπλός: τσάκισμα από τη μια των εργατικών δικαιωμάτων και ικανοποίηση από την άλλη των μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων και των πολυκαταστημάτων των πολυεθνικών.
Την Κυριακή των Βαΐων, το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και στα «απελευθερωμένα» ωράρια πραγματοποίησε για πάνω από 3 ώρες απεργιακή περιφρούρηση σε πολλά καταστήματα (κυρίως πολυεθνικές και μεγάλες αλυσίδες) στην οδό Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας.
Την ίδια μέρα έγιναν ανάλογες παρεμβάσεις και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Στην παρέμβαση στην Ερμού συμμετείχε πλήθος λαϊκών και εργατικών συνελεύσεων, σωματείων και συλλογικοτήτων.
Μπροστά σ’ αυτήν την αποφασιστική στάση των μαχόμενων εργαζομένων και ανέργων, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν αδιακρίτως στον κόσμο που βρίσκονταν στην Ερμού, κάνοντας χρήση χημικών κατά διαμαρτυρομένων, ηλικιωμένων και μικρών παιδιών.
Στην Ερμού που ήμουν παρών, θα έλεγα πως ήταν μια σημαντική κινητοποίηση, μαζική και με νέους εργαζόμενους, ένα νέο υποκείμενο, αυτό που ο Νέγκρι ονόμαζε κοινωνικός προλετάριος. Μπροστά στην Εκκλησία της Καπνικαρέας ήταν και λίγοι Εμπορουπάλληλοι του ΠΑΜΕ, αλλά η ζυγαριά έκλεινε προς το ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΔΡΑΣΗΣ.
Κάτω απ’ τα μάτια μας έχει αναπτυχθεί μια νέα εργατική τάξη που επειδή δεν σφυρίζει η φάμπρικα δεν την αναγνωρίζουμε, επειδή ντύνεται ωραία, δουλεύει στη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου και δεν ξεχωρίζουν αισθητικά από τα αφεντικά. Είναι όμως πίσω από τα χαμόγελα και τα ωραία ντυσίματα σκληρά εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι.
Παρά το ότι αυτό τον καιρό μας τα πήραν όλα και φαίνεται άκαιρο πιστεύω πως σε αυτές τις κινητοποιήσεις θα έπρεπε να μπαίνει ως αίτημα η μείωση του χρόνου εργασίας.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ 4 ΜΑΗΟι εργαζόμενοι στο εμπόριο γυρνούν 104 χρόνια πίσω, στο 1909, οπότε για πρώτη φορά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής!
Καθιερώνουν το άνοιγμα των καταστημάτων 7 Κυριακές, ενώ δίνουν τη δυνατότητα να ανοίγουν ΟΛΕΣ τις Κυριακές του έτους τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 250 τ.μ., λειτουργία που σε σύντομο χρόνο αντικειμενικά θα επεκταθεί στο σύνολο των καταστημάτων.
Στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι διπλός: τσάκισμα από τη μια των εργατικών δικαιωμάτων και ικανοποίηση από την άλλη των μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων και των πολυκαταστημάτων των πολυεθνικών.
Την Κυριακή των Βαΐων, το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και στα «απελευθερωμένα» ωράρια πραγματοποίησε για πάνω από 3 ώρες απεργιακή περιφρούρηση σε πολλά καταστήματα (κυρίως πολυεθνικές και μεγάλες αλυσίδες) στην οδό Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας.
Την ίδια μέρα έγιναν ανάλογες παρεμβάσεις και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Στην παρέμβαση στην Ερμού συμμετείχε πλήθος λαϊκών και εργατικών συνελεύσεων, σωματείων και συλλογικοτήτων.
Μπροστά σ’ αυτήν την αποφασιστική στάση των μαχόμενων εργαζομένων και ανέργων, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν αδιακρίτως στον κόσμο που βρίσκονταν στην Ερμού, κάνοντας χρήση χημικών κατά διαμαρτυρομένων, ηλικιωμένων και μικρών παιδιών.
Στην Ερμού που ήμουν παρών, θα έλεγα πως ήταν μια σημαντική κινητοποίηση, μαζική και με νέους εργαζόμενους, ένα νέο υποκείμενο, αυτό που ο Νέγκρι ονόμαζε κοινωνικός προλετάριος. Μπροστά στην Εκκλησία της Καπνικαρέας ήταν και λίγοι Εμπορουπάλληλοι του ΠΑΜΕ, αλλά η ζυγαριά έκλεινε προς το ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΔΡΑΣΗΣ.
Κάτω απ’ τα μάτια μας έχει αναπτυχθεί μια νέα εργατική τάξη που επειδή δεν σφυρίζει η φάμπρικα δεν την αναγνωρίζουμε, επειδή ντύνεται ωραία, δουλεύει στη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου και δεν ξεχωρίζουν αισθητικά από τα αφεντικά. Είναι όμως πίσω από τα χαμόγελα και τα ωραία ντυσίματα σκληρά εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι.
Παρά το ότι αυτό τον καιρό μας τα πήραν όλα και φαίνεται άκαιρο πιστεύω πως σε αυτές τις κινητοποιήσεις θα έπρεπε να μπαίνει ως αίτημα η μείωση του χρόνου εργασίας.
ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ.
ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ!
Παναγιώτης Κόρπας, καθηγητής στο λύκειο της Μαγούλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου