«Συνάδελφοι, ποιοι είναι αυτοί…;»

 «Συνάδελφοι, ποιοι είναι αυτοί…;» της Ελένης Ροδοπούλου

«Συνάδελφοι, ποιοι είναι αυτοί…;»

Θα ήθελα, λοιπόν, τούτες τις ώρες, να σας μιλήσω για το τι νιώθω και τι σκέφτομαι εγώ, η απλή καθηγήτρια.Και βέβαια, μετά και από ένα θερμότατο καλοκαίρι με όλα αυτά που καταιγιστικά έγιναν, αισθάνομαι να ξεχειλίζω από θυμό και από αγανάκτηση. Έρχονται, μάλιστα, στιγμές που η οργή που έχω μέσα μου είναι τόσο μεγάλη που τη νιώθω να γίνεται μίσος.

Οργή και μίσος νιώθω γι’ αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση.

Ποιοι είναι αυτοί, και με ποιο δικαίωμα μας γυρίζουν έναν αιώνα πίσω, τότε που μόνο η ελίτ μπορούσε να σπουδάσει τα παιδιά της, να τους προσφέρει παιδεία και καλλιέργεια; Ποιοι είναι αυτοί που θα απαγορεύσουν στο παιδί μου να κάνει μουσική, γαλλικά, χορό, σκάκι, θέατρο, ζωγραφική; Που θα το καταδικάσουν στην ανεργία και την εξαθλίωση, που θα το διώξουν στο εξωτερικό;

Ποιοι είναι αυτοί, που δεν θα επιτρέψουν στη μάνα μου να ξαναπάει στους γιατρούς της, που όλο το χειμώνα τη φρόντιζαν, στο Νοσημάτων Θώρακος, γιατί ο τηλεπωλητής βιβλίων που έγινε υπουργός θα το κλείσει (όπως ακούγεται) ως νοσοκομείο φιλέτο μαζί με το 409; έτσι για να εμπεδώσουμε όλοι τη γεύση του βερίκοκου!

Ποιοι είναι αυτοί, που δε θα μου επιτρέψουν να ξανακάνω μπάνιο στην Καλόγρια, γιατί ως γνωστόν, ολόκληρη η περιοχή- από Κουνουπέλι μέχρι τους αμμόλοφους- πέρασε στο ΤΑΙΠΕΔ για να πουληθεί, όπως και όλη η δημόσια περιουσία, το λιμάνι κλπ. Σας θυμίζω την περίπτωση της Κυλλήνης που πλέον για να μπεις μέσα πρέπει να μείνεις στο GRECOTEL. Έχετε δοκιμάσει να μείνετε;

Ποιοι είναι αυτοί, που θα μας κάνουν να πληρώνουμε χρυσό το νεράκι του τόπου μας, όπως έκαναν στη Βολιβία (και σε άλλες χώρες), που απαγόρευσαν στους κατοίκους της ακόμα και να μαζεύουν το βρόχινο; Ή το ρεύμα ή τα σκουπίδια;

Ποιοι είναι αυτοί, που με μια υπογραφή αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς; Μας απολύουν, μας βάζουν σε διαθεσιμότητα, μας κάνουν κινητικούς, μας μετατάσσουν, μας συγχωνεύουν, μας απαξιώνουν, μας καταργούν και μας επαναφέρουν, μας ξεγελούν και μας εμπαίζουν, προσπαθούν να μας καθηλώσουν και να μας χειραγωγήσουν μέσω της εργασιακής ανασφάλειας. Κι αυτά την ίδια στιγμή που οι ίδιοι δε λένε ν’ απαγκιστρωθούν από τα βουλευτικά τους έδρανα και τους υπουργικούς τους θώκους. Βλέπετε, είναι αναντικατάστατοι! Οι μόνοι σωτήρες τούτης της έρμης χώρας!

Η οργή μου γίνεται μίσος όταν βλέπω ότι όλοι αυτοί που επιβάλλουν αυτά σε μένα, όχι μόνο δε συμμερίζονται και δε συμμετέχουν στις μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά αντίθετα λειτουργούν ως κροίσοι με υποτακτικούς, σαν αγάδες με ραγιάδες.

Και τέλος, αναρωτιέμαι, ποιοι είναι αυτοί, που θα με εξευτελίσουν εργασιακά, θα με εξουθενώσουν, θα με ταπεινώσουν, θα με κάνουν φύλακα και καθαρίστρια του σχολείου, θα με κάνουν να τρέμω και να φοβάμαι τι θα πω, πώς θα το πω, σε ποιον θα το πω. Για ποιο λόγο εγώ να δέχομαι να δουλεύω ολοένα περισσότερο για να πληρώνομαι ολοένα και λιγότερο;

Σπούδασα για να είμαι ελεύθερη και ανεξάρτητη και να μην είμαι βάρος ούτε των γονιών μου, ούτε του άντρα μου, ούτε του παιδιού μου, ούτε κανενός αλλουνού, γιατί η οικονομική εξάρτηση φέρνει όλες τις άλλες εξαρτήσεις. Είμαι σ’ αυτή τη θέση διορισμένη με την επετηρίδα, για να μην περάσω από κανένα κομματικό γραφείο και να είμαι περήφανη ,όπως είμαι, και ελεύθερη. Θεωρώ τον εαυτό μου επιστήμονα και παιδαγωγό, και όχι διεκπεραιωτή και πάροχο βαθμών, αχυράνθρωπο στα χέρια της εξουσίας.

Αυτόν τον αργό θάνατο που βιώνουμε, εγώ δεν τον αντέχω και ούτε θεωρώ πως μου ταιριάζει.

Βέβαια, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες όλα αυτά τα χρόνια, φέρουν βαρύ το μερίδιο της ευθύνης. Έπαιζαν και ακόμα και τώρα , που θεωρώ ως ύστατη στιγμή, μπορεί να παίζουν τα κομματικά τους παιχνίδια.

Και βέβαια εδώ, φέρνω κι εγώ τη δική μου ευθύνη γιατί ποτέ δεν πήρα το μικρόφωνο να μιλήσω σε μια συνέλευση. Περίμενα τους άλλους να το κάνουν για μένα, να με αντιπροσωπεύσουν.

ΟΜΩΣ υπάρχουν ακόμα φωνές έντιμες, γνήσιες, που βάζουν το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Αν βγούμε όλοι μαζί, και κυρίως εμείς, το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που τόσα χρόνια μέναμε στην πίσω γραμμή, για διάφορους λόγους, θα πετύχουμε! Θα τους αναγκάσουμε να ακολουθήσουν αυτοί εμάς κι όχι εμείς αυτούς. Με συλλογικότητα και κατάργηση της ιδιώτευσης. Ο καθείς μας έχει χρέος να αναλάβει τις ευθύνες του που, σημειωτέον, στην παρούσα περίοδο, είναι ιστορικές.

Είναι η τελευταία μας ευκαιρία!

Αλίμονο αν δεν καταφέρουμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζανε, αν υπήρχαν πράγματι τέτοια,και δε δούμε τα πολλά που μας ενώνουν!

Αλίμονο σε μας, στα παιδιά μας και στη χώρα μας αν αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να μας κυβερνάνε.

Ο χρόνος τελειώνει! Πρέπει οπωσδήποτε όλοι μαζί να κινηθούμε!

Και τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρουμε!

Κλείνοντας, θα σας θυμίσω τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι:

«Το τέρας έρχεται! πρέπει να το πολεμήσουμε! Και όποιος δεν το βλέπει, φοβάμαι πως έχει αρχίσει να του μοιάζει».

Ελένη Ροδοπούλου

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

 

Αντιγραφή απο το