«Έχετε μέιλ στον υπολογιστή σας»

 antigeitonies.blogspot.gr

«Έχετε μέιλ στον υπολογιστή σας»

            Η επικεφαλίδα θα μπορούσε να αποτελέσει τον τίτλο του πρώτου μέρους του έργου-τριλογία «σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα». Παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες και το δεύτερο μέρος με τίτλο «Ραντεβού στο Παρίσι»  και έρχεται σύντομα(;) το τρίτο μέρος.

            Το έργο βέβαια έχει ξαναπαιχτεί και στο παρελθόν -και με κάποιες αλλαγές στο θίασο- αλλά το φινάλε ήταν ίδιο. Το βαρέλι δεν είχε πάτο, οπότε κάθε διαπραγμάτευση έφερνε και άλλα δεινά, και νέα δάκρυα, πόνο και αίμα στο λαό μας.

            Από το μέιλ «πάρτε πίσω τις 100 δόσεις για τον ΕΝΦΙΑ», μέχρι τα 6 μέιλ της προηγούμενης εβδομάδας με τις απαιτήσεις της τρόικας για εργασιακά και ασφαλιστικά και από τις τηλεδιασκέψεις μέχρι τη συνάντηση στη Villa Said  στο Παρίσι και τη μη επίτευξη συμφωνίας, έως και τα μέιλ των ημερών, αναδεικνύεται ένα παιγνίδι πιέσεων και εκβιασμών. Ένα παζάρι για να οριστεί το «αντίτιμο» της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας και του λαού μας στους δανειστές. Αυτό αποτελεί και το κύριο στοιχείο της διαπραγμάτευσης. Αυτοί που ορίζουν το πλαίσιο και αυτοί που τελικά θα αποφασίσουν και θα καθορίσουν τους όρους της συμφωνίας είναι τα αφεντικά του τόπου από τις δυο μεριές του Ατλαντικού.

            Ουάσιγκτον(μέσω ΔΝΤ) και Βερολίνο ενώ φαίνεται να ομονοούν στη συνέχιση των σκληρών μέτρων μέσω νέου μνημονίου ή «προληπτικής γραμμής στήριξης» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, την ίδια στιγμή ανταγωνίζονται για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο της συνέχισης του προγράμματος. Το ζήτημα του δημοσιονομικού κενού δεν αποτελεί σημείο διαφωνίας μόνο μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας αλλά και επίδικο μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, για το ποιος  και πως (κούρεμα χρέους;) θα καλυφθεί αυτό. Έχει και ευρύτερη απήχηση καθώς επιδρά για το ποιος θα έχει  το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις στην Ε.Ε.  Μια Ε.Ε. που τα σημάδια της ύφεσης επανέρχονται δριμύτερα και τα προβλήματα με ονοματεπώνυμο Γαλλία –Ιταλία να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Τέλος η αντιπαράθεση αυτή ακουμπά και όλες τις γεωπολιτικές εξελίξεις, με τα «τρίγωνα» στην περιοχή να περικλείονται από έναν εύφλεκτο κύκλο πολεμικών συρράξεων και επιδρομών. Συμπερασματικά η σύγκρουση και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών δημιουργεί και το πεδίο διαφωνιών της διαπραγμάτευσης.

            Γιατί είναι δεδομένο ότι τα ντόπια αρπακτικά και τα κυβερνητικά στελέχη δε νοιάζονται για το αν θα έχει σύνταξη και περίθαλψη ο συνταξιούχος ή αν θα απολύονται ομαδικά οι εργαζόμενοι. Όλα όσα εμφανίζονται ως σκληρά μέτρα υπογράφονται και με τα δυο χέρια από τους εγχώριους βιομηχάνους και τραπεζίτες καθώς αποτελούσαν πάντα και αποτελούν και σήμερα και δικά τους σχέδια που θα μεγαλώσουν τη κερδοφορία τους. Αυτό που η ντόπια άρχουσα τάξη διαπραγματεύεται με τα αφεντικά της είναι ο ρόλος και η θέση της στις μελλοντικές εξελίξεις βάζοντας ως ενέχυρο τη χώρα(το έδαφος, τον αέρα, τη θάλασσά της) και το λαό της. Μια θέση που σαφώς έχει υποβαθμιστεί στα χρόνια της επιτροπείας των μνημονίων, που έχει συρρικνωθεί ο οικονομικός της χώρος και που αναζητά πάντα βέβαια εντός του πλαισίου της εξάρτησης «ανάσες» και διαβεβαιώσεις. Μόνο που παρά το γεγονός ότι ως υπηρέτης υλοποιεί τις εντολές των δύο αφεντάδων δεν εισπράττει την κατανόησή τους.

            Κατανόηση που δεν δίνεται ούτε στο πολιτικό προσωπικό του τόπου, που όλα τα προηγούμενα χρόνια σήκωσε το βάρος της επίθεσης και σήμερα βρίσκεται κλονισμένο και αποσυγκροτημένο. Οι διαφωνίες μεταξύ συγκυβέρνησης και των εταίρων υπαγορεύονται από την εσωτερική της ανάγκη αλλά και των κομμάτων που την αποτελούν να διαχειριστούν την κοινωνική οργή και ταυτόχρονα να διασφαλίσουν την (εκλογική) επιβίωσή τους. Οι διαφωνίες τους δεν έχουν να κάνουν με την ουσία των μέτρων που συζητούνται αλλά με τις δόσεις εφαρμογής τους  και τον τρόπο που θα παρουσιαστούν στους εργαζόμενους. 

            Ανάσες ζητούσε ο Σαμαρά (από κοντά και ο Βενιζέλος) αλλά σύμφωνα με την «Deutsche Welle», η γερμανική κυβέρνηση διαμηνύει ότι το τρέχον πρόγραμμα θα πρέπει να εφαρμοστεί ως έχει, ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει εντός Ελλάδος. «Θέλουμε ανάσες για να διατηρηθεί η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα» έλεγε ο Χαρδούβελης στον Σόιμπλε με τον δεύτερο να απαντά: «Δεν μας ενδιαφέρουν τα εσωτερικά σας, ούτε καν οι ανάγκες σας για τις εκλογές. Τελειώστε με όσα έχετε δεσμευτεί». 

            Είναι  ξεκάθαρο ότι οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης δεν υπάρχουν για τις εργατολαϊκές μάζες  της χώρας μας. Ήδη εξετάζονται από την κυβέρνηση «σχέδια β» για συνέχιση επί 6μηνο η και χρόνο του μνημονίου ή «τεχνική» όπως λέγεται συνέχεια του, και άλλα αντίστοιχα. Σε  κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι , οι άνεργοι, οι νέοι δεν πρέπει να μείνουμε θεατές αυτού του έργου όπως και όποτε κλείσει το τρίτο του μέρος με συμφωνία στη διαπραγμάτευση. Αλλά κόντρα στην εκλογική αναμονή και στο άλλο ανταγωνιστικό έργο των συναντήσεων του ΣΥΡΙΖΑ με τα ξένα funds να οικοδομήσουμε τους όρους για να συγκροτηθεί Μέτωπο ενάντια στην Εξάρτηση και την Επίθεση. Αυτό είναι το απαιτούμενο για να βάλει ο λαός πάτο στο βαρέλι, σφραγίζοντας με την πάλη του τις εξελίξεις.