Το σχολείο αλλάζει άρδην ...

Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Βοιωτίας έστειλε το επισυναπτόμενο.
Στις 20/5/ 2010 στην Καρδίτσα είχε σταλεί κάτι λιγότερο "ευρηματικό", αλλά εξίσου διαφωτιστικό και απαιτητικό. Είχε σταλεί ένα έγγραφο που έλεγε:
ΘΕΜΑ: «Αριθμός αιθουσών»
Σύμφωνα με την υπ. αρίθμ. 12/19-5-2010 πράξη του Π.Υ.Σ.Δ.Ε Ν. Καρδίτσας παρακαλούνται οι Δ/ντές των σχολικών μονάδων να μας γνωστοποιήσουν τον αριθμό αιθουσών του σχολείου τους στις οποίες μπορεί να διεξαχθεί μάθημα με τουλάχιστον 28 μαθητές.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, από συνάδελφο

  

Ό,τι περιγράφει είναι μια διαδικασία που υπάρχει στο αγγλικό σχολείο – ο τρόπος διαρρύθμισης της τάξης υπόκειται σε ποσοτικούς και αξιολογικούς δείκτες, με άλλα λόγια ο δάσκαλος – νηπιαγωγός, το σχολείο θα έχει την υποχρέωση να ακολουθεί συγκεκριμένες νόρμες διαρρύθμισης του σχολικού χώρου γιατί με αυτές θα παίρνει τον ένα ή τον άλλο βαθμό αξιολόγησης. 

Όποιος δεν την ακολουθεί θα παίρνει χαμηλότερο βαθμό στην αξιολογική έκθεση – η οποία δεν θα ακολουθεί μόνο τον εκπαιδευτικό αλλά και το σχολείο.

Οπότε κάθε ελευθερία δράσης ακόμα και σε μια χαζομάρα όπως είναι η διαρρύθμιση της τάξης δεν θα επιτρέπεται. Άρα ξεχάστε την οποιαδήποτε ελευθερία – επιστημονική ή άλλη στο σχολείο. 

Το επόμενο βήμα θα είναι η κάμερα – για τα πάντα, για το περιεχόμενο του μαθήματος, για τις μεθόδους διδασκαλίας, για τις εκδηλώσεις, κάθε τι θα μπαίνει στο κόσκινο της αξιολόγησης – οι γιορτές για παράδειγμα θα έχουν ένα συγκεκριμένο υπόδειγμα για να γίνονται – παντού σε όλη την Ελλάδα – το ζητούμενο θα είναι η ομοιομορφία, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να ελέγχεται όλη η εργασία στο σχολείο, αν γίνεται σύμφωνα με τις κυρίαρχες επιταγές. 

Το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο η μέτρηση της εργασίας του δασκάλου – νηπιαγωγού, η του μαθητή – αυτό είναι το ένα μέρος που είναι και το ασήμαντο – το σημαντικό είναι ο έλεγχος του παραγόμενου προϊόντος και η διάθεση του στη σφαίρα της κατανάλωσης. 

Πίσω από όλη αυτή τη διαδικασία της εξαντλητικής φωτογράφισης και αργότερα της πλήρους καταγραφής της εργασίας – υπάρχει γι’ αυτό πλέον η τεχνική δυνατότητα - είναι το πέρασμα της εκπαίδευσης στο χώρο της παραγωγής – το σχολείο ως εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων και της παραγωγής υπεραξίας στα οποία ο ιδιώτης θα έχει την ελευθερία να συμμετάσχει για να βγάζει κέρδος.

 Όσο για τις συνθήκες εργασίας – είναι γνωστό τι συμβαίνει στα εργοστάσια – μην σας φανεί παράξενο αν αυτό το πράγμα περπατήσει με οποιαδήποτε τρόπο, θα οδηγήσει – πρώτον σε αυτό που λέμε εργοδοτικά σωματεία – πλήρως ταυτισμένα με την κυρίαρχη λογική. 

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλο αυτό θα οδηγήσει σε μια δραματική πτώση του επιπέδου της εκπαίδευσης – η ελευθερία του εκπαιδευτικού δεν αντικαθίσταται και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμιά προγραμματισμένη διδασκαλία, η γνώση που αποκτά ο μαθητής δεν περνά μέσα από εφτασφράγιστα μεθοδολογικά καλούπια. 

Αυτό όμως είναι απαραίτητο για την κυρίαρχη τάξη γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί η εκπαίδευση να μπει ολοκληρωτικά στη σφαίρα της παραγωγής.  

Μπορείτε να δείτε τι χαζομάρες γράφονται από την συντριπτική πλειοψηφία όσων είναι ήδη στα Παιδαγωγικά Τμήματα και όσων επιδιώκουν να μπουν σε αυτά,  μια ματιά στα άρθρα για την ανοησία που επικρατεί στην ειδική αγωγή λέγεται “εξατομικευμένα προγράμματα” θα σας πείσει γι’ αυτό. 

 Όλα αυτά όμως μας χρεώνουν με διαφορετικά καθήκοντα πλέον και στο επίπεδο της στρατηγικής και στο επίπεδο της τακτικής. 

Το σχολείο αλλάζει άρδην ...