Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Δεν υπάρχει δίπολο δάσκαλοι-μαθητές. Υπάρχει παιδεία. Υπάρχει και εκπαιδευτική διαδικασία.

Υπέρ δασκάλων και λοιπών ”τρομοκρατικών ομάδων”.

Καλό μήνα είπαμε στις 8; Δεν είπαμε. Μήπως να πούμε; Γιατί σε περίπτωση που διαφεύγει την προσοχή μας, δείγμα του ότι σαφώς αρχίζουμε και περνάμε στην πλευρά του κλινικού κρετινισμού, η λέξη ”απεργία” τείνει να αναχθεί στο πλέον απεχθές λήμμα του λεξιλογίου. Και μάλιστα, σε μια ομοηχία της γλώσσας που μας εμπαίζει προκλητικά, η απεργία είναι το ”απεταξάμην” όλης της λυματωειδούς ενημέρωσης και των πολιτικών τενεκέδων.
Δαιμονοποιείται πριν καν προκηρυχθεί, στηλιτεύεται γιατί ”αυτοί οι καταστηματάρχες στο κέντρο έχουν απηυδήσει” [sic], ουάου, θα φάω τις αφέλειές μου, εσχάτως όλοι κόπτονται για το συμφέρον του καταστηματάρχη, για την απρόσκοπτη κίνηση των καταναλωτών και την πρέπουσα εικόνα που οφείλει να παρουσιάζει η Αθήνα.
Δεν θα προσπαθήσω να επικαλεστώ την νομιμοφροσύνη της κυβέρνησης ή των δικαστικών μηχανισμών καθώς δεν αναγνωρίζω το νομικό πλαίσιο που χρησιμοποιούν, είναι άλλωστε ήδη πολύ γνωστό ότι η επίταξη των απεργών του μετρό και τώρα των δασκάλων ήταν καθ΄όλα παράνομη. Και κατάπτυστη. Αντιβαίνει σε δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αίμα, το οποίο εννοείται ότι δεν περιμένω να σεβαστούν οι κυβερνώντες και οι προσκείμενοι σ’ αυτούς, αλλά τουλάχιστον, ας σεβαστούμε οι υπόλοιποι.
Εντούτοις, επειδή ξέρω ότι οι νεοφιλελέδες και υπερασπιστές του πολιτικώς ορθού θα σπεύσουν να ζητήσουν εξηγήσεις και να απαιτήσουν εφαρμογή του νόμου, σας παραπέμπω στις διατάξεις του Ν. 3536/2007 που ορίζει ότι «έκτακτη ανάγκη σε περίοδο ειρήνης, που επιβάλλει την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία».

Κι επειδή κοντεύετε να αποκοιμηθείτε πάνω στο πληκτρολόγιο απ’ την βαρεμάρα σας για τις διατάξεις και με σιχτιρίζετε που μπήκα στον κόπο να παραθέσω και νομικό έρεισμα για να επέλθει ένας κορεσμός στην τυπολατρία τους, να περάσω στο προκείμενο. Η απεργία είναι ιερή. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω.  Απλώς, εγώ βάζω και μία ακόμη προϋπόθεση: Καμία απεργία κατά την γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να είναι αμιγώς κλαδική, μόνο μεταξύ ομότεχνων, μεταξύ συναδέλφων. Κάθε απεργία πρέπει να αγκαλιάζεται απ’ το σύνολο των εργαζομένων, γιατί δεν υπάρχουν εξατομικευμένα συμφέροντα, τα συμφέροντα είναι αλληλεπικαλυπτόμενα και άρρηκτα συνδεδεμένα. Δεν θα έπρεπε δηλαδή να υπάρχουν πανελλαδικές απεργίες, όλες οι απεργίες οφείλουν να είναι πανελλαδικές. Και διαρκείς.
Ξέρω. ”Μας πώς θα δουλέψουν τα καταστήματα;”, ”Πώς θα πάει ο κόσμος στις δουλειές του;”. Όσοι θέτετε τέτοιου τύπου ερωτήματα,  συγχαρητήρια. Απορώ πώς δεν σας έχει αλιεύσει ακόμα κανένας δημοσιογράφος του μέγκα, απ’ τον οργισμένο τοίχο σας στο facebook. Και ειλικρινά, απορώ αν με παρακολουθείτε. Εγώ μιλάω για καθολική απεργία. Κανείς να μην πάει στην δουλειά του. Μας χωράει η πλατεία Συντάγματος το έχω τσεκάρει. Κι η Αριστοτέλους. Κι αυτό το έχω τσεκάρει. Κι η Γεωργίου. Όπα, εκεί είναι το ΚΚΕ, δεν μας χωράει, λάθος.
Ευκόλως, λοιπόν, συνάγεται απ’ τα παραπάνω, αν είστε ακόμα μαζί μου και δεν βγήκατε απ’ την σελίδα σκεπτόμενοι ”Με τέτοιες ανεπρόκοπες νεοαριστεροθωλοαναρχικές, πώς να πάει μπροστά ο τόπος.”, ότι εγώ στηρίζω την απεργία των δασκάλων. Και προσέξτε, δεν στηρίζω μόνο αυτήν, είπαμε, το δικαίωμα στην απεργία είναι αναφαίρετο. Όλοι εκείνοι που λοιδορούν τους εκπαιδευτικούς από τα παράθυρα και τον τύπο και διαρρηγνύουν τα Μπούλγκαρι ιμάτιά τους για την ελληνική παιδεία, μου προκαλούν περισσότερη αναγούλα κι από εκείνη που νιώθω κάθε φορά που ακούω τον Πρετεντέρη να προφέρει την λέξη ”δημοκρατία”. Που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία πριν ακόμη εκείνα καταλάβουν την διαφορά δημόσιου-ιδιωτικού.  Που έχουν διασφαλίσει το μέλλον τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Που έχουν διασφαλίσει την καριέρα τους σε θέσεις του εσωτερικού.
Ακόμα κι αν δεν είναι κανείς a priori με το μέρος των εκπαιδευτικών, όταν ακούει τα καθεστωτικά μέσα να χλευάζουν τους δασκάλους, δεν προβληματίζεται μια σταλίτσα, λίγο, τόσο δα;  Όποιος κάνει ότι δεν ξέρει ή ότι δεν αναγνωρίζει τα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών, αυτός είναι εναντίον της παιδείας. Ή μήπως ξεχνάμε ότι τα παιδιά πήραν σε φωτοτυπίες τα βιβλία τους; Ή ότι πολλά σχολεία δεν είχαν θέρμανση; Ή ότι υπήρξαν και υπάρχουν παιδιά που λόγω υποσιτισμού, λιποθυμούν. Δεν υπάρχει δίπολο δάσκαλοι-μαθητές. Υπάρχει παιδεία. Υπάρχει και εκπαιδευτική διαδικασία. Και δεν νοείται καμία απ’ τις δύο με υποσιτιζόμενα παιδιά, εντός παγωμένων ή ασφυκτικά ζεστών τάξεων να διδάσκονται από εκπαιδευτικούς που βρίσκονται στο όριο των οικονομικών και ψυχολογικών αντοχών τους.
Διατυπώνεται και το επιχείρημα ότι στο ίδιο ψυχολογικό αδιέξοδο οδηγούνται και οι μαθητές που δίνουν πανελλαδικές [και φυσικά οι οικογένειες αφού ''δίνουμε εξετάσεις'', ''περάσαμε'', αλλά ''δεν πέτυχε κάπου'', ''θα ξαναδώσει'']. Εντάξει, δεν είμαι τόσο φρόκαλο, μόνο 3 χρόνια πέρασαν απ’ την 1η φορά που έδωσα πανελλαδικές [να θυμηθώ να βάλω την κρέμα μου, αλήτες]. Κι αν ερχόταν ο δάσκαλός μου να μου πει ”Νταζαππαράτ, δεν βγαίνω, δεν πάει άλλο, ξέρω ότι δίνεις κι είναι δύσκολο για σένα, αλλά πρέπει να με καταλάβεις, θα απεργήσω”, τί θα γυρνούσα να του πω εγώ; ”Δημοσιοϋπαλληλίσκε της πλάκας, άντε τράβα να κάνεις κανα ιδιαίτερο”; Θα ήμουν η πιο ξεδιάντροπη μαθήτρια της δευτεροβάθμιας από καταβολής κρυφού σχολειού. Θα ήμουν προφανώς και αμόρφωτη, γιατί δεν θα είχα αντιληφθεί στα 12 χρόνια που ήξερα να διαβάζω, ότι η μετακένωση γνώσεων, η αλληλεγγύη και η κατανόηση είναι τα τελευταία οχυρά των ανθρώπων απέναντι στην απανθρωπιά.
Μαζί του θα ήμουνα. Το έχω ξαναπεί. Δεν είναι το δίκιο σου και το δίκιο μου. Είναι το δίκιο μας. Ομοούσιο και αδιαίρετο [τα λέω μπας και αποκομίσω και κανα χριστιανό αναγνώστη και τον κάνω άθρησκο]. Είναι το δίκιο μας απέναντι στην αυθαιρεσία τους. Είναι οι αγώνες μας απέναντι στην καταστολή τους. Είμαστε εμείς απέναντι σ’ αυτούς. Κι αυτό είναι το μόνο δίπολο. Είναι στρατηγικό λάθος να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου, είναι προδοσία απέναντι στο δίκιο και την κοινωνία η ομάδα εθελοντικής επιτήρησης που ξεκίνησε στο facebook ο Προκοπάκης, όχι επειδή προσπαθούν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς, αλλά επειδή τορπιλίζουν έναν κοινωνικό αγώνα.
Χαρακτηριστικός είναι, ακόμη, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το ζήτημα της απεργίας -μόνο εν σχέσει με τις Πανελλαδικές. Την ολίγιστη, από πλευράς χρησιμότητας, διαδικασία που σχετίζεται με το σχολείο. Οι Πανελλαδικές  προβάλλονται ως το αποκορύφωμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπου αποτιμάται η γνώση και η ικανότητα ορθής παράθεσής της σ΄ένα τετράδιο. Μα πριν καν φτάσουμε εκεί, βλέπουμε ότι πολλοί μαθητές αποδοκιμάζουν την απόφαση των καθηγητών τους κι εγώ ξέρω τι φοιτητές θα δω το φθινόπωρο στο Πανεπιστήμιο: Αυτούς που αποδοκιμάζουν τις συνελεύσεις και τις όποιες συλλογικές διαδικασίες γιατί ”έχουν μάθημα” ή ”πιο σοβαρά πράγματα” να κάνουν.
Κι εκεί είναι που αρχίζεις μέσα σου να μετράς. Η ικανότητά μας να μεταδίδουμε αξίες ο ένας στον άλλον, μετριέται στην απαξίωση του ενός απέναντι στον αγώνα του άλλου. Η παιδεία που δίνουμε ο ένας στον άλλο μετριέται στο πόσο την υπάγουμε σε εμπορευματικές διαδικασίες και εκβιαστικά, χρονικά περιθώρια. Η αντίληψη που έχουμε για την ζωή, μετριέται στο αν για μας αυτή κρίνεται στις Πανελλαδικές [δεν, μπάι δε γουέι].
Μονάδα μέτρησης της αλλοτρίωσης που έχουμε υποστεί, θα είναι ο αριθμός των εθελοντών επιτηρητών που μαζεύτηκαν. Μονάδα μέτρησης της αποτυχίας μας ως κοινωνίας, θα είναι οι αυτοκτονίες που ετοιμάζονται. Μονάδα μέτρησης του διαρκώς μειούμενου διανοητικού μας επιπέδου, είναι οι Δημουλάδες που θα διαβαστούν στο μέλλον. Μονάδα μέτρησης του διαρκώς μειούμενου πολιτικού μας επιπέδου, είναι οι υπερασπιστές των Δημουλάδων του μέλλοντος. Όμως η μονάδα μέτρησης του δίκιου δεν αλλάζει, ούτε το μέτρο του μειώνεται αν ντυθεί με χακί. Γιγαντώνεται.
Κι αυτές τις μονάδες μέτρησης, μου τις έμαθε ένας φυσικός που είχα στο γυμνάσιο, έτσι προς αποκατάσταση των φορτίων και των δυνάμεων που μπορεί να δεχτεί ένα παιδί στο σχολείο.
Ήταν το νταζαππαράτ σας.  Τσίου.
*Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο με αγάπη προς όλους τους δασκάλους που με είχαν στην τάξη τους και όλους τους υπόλοιπους, που γλίτωσαν απ’ το φρικτό pain in the ass που συνιστούσε η παρουσία μου.
*Και στην καλή μου κυρία Μ. που ξέρω ότι με διαβάζει και μου έμαθε τον IRA.
*Αν κάποιος άλλος απ’ τους παλιούς μου δασκάλους, τυγχάνει να διαβάζει αυτό το κείμενο μόνο αυτό έχω να του πω:
Μην τυχόν και σταματήσεις να απεργείς, δάσκαλε, δεν πρέπει να καμφθείς. Ξέρω ακόμη που μένεις.

Αντιγραφή από:  http://chorovatis.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου