Όσοι συνεργήσουν σ’ αυτό το έκτρωμα, είναι συνειδητά απέναντί μας.

Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ στηρίζει τον αγώνα των εκπαιδευτικών, με όποιο τρόπο κι αν εκδηλώνεται, σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στην διαδικασία-παρωδία της αξιολόγησης. Μια διαδικασία που όλοι οι εκπαιδευτικοί ακόμα κι αυτοί που από φόβο συμμετέχουν, χαρακτηρίζουν ως γελοία και αναξιοκρατική. Το επόμενο βήμα για το μελλοντικό Σχολείο της πλήρους υποταγής, ίσως, είναι η κατάθεση των πολιτικών μας φρονημάτων, όπως αναπολούν γνωστά στελέχη της συγκυβέρνησης…

Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει. Η παιδαγωγική ελευθερία έχει δώσει τη θέση της στο φόβο, την τρομοκρατία και το αλληλοκάρφωμα. Προσπαθούμε να μείνουμε  ανεπηρέαστοι στο πλευρό των μαθητών μας, αλλά η πραγματικότητα μας ξεπερνάει. Όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη διαδικασία διαλύει εμάς και τα Σχολεία. Αντί να κάνουμε ανεπηρέαστοι τα μαθήματά μας, τρέχουμε στις διευθύνσεις και στα γραφεία των σχολικών συμβούλων-επιθεωρητών, που από δω και στο εξής οι «συμβουλές» τους σχετίζονται μόνο με την κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών.

Διευθυντές Εκπαίδευσης στο Κέντρο και την Περιφέρεια, υπακούοντας στα μνημονιακά κελεύσματα, αφού δέχτηκαν το κλείσιμο δεκάδων σχολικών μονάδων, αφού άφησαν χωρίς εκπαιδευτικούς Ειδικής Αγωγής τα Σχολεία, συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους.

Συνάδελφοι που, κάτω από άλλες αντικειμενικές συνθήκες, θα περίμεναν να «ψηθούν» στην κάμινο της τάξης, με αξιοπρέπεια και ευγένεια να αποκτήσουν εμπειρία  και γνώσεις, αντλούν δύναμη (από πού άραγε; επειδή έτυχε να βρεθούν κοντά σε κέντρα αποφάσεων;)  θέλοντας  να μας την επιβάλλουν;  Δεν σκέφτονται ότι θα κληθούν, σε πολλές περιπτώσεις, να «κρίνουν» συναδέλφους  κατά πολύ ανώτερους από τους ίδιους;

Όλοι αυτοί ας μας απαντήσουν:

ü  Πότε συνειδητοποίησαν ότι σπούδασαν και διορίστηκαν ως αξιολογητές και όχι ως εκπαιδευτικοί;

ü  Πόσα χρόνια καθαρής διδακτικής εμπειρίας έχουν οι ίδιοι; (διδασκαλία σε τάξη, όχι  συμπλήρωση ωραρίου κάποιων ωρών)

ü  Πόσοι και πόσο «ίδρωσαν τη φανέλα» οι ίδιοι ως μάχιμοι δάσκαλοι στην τάξη και έρχονται τώρα ως κριτές;

ü  Πόσοι από τους σημερινούς φιλόδοξους «αξιολογητές»,  θα ήταν ήδη «διαθέσιμοι», αν βρίσκονταν κάποιοι, σαν τους ίδιους σήμερα, να τους κατηγοριοποιήσουν;

 

ü  Πόσο κριτικά στάθηκαν στις γενικευμένες καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολείων και τι πρακτικά μέτρα πήραν για την αποφυγή τους;

ü  Πόσοι και πόσες από τους επίδοξους αξιολογητές υπήρξαν συνεπείς  στο διοικητικό ή παιδαγωγικό έργο κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους και θέλουν τώρα να γίνουν  τιμητές των άλλων; 

ü  Πόσο αντέδρασαν (χειροπιαστά) στην υποβάθμιση των υποστηρικτικών δομών της περιοχής μας; (κλειστά ΤΕ, κλειστά τμήματα υποδοχής, κατάργηση ενισχυτικής διδασκαλίας κλπ);

ü  Πόσο και πώς αντέδρασαν, στην για δεύτερη χρονιά απαξίωση του ΚΕΔΔΥ, αφού δεν έχει εκπαιδευτικό ΠΕ για τις αξιολογήσεις αλλά ούτε και ψυχολόγους για μεγάλα χρονικά διαστήματα;

ü  Πόσο και πώς αντέδρασαν στην ελλιπέστατη και αντιεπιστημονική εφαρμογή της παράλληλης στήριξης, όταν αυτή μοιράζεται σε πάνω από έναν μαθητή;

ü  Τι κάνανε και πόσο εισακούστηκαν ενδεχομένως (απ’ αυτούς που θέλουν να υπηρετήσουν) σχετικά με τα διαπολιτισμικά προβλήματα των σχολείων; (εκπαίδευση τσιγγανοπαίδων, αλλοδαπών κλπ)

ü  Πώς συνέβαλε ο καθένας τους και απ’ τη θέση του, με συγκεκριμένο τρόπο, στην άμβλυνση της εντατικοποίησης στην όλο και περισσότερο συμπίεση από πάνω προς τα κάτω, της παιδικής ηλικίας;

ü  Ας μας πουν, πώς θα αντιμετωπίσουν το ανήθικο αποτέλεσμα της «αξιολόγησής» τους, όταν αυτοί θα διαπιστώνουν την επάρκεια κάποιων συναδέλφων και συγχρόνως θα πρέπει να δεχτούν ότι ορισμένοι απ’ αυτούς τους επαρκείς, δεν θα πρέπει να προαχθούν, υλοποιώντας την ποσόστωση;

ü  Ας μας πουν, πώς θα μας  ξανααποκαλέσουν  συνΑδέλφους, αφού οι ίδιοι ανοίγουν το χορό του αλληλοσπαραγμού;

ü  Πόσο διαμαρτυρήθηκαν για όλα τα παραπάνω και πόσο πίεσαν για τη βελτίωσή τους, για να ρθούνε τώρα να αξιολογήσουν τους άλλους;

ü   

Ο κατάλογος, δυστυχώς,  παραμένει απελπιστικά ανοιχτός…

Τα πρώτα πανελλαδικά μηνύματα  δείχνουν ότι ο εκφοβισμός τους δε περνάει. Η αξιολόγηση δεν προχωρά και αυτό μαρτυράνε οι συνεχείς παρατάσεις των διαδικασιών.

Αν για κάποιο λόγο, ένας άλλος υπουργός, αλλάξει το σημερινό έκτρωμα (όπως έχει συμβεί στο παρελθόν), πώς θα μπορούν τότε οι πρόθυμοι να ξαναυπηρετήσουν μια άλλη πολιτική;

Μήπως ποντάρουν σε αμνήμονες;

Όσοι συνεργήσουν σ’ αυτό το έκτρωμα, είναι συνειδητά απέναντί μας.

 

 

ΚΟΙΝΗ  ΔΡΑΣΗ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ