Έτσι θα ανατραπεί η πολιτική της εξαθλίωσης; Όχι με αγώνες και με το λαό στο προσκήνιο;

    Συν/φοι. –ισσες,

   Μετά τις τελευταίες εξελίξεις πιστεύω πως η απογοήτευση,  η αγανάκτηση και ο θυμός είναι τα αισθήματα που κυριαρχούν στους περισσότερους συναδέλφους.

  Κι είναι ό,τι χειρότερο η απογοήτευση να προέρχεται /να είναι αποτέλεσμα της στάσης κάποιων δυνάμεων ( στη συγκεκριμένη περίπτωση ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΝΕΚ), οι οποίες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν έναν αγώνα πριν καν τον δώσουν.

  Θα πρέπει λοιπόν όσοι μιλούν για την ευθύνη που έχει ο κόσμος που δε συμμετέχει σε συνελεύσεις/κινητοποιήσεις να αναλογιστούν τις ευθύνες που έχουν

α) όσοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των συνελεύσεων

β) όσοι μιλούν «διπλή γλώσσα» και δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον κόσμο

γ) όσοι δεν θέλουν να τραβήξουν την κόντρα αλλά επιδιώκουν να είναι τα «καλά και υπεύθυνα» παιδιά του συστήματος .

  Για τις δυνάμεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ φάνηκε από την αρχή ότι δεν ήθελαν την απεργία, γι’ αυτό και προσπάθησαν με διάφορους τρόπους (ζητώντας κάλπες/συνεχής αλλαγή θέσεων)  να την υπονομεύσουν. Η στάση δε του προέδρου της ΟΛΜΕ (σε όσα κανάλια τον είδαμε) ήταν απογοητευτική.

Η πολιτική του μνημονίου και της τρικομματικής κυβέρνησης μας ρήμαξε τη ζωή κι αυτός προσπαθούσε περισσότερο να απολογηθεί παρά να υπερασπιστεί το δίκιο του αγώνα των εκπαιδευτικών.

  Δεν υπήρχε καμιά αγωνιστική διάθεση από μέρους τους (προσωπικά δεν έχω καμιά αυταπάτη γι αυτές τις δυνάμεις και τους πολιτικούς χώρους που ανήκουν ούτε για το ρόλο τους στο κίνημα), ούτε ήταν ικανές να εμπνεύσουν / παρακινήσουν / στηρίξουν τους καθηγητές που αποφάσισαν να αντιδράσουν.

Φάνηκε ξεκάθαρα ότι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ αναγκάστηκαν (για τους δικούς τους λόγους)  να συρθούν σε απεργία διαρκείας. 

  Οι συνδικαλιστές της παράταξης ΣΥΝΕΚ  θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη συγκεκριμένη τους στάση.

   Δεν μπορεί στις συνελεύσεις να κατεβαίνουν με αγωνιστικές κορώνες και την επομένη να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις. Αυτό δεν είχε ληφθεί υπόψη από μέρους τους, όταν έβαζαν την πρόταση για απεργία;

  Μιλάνε για ανατροπή. Ας μας ξεκαθαρίσουν ποια ανατροπή εννοούν. Την ανατροπή στους συσχετισμούς στα ΔΣ, στις ΔΟΕ και ΟΛΜΕ; Έτσι θα ανατραπεί η πολιτική της εξαθλίωσης; Όχι με αγώνες και με το λαό στο προσκήνιο;

  Λυπάμαι, γιατί με τη στάση τους αυτή αφ’ ενός δεν ήταν ειλικρινείς απέναντι στον κόσμο και αφ’ ετέρου δικαίωσαν το ΚΚΕ το οποίο

 α) απ’ την αρχή ,διαφωνώντας με την απεργία διαρκείας, είχαν ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν ο συμμαχίες-οι όροι-οι προϋποθέσεις    

 β) μίλησε για τυχωδιοκτισμό κάποιων δυνάμεων

   Επειδή τα ζητήματα δεν έχουν κλείσει και θα κληθούμε ξανά να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις καλό θα ήταν να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους και να μη τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Έτσι κι αλλιώς οι αγώνες είναι μπροστά μας…

 Τέλος  θα ήθελα να τονίσω πως εκφράζω καθαρά τις προσωπικές μου απόψεις.

Μαρία Καπν.

Μέλος της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ